Το τοπίο εις ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις σιγά-σιγά ξεκαθαρίζει. Κάποιοι (εξ ημών) που πίστευαν ότι μπορούν να «φουμάρουν» (αέρας είναι τα δάνεια, με αέρα θα τους πληρώσουμε) τους δανειστές, ότι μπορούν να μπλοφάρουν παίζοντας μαζί τους πόκα (του καφενέ) ή ότι μπορούν να τους στριμώξουν (οι σοβαρότεροι) παίζοντας μαζί τους σκάκι, κατάλαβαν τώρα ότι οι δανειστές παίζουν ένα μόνον παιγνίδι, το πάρ’ τα όλα! κι ότι ο κύβος που ρίχνουν κάθεται πάντα στην ίδια θέση: φέρ’ τα όλα... (Θεωρία των παιγνίων, κεφ. 1 παρ. 1 αράδα 1)
Οι δανειστές-δυνάστες όλον αυτόν τον καιρό κωλυσιέργησαν - εκμεταλλεύθηκαν βεβαίως την καθόλου δημιουργική ασάφεια της ελληνικής κυβερνητικής γραμμής, την αμφισημία και την αμφιθυμία, αλλά ο απολεσθείς χρόνος (και η συνακόλουθη απίσχνανση των πόρων) δεν οφείλεται τόσο στα δικά μας λάθη, όσον στη σκοπιμότητα των δανειστών: να φέρουν τη χώρα σεοικονομική ασφυξία και τότε να της καταφέρουν το τελικό χτύπημα. Και παράλυτη πλέον να την κάνουν ό,τι θέλουν στα σκλαβοπάζαρα και τα χαμαιτυπεία, «στην αγορά και τα σφαγεία».
Οπως και να ’χει, προ ολίγων ημερών σε έναν τελευταίο στρατηγικό ελιγμό (μετά την τριμερή που έγινε πενταμερής και αποφάσισε για μας χωρίς εμάς), ο κ. Τσίπρας επεδίωξε τη διεκδίκηση μιας «πολιτικής λύσης», για να λάβει αμέσως απ’ το Πραιτόριο την απάντηση: «εμείς νίπτομεν τας χείρας μας, πολιτική λύση χωρίς τις τεχνικές προδιαγραφές που έχουν θέσει οι θεσμοί είναι αδύνατη».
Σε μια τελευταία προσπάθεια ο κ. Πρωθυπουργός έστειλε στην Εσπερία την ελληνική πρόταση (των 47 σελίδων) για τα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν, έτσι ώστε η ελληνική πρόταση και όχι άλλη να είναι η βάση των καταληκτικών διαπραγματεύσεων.
Σαν «έτοιμοι από καιρό» οι δανειστές-δυνάστες βρήκαν την πρόταση graeca sunt, non leguntur, ελληνικά είναι δεν διαβάζονται (και κινέζικα τα λένε). Προσωπικώς αμφιβάλλω αν διάβασαν καν την ελληνική πρόταση, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία.
Σημασία έχει ότι οι όποιες διαπραγματεύσεις επισυμβούν θα γίνουν κι αυτές «επί εχθρικού εδάφους». Σημασία επίσης έχει ότι η δέσμη (σε 47 σελίδες) των ελληνικών προτάσεων ήδη απέχει έτη φωτός απ’ το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και χιλιάδες παρασάγγες απ’ το πνεύμα της εντολής που έδωσε ο λαός. Παρά ταύτα και παρά το (αναμενόμενο) γεγονός ότι υπό το κράτος των διαπραγματεύσεων (πάνω τους) οι προτάσεις αυτές θα εξήρχοντο απ’ αυτήν τη διαδικασία ακόμα περισσότερο κολοβωμένες κι ακόμα πιο ασύμφορες για τους Ελληνες, παρά ταύτα λοιπόν, διαπραγματεύσεις δεν έγιναν, αλλά νέο τελεσίγραφο εκδόθηκε. Κι αυτό που συμβατικώς λέμε ότι «οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται» σημαίνει απλώς την ανάγνωση του τελεσίγραφου.
Είναι φανερό ότι ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε κανείς άλλος (πλην των κ.κ. Σταύρου Θεοδωράκη, Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου) θα μπορούσε να προσυπογράψει τις νέες επιπρόσθετες απαιτήσεις των δυναστών μας.
Εγείρεται έτσι το ερώτημα: γιατί οι δανειστές θέτουν όρους που μια κυβέρνηση στοιχειωδώς πατριωτική ουδέποτε θα υπέγραφε; Επιδιώκουν τη ρήξη; ή διά του τρόμου της ρήξης την υποταγή;
Η πιθανότερη εξήγηση έχει μάλλον να κάνει με το δάσος (Ευρώπη) κι όχι με το δένδρο (Ελλάδα). Το Ευρωπαϊκό Ιερατείο, το οποίο και επισήμως πλέον πάει να «αναμορφώσει» την Ευρώπη σε έναν «ζωτικό χώρο» της Γερμανίας, πρέπει να σπάσει τη ραχοκοκαλιά της χώρας μας εδώ και τώρα (όχι αύριο, τώρα, πριν να πάρουν έκταση οι λαϊκές αντιδράσεις που αρχίζουν να εμφανίζονται -ή η παλαιότερες να δυναμώνουν- σε όλη την Ενωση).
Αυτό το Ιερατείο λοιπόν ζητά από τον κ. Τσίπρα «δήλωση μετανοίας».
Ζητά απ’ την Αριστερά να προδώσει τον εαυτόν της. Ζητά να την κρεμάσει λάφυρο στους ναούς του Βερολίνου. Να τη σύρει ηττημένη στον θρίαμβό του στη Ρώμη. Κι εκεί να τη στραγγαλίσει μπροστά στα μάτια των τραπεζών και των κυκλώπων. Να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορία ως «η Αριστερά που Γονάτισε».
Η έσχατη ελληνική πρόταση (οι 47 σελίδες) είναι μια σκληρή πρόταση. Σκληρή για τους Ελληνες. Είναι όμως η τελευταία μας κόκκινη γραμμή. Σε άλλες εποχές τις κόκκινες γραμμές μας θα τις υπερασπιζόμασταν με τις κόκκινες σημαίες μας - σήμερα σε μια μεταβατική εποχή, όπου ακόμα πολλοί στο πρόσωπο του τέρατος βλέπουν διαφημίσεις, οδούς διαφυγής και ένα κάποιο έλεος, το μόνον που μας μένει είναι η άμυνα αντί μιας επίθεσης που δεν έγινε.
Μπορεί «οι Μήδοι εν τέλει να διαβούν», μπορεί και να τους τσακίσουμε. Ο,τι απ’ τα δύο κι αν συμβεί, εμείς θα συνεχίσουμε με ένα πείσμα κι ένα όνειρο: να πάρει πίσω η πατρίδα το αυτεξούσιό της. Habeas corpus, να έχεις σώμα, να έχεις Σύνταγμα, να έχεις υπόσταση...
Η ίδια μας η γλώσσα μάς φωνάζει απ’ το βάθος των αιώνων ότι υπάρχουν λέξεις αγνώστου ετύμου, λέξεις μουρλές κι αδέσποτες όπως η ελευθερία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου