Τελικά δεν καταλαβαίνω γιατί εξανίσταται η αριστερά όταν τα τσιράκια του συστήματος και οι κονδυλοφόροι των καναλαρχών μιλούν για τη θεωρία των άκρων. Φυσικά οι πάντες καταλαβαίνουν πως όταν ξαφνικά το πτωχευμένο πολιτικό σύστημα θυμάται τη θεωρία των άκρων, το κάνει για να τρομάξει τους διαρκώς και ακατάπαυστα φοβισμένους νοικοκυραίους. Σε αυτή την περίπτωση όμως δικαιούται κάποιος να θέσει το ερώτημα: και τι στο διάολο ζητά η αριστερά από τους νοικοκυραίους; Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Και πόσο κατοικίδια επιτέλους πρέπει να γίνει αυτή η αλεπού για πάει στο παζάρι;
Αλλά άλλο είναι που θέλω να πω. Για τη θεωρία των άκρων. Υπάρχουν τελικά αυτά τα δύο άκρα, όπως υποστηρίζουν με θέρμη τώρα τελευταία οι κονδυλοφόροι του πτωχευμένου πολιτικού κατεστημένου, ή δεν υπάρχουν όπως ανεπιτυχώς θέλει να μας πείσει η αριστερά;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν όπως υπήρχαν πάντα. Στην κατοχή ας πούμε, ήταν στο ένα άκρο εκείνοι που συνεργάζονταν με τον κατακτητή, οι γνωστοί γερμανοτσολιάδες, η ομάδα Χ, κλπ και στο άλλο άκρο ήταν αυτοί που έπαιρναν ενεργά μέρος στην Αντίσταση διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας τους. Στο ένα άκρο ήταν κυρίως δεξιοί, στο άλλο άκρο κυρίως αριστεροί. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που βολεύονταν όπως, όπως, που ακούγανε την μπότα του κατακτητή και κλείνανε πόρτες και παράθυρα και περίμεναν τον ελευθερωτή.
Στη διάρκεια του εμφυλίου επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Από τη μια οι γερμανοτσολιάδες που πλέον υποστηρίζονταν από το επίσημο κράτος και τις ξένες δυνάμεις, από την άλλη οι πρώην αντιστασιακοί. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που βολεύονταν όπως, όπως, μέναν ουδέτεροι και αμέτοχοι και περίμεναν τον νικητή.
Μετά τον εμφύλιο επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Από τη μια το δεξιό άκρο που διαφέντευε και τρομοκρατούσε τις πόλεις και τα χωριά υποχρεώνοντας ακόμα και τα δέντρα να γίνουν ψηφοφόροι του και από την άλλη το αριστερό άκρο που έκανε διακοπές σε φυλακές και ξερονήσια. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι που κοίταζαν τη δουλίτσα τους, βόλευαν τα παιδιά τους στο δημόσιο και καταδίκαζαν τα άκρα.
Κατά τη διάρκεια της χούντας επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Το ένα άκρο επειδή βαρέθηκε να ανακαλύπτει καινούργια δέντρα και να τα βαπτίζει ψηφοφόρους αποφάσισε να κατεβάσει τα τανκς και να τελειώνει μια και καλή με τη φάρσα της δημοκρατίας κι έγινε επίσημα κυβέρνηση με το έτσι θέλω. Αυτό ήταν το δεξιό άκρο. Το αριστερό άκρο συνέχιζε να απολαμβάνει τις διακοπές του σε φυλακές και ξερονήσια με μπόνους αυτή τη φορά τα βανανιστήρια. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που κοίταζαν τη δουλίτσα τους, τα είχαν καλά με τον χωροφύλακα, ευλογούσαν το Θεό για την Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια που τους χάριζε η θεόπεμπτη κυβέρνησις και δεν τους ενοχλούσε κανείς. Αντιθέτως, οι νοικοκυραίοι εκείνη την εποχή γνώρισαν και μια κάποια οικονομική ανάπτυξη – μακριά απ’ τα άκρα!.
Και μετά ήρθε η κακούργα η μεταπολίτευση. Αυτή ήταν σαν ένα μεγάλο καζάνι που τους έβαλε όλους μαζί να βράσουν και κατέληξαν να μοιάζουν σαν ένας χυλός χωρίς άκρα. Όσοι έζησαν εκείνα τα υπέροχα χρόνια γνωρίζουν πως στην Ελλάδα δεν υπήρχαν πλέον δεξιοί (ίσως ούτε και αριστεροί!), δεν υπήρχαν νοικοκυραίοι, βολεψάκηδες, αμέτοχοι, ουδέτεροι, κλπ – υπήρχαν μόνο αντιστασιακοί! Έβλεπες ξαφνικά τον άλλο που σου είχε κόψει για χρόνια την καλημέρα μη τυχόν και κατηγορηθεί για συνοδοιπόρος, τυλιγμένο πλέον σε μια τεράστια πράσινη σημαία να κατηγορεί με πάθος την αριστερά για συντηρητισμό κραυγάζοντας ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και σοσιαλισμό στις 18!
Και φάγανε και ήπιανε και βολέψανε και βολευτήκανε και γίναν όλοι νοικοκυραίοι. Πού χώρος πια για τα άκρα! Κάτι λίγοι “γραφικοί” κόκκινοι από δω, κάτι κρυμένοι ποντικοί από κει. Γιατί όταν η ακροδεξιά ήταν στα πράγματα είτε ως “εκλεγμένη” κυβέρνηση, είτε ως δικτατορία οι αριστεροί αρνούνταν ακόμα και να υπογράψουν ένα κωλόχαρτο και να πάνε σπίτια τους, όχι να καταδεχτούν να κρύψουν τα πιστεύω τους. Όταν όμως για λίγο χάσαν το παιχνίδι οι (αιωνίως θρασύδειλοι) δεξιοί κρυφτήκαν στις τρύπες τους – ή βαπτίστηκαν κεντροδεξιοί! (Για την ιστορία, είναι αυτοί που αργότερα θα καταδικάσουν τα άκρα και την βία από όπου κι αν προέρχεται…)
Κι έφτασε η στιγμή που τελείωσε το πάρτι. Τέλειωσε κι ο χυλός και ξαναεμφανίστηκαν τα άκρα. Από τη μια οι αρουραίοι που βγήκαν από τα αμπάρια καθώς το πλοίο βουλιάζει κι από την άλλη οι αιώνιοι “γραφικοί”. Από τη μια αυτοί που ονειρεύονται ησυχία, τάξη και ασφάλεια με φυλακές και εξορίες και από την άλλη αυτοί που ενδομήντα χρόνια τώρα ονειρεύονται μια ανεξάρτητη, δημοκρατική χώρα και μια δίκαιη κοινωνία.
Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που άλλη μια φορά περιμένουν να χειροκροτήσουν τον νικητή.
Αλλά άλλο είναι που θέλω να πω. Για τη θεωρία των άκρων. Υπάρχουν τελικά αυτά τα δύο άκρα, όπως υποστηρίζουν με θέρμη τώρα τελευταία οι κονδυλοφόροι του πτωχευμένου πολιτικού κατεστημένου, ή δεν υπάρχουν όπως ανεπιτυχώς θέλει να μας πείσει η αριστερά;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν όπως υπήρχαν πάντα. Στην κατοχή ας πούμε, ήταν στο ένα άκρο εκείνοι που συνεργάζονταν με τον κατακτητή, οι γνωστοί γερμανοτσολιάδες, η ομάδα Χ, κλπ και στο άλλο άκρο ήταν αυτοί που έπαιρναν ενεργά μέρος στην Αντίσταση διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας τους. Στο ένα άκρο ήταν κυρίως δεξιοί, στο άλλο άκρο κυρίως αριστεροί. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που βολεύονταν όπως, όπως, που ακούγανε την μπότα του κατακτητή και κλείνανε πόρτες και παράθυρα και περίμεναν τον ελευθερωτή.
Στη διάρκεια του εμφυλίου επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Από τη μια οι γερμανοτσολιάδες που πλέον υποστηρίζονταν από το επίσημο κράτος και τις ξένες δυνάμεις, από την άλλη οι πρώην αντιστασιακοί. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που βολεύονταν όπως, όπως, μέναν ουδέτεροι και αμέτοχοι και περίμεναν τον νικητή.
Μετά τον εμφύλιο επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Από τη μια το δεξιό άκρο που διαφέντευε και τρομοκρατούσε τις πόλεις και τα χωριά υποχρεώνοντας ακόμα και τα δέντρα να γίνουν ψηφοφόροι του και από την άλλη το αριστερό άκρο που έκανε διακοπές σε φυλακές και ξερονήσια. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι που κοίταζαν τη δουλίτσα τους, βόλευαν τα παιδιά τους στο δημόσιο και καταδίκαζαν τα άκρα.
Κατά τη διάρκεια της χούντας επίσης υπήρχαν τα δύο άκρα. Το ένα άκρο επειδή βαρέθηκε να ανακαλύπτει καινούργια δέντρα και να τα βαπτίζει ψηφοφόρους αποφάσισε να κατεβάσει τα τανκς και να τελειώνει μια και καλή με τη φάρσα της δημοκρατίας κι έγινε επίσημα κυβέρνηση με το έτσι θέλω. Αυτό ήταν το δεξιό άκρο. Το αριστερό άκρο συνέχιζε να απολαμβάνει τις διακοπές του σε φυλακές και ξερονήσια με μπόνους αυτή τη φορά τα βανανιστήρια. Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που κοίταζαν τη δουλίτσα τους, τα είχαν καλά με τον χωροφύλακα, ευλογούσαν το Θεό για την Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια που τους χάριζε η θεόπεμπτη κυβέρνησις και δεν τους ενοχλούσε κανείς. Αντιθέτως, οι νοικοκυραίοι εκείνη την εποχή γνώρισαν και μια κάποια οικονομική ανάπτυξη – μακριά απ’ τα άκρα!.
Και μετά ήρθε η κακούργα η μεταπολίτευση. Αυτή ήταν σαν ένα μεγάλο καζάνι που τους έβαλε όλους μαζί να βράσουν και κατέληξαν να μοιάζουν σαν ένας χυλός χωρίς άκρα. Όσοι έζησαν εκείνα τα υπέροχα χρόνια γνωρίζουν πως στην Ελλάδα δεν υπήρχαν πλέον δεξιοί (ίσως ούτε και αριστεροί!), δεν υπήρχαν νοικοκυραίοι, βολεψάκηδες, αμέτοχοι, ουδέτεροι, κλπ – υπήρχαν μόνο αντιστασιακοί! Έβλεπες ξαφνικά τον άλλο που σου είχε κόψει για χρόνια την καλημέρα μη τυχόν και κατηγορηθεί για συνοδοιπόρος, τυλιγμένο πλέον σε μια τεράστια πράσινη σημαία να κατηγορεί με πάθος την αριστερά για συντηρητισμό κραυγάζοντας ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και σοσιαλισμό στις 18!
Και φάγανε και ήπιανε και βολέψανε και βολευτήκανε και γίναν όλοι νοικοκυραίοι. Πού χώρος πια για τα άκρα! Κάτι λίγοι “γραφικοί” κόκκινοι από δω, κάτι κρυμένοι ποντικοί από κει. Γιατί όταν η ακροδεξιά ήταν στα πράγματα είτε ως “εκλεγμένη” κυβέρνηση, είτε ως δικτατορία οι αριστεροί αρνούνταν ακόμα και να υπογράψουν ένα κωλόχαρτο και να πάνε σπίτια τους, όχι να καταδεχτούν να κρύψουν τα πιστεύω τους. Όταν όμως για λίγο χάσαν το παιχνίδι οι (αιωνίως θρασύδειλοι) δεξιοί κρυφτήκαν στις τρύπες τους – ή βαπτίστηκαν κεντροδεξιοί! (Για την ιστορία, είναι αυτοί που αργότερα θα καταδικάσουν τα άκρα και την βία από όπου κι αν προέρχεται…)
Κι έφτασε η στιγμή που τελείωσε το πάρτι. Τέλειωσε κι ο χυλός και ξαναεμφανίστηκαν τα άκρα. Από τη μια οι αρουραίοι που βγήκαν από τα αμπάρια καθώς το πλοίο βουλιάζει κι από την άλλη οι αιώνιοι “γραφικοί”. Από τη μια αυτοί που ονειρεύονται ησυχία, τάξη και ασφάλεια με φυλακές και εξορίες και από την άλλη αυτοί που ενδομήντα χρόνια τώρα ονειρεύονται μια ανεξάρτητη, δημοκρατική χώρα και μια δίκαιη κοινωνία.
Και ενδιάμεσα οι πολλοί: οι νοικοκυραίοι. Που άλλη μια φορά περιμένουν να χειροκροτήσουν τον νικητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου