Απόψεων που συνήθως προκαλούν, ωστόσο πάντα κρατούν ένα επίπεδο σκέψης – ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του ριζικά, «πόσω μάλλον» αν τυχαίνει κάποτε και να συμφωνεί, όπως συμβαίνει στις δύο ενδιαφέρουσες και σημαντικές παρεμβάσεις του στη δημόσια ζωή με ένα άρθρο του με τίτλο «Δημεύουν τα χωράφια μας!» και μια ερώτησή του στη Βουλή των Ελλήνων με θέμα τις εκριζώσεις των αμπελώνων.
Σύμφωνα με τον πολιτικό, και στις δύο αυτές περιπτώσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις αποφάσεις της πλήττει στην ουσία τη βαθύτατη σχέση μας με το πολιτισμικό μας παρελθόν.
Ο Βύρων Πολύδωρας αναφέρεται με διεξοδικότητα σε κρίσιμα ζητήματα που άπτονται της εθνικής μας ταυτότητας – ζητήματα στα οποία, κατά τη γνώμη αρκετών, εστιάζονται τα ουσιαστικά αίτια της κρίσης που διέρχεται η χώρα.
Στο άρθρο του «Δημεύουν τα χωράφια μας!» αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το χωράφι στην παράδοση του Έλληνα είναι «συστατικό ζωής» και «απόδειξη της ιστορικής επιβίωσής του». «Δεν είναι μόνον απλή μνήμη και ανάμνηση. Είναι μνήμα των προγόνων του». «Είναι η ίδια η χώρα μας στο χαϊδευτικό υποκοριστικό της: Χωράφι». Διατυπώνει την άποψη ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «ένα στοιχείο της λογιστικής», αλλά αντίθετα πρόκειται για «ψυχική σύνδεση» μια και «…δεν συνδέεται ο Έλληνας πολίτης με την πατρίδα του μέσω του τραπεζικού του λογαριασμού... Αλλά συνδέεται με την πατρίδα του μέσω του χωραφιού του, στο χωριό του, στον τόπο των προγόνων του... και ας είναι [το χωράφι] άγονο και ας είναι χέρσο και ας είναι ακαλλιέργητο και ας είναι εγκαταλελειμμένο και ας είναι λογγωμένο».
Αναφερόμενος στη διαφορετικότητα, αλλά και στην ελληνική σχέση με τα χωράφια, ο Βύρων Πολύδωρας βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει τη διαφορετικότητά μας.
Απευθύνεται λοιπόν στους Ευρωπαίους (που τους έχει και άχτι..): «Όσοι δουλοπάροικοι στα λατιφούντια, στα μεγάλα φεουδοτιμάρια της Ευρώπης, μας θεωρούν ομοίους τους, κάνουν λάθος. Είμαστε ανόμοιοι. Διαφέρουμε. Εκείνοι βρέθηκαν ως πράγμα (res) στο κτήμα του αφέντη. Εμείς καταφύγαμε στο χωράφι που εκχερσώσαμε στα βουνά μας με τα νύχια μας, ούτε καν με τις αξίνες, για να βρούμε εκεί καταφύγιο επιβίωσης και ελευθερίας».
Χωράφια - πατρίδες
Πράγματι, αν ανατρέξει κανείς στις πιο δύσκολες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας, το χωράφι αποτελεί την πιο ασφαλή καταφυγή του Έλληνα!
Είναι ο τόπος που αναγνωρίζει κανείς τον πατέρα του, τον παππού του, την ιστορία της ζωής του σπαρμένη στη χέρσα γη, στη γη την οποία κρατά σαν πολύτιμο φυλαχτό κι όχι σαν περιουσιακό στοιχείο, που την κρατά γιατί κάποτε κάρπισε κι έθρεψε τη φαμίλια του σε χρόνια δύσκολα, που την κρατά – καλή ώρα – για να προστρέξει εκεί στην ανάγκη.
Είναι το χωράφι ο μυστικός σύνδεσμος της ελευθερίας μας, του ανεξάρτητου πνεύματος, το σημείο και όριο που τρέφονται οι ρίζες μας. Αν χαθεί το χωράφι, χάνεται η πατρίδα, το έρμα μας – ο σωρός από τις πέτρες που στην αρχαιότητα κατοικούσε ο Ερμής κι ήταν ευπρόσδεκτο σημάδι για τον στρατοκόπο που έψαχνε να βρει τον δρόμο του από τον έναν τόπο στον άλλο, μέσα στις ερημιές.
Σε αυτούς τους σωρούς από πέτρες ήταν συνήθειο να αφήνουν οι περαστικοί μια προσφορά τροφής, μην και περάσει κανένας χαμένος και πεινασμένος και δεν βρει κάτι να φάει, να συντηρηθεί. Και αυτή η προσφορά λεγόταν έρμαιο.
Άραγε, γιατί σήμερα μας φορολογούν άγρια τη χέρσα γη, σα να θέλουν να μας αφήσουν ανέστιους και ά-κληρους μαζί, σα να μας θέλουν έρμαια της κακής μας τύχης;Πουθενά στον κόσμο σε καμιά δημοκρατική πολιτεία δεν έχουν τολμήσει να φορολογήσουν γη ή ιδιοκτησία που δεν αποδίδει εισοδήματα.
Έχοντας προαιώνια σχέση και σύνδεσμο ιερό με τα αμπέλια και την αμπελουργία, ο Έλληνας ζει και τέρπεται στη σκιά του αμπελώνα του. Η λέξη αμπέλι έχει βαθύτατες ρίζες στον ελληνικό πολιτισμό αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του.
Σήμερα, στο απόγειο των εκλεπτυσμένων πολιτικών που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της εφαρμοσμένης σχετικής αγροτικής πολιτικής, ζητά την εκρίζωση των άνευ αδείας φυτευθέντων αμπελώνων, πράξη που συνιστά κυρίως την επιτομή της βαρβαρότητας. Όλος ο παγκόσμιος πολιτισμός εξελίχτηκε πάνω στην ιδέα του φυτεύματος και όχι της εκχέρσωσης.
Παραλογισμός
Καμιά υψιπετής οικονομική στρατηγική δεν δικαιολογεί τον σύγχρονο εκβαρβαρισμό των ηθών. Το ξερίζωμα παραπέμπει ευθέως και αβίαστα στην καταστροφή, και με καμιά λογική δεν μπορεί να ταυτίζεται με την ανάπτυξη ή πολύ περισσότερο με τη δημιουργικότητα. Ο βαθύτατος παραλογισμός αυτής της κοινοτικής απαίτησης – να μην έχει το δικαίωμα ένας πολίτης να καλλιεργήσει το αμπέλι του στο χωράφι του – αποτελεί πολιτική εξαλλοσύνη, ακρότατη πράξη τρομοκρατίας αλλά και κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Εκτός των άλλων, είναι μια απόφαση εκτός πολιτισμού, που καμιά οικονομετρική και δικολαβίστικη αιτιολογία δεν μπορεί να τη στηρίξει. Δικαίως λοιπόν ο Πολύδωρας ερωτά τον αρμόδιο υπουργό σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί, προκειμένου να προστατευθούν… οι ρίζες των αμπελιών, τουλάχιστον να πίνουμε λίγο κρασί – αν μας το επιτρέπουν οι επιστάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και να ξεχνούμε τον πόνο μας!...
Η αλήθεια, το επώδυνο και επονείδιστο συμπέρασμα είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση όπου ο Έλληνας καλείται να παραδώσει την ακίνητη περιουσία του, η οποία αιφνιδίως και απροειδοποίητα έγινε αντικείμενο ενοχής (επιβαρυμένης με δυσβάστακτο ενοικιοστάσιο), να παραδώσει τα πατροπαράδοτα και ακαλλιέργητα στις περισσότερες των περιπτώσεων χωράφια και να ξεριζώσει πάραυτα τους αμπελώνες κι έτσι να απομείνει ανίσκιωτος, ανέστιος και έρμαιο των… ευρωπαϊκών συνθηκών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου