Η αδιαφορία του τέρατος

Διαβάζω καθημερινά στις εφημερίδες ονόματα πρώην ευυπόληπτων συμπολιτών μας, που κοσμούν το καρνέ της μίζας και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος και από την άλλη μεριά ακούω πως η ποιότητα των μεταναστών μας πέφτει όλο και πιο χαμηλά… τραγικά χαμηλά…

τόσο χαμηλά, που να μη θεωρούνται πλέον άνθρωποι… εξ ου και «θάβονται» ακήδευτοι και με συνοπτικές διαδικασίες, σαν σκουπίδια ή λύματα στου Αιγαίου τα αλμυρά σκοτάδια, για να γίνουν τροφή θαλάσσιων μυθικών τεράτων και σκέφτομαι πως εμείς με τα απόβλητα και τα αποβράσματα έχουμε μακράν παράδοση και πως είναι προσφιλής μας μέθοδος να πετάμε τα σκουπίδια στους φωταγωγούς και στα μπαλκόνια των άλλων… έτσι για την ηδονή της τρέλας ή του φθόνου την ανατριχίλα… επίσης ρίχνουμε και λάσπη ο ένας στα μούτρα του άλλου, αντί να απαγγέλλουμε Διονύσιο Σολωμό ας πούμε, και αδειάζουμε τα λύματα στις άγριες θάλασσες απέναντι από τις εξωτικές «χαβανέζικες» ακτές μας και τα πλαστικά μπουκάλια νερού πετάμε έξω από τα παράθυρα των πολυτελών αμαξιών μας και τα αναμμένα τσιγάρα τα ρίχνουν οι κάγκουρες στα δάση γιατί έχουν τόσο δυνατά τα μεγάφωνα, που δεν θέλουνε να ταράζεται η μακαριότητά τους από τους ήχους της φύσης, ούτε να ακούνε της καρδιάς τους τον παλμό ή της συνείδησής τους την αχνή φωνούλα… και όλα τα χρόνια όπου κι αν πήγαινα καμιά βόλτα, έβλεπα να καίμε τόνους σκουπιδιών στις χωματερές και να κάνουμε σπονδές στο βωμό της θεάς κατανάλωσης προσφέροντας τα αποφάγια μας στου γιαλού τον τετράπαχο γλάρο, στον γαμψώνυχη γύπα του ουρανού… στον αόμματο αρουραίο της καρπερής μας γης και στην πεινασμένη αλεπού των ορέων…

Και δεν ξεχνάω πως την ίδια στιγμή που κρατούσαμε αναμμένη τη φλόγα των σκουπιδιών… εκεί δίπλα στα ντουμάνια, λάβαιναν χώρα και τα πολιτιστικά μας δρώμενα από χιλιάδες επιχορηγούμενα σωματεία και συλλόγους, πάντα για την τέρψη και του πνεύματος την ανάταση των Ελλήνων και ξένων τουριστών μας!

Και δεν ξαφνιάζομαι πλέον, γιατί έπεσα στη βαριά απάθεια… είμαι σε κώμα σαν τον άτυχο Σουμάχερ, που χτύπησε στο κεφάλι και έχει αιμάτωμα και του ρίξανε τη θερμοκρασία για να μην εκραγεί ο εγκέφαλός του και διαλυθεί. Και ούτε βέβαια πήγα εγώ σε σκι να τρέχω εκτός πίστας στα χιονοδρομικά κέντρα (δεν δύναμαι εξάλλου) ούτε είμαι άνθρωπος της ταχύτητας και του ιλίγγου, αλλά έπεσα σε κώμα γιατί χτύπησα με το κεφάλι πάνω στην παγερή αδιαφορία του τέρατος της καπατσοσύνης και στην πανούκλα των επιτηδείων, που και την ύστατη στιγμή της μεγάλης θυσίας ενός ολόκληρου λαού, πρώτοι αυτοί τρέχουν όπου υπάρχει υποψία κομπίνας, λαδώματος και αδιαφανούς ανάθεσης…

Πάει και τέλειωσε, θα γίνω φιλάνθρωπος. Τώρα μάλιστα που και η Γαλλίδα πρώην κυρία δήλωσε πως είναι κόρη ανάπηρου πολέμου, θα σας πω το «μεγάλο» μου μυστικό: Ναι, είμαι και εγώ κόρη ανάπηρου πολέμου και το κρύβω. Που θα μπορούσα να βάλω τον κόθορνο τον ξώφτερνο τον δωδεκάποντο… το πουκάμισο το σαφάρι με τις όξω τσέπες, το παντελόνι το εργατικό στο χρώμα της ερήμου, να ρίξω το μαλλί στη μια μεριά και να πάρω ένα φτωχό παιδάκι αγκαλιά να φωτογραφηθώ «μετά την πτώση από τον ουρανοξύστη» ως θύμα της ανάλγητης εξουσίας όπως η Βαλερί!

Να πάρω μαζί μου και τη βαλίτσα μου με τις valores μου (τις αξίες μου στα ελληνικά)… μια ίδια είδα να κρατάει και ο Πάπας σ’ ένα γκράφιτι και να πετάει σαν τον Σούπερμαν να σώσει τους πιστούς του… την έχω κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι μου γεμάτη με φωτογραφίες και γράμματα από τους μαθητές μου από τη θεατρική μου ομάδα. Μου γράφανε πάντα, κάθε φορά που έφευγα, να γυρίσω πίσω…

Με μια βαλίτσα κατέβηκα στην Αθήνα για ένα έργο και μου ‘λεγε η μάνα μου «ακόμα να τελειώσει αυτό το έργο;»… Δεν κάνω εγώ για τα «Ηλύσια Πεδία»… εγώ είμαι κόρη ράφτρας και δεν μου πρέπουν τα «ερωτικά» τσαλίμια με την πολιτική και με την εξουσία, με πνίγουν τα σαλόνια με τους πολυελαίους, όπου τελούνται τα μνημόσυνα των ζωντανών και δικαιώνονται οι φρεσκοπεθαμένοι! Υπάρχει μέσα εκεί κάτι πιο βαθύ που με πονάει…

- Μάνα, θα φύγω, θα πάω στη Βομβάη… να ταΐζω πεινασμένες κόμπρες κι έχιδνες, να περιθάλπω ανάπηρους κροκόδειλους και κροταλίες! Να σώσω, μανούλα, τη μαύρη ταραντούλα…

της ΣΟΦΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ

πηγή:enet.gr