Ένα πυκνό άρθρο σε πολιτικά νοήματα αλλά και μια αιχμηρή καταγραφή των επιλογών και της παρουσίας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τότε που συνέπραξε κυβερνητικά με την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος και δημοτικού συμβούλου Αλίμου Οδυσσέα Κορακίδη:
Πριν τρία χρόνια το πρόβλημα ήταν ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός του 44% και οι πολιτικές του. Έπρεπε να φύγει από τη μέση. Για το καλό της παράταξης για το καλό του τόπου, όπως μας έλεγαν. Ήταν η πρώτη απομάκρυνση χωρίς εκλογές για Πρωθυπουργό μετά από πολλές δεκαετίες. Τρία χρόνια μετά ξέρουμε καλά πως τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο για τους πολίτες και τη χώρα.
Αν εξαιρέσουμε την οβιδιακή μεταμόρφωση του κου Σαμαρά από την υστερική αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, κανένα χρέος δεν μειώθηκε, καμία αλλαγή δεν συντελέστηκε στο κράτος. Αντίθετα πολλές μεταρρύθμισες ξηλώθηκαν.
Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα κόμμα που παρά τα προβλήματα παρέμεινε ένα ισχυρό κόμμα με οργάνωση, στελέχη, που κατάφερνε να διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις και να πρωταγωνιστεί σε αυτές. Το παρέλαβε αφού διάφορα στελέχη είχαν προηγηθεί και είχαν ζητήσει αλλαγή πορείας της παράταξης και του τόπου. Προφανώς προς το καλύτερο. Παρ’ όλα αυτά στις εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην τρίτη θέση. Αποτέλεσμα που απέχει πολύ από το να αποτελεί επιτυχία.
Σε μια προσπάθεια ανασύνταξης και ορθά, τον Μάρτιο του 2013 πραγματοποιήθηκε συνέδριο ανασύνταξης του ΠΑΣΟΚ που όμως και αυτό απέτυχε αφού λίγους μήνες μετά, οδηγηθήκαμε στο σχήμα της Ελιάς.
Η Ελιά ήταν η Τρίτη κατά σειρά αποτυχία, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Παρά τα δεκάδες χιλιάδες μέλη, ψηφοφόρους και ηγεσίες των κινημάτων και των κομμάτων που συστρατεύτηκαν στο εγχείρημα της Ελιάς, κατάφερε μετά κόπων να συγκεντρώσει τις μισές ψήφους απ ότι είχε συγκεντρώσει το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου στα χειρότερα του. Λίγες περισσότερες απ’ όσες είχε συγκεντρώσει το κόμμα του κου Καρατζαφέρη στις Ευρωεκλογές του 2009.
Τώρα είναι η σειρά της Δημοκρατικής Παράταξης και μετά τι;
Η έκβαση του εγχειρήματος με βάση τις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες είναι δεδομένη. Μια αρνητική εξέλιξη θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Όμως πρόκειται για άγνοια ή για μια ακόμη προσπάθεια να κερδίσει χρόνο η ηγεσία του κινήματος;
Το βέβαιο είναι πως όλη αυτή η διαδρομή δεν προέκυψε τυχαία.
Οι ευθύνες της ηγεσίας
Η σημερινή ηγεσία όχι μόνο δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να ενώσει το χώρο αλλά έκανε τα πάντα για να τον διασπάσει και να τον αποπολιτικοποιήσει. Από τον τρόπο που επέλεξε να κινηθεί για την αλλαγή ηγεσίας, μέχρι τα στελέχη που έδιωξε από τον χώρο και την εμμονή με την προηγούμενη ηγεσία. Αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει μια δήλωση υπεράσπισης της διαδρομής και της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια από τη σημερινή ηγεσία.
Πολιτική ατζέντα ή νομή εξουσίας;
Δύσκολα επίσης θα διακρίνει κανείς και μια συγκεκριμένη προοδευτική και κοινωνικά δίκαιη ατζέντα. Η δική μας πρόταση για το που θέλουμε να πάμε τη χώρα. Όχι τι μας επιβάλουν τα μνημόνια αλλά ένα δικό μας σχέδιο, μια πρόταση που θα καταθέσουμε στον Ελληνικό λαό και θα ζητήσουμε τη δική του πλειοψηφική στήριξη για να την υλοποιήσουμε.
Τα δύο αυτά χρόνια δεν έχει γίνει καμιά οργανωμένη προσπάθεια παραγωγής πολιτικής πρότασης και στόχευσης. Καμιά προσπάθεια ενημέρωσης, συζήτησης και συμμετοχής των στελεχών μας και της βάσης.
Αν εξαιρέσουμε την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και του χρέους, που πήγε όμως περίπατο, η κομματική γραφειοκρατία έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για το μοίρασμα των Υπουργείων παρά για τις πολιτικές. Είναι ίσως η μόνη κοινωνική τάξη, αυτή των υπουργήσιμων, που το σημερινό ΠΑΣΟΚ μπορεί να καυχηθεί ότι εκπροσωπεί.
Ακόμη και οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι βρήκαν αποκούμπι στον Δανή Τζαμτζή τον Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας όταν αυτός έσπευσε να τους υπερασπιστεί και να καταγγείλει τις αυξήσεις στου Δικαστικούς που έδωσαν μόνοι τους, στους εαυτούς τους.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν επίσης αλλού όταν ο Σαμαράς πούλαγε τσαμπουκά στην πλεονασματική (χάρη στο ΠΑΣΟΚ) ΕΡΤ, στην ιδιωτικοποίηση του κρατικού μονοπωλίου του τζόγου, στον έναν «επενδυτή» στο Ελληνικό, στον διαφαινόμενο επίσης έναν επενδυτή στη ΔΕΗ, στην αναχρηματοδότηση των τραπεζών με λεφτά του πολίτη για να καταλήξουν πάλι στις γνωστές οικογένειες, στον έλεγχο μόλις 40 ονομάτων από την λίστα Λαγκάρτ εδώ και 3 χρόνια, στην επαναφορά της συνέντευξης για την αξιολόγηση των στελεχών του Δημοσίου, στην πλήρη κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα και στους μισθούς των 300 και 400 ευρώ.
Θέλω να θυμίσω εδώ πως επί Κυβερνήσεως Παπανδρέου δεν είχε τολμήσει κανείς να αγγίξει τον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, αλλά είπαμε έπρεπε να φύγει.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ όμως δεν φαίνεται να είναι καθόλου απών όταν αποδέχεται να είναι ομοτράπεζος του, Υπουργός, συνήγορος των κατηγορουμένων των εταιριών Energa και Hellas Power για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος που φτάνει τα 270 εκ. ευρώ.
Η ευθύνη του καθενός μας
Καλός ή κακώς όμως αυτή η πορεία είναι πλέον σε όλους μας γνωστή. Τώρα δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέρουμε.
Ξέρουμε επίσης και για την ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη μετατροπή του σε κόμμα χωρίς ταυτότητα, με στρατηγικό στόχο την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία.
Όσοι όμως διετέλεσαν και διατελούν σε κομματικό και δημόσιο αξίωμα και έχουν μια διαδρομή οφείλουν ως σεβασμό στην ιστορία τους να πάρουν θέση.
Περιμένοντας πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες ή με άλλα λόγια άλλη μια αποτυχία της ηγεσίας, για να μιλήσουν, το πιο πιθανό είναι να μην είναι κανείς εκεί για να τους ακούσει.
Ο τρίτος πόλος
Οφείλουν λοιπόν να πάρουν θέση απέναντι στις διεργασίες για ένα μικρό κόμμα στο χώρο του κέντρου που θα είναι ο μπαλαντέρ της εξουσίας ή στην ανασύνταξη της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης που τις τελευταίες δεκαετίες είχε ως εκφραστή το ΠΑΣΟΚ.
Στην πατρίδα μας είχαμε πάντα ένα πολυκομματικό σύστημα με ξεκάθαρο όμως και ισχυρό δίπολο. Από τη μια οι συντηρητικές δυνάμεις που εξέφραζαν κλειστά συστήματα εξουσίας και από την άλλη οι προοδευτικές που εξέφραζαν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και ήταν πάντα μαζικές.
Ακόμη και σε περιόδους έντονης αμφισβήτησης του δικομματισμού, σε περιόδους μεγάλης πολιτικής κρίσης όπου είχαμε διάσπαση των ιστορικών παρατάξεων αργά η γρήγορα το σύστημα ξαναβρήκε τη σταθερά με την ύπαρξη ενός ισχυρού διπολικού μπλοκ. Μιας κεντροδεξιάς και μιας κεντροαριστερής παράταξης.
Είναι δεδομένο πως η μετά μνημονίου εποχή θα βρει ξανά τον τόπο μας με ένα ισχυρό δικομματισμό. Πιθανότατα όχι το ίδιο ισχυρό σε σχέση με το παρελθόν αλλά σίγουρα ικανό να σχηματίζει μονοκομματικές Κυβερνήσεις.
Όσοι μας μιλούν για τον τρίτο πόλο στην πραγματικότητα δεν αγνοούν την ιστορία. Απλά επιδιώκουν την δημιουργία ενός μικρού κόμματος του κέντρου που θα διαπραγματεύεται ως συμπλήρωμα τη νομή της εξουσίας.
Κατά τη γνώμη μου η μόνη θαρραλέα λύση στηρίζεται στο τρίπτυχο, πρόσωπα, πολιτικές, συμμετοχή.
Είναι ξεκάθαρο πως χρειαζόμαστε εδώ και τώρα αλλαγή προσώπων. Από τον πρόεδρο που έχει τη δική του συμβολή στη σημερινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ και που σε όλες τις μετρήσεις καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις δημοφιλίας μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, μέχρι και μιας σειράς άλλων στελεχών που προκάλεσαν ή προκαλούν την κοινωνία, ουρανοκατέβατων, χωρίς καμία κοινωνική σύνδεση, με περγαμηνές πολιτικού μάρκετινγκ που στην πράξη όμως απέδωσε ελάχιστα ως καθόλου.
Όπως αναγκαίο είναι να βουτήξουμε στις κοινωνικές και πολιτικές δεξαμενές που έχει η παράταξη, στην αυτοδιοίκηση, στα επιστημονικά και επαγγελματικά σωματεία, εκεί που υπάρχουν εκατοντάδες εξαιρετικά στελέχη, δοκιμασμένα, ικανά μακριά από αυλές και κόλακες.
Είναι επίσης αναγκαία η αλλαγή εδώ και τώρα της πολιτικής μας. Με λήξη της συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, απαλλαγή εδώ και τώρα από το σύνδρομο του κυβερνητισμού, συγκεκριμένη πολιτική πρόταση για την χώρα και την κοινωνία.
Τέλος συμμετοχή. Είναι δεδομένο ότι κανένας πρόεδρος, κανένα πολιτικό συμβούλιο καμιά κεντρική επιτροπή δεν νομιμοποιείται να κλείνει ένα κόμμα, να ανοίγει ένα άλλο, να κάνει Κυβερνητικές συμμαχίες και να αποφασίζει να μην κατέβει στις εκλογές.
Η συμμετοχή των μελών είναι μια δημοκρατική κατάκτηση για τον χώρο μας και μόνο η βάση είναι αυτή μέσα από ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες που μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις.
*Το άρθρο του Οδυσσέα Κορακίδη δημοσιεύθηκε αρχικά στο tvxs.gr
Πριν τρία χρόνια το πρόβλημα ήταν ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός του 44% και οι πολιτικές του. Έπρεπε να φύγει από τη μέση. Για το καλό της παράταξης για το καλό του τόπου, όπως μας έλεγαν. Ήταν η πρώτη απομάκρυνση χωρίς εκλογές για Πρωθυπουργό μετά από πολλές δεκαετίες. Τρία χρόνια μετά ξέρουμε καλά πως τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο για τους πολίτες και τη χώρα.
Αν εξαιρέσουμε την οβιδιακή μεταμόρφωση του κου Σαμαρά από την υστερική αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, κανένα χρέος δεν μειώθηκε, καμία αλλαγή δεν συντελέστηκε στο κράτος. Αντίθετα πολλές μεταρρύθμισες ξηλώθηκαν.
Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα κόμμα που παρά τα προβλήματα παρέμεινε ένα ισχυρό κόμμα με οργάνωση, στελέχη, που κατάφερνε να διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις και να πρωταγωνιστεί σε αυτές. Το παρέλαβε αφού διάφορα στελέχη είχαν προηγηθεί και είχαν ζητήσει αλλαγή πορείας της παράταξης και του τόπου. Προφανώς προς το καλύτερο. Παρ’ όλα αυτά στις εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην τρίτη θέση. Αποτέλεσμα που απέχει πολύ από το να αποτελεί επιτυχία.
Σε μια προσπάθεια ανασύνταξης και ορθά, τον Μάρτιο του 2013 πραγματοποιήθηκε συνέδριο ανασύνταξης του ΠΑΣΟΚ που όμως και αυτό απέτυχε αφού λίγους μήνες μετά, οδηγηθήκαμε στο σχήμα της Ελιάς.
Η Ελιά ήταν η Τρίτη κατά σειρά αποτυχία, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Παρά τα δεκάδες χιλιάδες μέλη, ψηφοφόρους και ηγεσίες των κινημάτων και των κομμάτων που συστρατεύτηκαν στο εγχείρημα της Ελιάς, κατάφερε μετά κόπων να συγκεντρώσει τις μισές ψήφους απ ότι είχε συγκεντρώσει το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου στα χειρότερα του. Λίγες περισσότερες απ’ όσες είχε συγκεντρώσει το κόμμα του κου Καρατζαφέρη στις Ευρωεκλογές του 2009.
Τώρα είναι η σειρά της Δημοκρατικής Παράταξης και μετά τι;
Η έκβαση του εγχειρήματος με βάση τις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες είναι δεδομένη. Μια αρνητική εξέλιξη θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Όμως πρόκειται για άγνοια ή για μια ακόμη προσπάθεια να κερδίσει χρόνο η ηγεσία του κινήματος;
Το βέβαιο είναι πως όλη αυτή η διαδρομή δεν προέκυψε τυχαία.
Οι ευθύνες της ηγεσίας
Η σημερινή ηγεσία όχι μόνο δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να ενώσει το χώρο αλλά έκανε τα πάντα για να τον διασπάσει και να τον αποπολιτικοποιήσει. Από τον τρόπο που επέλεξε να κινηθεί για την αλλαγή ηγεσίας, μέχρι τα στελέχη που έδιωξε από τον χώρο και την εμμονή με την προηγούμενη ηγεσία. Αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει μια δήλωση υπεράσπισης της διαδρομής και της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια από τη σημερινή ηγεσία.
Πολιτική ατζέντα ή νομή εξουσίας;
Δύσκολα επίσης θα διακρίνει κανείς και μια συγκεκριμένη προοδευτική και κοινωνικά δίκαιη ατζέντα. Η δική μας πρόταση για το που θέλουμε να πάμε τη χώρα. Όχι τι μας επιβάλουν τα μνημόνια αλλά ένα δικό μας σχέδιο, μια πρόταση που θα καταθέσουμε στον Ελληνικό λαό και θα ζητήσουμε τη δική του πλειοψηφική στήριξη για να την υλοποιήσουμε.
Τα δύο αυτά χρόνια δεν έχει γίνει καμιά οργανωμένη προσπάθεια παραγωγής πολιτικής πρότασης και στόχευσης. Καμιά προσπάθεια ενημέρωσης, συζήτησης και συμμετοχής των στελεχών μας και της βάσης.
Αν εξαιρέσουμε την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και του χρέους, που πήγε όμως περίπατο, η κομματική γραφειοκρατία έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για το μοίρασμα των Υπουργείων παρά για τις πολιτικές. Είναι ίσως η μόνη κοινωνική τάξη, αυτή των υπουργήσιμων, που το σημερινό ΠΑΣΟΚ μπορεί να καυχηθεί ότι εκπροσωπεί.
Ακόμη και οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι βρήκαν αποκούμπι στον Δανή Τζαμτζή τον Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας όταν αυτός έσπευσε να τους υπερασπιστεί και να καταγγείλει τις αυξήσεις στου Δικαστικούς που έδωσαν μόνοι τους, στους εαυτούς τους.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν επίσης αλλού όταν ο Σαμαράς πούλαγε τσαμπουκά στην πλεονασματική (χάρη στο ΠΑΣΟΚ) ΕΡΤ, στην ιδιωτικοποίηση του κρατικού μονοπωλίου του τζόγου, στον έναν «επενδυτή» στο Ελληνικό, στον διαφαινόμενο επίσης έναν επενδυτή στη ΔΕΗ, στην αναχρηματοδότηση των τραπεζών με λεφτά του πολίτη για να καταλήξουν πάλι στις γνωστές οικογένειες, στον έλεγχο μόλις 40 ονομάτων από την λίστα Λαγκάρτ εδώ και 3 χρόνια, στην επαναφορά της συνέντευξης για την αξιολόγηση των στελεχών του Δημοσίου, στην πλήρη κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα και στους μισθούς των 300 και 400 ευρώ.
Θέλω να θυμίσω εδώ πως επί Κυβερνήσεως Παπανδρέου δεν είχε τολμήσει κανείς να αγγίξει τον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, αλλά είπαμε έπρεπε να φύγει.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ όμως δεν φαίνεται να είναι καθόλου απών όταν αποδέχεται να είναι ομοτράπεζος του, Υπουργός, συνήγορος των κατηγορουμένων των εταιριών Energa και Hellas Power για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος που φτάνει τα 270 εκ. ευρώ.
Η ευθύνη του καθενός μας
Καλός ή κακώς όμως αυτή η πορεία είναι πλέον σε όλους μας γνωστή. Τώρα δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέρουμε.
Ξέρουμε επίσης και για την ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη μετατροπή του σε κόμμα χωρίς ταυτότητα, με στρατηγικό στόχο την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία.
Όσοι όμως διετέλεσαν και διατελούν σε κομματικό και δημόσιο αξίωμα και έχουν μια διαδρομή οφείλουν ως σεβασμό στην ιστορία τους να πάρουν θέση.
Περιμένοντας πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες ή με άλλα λόγια άλλη μια αποτυχία της ηγεσίας, για να μιλήσουν, το πιο πιθανό είναι να μην είναι κανείς εκεί για να τους ακούσει.
Ο τρίτος πόλος
Οφείλουν λοιπόν να πάρουν θέση απέναντι στις διεργασίες για ένα μικρό κόμμα στο χώρο του κέντρου που θα είναι ο μπαλαντέρ της εξουσίας ή στην ανασύνταξη της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης που τις τελευταίες δεκαετίες είχε ως εκφραστή το ΠΑΣΟΚ.
Στην πατρίδα μας είχαμε πάντα ένα πολυκομματικό σύστημα με ξεκάθαρο όμως και ισχυρό δίπολο. Από τη μια οι συντηρητικές δυνάμεις που εξέφραζαν κλειστά συστήματα εξουσίας και από την άλλη οι προοδευτικές που εξέφραζαν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και ήταν πάντα μαζικές.
Ακόμη και σε περιόδους έντονης αμφισβήτησης του δικομματισμού, σε περιόδους μεγάλης πολιτικής κρίσης όπου είχαμε διάσπαση των ιστορικών παρατάξεων αργά η γρήγορα το σύστημα ξαναβρήκε τη σταθερά με την ύπαρξη ενός ισχυρού διπολικού μπλοκ. Μιας κεντροδεξιάς και μιας κεντροαριστερής παράταξης.
Είναι δεδομένο πως η μετά μνημονίου εποχή θα βρει ξανά τον τόπο μας με ένα ισχυρό δικομματισμό. Πιθανότατα όχι το ίδιο ισχυρό σε σχέση με το παρελθόν αλλά σίγουρα ικανό να σχηματίζει μονοκομματικές Κυβερνήσεις.
Όσοι μας μιλούν για τον τρίτο πόλο στην πραγματικότητα δεν αγνοούν την ιστορία. Απλά επιδιώκουν την δημιουργία ενός μικρού κόμματος του κέντρου που θα διαπραγματεύεται ως συμπλήρωμα τη νομή της εξουσίας.
Κατά τη γνώμη μου η μόνη θαρραλέα λύση στηρίζεται στο τρίπτυχο, πρόσωπα, πολιτικές, συμμετοχή.
Είναι ξεκάθαρο πως χρειαζόμαστε εδώ και τώρα αλλαγή προσώπων. Από τον πρόεδρο που έχει τη δική του συμβολή στη σημερινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ και που σε όλες τις μετρήσεις καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις δημοφιλίας μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, μέχρι και μιας σειράς άλλων στελεχών που προκάλεσαν ή προκαλούν την κοινωνία, ουρανοκατέβατων, χωρίς καμία κοινωνική σύνδεση, με περγαμηνές πολιτικού μάρκετινγκ που στην πράξη όμως απέδωσε ελάχιστα ως καθόλου.
Όπως αναγκαίο είναι να βουτήξουμε στις κοινωνικές και πολιτικές δεξαμενές που έχει η παράταξη, στην αυτοδιοίκηση, στα επιστημονικά και επαγγελματικά σωματεία, εκεί που υπάρχουν εκατοντάδες εξαιρετικά στελέχη, δοκιμασμένα, ικανά μακριά από αυλές και κόλακες.
Είναι επίσης αναγκαία η αλλαγή εδώ και τώρα της πολιτικής μας. Με λήξη της συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, απαλλαγή εδώ και τώρα από το σύνδρομο του κυβερνητισμού, συγκεκριμένη πολιτική πρόταση για την χώρα και την κοινωνία.
Τέλος συμμετοχή. Είναι δεδομένο ότι κανένας πρόεδρος, κανένα πολιτικό συμβούλιο καμιά κεντρική επιτροπή δεν νομιμοποιείται να κλείνει ένα κόμμα, να ανοίγει ένα άλλο, να κάνει Κυβερνητικές συμμαχίες και να αποφασίζει να μην κατέβει στις εκλογές.
Η συμμετοχή των μελών είναι μια δημοκρατική κατάκτηση για τον χώρο μας και μόνο η βάση είναι αυτή μέσα από ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες που μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις.
*Το άρθρο του Οδυσσέα Κορακίδη δημοσιεύθηκε αρχικά στο tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου