Ποια είναι η μεγαλύτερη διαδρομή που έχεις κάνει;
Έχεις περπατήσει απ' τη Λαμία μέχρι την Ειδομένη;
Έχεις περπατήσει τη διαδρομή των Τεμπών;
Έχεις βρεθεί με ένα πόδι στηριζόμενος σε πατερίτσες, περπατώντας ώρες ατέλειωτες μέχρι την ελευθερία σου;
Έχεις δει το παιδί σου να πεινάει;
Έχεις ακούσει βόμβες να σκάνε δίπλα και μέσα στο σπίτι σου;
Ξέρεις τι θα πει να ζεις σε εμπόλεμη ζώνη;
Ξέρεις τι είναι ν' αφήνεις πίσω σου τους αγαπημένους σου ανθρώπους;
Το σπίτι σου;
Τη δουλειά σου;
Τη ζωή σου όλη;
Εγώ δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα από αυτά. Και δεν θέλω να τα μάθω. Παρακαλάω να μη βρεθώ ποτέ σε αυτή τη θέση. Όπως κάνεις κι εσύ. Και εύχομαι και ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να κουβαλήσω στην πλάτη μου την πεινασμένη μου κόρη, τη φοβισμένη, τρομοκρατημένη, ξεριζωμένη μου κόρη.
Εύχομαι κι εσύ να μην ζήσεις κάτι ανάλογο.
Αλλά κάνε λίγο πιο κει. Ενοχλείς. Μας ενοχλεί η κακία σου, η κακομοιριά σου, η ψευτοαντίδρασή σου, ο ψευτοπατριωτισμός σου, το απαξιωτικό σου ύφος.
Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, κάνε πιο κει.
Και μη μιλάς γι' αυτούς που βοηθούν. Να είσαι σίγουρος ότι αν χρειαστεί θα βοηθήσουν κι εσένα.
Μα μη μιλάς. Σκάσε επιτέλους. Βαρεθήκαμε ν' ακούμε τα ηλίθια επιχειρήματά σου. Μη φοβάσαι. Δεν ήρθε η ώρα σου.
Μα κοίτα να μαθαίνεις. Δες πώς πράττουν οι άνθρωποι. Οι αληθινοί άνθρωποι και μην κρύβεις τον ήλιο με την μαύρη σκιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου