Ε, όχι και το Νίκο

Του Διονύση Τσακνή
Ο Ριζοσπάστης, ο Ρίζος των μετεφηβικών χρόνων, ο καθημερινός σύντροφος. Αυτός με τις ελλεί­ψεις, τα λάθη ενίοτε, τα πρωτοσέλιδα που έμοιαζαν πολλές φορές να μην προσδιορίζουν ακριβώς το χρόνο, αλλά πάντα η εφημερίδα του κόμματος, η φωνή του, η φωνή μας.Όσοι κρατήσαμε αυτήν την εφημερίδα παραμάσχαλα σε εποχές δυσκολότερες ίσως απ’ τη σημερινή και πόρτα- πόρτα τη μοιράζαμε για να…φτάσει ο λόγος μας παντού, ξέρουμε καλύτερα πως, πέρα απ’ το δίφραγκο ή το τάλιρο, πέρα δηλαδή απ’ την οικονομική της επιβίωση, εκείνο που μετρούσε ήταν το δέσιμο της εφημερίδας με τα ίδια τα μέλη του κόμματος και της νεολαίας. Να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δική μας υπόθεση, για να γίνει εντέλει η εφημερίδα του κάθε εργαζόμενου.

Σπουδαίοι σύντροφοι πέρασαναπ’ τις σελίδες του αρθρογραφώντας και εκατοντάδες συντάκτες, ρε­πόρτερ, ακάματοι γραφιάδες, φρόντιζαν να καλυφθεί και η παραμικρή είδηση που αφορούσε στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, τους αγώνες της εργαζόμενης ή σπουδάζουσας νεολαίας, τον πολιτι­σμό.
Πέρασε από σαράντα κύματα ο «Ρίζος». Και «φτώχυνε» και άντριεψε ξανά και επιθέσεις δέχτηκε και λαβωματιές κάθε είδους υπέστη. Και η διάσπαση του ’91 άφησε τα σημάδια της, αλλά κατάφε­ρε με θυσίες, ακόμα και με απλήρωτη εθελοντική δουλειά των συντρόφων, να ορθοποδήσει.

Τον τελευταίο χρόνο, πρόσθεσε μια σκούρα σελίδα στην ιστορία του και ο τίτλος πάνω-πάνω έγρα­φε «απολύσεις». Κουβέντες πολλές έγιναν και συνεχίζονται ακόμα, για το πώς το κόμμα της εργατι­κής τάξης απολύει. Η κρίση, το στρίμωγμα, η ανέχεια, είναι η εξήγηση της Κεντρικής Επιτροπής, όργανο της οποίας (καλό να μην το ξεχνάμε αυτό) είναι η εφημερίδα.
Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω, για το πώς θα μπορούσε να κρατήσει το δημοσιογραφι­κό δυναμικό της, με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία. Ένας κοινός κουμπαράς, ένα μοίρασμα των πενιχρών αμοιβών, μια απεύθυνση στον κομματικό πατριωτισμό των μελών… Ποιος ξέρει, ίσως!

Προτιμήθηκαν οι απολύσεις. Σκληρό, πολύ σκληρό για όλους και κυρίως για κείνους, που πέρα απ’ το τρέξιμο, το στυλό ή τα πλήκτρα, δεν έχουν με τι άλλο να πολεμήσουν την ανεργία.
Τώρα κόβει σελίδες. Κοστίζει το χαρτί, δεν το παίρνεις τζάμπα είν’ αλήθεια!

Αλλά αν κόβεις μια στήλη, πρέπει να είν’ αυτή που διαβάζεται πιο πολύ. Ας με συγχωρήσουν και τα διευθυντικά στελέχη και οι λοιποί συνεργάτες, αλλά γνωρίζω πολλούς πέρα απ’ την ταπεινότητά μου, που διαβάζαμε το Ριζοσπάστη απ’ το τέλος, όπου και η στήλη «Ημεροδρόμος» του σ. Νίκου Μπογιόπουλου.
Κόβουμε το Νίκο ή τον απολύουμε κιόλας; Κι αν όχι, τι; Να γράφει τα εφημερεύοντα;

Ή μήπως κάποιοι δεν συγχωρούν την έκφραση διαφορετικής γνώμης,όπως την εξέφρασε ο καλός σύντροφος και διανοητής, στον προσυνεδριακό διάλογο;
Αυτό συζητιέται σύντροφοι και μάλιστα ευρέως.
Γι αυτό: Όχι και το Νίκο!!!

Πηγή: paganeli