Ημέρα της γυναίκας

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε 2 χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν.
Η φετινή διοργάνωση - η 102η - χαρακτηρίζεται από χιλιάδες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο που σκοπό έχουν να στηρίξουν τις προσπάθειες εξίσωσης της γυναίκας με τον άνδρα σε όλες τις χώρες, σε όλα τα επαγγέλματα.

Κάθε χρόνο 1,5 με 3 εκατ. κορίτσια και γυναίκες χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας βίας με βάση το φύλο. Τα παραπάνω τονίζει σε ανακοίνωσή της η UNICEF, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, που φέτος έχει θέμα «Τέλος στη Βία κατά των Γυναικών». Όπως επισημαίνει η οργάνωση σχεδόν οι μισές από τις γυναίκες ηλικίας 15-49 ετών στις αναπτυσσόμενες χώρες πιστεύουν ότι ο σύζυγος δικαιολογείται να χτυπήσει ή να δείρει τη σύζυγό του κάτω από ορισμένες συνθήκες, ενώ 287.000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του τοκετού, εξαιτίας έλλειψης σωστής φροντίδας.


Τουλάχιστον 120 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν βιώσει τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, ενώ πάνω από 64 εκατομμύρια γυναίκες ηλικίας 20-24 ετών σε όλο τον κόσμο, έχουν παντρευτεί πριν από τα 18 τους χρόνια, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Η 8η Μαρτίου «σημάδεψε» το γυναικείο φύλο μετά την μεγάλη απεργία που έκαναν οι εργάτριες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ το 1857, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η ίδια ημερομηνία επιλέχτηκε και τα επόμενα χρόνια από τις γυναίκες, όταν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις κακές συνθήκες εργασίας και να διεκδικήσουν ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Στο παρελθόν, ήταν μέρα διεκδικήσεων για τις γυναίκες του δυτικού κόσμου. Σήμερα, που έχουν πλέον χειραφετηθεί είναι απλώς μέρα εορτασμού.

Η φετινή επέτειος βρίσκει τις εργαζόμενες γυναίκες της χώρας μας σε δυσμενέστερες συνθήκες, λόγω της οικονομικής κρίσης που περιορίζει τα εισοδήματα και κατά συνέπεια αυξάνει τα βάρη φροντίδας των παιδιών και των εξαρτημένων ατόμων που οι ίδιες επωμίζονται.

Ο αγώνας της γυναίκας για μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι διαρκής και δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματώνεται κάτω από συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί σε επίπεδο ενημέρωσης, θεσμών και συλλογικής κινητοποίησης, οι γυναίκες εξακολουθούν να πέφτουν θύματα πρωτοφανούς βίας, αδικίας και εκμετάλλευσης.

Η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η ίση αντιμετώπιση στο χώρο της εργασίας, η ενεργός και ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, η προστασία απέναντι στη σωματική και ψυχολογική βία, δεν αποτελούν δυστυχώς ακόμα για όλες τις γυναίκες αυτονόητα δικαιώματα.

Σήμερα τιμούμε τις ιστορικές κατακτήσεις και την προσφορά του γυναικείου κινήματος. Η σημασία όμως αυτής της ημέρας δεν θα πρέπει να εξαντλείται στη θεωρητική της ανάδειξη. Επείγουν πράξεις εμπέδωσης κανόνων πλήρους ισοπολιτείας