Χρ. Λεοντής: Ντροπή κε Μπαλτά

Ανοιχτή Επιστολή του Χρήστου Λεοντή προς τον Υπουργό Πολιτισμού Καθηγητή του Πολυτεχνείου κύριο Μπαλτά 

Κύριε Υπουργέ 

Οι επιλογές σας, –δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι μνημονιακή υποχρέωση– σε πρόσωπα που καλείτε από… το εξωτερικό, για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη, την προώθηση και την προβολή του σύγχρονου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ πολιτισμού, με αφήνουν άναυδο!! 

Μας πέταξε «στη μούρη», χωρίς αιδώ, χωρίς ευγένεια, με έπαρση, θράσος και αναίδεια, ένα… ΕΤΟΣ ΒΕΛΓΙΟΥ!! με δικά του έργα, με Βέλγους καλλιτέχνες και με έξοδα τού πενιχρού Ελληνικού δημοσίου, που θα παρουσιάσει φέτος το …ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ, που άλλαξε και τ’ όνομά του, σε ΔΙΕΘΝΕΣ… για να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή με τον ντόπιο πληθυσμό… (Διεθνιλίκι με έργα ενός ατόμου πρώτη φορά το ακούω… Τι σπουδαία ιδέα!) Για μία τετραετία θα πρέπει οι Έλληνες καλλιτέχνες να διδαχτούμε πρώτα από Βέλγους και μετά, θα δούμε τι θα γίνει, αν είμαστε καλοί μαθητές!! Υπενθυμίστε, παρακαλώ, στον κύριο καλλιτεχνικό διευθυντή ότι, ο πολιτισμός δεν είναι προνόμιο μόνο των Βέλγων ή δικό του… Κάτι υπάρχει κι αλλού από Θέατρο, Μουσική, Κινηματογράφος, Ποίηση, Λογοτεχνία, Εικαστικά… Επισημαίνω και κάτι που παρατήρησα τελευταία, όχι μόνο στο δημόσιο τομέα. 

Μουσείο Μπενάκη: ΓΑΛΛΟΣ, Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου: ΓΕΡΜΑΝΟΣ, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: ΓΑΛΛΙΔΑ, Ελληνικό Φεστιβάλ: ΒΕΛΓΟΣ… η συνέχεια; Μεγαλύτερη περιφρόνηση και προσβολή για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες καλλιτέχνες, δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! 

ΌΛΟΙ οι Έλληνες, καλλιτέχνες και κοινό, είμαστε απέναντί σ’ αυτή τη λογική και σ’ αυτές τις επιλογές. 

Πίσω από την τρομοκρατία είναι η Δύση

Παναγιώτα Ψυχογιού

Στους σύγχρονους ζοφερούς καιρούς το περιεχόμενο της πίστης λειτουργεί ως μια αλήθεια που παρασύρει ορμητικά, μια αλήθεια που σαγηνεύει σε αντίθεση με τη μηδενιστική και ατομοκεντρική πραγματικότητα του δυτικού κόσμου. Σε απόλυτη ταύτιση με τον Φρόιντ που ισχυρίζεται ότι η θρησκεία είναι πηγή νευρώσεων, το όραμα του παραδείσου παρέχει κάτι τι, ένα νόημα σε σχέση με το κενό της ανυπαρξίας ιδανικών. Η παντελής απουσία προσανατολισμού, ή η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός ενθαρρύνει τους νέους ανθρώπους να αναζητήσουν στην πίστη νόημα και σκοπό. 

Η απουσία ενός κόσμου που διαθέτει τη δύναμη της επιβολής, για τα οποία γράφουν ο Νίτσε και ο Χάιντεγκερ, οδηγεί στον φονταμενταλισμό. Τα δυτικά κράτη δεν λεηλάτησαν απλώς τις περιοχές της Μέσης Ανατολής αλλά και σχεδίασαν μακρόπνοες επιχειρήσεις επενδύσεων μέσω πολιτικών παρεμβάσεων.

Τα αραβικά κράτη είχαν δυο επιλογές: να προσδεθούν στο άρμα της νεαποικιακής αμερικανικής και ευρωπαϊκής κυριαρχίας ή να βρεθούν αντιμέτωπα με αυτές. Σε κάθε περίπτωση οι λαοί έμειναν με ένα αίσθημα αδικίας, μειονεξίας, ταπείνωσης και οργής, ενώ η κοινωνική εξαθλίωση επιδεινώθηκε. Αναδύθηκε έτσι το αίτημα ενός εθνικού επαναπροσδιορισμού και ήταν θέμα χρόνου η επιστροφή στην παράδοση, σημαντική παράμετρος της οποίας είναι η θρησκεία, που έχει την δύναμη να επηρεάζει το ασυνείδητο ευρύτατων μαζών και να αποτελεί ένα είδος γλώσσας για πάσης φύσεως συλλογικά αιτήματα.

Λεία Λεηλασίας οι Έλληνες

Του Στάθη

Αυτό λοιπόν έγινε να είναι η κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα; μια παρένθεση δεξιάς πολιτικής που θα επαναφέρει τη Δεξιά στην εξουσία; Αριστερά είναι να κάνουμε τη δουλειά της Δεξιάς, ώσπου να ξανάρθει η Δεξιά;

Και ποια Δεξιά; αυτή που αναβαπτίζεται στα αποτελέσματα μιας δραματικής διακυβέρνησης, για να επανεμφανίσει τους βρυκόλακές της, από τον κ. Σημίτη έως τον κ. Στ. Θεοδωράκη κι απ’ τον κ. Καρατζαφέρη έως τον κ. Βενιζέλο ως διάδοχη λύση; Τι είναι αυτή η κυβερνώσα Αριστερά; η επαναφορά του κ. Κουβέλη; η ολική επαναφορά του

δικομματικού μονοκομματισμού; Σε συνθήκες ακόμα πιο αυταρχικές; Ας αφήσει ήσυχη (και ημιθανή) την Αριστερά η κυβερνώσα Αριστερά, αρκετά τη διέσυρε. Ομως θα τη διασύρει κι άλλο! Οσον ο κ. Τσίπρας θα σέρνει τα βήματά του προς την πλήρη ένταξή του στην ενσωματωμένη στον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία η Αριστερά στα μάτια των πολιτών θα απαξιώνεται, ώσπου ο εξευτελισμός της να γίνει τέλειος,

ώσπου να περιπέσει σε ιστορική αχρησία. Είναι αριστερή πολιτική να εξομοιώνεις τα πάντα και τους πάντες προς τα κάτω; να ανακηρύσσεις πλούσιουςόσους βγάζουν 20.001 ευρώ και να τους γδέρνεις; Στο τέλος οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, θα παρακαλάνε να μειωθούν κι άλλο οι αποδοχές τους για να πληρώσουν λιγότερους φόρους – είναι αυτό Αριστερά;Δεν μας έχει απομείνει παρά μόνον ο σαρκασμός (και ο αυτοσαρκασμός). Μου έλεγε φίλος που δυσπραγεί αγρίως στην αγορά, όπως χιλιάδες άλλοι, ότι «ο Τσίπρας κράτησε τον λόγο του. Μας έκανε όλους πλούσιους! Οποιος βγάζει από 799 ευρώ τον μήνα και πάνω είναι πάμπλουτος»...

Ποιός διάλογος; Αντίλογος!

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Στα χρόνια της παντοδυναμίας του, ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι, αν θες να περάσεις ένα μέτρο, φτιάξε μια επιτροπή ειδικών που θα το μελετήσει και παρουσίασέ το ως πόρισμά της. Αν πάλι δεν θες να περάσεις ένα μέτρο που το ζητάει επιτακτικά ο λαός, στείλε το σε διάλογο, φροντίζοντας να συμμετέχουν σ’ αυτόν όσο γίνεται περισσότεροι (επιτροπές πολιτών, συνδικαλιστικά όργανα, ειδικοί, ερευνητικά κέντρα κλπ) ώστε να είναι πρακτικά αδύνατον να ομονοήσουν. Έτσι ούτε αποτέλεσμα θα βγει ούτε κανείς θα μπορεί να σε κατηγορήσει, εφ’ όσον εσύ τήρησες δημοκρατικές διαδικασίες.

Το τερτίπι αυτής της πομφόλυγος, αυτής της σαπουνόφουσκας που λέγεται διάλογος, το παίζουν στα δάχτυλα όλες οι κυβερνήσεις ασχέτως χρωματικής προελεύσεως, σάμπως ο διάλογος να είναι κάποιας μορφής πανάκεια διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Μόνο που ο διάλογος στην σύγχρονη δημοκρατία δεν έχει τα χαρακτηριστικά που διέθετε την εποχή τού Σωκράτη, δηλαδή κάτι σε «πες εσύ να πω κι εγώ και όπου καταλήξουμε». Σήμερα τα πράγματα πάνε αλλιώς, κάπως σε «πες εσύ και καταλήγουμε όπου πω εγώ». Σήμερα φτιάχνει ο Κατρούγκαλος, ας πούμε, ένα πακέτο ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, το εξετάζει με τα μεγάλα αφεντικά και, αφού καταλήξουν όλοι μαζί σε κάποιες αποφάσεις, βγαίνει και λέει «ελάτε να το κουβεντιάσουμε». Ωραίος διάλογος!

Ας υποθέσουμε όμως ότι η κυβέρνηση δρομολογεί τις διαδικασίες του διαλόγου από μηδενική βάση, δηλαδή πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι από πλευράς κυβέρνησης δεν υπάρχει καμμιά διάθεση να σαμποταριστεί ο διάλογος με κολπάκια α λα Παπανδρέου. Τί είδους διάλογος θα είναι αυτός, όπου η κυβερνητική πλευρά θα διαθέτει και το πεπόνι (τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης, τους βαθυστόχαστους πλην αργυρώνητους αναλυτές, τα δήθεν εμπεριστατωμένα συμπεράσματα πάσης φύσεως επιτροπών σοφών κλπ) και το μαχαίρι (την τελική απόφαση, η οποία εύκολα ενδύεται τον δημοκρατικό μανδύα είτε μιας πράξης νομοθετικού περιεχομένου είτε μιας ψηφοφορίας στην βουλή υπό καθεστώς κομματικής πειθαρχίας) ενώ οι απέναντι δεν θα διαθέτουν παρά το λαρύγγι τους; Κι αν ο διάλογος φτάσει σε αδιέξοδο, ποιός θα είναι ο αμερόληπτος κριτής που θα αποφασίσει περί της τελικής επιλογής;

Προσοχή: Λίαν επικίνδυνοι κομμουνισταί

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Φάρμακο χειρότερο από την ασθένεια

Ο Γιάννης Στουρνάρας επισημαίνει ότι για την 6ετή ελληνική κρίση δεν ευθύνονται οι ελληνικές τράπεζες αλλά το δημοσιονομικό αδιέξοδο που οδήγησε σε πτώση ολόκληρη την ελληνική οικονομία

Κώστας Βεργόπουλος

Σε πρόσφατη παρέμβασή του, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος παρουσίασε τη δική του κατανόηση της ελληνικής κρίσης, δικαιώνοντας τους δανειστές και ενοχοποιώντας τη χώρα-οφειλέτρια.

Σύμφωνα με αυτόν, τα Μνημόνια 1, 2, 3, που οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές επιβάλλουν στη χώρα μας κατά την τελευταία 6ετία δεν ευθύνονται για την πρωτοφανή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από το 2010 μέχρι σήμερα, ούτε για τη σημερινή παντελή έλλειψη ορατότητος ακόμη και για το άμεσο μέλλον, παρ’ όλο που ουδέν προβλέπεται σε αυτά για τη σταθεροποίηση ή την ανάκαμψη.

Ο ίδιος υποστήριξε ότι τα Μνημόνια δεν ήσαν ποτέ μέρος του προβλήματος, αλλά αντίθετα μέρος της λύσης του. Ισχυρίστηκε ότι η συρρικνωτική πολιτική ήταν μεν «δυσάρεστη», αλλά «αναγκαία» για τη θεραπεία των παθογενειών που είχαν συσσωρεύσει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική κοινωνία με την αξίωσή της να διατηρεί με δανεικά βιοτικό επίπεδο ανώτερο των δυνάμεών της.

Οι «ζωολογικοί κήποι» της Ευρώπης όπου εξέθεταν Αφρικανούς ιθαγενείς

Το 1810 μία 20χρονη Αφρικανή ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου ήλπιζε να βρει ένα καλύτερο αύριο. Τη συνόδευε ένας λευκός άντρας ονόματι Χέντρικ Σεζάρς, που είχε αναλάβει να την κάνει διάσημη σε όλο τον κόσμο. Το όνομα της κοπέλας ή τουλάχιστον αυτό που της έδωσαν αργότερα, ήταν Σάρα Μπάαρτμαν και καταγόταν από περιοχή της Νότιας Αφρικής.

Όταν έφτασαν στο Λονδίνο η Σάρα βρήκε το αύριο που την περίμενε. Έγινε έκθεμα σε ζωολογικό κήπο. …

Την παρουσίαζαν σχεδόν γυμνή για να αναδεικνύονται οι «εξωτικές» της αναλογίες. Η Σάρα παρουσίαζε έντονη στεατοπυγία, δηλαδή συγκέντρωση λίπους γύρω από τους γλουτούς και τα οπίσθια. Ο Σεζάρς θεώρησαν ότι το σώμα της εμφάνιζε όλα τα «αφρικάνικα» στοιχεία που θα γοήτευαν τους Ευρωπαίους. Η κοπέλα εκτιθόταν σε ζωολογικούς κήπους μέσα σε κελιά για να ψυχαγωγήσει τους επισκέπτες. Αργότερα ανθρωπολόγοι την επεξεργάστηκαν και την παρομοίαζαν με ουραγκοτάγκους.

Η παγίδα κλείνει: Η χώρα είναι σήμερα πολιτικά “αποκεφαλισμένη” όπως τον Ιούλιο του 1974

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Οφείλω να προειδοποιήσω τους αναγνώστες. Αν δεν θέλουν πολύ δυσάρεστες πραγματικότητες, ας μη διαβάσουν το άρθρο που ακολουθεί. Νομίζω όμως ότι, έτσι κι αλλιώς, το παραδεχόμαστε ή όχι συνειδητά, η μάζα του ελληνικού λαού καταλαβαίνει τι γίνεται και γι’ αυτό πάγωσε. 

Συγκλίνουσες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους διπλωματικούς παρατηρητές εδώ και στο εξωτερικό, κάνουν λόγο για ισχυρές πιέσεις των ΗΠΑ, ειδικότερα της Κυρίας Νούλαντ, του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών, να κλείσει άμεσα το θέμα της “Μακεδονίας”. Πακέτο θέλουν να πάει και η αναγνώριση Κοσσόβου από την Αθήνα. 

Η άμεση επιδίωξη είναι να προχωρήσει επιτέλους η ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ και η “ολοκλήρωση” της περιοχής, με την οριστική εξάλειψη διαφόρων “ανορθογραφιών”, όπως ο ελληνικός λαός και το “αντιστασιακό” DNA του, ενόψει πολεμικών προετοιμασιών κατά της Ρωσίας. Αυτή την επιδίωξη υπηρετεί και η ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η απώτερη συνέπεια θα είναι η περαιτέρω εξασθένιση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας και κρατικής συνοχής. 

Πριν το ’21 γίνει απλώς ανάμνηση

του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Ελευθερία ή θάνατος» ήταν το σύνθημα που απλώθηκε από άκρη σε άκρη στην επανάσταση του 1821. Τι τραγική ειρωνεία, όμως, στα 195 χρόνια από το ξέσπασμά της να ζούμε την πλήρη αμφισβήτηση όσων εκείνη θεμελίωσε.

Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι πια γνωστή ακόμη και σε όσους αρνούνταν επίμονα να δουν την αλήθεια κατάματα. Το ιδεολόγημα περί «ανοιχτών συνόρων» καταρρέει με πάταγο και, κατά πολλούς, είναι αυτό ακριβώς που οδήγησε στα εντελώς σφραγισμένα σύνορα. Η θέση της χώρας επιδεινώνεται διαρκώς εξ αιτίας του προσφυγικού και, κυρίως, της δυνατότητας της Τουρκίας να ελέγχει την εξέλιξή του.

Η κυβέρνηση -αφού πρώτα πίστεψε πρόθυμα τις γερμανικές διακηρύξεις για ανοιχτά σύνορα, οι ....

οποίες διαψεύστηκαν πλήρως- τώρα βρίσκεται στη δυσχερή θέση να αναγνωρίζει ότι καμιά ευρωπαϊκή συμφωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να το θέλει η Τουρκία. Ποια Τουρκία; Αυτή που ημέρα με την ημέρα αυξάνει το στοίχημά της και τα βάζει όλα στο τραπέζι επιδιώκοντας την εσωτερική κατάρρευση της Ελλάδας υπό το βάρος του μεταναστευτικού / προσφυγικού προβλήματος.

Αν η Ελλάδα καταφέρει να βγει αλώβητη στο πεδίο των εθνικών θεμάτων από αυτή την τεράστια περιπέτεια, θα πρόκειται μάλλον για ένα θαύμα. Αν καταφέρει να αντέξει τη μεταναστευτική και προσφυγική πίεση, πάλι θα έχουμε να κάνουμε με ένα θαύμα. Αν αυτή η χώρα, τελικά, παραμείνει χώρα και δεν μετατραπεί σε οικόπεδο προς κατά βούληση διαχείριση από τους Ευρωπαίους εταίρους και τους Τούρκους συμμάχους, θα μιλάμε για το θαύμα των θαυμάτων.

Η ΛΑ.Ε. ΚΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΚΟΛΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΛ. ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

Στην ιστοσελίδα RProject δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ηλία Ιωακείμογλου με τίτλο “ΛΑΕ: Τί πρόγραμμα χρειαζόμαστε”; Ο αρθρογράφος στέκεται κριτικά στην τελευταία διακήρυξη της ΛΑΕ (Ανατροπή τώρα! Για τι, με ποιους, πως;) θέτοντας σοβαρά ερωτήματα, τα οποία ασφαλώς θα τεθούν στο κέντρο του δημόσιου διαλόγου που φιλοδοξεί να αναπτύξει η ΛΑΕ εν όψει της ιδρυτικής συνδιάσκεψής της, το αμέσως επόμενο διάστημα. Προσωπικά θεωρώ ότι αρκετές διεισδυτικές παρατηρήσεις του Ηλία, ενός συντρόφου που διαχρονικά στέκεται στο έδαφος του επαναστατικού, μη δογματικού Μαρξισμού, μπορούν να παίξουν προωθητικό ρόλο σ' αυτόν τον ζωτικά αναγκαίο διάλογο ενός νέου πολιτικού εγχειρήματος, που πασχίζει να αποκτήσει σταθερό βάδισμα, φυσιογνωμία και μάχιμο πρόγραμμα ανατροπής. Φοβάμαι όμως ότι ο αθρογράφος δεν αποφεύγει τον πειρασμό των εύκολων, κληροδοτημένων απαντήσεων στα καίρια προβλήματα που τίθενται ενώπιον όχι μόνο της ΛΑΕ, αλλά και των ευρύτερων δυνάμεων που έχουν αναφορά στις σύγχρονες δυνάμεις της εργασίας και του σοσιαλισμού.

Πιστεύω ότι δεν θα αδικήσω τον Ηλία Ιωακείμογλου αν υποστηρίξω ότι η γενική οπτική της τοποθέτησής του καθορίζεται από δύο κεντρικές παραδοχές. Πρώτον, ότι ο χώρος της ΛΑΕ διατρέχεται, σε χονδρικές γραμμές, από μια αντίθεση που τον διαχωρίζει σε δύο οιονεί “στρατόπεδα”: εκείνους που υιοθετούν μιαεπαναστατική, αντικαπιταλιστική- σοσιαλιστική στρατηγική, θεωρώντας ότι η διαρθρωτική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού δεν αφήνει περιθώρια για “ενδιάμεσες” απαντήσεις και εκείνους που, υπό το πρίσμα μιας στρατηγικής “σταδίων”, υιοθετούν μια πολιτική ευρύτερου αντιμνημονιακού- πατριωτικού μετώπου, που φιλοδοξεί να περιλάβει και τμήματα της αστικής τάξης. Και δεύτερον, ότι ακριβώς λόγω αυτής της κεντρικής διχογνωμίας, δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία στρατηγική, κάτι που θα μετέτρεπε τηΛΑΕ σε ενιαίο κόμμα, αλλά μόνο μια τακτικού χαρακτήρα, ενιαιομετωπική σύγκλιση “όπου θα συμφωνήσουμε όλοι πάνω σε πέντε βασικές αρχές και δεκαπέντε, είκοσι, σε όσες θέλετε, αντιμνημονιακές δράσεις”.

Γαβριήλ Σακελλαρίδης: «Νιώθω θλίψη για τους Συριζαίους. Υπερασπίζονται μια πολιτική με επιχειρηματολογία Σαμαρά»

«Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι ένας κανονικός, φυσιολογικός άνθρωπος». Αυτό ήταν το μάντρα κάθε δημοσιογράφου που έκανε συνέντευξη μαζί του από τον Φεβρουάριο του 2014 (όταν όλοι αρχίσαμε να γκουγκλάρουμε το όνομά του για να δούμε ποιος είναι ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα) μέχρι και τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Η παράταιρη παρουσία ενός κανονικού ανθρώπου στην κεντρική πολιτική σκηνή - κάπως έτσι. Και μετά ήρθε η τέλεια καταιγίδα των δέκα μηνών. Και ο κίτρινος κανιβαλισμός του περασμένου Γενάρη.

Εγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος για επτά κρίσιμους μήνες, από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2015: 34 ετών, με τζιν παντελόνι και ένα μπλε μπλέιζερ στο briefing και στα Συμβούλια Κορυφής των Βρυξελλών. Με τον Γιάνη Βαρουφάκη υπουργό Οικονομικών να δίνει δύο συνεντεύξεις Τύπου την ημέρα, επιδιδόμενος σε ένα πρωτοφανές διεθνές σόου επικοινωνίας και ματαιοδοξίας, ο Σακελλαρίδης προσπαθούσε να δώσει πλαίσιο στο αχανές τοπίο της πληροφόρησης. Ο «φυσιολογικός άνθρωπος» μετατράπηκε σε ηχείο μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία δαιμόνισε τις αγορές και έγινε μέσα σε μία νύχτα το πιο σέξι αντικείμενο μελέτης της πολιτικής επιστήμης παγκοσμίως. Ο Σακελλαρίδης έγινε ο πρωτάρης βουλευτής της Α΄ Αθήνας που ισχυρίζεται πως πιέστηκε αφόρητα προκειμένου να πάρει τη θέση του εκπροσώπου (νέος, άφθαρτος, με υψηλή δημοφιλία, γοητευτικός: ναι, ήταν προφανής η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα) και αγωνιούσε να δώσει τα δικά του χαρακτηριστικά στην ενημέρωση. «Νιώθω σαν τερματοφύλακας», έλεγε τότε τα μεσημέρια που έφευγε σκαστά από το Μέγαρο Μαξίμου για να γευματίσει με στενούς συνεργάτες του στο αγαπημένο του στέκι στην πλατεία Προσκόπων.

Τα Γουρούνια Δεν Πολεμούν

Οι τζιχαντιστές, οι τρομοκράτες, που σκοτώνουν στα αεροδρόμια, στις πλατείες, στα χωριά, είναι ψυχοπαθείς.

Οι πιλότοι, οι στρατιώτες, που βομβαρδίζουν τα νοσοκομεία, τις πόλεις, τα χωριά, είναι ήρωες.

Οι «εγκέφαλοι», αυτοί που σχεδιάζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες, είναι φανατικοί.

Οι στρατηγοί, αυτοί που σχεδιάζουν τις αεροπορικές επιθέσεις, είναι παρασημοφορεμένοι.

Οι φονταμενταλιστές, αυτοί που χρηματοδοτούν τις σφαγές αμάχων, είναι τέρατα.

Οι πολιτικοί, αυτοί που εγκρίνουν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.

Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους ισλαμιστές, είναι έμποροι θανάτου.

Οι βιομήχανοι, όταν πουλάνε όπλα στους χριστιανούς, είναι επιχειρηματίες.

Οι δυτικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αθώα θύματα.

Οι τριτοκοσμικοί, όταν δολοφονούνται, είναι αριθμοί.

~~

Χολιγουντιακή ταινία β’ διαλογής έχει γίνει ο κόσμος.

Κι οι πεποιθήσεις μας σαν να βγαίνουν από κακογραμμένο σενάριο.

Οι καλοί σκοτώνουν γιατί είναι καλοί και θέλουν να προστατέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Οι κακοί σκοτώνουν γιατί είναι κακοί και θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία (μας), την ελευθερία (μας), την ειρήνη (μας), τη θρησκεία (μας), την οικογένεια (μας).

Κονγκό: Όταν οι «πολιτισμένοι» Βέλγοι έκαναν θηριωδίες πάνω στους ιθαγενείς

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β’ του Βελγίου ήταν γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό» στην αποικιοκρατική Ευρώπη αυτή τη μόνιμη πηγή κτηνωδίας που δε στέρεψε ποτέ.

Το Βέλγιο. Η καρδιά της Ε.Ε. βαμμένη στο αίμα. 10.000.000 σφαγιάστηκαν για να είναι σήμερα μια χώρα πλούσια και να αποτελεί το κέντρο των αποφάσεων για τους υπολοίπους λαούς τόσο της Ευρώπης, όσο και άλλων που εξαρτούνται από αυτήν την συμμαχία.

Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου, έμεινε στην ιστορία ως ο «σφαγέας του Κονγκό», αφού κατά την περίοδο της βασιλείας του, στα τέλη του 1800, ακρωτηριάστηκαν και θανατώθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί.

Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με την διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό.

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β” του Βελγίου γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό»

Μια έκταση 905 χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων τροπικού δάσους, αχανείς εκτάσεις από δέντρα καουτσούκ, που ήταν το υλικό με την υψηλότερη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή του ο βασιλιάς.Έκταση δηλαδή 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο.

Το 1876 ο Λεοπόλδος ίδρυσε την «φιλανθρωπική» Διεθνή Ένωση της Αφρικής για να υποδουλώσει του λαούς της Αφρικής

Ήταν μια φιλανθρωπική οργάνωση, που είχε ως βιτρίνα την ιεραποστολική εργασία και την δυτικοποίηση των αφρικανικών λαών. Στην πραγματικότητα η οργάνωση ήταν το όχημα για να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία αλλά κυρίως να υποδουλώσει τους αφρικανικούς λαούς και να προβάλλει σε διεθνές επίπεδο το μικρό πια Βέλγιο.

Στα 23 χρόνια διακυβέρνησης του (1885-1908), ο Λεοπόλδος σφαγίασε πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανούς, κόβοντας τα χέρια και τα γεννητικά τους όργανα. Τους μαστίγωναν μέχρι λιποθυμίας και πολλές φορές μέχρι θανάτου. Τους έκαιγαν και βίαζαν τις γυναίκες.

Το ροκ, η Κούβα και η βλακεία…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τόση βλακεία… Τόση ανοησία… Τόση φαιή προπαγάνδα…

Δεν υπάρχει δυτικό διεθνές ειδησιογραφικό πρακτορείο, δεν υπάρχει εγχώριος ραδιοτηλεοπτικός γυμνοσάλιαγκας που να μην αναμασάει την φοβερή είδηση:

Οι Rolling Stones πήγαν για συναυλία στην Κούβα κι αυτή είναι η πρώτη φορά μετά την επανάσταση του 1959, που το στυγνό, δογματικό, αυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς του νησιού επέτρεψε να ακουστεί η ροκ μουσική στη χώρα…

Αλλά αν η συναυλία των Rolling Stones είναι αυτή που σπάει την «απαγόρευση» του ροκ στην Κούβα, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στις εμφανίσεις που έκαναν στην Αβάνα τις προηγούμενες δεκαετίες οιRick Wakeman, Sepultura και Audioslave θα έπαιζαν την…«Παπαλάμπραινα».

Τώρα στην ερώτηση πως γίνεται η ροκ να είναι ή να ήταν απαγορευμένη σε μια χώρα που στην πρωτεύουσα της, στην Αβάνα, λειτουργεί το (κρατικής ιδιοκτησίας) «Yellow Submarine», δηλαδή ένα νυκτερινό κέντρο αφιερωμένο αποκλειστικά στη ροκ, η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στα «κομμουνιστικά μυστήρια»…

Α ναι: Το νυκτερινό κέντρο βρίσκεται σε ένα από τα γνωστότερα πάρκα της Αβάνας που φέρει το όνομα του… Τζον Λένον.

Στη σφαίρα των «κομμουνιστικών μυστηρίων» ανάγεται προφανώς και το γεγονός ότι ήδη από τη δεκαετία του ’70 ο σταθμός «Radio Mariano» μεταδίδει προγράμματα αφιερωμένα στους Rolling Stones, στους LedZeppelin και Τζίμι Χέντριξ.

Εντούτοις οι γυμνοσάλιαγκες επιμένουν: Αρκούσε, γράφουν, να αγόραζε και να κρατούσε κάποιος ένα δίσκο των Μπιτλς στην Κούβα για να γραφτεί στα μαύρα κατάστιχα. Μάλιστα. Αλλά: Πώς γίνεται να κρατούσε και να αγόραζε κανείς δίσκο των Μπιτλς στη Κούβα, αν στην Κούβα οι Μπιτλς και το ροκ γενικότερα ήταν «απαγορευμένα»;…

Οι τριαντάρηδες «οικοδεσπότες» των προσφυγικών καταυλισμών

Οι υπεύθυνοι των κέντρων υποδοχής προσφύγων και μεταναστών σε όλη την επικράτεια δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του «κλασικού» δημοσίου υπαλλήλου.

Είναι 30άρηδες που διαθέτουν τουλάχιστον δύο πτυχία, έχουν γράψει... χιλιόμετρα στο Προσφυγικό είτε λόγω ιδεολογίας είτε λόγω σπουδών, δουλεύουν χωρίς ωράριο αλλά και δίχως να πληρώνονται υπερωρίες, ενώ είναι σε εγρήγορση όλο το 24ωρο.

Ο αν. υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλας, επέλεξε να εμπιστευτεί τη λειτουργία των κέντρων φιλοξενίας προσφύγων σε μια νέα γενιά στελεχών που βρέθηκαν εξαρχής στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα σχηματίστηκε στο υπουργείο μια ομάδα δράσης που λειτουργεί σε 24ωρη βάση, η οποία συνέβαλε στη δημιουργία των κέντρων και εργάζεται καθημερινά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργούνται συντονίζοντας με επιτυχία τους εθελοντές, τις ΜΚΟ αλλά και τους κρατικούς φορείς.

Η Task Force του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή τους χώρους φιλοξενίας προσφύγων και με κάθε ευκαιρία ταξιδεύει ανά την επικράτεια για να καταγράψει τα προβλήματα αλλά και να προτείνει λύσεις σε νέα θέματα που δημιουργούνται καθημερινά λόγω της αύξησης των προσφυγικών ροών και του κλεισίματος των συνόρων από τον Βορρά.

Ραντίστε τα κεφάλια των νεοφασιστών με το νερό που έπλυνε ο Πάπας τα πόδια μεταναστών, για να βιώσουν επιτέλους το θαύμα του Αγιασμού!

Όταν ο Πάπας έπλενε τα πόδια προσφύγων διαφορετικών θρησκειών, οι έμποροι της εθνικιστικής θρησκείας στην Ελλάδα πωλούσαν μίσος, φόβο και έχθρα εναντίον του απελπισμένου μετανάστη, πασπαλισμένα με αίμα, σπέρμα και «lifestyle-ιστική» πλέμπα! Αν δεν ήρθε τώρα η ώρα η Ελληνική Ορθοδοξία να ξεκόψει μια και έξω από τη μισανθρωπική βρώμα που πλημυρίζει το υπόγειό της, πότε θα έρθει; Αν σήμερα δεν μετατρέψει σε Αγιασμό το νερό που έπλυνε ο Πάπας τα πόδια μεταναστών κατά την τελετή του Νιπτήρος της Μεγάλης Πέμπτης των Ρωμαιοκαθολικών, πώς νομίζει πως θα έχει αύριο το κύρος μιας θρησκευτικής ιεραρχίας / ηγεσίας καί εκκλησίας υψηλού ανθρωπισμού; 

Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Κάντε Αγιασμό με το νερό που χρησιμοποιείται για να πλυθούν από όμορφες ψυχές ανθρώπων τα πόδια μεταναστών στην Ελλάδα, αντί να αγιάζετε τα όπλα που σκοτώνουν και προκαλούν πρόσφυγες, ή τους ψυχασθενείς εθνικοσοσιαλιστές, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται ως εθνοφυλετιστές και άρα αποτελούν μορφή αιρετικών στους κόλπους της Ορθοδοξίας! Αυτοί οι εθνοφυλετιστές που χρησιμοποιούν ως όχημα την πίστη και την εκκλησία ορθοδόξων χριστιανών, αναμειγνύουν εντέχνως θρησκευτικές και εθνικιστικές παραστάσεις για να παράγουν μια φυλετική κατηγορία αποκλεισμού. Χρησιμοποιούν, δηλαδή, την Ορθοδοξία για να κατασκευάσουν μέσα στο σώμα της μια χυδαία φυλετική πολιτική: έναν ελεεινό ρατσισμό που αποτελεί τελικώς την άρνηση ολόκληρου του γνωστικού μοντέλου που συνθέτει το ορθόδοξο ολοκλήρωμα.

Γονατίστε κι εσείς, Ορθόδοξοι ιεράρχες και παπάδες και πλύνετε τα πόδια όλων ανεξαιρέτως των μεταναστών που φτάνουν στην Πατρίδα μας από τα θέατρα του πολέμου για να σωθούν και πάψτε να υποστηρίζετε ρατσιστές και αυθεντικούς νεοφασίστες, οι οποίοι χρησιμοποιούν την θρησκεία με έναν αιρετικό τρόπο για να κάνουν μισανθωπική πολιτική! Όσοι έλληνες είμαστε φορείς του πολιτισμού της Ορθοδοξίας, διδαχθήκαμε πως κάθε άνθρωπος που υφίσταται καταπίεση, αδικία ή διωγμό… πόσο μάλλον ανηλεή βομβαρδισμό, πρέπει να προστατεύεται από την ορθόδοξη συνείδηση και πρακτική.

Ήττες και νίκες

Λίγο μετά την οριακή ήττα του λαϊκού στρατοπέδου της Βολιβίας στο δημοψήφισμα για την τροποποίηση του Συντάγματος, ο αντιπρόεδρος της χώρας Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα πραγματοποίησε μια σημαντική παρέμβαση που εξηγεί τους λόγους της αποτυχίας. Αποφεύγοντας τις εύκολες δικαιολογίες, ο Λινέρα επισημαίνει τις βαθιές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που έχουν επισυμβεί σε σχέση με την πρώτη, ορμητική περίοδο των αλλεπάλληλων νικών – αλλαγές που διαφοροποιούν το πλαίσιο και τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα. Και τονίζει ότι αυτή η «τακτική μόνο ήττα» βοηθά στην έγκαιρη καταπολέμηση της καθησυχαστικής νωθρότητας που είχε επικρατήσει, τη στιγμή που απαιτείται «το μέγιστο των δυνάμεων, το μέγιστο της ευφυΐας και το μέγιστο της τόλμης του λαϊκού κινήματος».

Του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα*

Όταν κάποιος πετάει μια πέτρα σ’ ένα κρυστάλλινο ποτήρι κι αυτό σπάει, προκύπτει συχνά το ερώτημα: Γιατί σπάει το ποτήρι; Σπάει λόγω της πέτρας που το χτύπησε; Ή μήπως επειδή το ποτήρι είναι εύθραυστο και συνεπώς η πέτρα το θρυμματίζει εύκολα; Πρόκειται για μια ερώτηση που συνήθως έθετε ο κοινωνιολόγος Πιερ Μπουρντιέ για να εξηγήσει ότι μόνο το δεύτερο ενδεχόμενο ήταν σωστό, επειδή σου επιτρέπει να ανακαλύψεις τις συνθήκες μετασχηματισμού του αντικειμένου στην εσωτερική διαμόρφωσή του.

Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος της 21ης Φλεβάρη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξε μια πολιτική εκστρατεία ενορχηστρωμένη από ξένους συμβούλους. Οι μυστικές επισκέψεις της «μη κυβερνητικής οργάνωσης» NDI (Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο) που εξαρτάται από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, η εκπαίδευση διαδικτυακών ακτιβιστών, τα συνεχή ταξίδια των ηγετών της αντιπολίτευσης στη Νέα Υόρκη –όχι ακριβώς για χειμερινή αναψυχή– φανερώνουν έναν εξωτερικό σχεδιασμό που άσκησε σημαντική επιρροή. Αλλά, όπως ακριβώς η πέτρα που εκτοξεύθηκε στο ποτήρι, αυτή η εξωτερική δράση κατάφερε να επηρεάσει μόνο λόγω των εσωτερικών συνθηκών της πολιτικής πραγματικότητας της Βολιβίας – αυτή είναι λοιπόν που χρήζει ανάλυσης.

Ένοχος ο Κάρατζιτς, ήρωας το ΝΑΤΟ

Ανήμερα της "επετείου" των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας, η παγκόσμια δικαιοσύνη τιμώρησε έναν Σέρβο.

Της Κατερίνας Γκαράνη

Οι σφαγείς της Γιουγκοσλαβίας καταδίκασαν σε 40 χρόνια φυλάκισης τον πρώην πολιτικό ηγέτη των Σέρβων στην Βοσνία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς μετά από 7 χρόνια εγκλεισμού άκουσε την απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου απογοητευμένος και δήλωσε μέσω του δικηγόρου του ότι θα ασκήσει έφεση.

Το κατηγορητήριο είχε δύο σκέλη. Το πρώτο αφορούσε στην σφαγή 8,000 μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών στην Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995 και το δεύτερο ότι ήταν στην "πρώτη γραμμή της ανάπτυξης και της εφαρμογής της ιδεολογίας" των Σερβοβοσνίων κατά τη διάρκεια του πολέμου που σύμφωνα με τους κατηγόρους του στοίχισε τη ζωή σε 100.000 ανθρώπους μεταξύ 1992-95 και 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν. Σύμφωνα, λοιπόν, με το κατηγορητήριο ο μοναδικός λαός που έπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην Γιουγκοσλαβία ήταν ο σερβικός. 

Με λίγα λόγια για το δεύτερο κατηγορητήριο ο Κάρατζιτς δικάστηκε διότι αμύνθηκε των πολιτικών της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ που ήθελαν την εκκαθάριση όλου του σερβικού στοιχείου από όλα τα μετέπειτα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τιμωρήθηκαν διότι υπερασπίστηκαν την ίδια τους την πατρίδα μην κάνοντας πίσω στις πολιτικές της Δύσης που μόνο μέσω διαμελισμού μιας χώρας θα μπορούσαν να κάνουν το πλιάτσικο που επακολούθησε. 

Μεταναστευτικές ροές και στρατηγικές μειονότητες

του Νίκου Ιγγλέση

Ύστερα από τρείς Συνόδους Κορυφής, ατέλειωτες διαπραγματεύσεις και ανατολίτικα παζάρια, Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία κατέληξαν σε μια συμφωνία για το μεταναστευτικό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευχολόγιο με γκρίζα σημεία και μεγάλα πρακτικά προβλήματα εφαρμογής.

Παρά την ασάφεια της Κοινής Δήλωσης ΕΕ - Τουρκίας το βέβαιο είναι ότι περίπου 50.000 μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα θα μείνουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, αφού έχει κλείσει οριστικά η οδός των Δυτικών Βαλκανίων, ενώ λαμβάνονται μέτρα για να μην υπάρξει άλλη οδός ούτε μέσω Βουλγαρίας ούτε μέσω Αλβανίας.

Παράλληλα για όσους εισέλθουν από την 20η Μαρτίου 2016 και μετά, εφ’ όσον ζητήσουν και τους χορηγηθεί άσυλο, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη με βάση τις διεθνείς συνθήκες να τους φιλοξενήσει στο έδαφός της. Ποιος θα είναι ο αριθμός τους κανείς δεν το γνωρίζει, αφού αυτό εξαρτάται από τις προθέσεις της Τουρκίας.

Με τη συμφωνία για τις μεταναστευτικές ροές η Τουρκία πέτυχε να καταστεί απαραίτητος - προνομιακός εταίρος της ΕΕ. Η ιδιότητα αυτή την ενισχύει αποφασιστικά στην αντιπαράθεσή της με ...

τη Ρωσία στην περιοχή της Μ. Ανατολής (Συρία - Ιράκ). Η ΕΕ έχει στοιχηθεί πίσω από την Τουρκία, που θεωρεί ότι αποτελεί τη χώρα - κλειδί, για να μην κατακλυστεί η ίδια από εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες.

17+1 κουρδικές επαναστάσεις: Ισλαμιστές και Κεμαλιστές φαντασιώνονται γενοκτονικές λύσεις

Από το 1924 μέχρι το 1938 υπήρξαν 18 εσωτερικές
επαναστάσεις κατά του κεμαλικού κράτους στην Τουρκία. Από αυτές, οι 17 υπήρξαν επαναστάσεις κουρδικών φυλών με έντονο θρησκευτικό αλλά και εθνοτικό περιεχόμενο. Όλες έλαβαν μέρος στη γεωγραφική περιοχή της ανατολικής Μικράς Ασίας, εκεί όπου μετά τις γενοκτονικές σφαγές των χριστιανικών πληθυσμών στα τέλη του 19ου και αρχές το 20ού αιώνα, κυριάρχησε το Κουρδικό στοιχείο. 

Οι επαναστάσεις λάμβαναν μέρος μέσα σε ένα φεουδαρχικά δομημένο περιβάλλον που όχι μόνο οι κεμαλιστές αλλά ούτε και οι Οθωμανοί κατάφεραν ποτέ να θέσουν κάτω από κεντρική διοίκηση. Ιστορικά, κάθε φορά που η κεντρική διοίκηση προσπάθησε να ελέγξει τις κουρδικές φυλές και περιοχές, ακολουθούσαν βίαια επεισόδια , αιματηρές συγκρούσεις και σφαγές. Ως αποτέλεσμα, οι περιοχές αυτές διατηρούσαν, πάντοτε, μια χαρακτηριστική αυτονομία ενώ η “διαχείρισή” τους από το κέντρο γίνονταν μέσω των ηγετών τους, των σεΐχηδων και των αγάδων (μπεηλίκια). 

Ιστορικά, επίσης, είναι με την εργαλειακή συμμαχία των μεγάλων κουρδικών φυλών, κυρίως των Ζάσα και των Κουρμάντσι, που αρχικά οι Σελτζούκοι, αργότερα οι Οθωμανοί και τέλος οι κεμαλιστές, κατάφεραν να κυριαρχήσουν στη Μικρά Ασία. Η τελευταία ιστορική, από κάθε άποψη, συνεργασία Κούρδων και Τούρκων ήταν με τους Νεότουρκους και τους κεμαλιστές, ένα γεγονός το οποίο, μέσω των γενοκτονικών σφαγών των χριστιανών της Μικράς Ασίας οδήγησαν, όπως τεκμηριώνει ο Τούρκος ιστορικός, Τανέρ Ακσάμ, στη δημιουργία του κεμαλικού κράτους και της σημερινής τουρκικής ταυτότητας. Η τελευταία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις οργανωμένες σφαγές των χριστιανών, γεγονός που εξηγεί και την επίσημη τουρκική θέση άρνησης των γενοκτονικών σφαγών.

Όταν κάναμε κοπάνα από το σχολείο: Μια μέρα στο Χαλέπι με συνοδοιπόρο έναν νεαρό πρόσφυγα

"Έβγαλα μια φωτογραφία το δωμάτιό μου, φίλησα την πόρτα κι έφυγα. Πάντα όταν έφευγα από το σπίτι ήξερα ότι θα γυρίσω. Αυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ ποτέ". Ο Μοχάμεντ, 19 χρόνων, πρόσφυγας από τη Συρία, μοιράζεται μαζί μου ό,τι δεν μπόρεσε να του πάρει ο πόλεμος: τις αναμνήσεις. Τις περισσότερες τις κουβαλά στον νου του. Στην τσάντα του έχει ένα χριστουγεννιάτικο παιχνίδι και έναν κουμπαρά με την ευρωπαϊκή σημαία, δώρα από παλιά, όταν κανείς δεν ανησυχούσε για ελεύθερους σκοπευτές και βόμβες στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας.

Τις τελευταίες τρεις μέρες, η πρώτη εικόνα που βλέπει αφού ξυπνήσει είναι η θάλασσα και τα καράβια που ταξιδεύουν για άγνωστα σε εκείνον μέρη. Η χαοτική όψη του Πειραιά δεν του είναι αποκρουστική. Δεν είναι μέρος της δική του ρουτίνας, παρά μόνο ένας σταθμός στο μεγάλο ταξίδι με προορισμό τη Γερμανία.

Βάζοντας πλώρη για τη δική του ρουτίνα, μια μέρα στο Χαλέπι ξεκινά με τη μητέρα του να... βάζει τις φωνές ώστε να ξυπνήσει για να πάει σχολείο. "Μετά μιλούσα με τους φίλους μου και πηγαίναμε όλοι μαζί. Προλαβαίναμε να παίξουμε λίγο ποδόσφαιρο πριν μπούμε για μάθημα". Αφού τελείωναν, βόλταραν στους δρόμους της πόλης και μετά πήγαιναν σπίτι, όπου έτρωγαν και στη συνέχεια έκαναν τα μαθήματά τους όπως κάνει κάθε μαθητής σε όλο τον κόσμο υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αφού ξεμπέρδευαν με τα διαβάσματα, έκοβαν ξανά βόλτες και πριν κοιμηθούν έβλεπαν τηλεόραση.

Στον παλιό σταθμό τρένου, στον λόφο

Ο θάνατος ψιθυρίζει στο αυτί της Ευρώπης

Γιώργος Στείρης 

Επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ

Όλοι μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα, αλλά δεν δικαιούμαστε να αγνοήσουμε τις συλλογικές μας μνήμες. Μια από τις σημαντικότερες είναι ότι η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε από την τραγωδία των πολέμων. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που εσκεμμένα αγνοούμε ή αφελώς προσπαθούμε να ξεχάσουμε, φέρνοντας όλο και πιο κοντά μας αυτό που ξορκίζουμε από την μνήμη μας. 

Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο των εκατομμυρίων νεκρών και της απροσμέτρητης δυστυχίας, οι πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες ορισμένων κρατών της φιλελεύθερης Ευρώπης αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον θεσμό που θα απέτρεπε ένα αιματηρό μέλλον, τουλάχιστον εντός της Ευρώπης. Που θα διασφάλιζε την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και τον υψηλό πνευματικό πολιτισμό, την ουσία της Ευρώπης. Προτού γίνει οτιδήποτε άλλο, η Ευρώπη υπήρξε ένα απαράμιλλο πολιτιστικό και αξιακό πρότυπο, βασισμένο στα ιδεώδη του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, του χριστιανισμού, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Παρότι οι θεμελιωτές της Ενωμένης Ευρώπης δεν παρέλειψαν την οικονομική συνεργασία και την επιδίωξη του υλικού κέρδους, ο τόνος αφετηριακά δινόταν σε επίπεδο αρχών και αξιών, των στοιχείων δηλαδή που καταξιώνουν ιστορικά λαούς, κράτη και πολιτισμούς.

Πολύ γρήγορα όμως ο στόχος θόλωσε, αν δεν χάθηκε πλήρως. Η οικονομική ένωση, από μέσο προώθησης της ευρωπαϊκής ιδέας, έγινε πρώτιστος σκοπός. Όλες οι άλλες εκφάνσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης παραμερίστηκαν. Η δημοκρατία υπονομεύθηκε από την θεσμική οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας της Ενωμένης Ευρώπης. Η Ευρώπη αποδέχθηκε και διευκόλυνε πολέμους εντός του γεωγραφικού της χώρου, στην Γιουγκοσλαβία, έχοντας κοντή μνήμη και αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη συνέχεια ακολούθησε μια άφρονα πολιτική συνεχών διευρύνσεων, οι οποίες δεν είχαν κανένα αξιακό ή πολιτιστικό έρεισμα. Αποκλειστικός στόχος ήταν τα χρήματα και η πολιτική επιρροή. Το χρήμα έγινε η καρδιά της Ευρώπης. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τα ρήγματα που εμφανίζονταν: δεν συμμετείχαν όλες οι χώρες στο ευρώ, το ευρωσύνταγμα απορρίφθηκε επανειλημμένα, σε θέματα διεθνών κρίσεων ο καθένας έκανε του κεφαλιού του. Όσο τα ευρώ έρρεαν, όλα καλά. Η Ευρώπη είχε πουλήσει την σάρκα της και την ψυχή της, τις αξίες της, στους σύγχρονους Σάιλοκ: τις αγορές και τις τράπεζες. Και όταν ήλθε η ώρα, αυτοί ζήτησαν τα χρωστούμενα.

Όταν ο Θάνατος ερωτεύτηκε τη Ζωή: Μια εξαιρετική ταινία κινουμένων σχεδιών μικρού μήκους.

Αφιερώστε 5 λεπτά από το χρόνο σας για να δείτε την βαθυστόχαστη ταινία κινουμένων σχεδιών μικρού μήκους της Marsha Onderstijn από την Ολλανδία με τίτλο, «The Life Of Death».

Ένα άγγιγμά του αρκεί για να σβήσει τη φλόγα της ζωής από τα όντα που ζουν στο πράσινο δάσος....

Δεν το θέλει, αλλά πρέπει να το κάνει γιατί αυτός είναι ο σκοπός του Θανάτου, να παίρνει την πνοή των ζωντανών πλασμάτων, όταν έχει φτάσει η στιγμή τους να φύγουν από την ζωή.

Μία μέρα όμως ο Θάνατος συνάντησε ένα υπέροχο ελάφι και τότε ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τον Έρωτα. Κοίταξε μέσα στα μάτια το ελάφι και το σκοτάδι που είχε μέσα στην ψυχή του έφυγε και έγινε φως.

Από τότε ζει και αναπνέει για αυτό το υπέροχο ελάφι, χωρίς όμως να έχει την δυνατότητα να μπορεί να το αγγίξει, να το φιλήσει, να το νιώσει, να το αγκαλιάσει, γιατί θα του πάρει τη ζωή μιας και είναι ο Θάνατος.

Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή που τα συναισθήματά τους είναι πια τόσο δυνατά, τόσο έντονα και σίγουρα, που παρασύρονται. Αγγίζουν ο ένας τον άλλον, αγκαλιάζονται και το ελάφι «εξαφανίζεται» από έρωτα.

Ο περιφερειακός ρόλος της Ροτζάβα

Του Σωτήρη Ρούσσου*

Οι Κούρδοι δεν έλαβαν πρόσκληση να συμμετάσχουν στον πρόσφατο γύρο των ειρηνευτικών συνομιλιών για τη Συρία που διεξήχθη στη Γενεύη. Κανείς όμως δεν έχει αμφιβολία ότι, χωρίς την αποφασιστική κουρδική συμμετοχή, καμία ειρηνευτική διαδικασία δεν μπορεί να καρποφορήσει. Η κουρδική αυτόνομη κυβέρνηση στη Ροτζάβα (Βόρεια και Βορειοδυτική Συρία) είναι η μόνη πολιτική και στρατιωτική δύναμη, πέραν του ασαντικού καθεστώτος, που κατόρθωσε να αναχαιτίσει το θεωρούμενο ως πανίσχυρο «Ισλαμικό Κράτος» και να οργανώσει μια διακυβέρνηση κοσμικού χαρακτήρα η οποία έχει επιβάλει νόμο και τάξη στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, η αυτονομία της Ροτζάβα προσελκύει το ενδιαφέρον τόσο της υπερδύναμης όσο και περιφερειακών δυνάμεων. Η αύξηση του περιφερειακού ρόλου των Κούρδων της Συρίας μπορεί να εξεταστεί σε τρία επίπεδα.

Νέα κρατική συγκρότηση

Πρώτον, το πείραμα της οιονεί κρατικής κοινότητας της Ροτζάβα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της φύσης του συριακού κράτους μετά το τέλος του εμφυλίου. Ανεξάρτητα από την τύχη του Άσαντ στη μεταπολεμική Συρία, οι Κούρδοι έχουν την ευκαιρία να εδραιώσουν το αίτημα για εκτεταμένη αυτονομία, ακολουθώντας ίσως το παράδειγμα του Ιρακινού Κουρδιστάν. Μια τέτοια εξέλιξη θα κάνει τη Συρία τη δεύτερη χώρα στη Μέση Ανατολή που υιοθετεί μια ομοσπονδιακή οργάνωση. Το παράδειγμα του Ιράκ δεν είναι βέβαια το πιο επιτυχημένο, αν αναλογιστεί κανείς τις σοβαρές προστριβές μεταξύ του Ιρακινού Κουρδιστάν και της Βαγδάτης και την αντίδραση της σουνιτικής κοινότητας στη σιιτική κατάληψη του κράτους, που οδήγησε σε εξέγερση. Παρά το προβληματικό παράδειγμα του Ιράκ, η υιοθέτηση της ομοσπονδίας ως αποδεκτού συστήματος κρατικής συγκρότησης στη Μέση Ανατολή αποτελεί εφιάλτη για γειτονικές χώρες, κυρίως για την Τουρκία.

Έξω γρήγορα!

by To Skouliki Tom

Εξαιρετικά είναι τα νέα που έρχονται από το χώρο της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αφού στις 18 Μαρτίου αποφυλακίζεται ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, Γιώργος Ρουπακιάς, μαζί με όλους τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, μέχρι την ετυμηγορία.

O λόγος της αποφυλάκισης είναι η παρέλευση του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης που προβλέπει ο νόμος κι αυτό είναι πολύ σωστό, αφού τι είναι ο Γιώργος Ρουπακιάς, κανάς αναρχικός σαν τον Κώστα Σακκά που έμεινε προφυλακισμένος χωρίς αποδεικτικά στοιχεία επί 30 μήνες;

Ο Γιώργος Ρουπακιάς είναι απλά ένας δολοφόνος που πιάστηκε επ' αυτοφώρω να σκοτώνει έναν αντιφασίστα για λογαριασμό μιας ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Έξω γρήγορα!

Άσε που δεν είναι ούτε καν τρομοκράτης σαν τη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και τους ληστές στο Βελβεντό που δεν σκότωσαν ούτε μυρμήγκι. Τι δουλειά έχει στη φυλακή ένα τέτοιο αγγελούδι;

Εν τω μεταξύ, η αποφυλάκιση που αποφάσισαν οι δικαστικές αρχές οφείλεται σε καθυστέρηση των διαδικασιών τις οποίες διαδικασίες καθυστέρησαν οι ίδιες οι δικαστικές αρχές. Τελικά ποιος είναι ο καθυστερημένος; Αυτοί ή εμείς; Εμείς μάλλον.

Έβρος και Ειδομένη: Να ανοίξουν τα σύνορα, να πέσουν οι φράχτες

Θανάσης Κούρκουλας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, 1.500-2.000 πρόσφυγες από τον καταυλισμό της Ειδομένης κατάφεραν να διασχίσουν τα βόρεια σύνορα και βρίσκονται στο έδαφος της γειτονικής χώρας. Περπάτησαν 5 χιλιόμετρα, μεταφέροντας στους ώμους τους μικρά παιδιά, υπερήλικες και ανάπηρους, πέρασαν ποτάμια και χείμαρρους και απέδειξαν πως η δύναμη της ζωής και της ελπίδας είναι όπλα ισχυρότερα από τους φράχτες, τους στρατούς, και τα συνοριοφυλάκια.

Η αστυ­νο­μι­κή διεύ­θυν­ση των Σκο­πί­ων δια­μή­νυ­σε πως συ­νε­λή­φθη­σαν και θα ακο­λου­θη­θεί δια­δι­κα­σία ταυ­το­ποί­η­σης και επα­να­προ­ώ­θη­σής τους στην Ελ­λά­δα, ενώ συ­νέ­λα­βαν και 30 αλ­λη­λέγ­γυους, φω­το­ρε­πόρ­τερ και δη­μο­σιο­γρά­φους, που ακο­λού­θη­σαν τους πρό­σφυ­γες στην πο­ρεία.

Η επα­να­προ­ώ­θη­ση θα γίνει προς απο­τρο­πή των υπό­λοι­πων αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται στην Ει­δο­μέ­νη και σε όλη την Ελ­λά­δα, ελ­πί­ζο­ντας να πε­ρά­σουν τα σύ­νο­ρα. Δεν πρό­κει­ται για αυ­τό­μα­τη δια­δι­κα­σία. Απαι­τεί ταυ­το­ποί­η­ση που γί­νε­ται με βρα­δείς ρυθ­μούς, συ­νερ­γα­σία με πρε­σβεί­ες χωρών προ­έ­λευ­σης των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών, εγκα­τα­στά­σεις κρά­τη­σης των αν­θρώ­πων προς απέ­λα­ση, κι­νη­το­ποί­η­ση του στρα­τού και της αστυ­νο­μί­ας. Επι­πρό­σθε­τα απαι­τεί­ται η συ­νερ­γα­σία των ελ­λη­νι­κών αρχών, που κα­λού­νται να απο­δε­χθούν την εί­σο­δο των αν­θρώ­πων αυτών πίσω στο ελ­λη­νι­κό έδα­φός.

Οι ελ­λη­νι­κές αρχές, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, δεν πα­ρέ­κλι­ναν από την ει­κό­να του «καλού μα­θη­τή» στις ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές των ευ­ρω­παί­ων εταί­ρων. Έσπευ­σαν να δια­ψεύ­σουν πως συ­νέ­βαλ­λαν με οποιον­δή­πο­τε τρόπο στην ενέρ­γεια αυτή των προ­σφύ­γων, μά­λι­στα ισχυ­ρί­στη­καν πως ελ­λη­νι­κή αστυ­νο­μι­κή δύ­να­μη επι­χεί­ρη­σε να ανα­κό­ψει την πο­ρεία τους, αλλά δεν τα κα­τά­φε­ρε και έρι­ξαν το ανά­θε­μα σε «επι­τή­δειους» που υπέ­δει­ξαν την εναλ­λα­κτι­κή δια­δρο­μή στους πρό­σφυ­γες.

Η Δυστυχία θρέφει το εγώ σου !!!

Η Δυστυχία έχει:

Πολλά πράγματα να σου δώσει, 

που δεν μπορεί να σου τα δώσει η ευτυχία. 

Η ευτυχία σου παίρνει πολλά πράγματα.

Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα ήσουν ποτέ. 

Η ευτυχία σε καταστρέφει! 

Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου και η ευτυχία είναι βασικά μια κατάσταση χωρίς εγώ. 

Αυτό είναι το πρόβλημα, το επίκεντρο του προβλήματος. 

Γι’ αυτό οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να είναι ευτυχισμένοι. 

Γι’ αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν αποφασίσει να ζουν μίζερα και δυστυχισμένα. 

Αυτό σου δίνει ένα πάρα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ.

Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις.

Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Μέσα στη δυστυχία αποκρυσταλλώνεσαι, μέσα στην ευτυχία σκορπίζεσαι.

Αν αυτό γίνει κατανοητό, τότε τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. 

Η βαθιά ύπαρξη της ιδεολογίας και η αλληλεγγύη

Ηλίας Ιωακείμογλου | 

Ένα σχόλιο του Ηλία Ιωακείμογλου στα Κοινωνικά Δίκτυα

Βρέ­θη­καν φίλοι, και γράμ­μα­τα γνω­ρί­ζο­ντες, να πουν ότι η "αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση" συμ­βάλ­λει στο φαι­νό­με­νο της μα­ζι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης που δεί­χνει ο μισός πλη­θυ­σμός της χώρας στους πρό­σφυ­γες (και ότι "αν ήταν ο Δέν­διας", θα ήταν αλ­λιώς).

Σκίζω τα βι­βλία του Γκράμ­σι, του Αλ­του­σέρ και του Φουκώ μαζί. Εάν πά­ρου­με στα σο­βα­ρά αυ­τούς τους τρεις τύ­πους, η αλ­λη­λεγ­γύη που εκ­φρά­στη­κε από τον μισό πλη­θυ­σμό της χώρας προς τους πρό­σφυ­γες είναι η εκ­δή­λω­ση μιας αυ­θόρ­μη­της αρι­στε­ρής / σο­σια­λι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας θαμ­μέ­νης εκεί που δεν φτά­νει το φως, κάτω από παχιά στρώ­μα­τα της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας του ατο­μι­σμού, της ιδιο­τέ­λειας, του κέρ­δους και της απλη­στί­ας, του νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νου ιδιω­τι­κού συμ­φέ­ρο­ντος, του ατο­μι­κού, της οι­κο­γέ­νειας, της πα­τρί­δας και της θρη­σκεί­ας. Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι κά­ποιες ιδέες που κο­λυ­μπά­νε μέσα στο μυαλό όπως τα ψάρια στο ενυ­δρείο, που μπο­ρείς να τα τρα­βή­ξεις έξω με την απόχη. Η ιδε­ο­λο­γία έχει ρίζες που φτά­νουν μέχρι με τα σπλά­χνα, στον κόσμο των συ­ναι­σθη­μά­των, της αυ­θορ­μη­σί­ας, των "αυ­τό­μα­των πι­λό­των" που κα­θο­ρί­ζουν τη κα­θη­με­ρι­νή μας συ­μπε­ρι­φο­ρά, αγ­γί­ζει μέχρι και στην ρίζα της επι­θυ­μί­ας μας. Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι ένα ύφα­σμα που μας πε­ρι­βάλ­λει εξω­τε­ρι­κά, είναι ένα ύφα­σμα μέσα στο οποίο υφαί­νο­νται, έχουν ήδη υφαν­θεί, οι ζωές μας. Διευ­θύ­νει τις ζωές μας ατο­μι­κά, μας λέει "πώς να περ­πα­τά­με μόνοι μας" χωρίς οδη­γί­ες από κά­ποιον αρ­χη­γό ή υπο­κι­νη­τή, δεν υπάρ­χει μόνο με τη μορφή των ιδεών διότι από ιδε­ο­λο­γία γί­νε­ται "πρα­κτι­κή ιδε­ο­λο­γία", γί­νε­ται πρα­κτι­κή, γί­νε­ται αυτό που κά­νου­με υπό την κα­θο­δή­γη­σή της νο­μί­ζο­ντας ότι "περ­πα­τά­με μόνοι μας", απο­κτά­ει υλική ύπαρ­ξη και γί­νε­ται έτσι υλική δύ­να­μη. Και δεν στα­μα­τά­ει στο άτομο, είναι επί­σης ο αό­ρα­τος διευ­θυ­ντής ορ­χή­στρας της συ­μπε­ρι­φο­ράς μι­κρών ή με­γά­λων αν­θρώ­πι­νων συ­νό­λων.

Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι κάτι επι­φα­νεια­κό, λοι­πόν, κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ει στα σώ­μα­τά μας και στις σχέ­σεις μας με τον κόσμο, όχι ως ξένο σώμα, αλλά ως συν­δε­τι­κός ιστός. Είναι χί­λιες φορές πιο δυ­να­τή από τις εντυ­πώ­σεις που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει η μια ή η άλλη κυ­βέρ­νη­ση. Οι άν­θρω­ποι πε­θαί­νουν στον πα­τριω­τι­κό πό­λε­μο, στην εξέ­γερ­ση ή στην επα­νά­στα­ση επει­δή έχουν την μία ή την άλλη ιδε­ο­λο­γία.

Η Χίλαρι Κλίντον απέναντι σε έναν αντίπαλο πιο σκληρό απ’ όσο περίμενε

Ο Μπέρνι Σάντερς, αντίπαλος της κραταιάς Χίλαρι Κλίντον για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου 2016, παρουσίασε μετεωρική άνοδο –για Αμερικανό πολιτικό που δηλώνει ανοιχτά σοσιαλιστής. Παρά τις έντονες αντιδράσεις των ΜΜΕ και του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, οι ιδέες του αποτέλεσαν τον καταλύτη ώστε να εκφραστεί ανοιχτά ένα μέρος της υποβόσκουσας λαϊκής δυσαρέσκειας.

Για τους αριστερής αντίληψης ψηφοφόρους των ΗΠΑ, η διαδρομή του Μπέρνι Σάντερς είναι εξαιρετικά οικεία. Ο γερουσιαστής του Βερμόντ και υποψήφιος στις προκριματικές του Δημοκρατικού Κόμματος (του οποίου δεν είναι μέλος) για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου 2016, εκσφενδονίστηκε στη δημόσια σφαίρα με τον τρόπο που συνηθίζεται για τους περισσότερους προοδευτικούς στη χώρα του: με τη μεσολάβηση ετοιμοθάνατων οργανώσεων, που φυτοζωούν στο περιθώριο της αμερικανικής πολιτικής ζωής.

Τι-σερτ ενίσχυσης της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς, στο γραφιστικό ύφος του αμερικανικού πανκ-ροκ (από το www.bernthewhitehouse.com).

Εντολή Πούτιν να αποχωρήσουν οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις από τη Συρία

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωσε σήμερα, Δευτέρα, ότι έδωσε εντολή στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων για την έναρξη της αποχώρησης του κύριου τμήματος των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Συρία λέγοντας ότι η ρωσική στρατιωτική επέμβαση πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τους στόχους της, σε μία κίνηση που δείχνει ενδεχομένως βούληση της Μόσχας να επιταχύνει τις διαπραγματευτικές διαδικασίες της Γενεύης.

Κατά τη διάρκεια συνάντησης στο Κρεμλίνο με τους υπουργούς Αμυνας και Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Σόιγκου και Σεργκέι Λαβρόφ, ο Πούτιν δήλωσε ότι η απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων θα αρχίσει από αύριο προσθέτοντας ότι έδωσε επίσης εντολή για την ενίσχυση του ρόλου της Μόσχας στην ειρηνευτική διαδικασία για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία.

«Η αποστολή που ανατέθηκε στο υπουργείο Αμυνας και στις ένοπλες δυνάμεις ολοκληρώθηκε και, κατά συνέπεια, δίνω εντολή στο υπουργείο Αμυνας να ξεκινήσει από αύριο την απόσυρση του μεγαλύτερου τμήματος των στρατιωτικών μας δυνάμεων από την Αραβική Συριακή Δημοκρατία», δήλωσε ο Πούτιν στον Σεργκέι Σόιγκου, όπως μεταδόθηκε από τη ρωσική τηλεόραση.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε ότι ο Πούτιν είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ για «να τον ενημερώσει για τη ρωσική απόφαση».

500 απελπισμένοι μετανάστες έφυγαν από την Ειδομένη και διασχίζουν το ποτάμι για να φτάσουν στα Σκόπια (φωτο)

Συνεχίζουν την απέλπιδα προσπάθεια να περάσουν από κάποιο σημείο της ουδέτερης ζώνης Ελλάδας- ΠΓΔΜ, οι πρόσφυγες που έφυγαν νωρίτερα σήμερα από την Ειδομένη.Άφησαν πίσω τους τον λασπότοπο και με περισσή θέληση, δύναμη και αξιοπρέπεια προχωρούν με πείσμα προς την ΠΓΔΜ.

Σύμφωνα με την αστυνομία, πρόκειται για περίπου 500 ανθρώπους που έφυγαν από τον καταυλισμό, φορτωμένοι με τα υπάρχοντά τους, αποφασισμένοι να βρουν κάποιο αφύλακτο σημείο για να μπουν στη γειτονική χώρα.

Κρατώντας ένα σχοινί προσπαθούν, ο ένας πίσω από τον άλλο, να περάσουν ένα ποτάμι λίγα μέτρα από τα σύνορα, περίπου 500 πρόσφυγες που ξεκίνησαν από τον καταυλισμό της Ειδομένης αποφασισμένοι να φτάσουν στην ΠΓΔΜ, με κίνδυνο να παρασυρθούν από τα ορμητικά νερά.

Εγκλωβισμένοι εδώ και μέρες στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ, ταλαιπωρημένοι από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τις άσχημες καιρικές συνθήκες, πρόσφυγες με μικρά παιδιά, πήραν στα χέρια, το πρωί, όλα τους τα υπάρχοντα και ξεκίνησαν με πορεία να βρουν κάποιο σημείο για να περάσουν στη γειτονική χώρα.

Μπέρνι Σάντερς: Προς ένα πρωτόγνωρα μαζικό κίνημα στις ΗΠΑ;

+ video 15λεπτης ομιλίας του Σάντερς με ελληνικούς υπότιτλους

Του Γιώργου Μητραλιά

Ένα μεγάλο ερώτημα πλανιέται πια πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και κατά –αναγκαστική- επέκταση και πάνω από ολάκερο τον κόσμο: άραγε ο πρωτοφανής λαϊκός ξεσηκωμός που προκαλεί η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς θα μπορέσει να μετατραπεί στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα που θα φέρει τα πάνω κάτω στην καρδιά της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης και θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας;

Δεν αμφιβάλλουμε για την έκπληξη και τις απορίες που θα προκαλέσει στον αναγνώστη το παραπάνω ερώτημα. Λαϊκό κίνημα στις ΗΠΑ; Και μάλιστα οργανωμένο; Που θα φέρει τα πάνω κάτω; Μα, είναι δυνατό να συμβαίνουν στις ΗΠΑ τέτοια «κοσμοϊστορικά» γεγονότα και κανένας να μην μιλάει εδώ για αυτά; Φυσικά, ο αναγνώστης έχει κάθε λόγο να απορεί. Και σίγουρα δεν φταίει αυτός για την έλλειψη στοιχειώδους πληροφόρησής του, αλλά μάλλον η τόσο επιμελώς οργανωμένη –σε διεθνή κλίμακα- πλήρης παραπληροφόρησή του. Είναι μάλιστα ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί διεθνώς ότι ακόμα και εκείνοι που ψάχνουν με το φανάρι στις ειδήσεις, δεν έχουν καταφέρει να μάθουν παρά μόνον ότι ένας κάπως «ιδιότυπος» γηραιός Αμερικανός γερουσιαστής, που παρουσιάζεται ως «σοσιαλιστής» και ονομάζεται Μπέρνι Σάντερς, δημιουργεί τη μια έκπληξη μετά την άλλη και δυσκολεύει την πορεία της Χίλαρι Κλίντον προς το χρίσμα των Δημοκρατικών και στο… Λευκό Οίκο. Και πέραν αυτών ουδέν…

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» - Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Μάρκος

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Μάρκος το Σάββατο 25 Μαϊου ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos

Σήμερα το πρωί, στο τέλος του αφιερώματος για τον σύντροφο Γκαλεάνο, πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών, μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης, άκουσαν τα «τελευταία δημόσια λόγια» του Εξεγερμένου Marcos του EZLN. Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών, μαζί με τον Moisés και τον Μάρκος, ανέβηκαν στη σκηνή. Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος».

1. Μια δύσκολη απόφαση

«Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα. Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή, ενάντια στη σιωπή, τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, την μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια, ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή, την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη.

Τσαρλς Μπουκόφσκι - Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών

Παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,

είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο

σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει

είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε

μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3

το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο

ανάμεσα απ’ τα φύλλα κάποιου δένδρου

καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται

μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι

βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω

με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα

όλα να ρέουν προς τα μέσα:

είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,

μόνο αυτό χρειάζεται.

αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ

φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!

το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!

Στοιβάζουν γυμνούς ανθρώπους μέσα σε φορτηγό και όταν σφραγίζουν την πόρτα συνδέουν την εξάτμιση με την καρότσα.

Οι άνδρες με τα γκρι κουστούμια, στέκονται πίσω από το φορτηγό ενώ παρακολουθούν γυναίκες, άνδρες και παιδιά να στοιβάζονται απρόθυμα μέσα σε αυτό. Οι άνθρωποι μπαίνουν γυμνοί και φοβισμένοι. Το κλάμα ενός παιδιού, τρυπάει τα αυτιά αλλά όχι και τις συνειδήσεις των παρευρισκομένων, που συμμετέχουν ενεργά στο δράμα των συνανθρώπων τους. Ένας από αυτούς κλωτσάει τη ράμπα νευρικά, για να επισπεύσει τη διαδικασία....

Τελικά, οι μεγάλες πόρτες του φορτηγού κλείνουν. Ο ίδιος νευρικός άνδρας, τοποθετεί τον σωλήνα της εξάτμισης μέσα στο στόμιο εξαερισμού. Είναι ειδική κατασκευή για να δηλητηριάσει με τα καυσαέρια όσους βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην καρότσα.

Το όχημα μαρσάρει και ξεκινά. Ακούγονται κραυγές αλλά οι κουστουμαρισμένοι δεν αντιδρούν. Μόνο ένας γυρίζει το κεφάλι του και κοιτά το φακό. Σε λίγο όλοι φεύγουν. Καμία αντίδραση. Κανένας διάλογος. Μόνο ενοχική σιωπή. Ο παγκόσμια καταξιωμένος, Σουηδός, σκηνοθέτης Ρόι Άντερσον, θέλησε μέσα από την ταινία του «World Of Glory – Lights in the Dust», να εστιάσει, σε όσους έχουν καταφέρει να συμβιώνουν με τις ενοχές και τη σιωπή, κυρίως σε θέματα ηθικής και ανθρωπιάς. Είναι ένα σκληρό κατηγορώ για τους γραφειοκράτες της Ευρώπης....

Ισπανία: Κατέβασαν τη σημαία της ΕΕ από τα δημαρχεία διαμαρτυρόμενοι για το προσφυγικό

Την απόφαση να κατεβάσουν από τα κτήριά τους τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την απομάκρυνση της Ευρώπης από τις ιδρυτικές της αξίες, με αφορμή τη στάση που κρατάει στο προσφυγικό, πήραν έξι ισπανοί δήμαρχοι.

Η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν κυματίζει πλέον στα κτίρια των δήμων Λα Ρόδα ντε Ανδαλουσία, Πεδρέρα, Αζναλκόγιαρ, Ελ Σαουθέχο, Χιλένα και Βογιούγιος δε λα Μιταθιόν, που βρίσκονται στο Νότιο τμήμα της Σεβίλλης. Και οι έξι δήμοι ελέγχονται από την Ενωμένη Αριστερά.

Οι δήμαρχοι που πήραν αυτοί την απόφαση καταγγέλλουν τη συμφωνία Ευρώπης - Τουρκίας, σύμφωνα με την οποία θα επαναπροωθούνται στην Τουρκία μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα ως αμφιβόλου νομιμότητας.

Όπως δήλωσε στα τοπικά μέσα ο Άλβαρο Γκαρθία, δημοτικός σύμβουλος της Πεδρέρα: «Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε να οικοδομήσουμε. Δεν είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της αδελφότητας που μας εμπνέει» και τόνισε ότι η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρόκειται να κυματίσει ξανά στα δημοτικά κτίρια «όσο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συνεχίζουν να παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ότι αφορά το άσυλο και την υποδοχή των προσφύγων».

ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ*

Τους τελευταίους μήνες κάνει θραύση στη Γαλλία ένα κόμικ με τον τίτλο «Η πρόεδρος». Οι δημιουργοί του καταρίπτουν τον μύθο, που κυριαρχεί σε μεγάλα τμήματα της γαλλικής Αριστεράς, ότι ακόμη και αν η Μαρίν Λεπένκερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 το σύνταγμα της χώρας αλλά και τοθεσμικό πλαίσιο της ΕΕ δεν θα της επιτρέψουν να επιβάλλει ένααπολυταρχικό, ακροδεξιό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, όλοι οι νόμοι και οι ρυθμίσεις που χρειάζεται για να μετατρέψει τη Γαλλία σε μια δυστοπική κοινωνία, βρίσκονται ήδη εδώ, φαίνεται να είναι το τελικό συμπέρασμα.

Αντί βέβαια να διαβάζει μελοντολογικά κόμικ η Δυτική Ευρώπη θα μπορούσε να κοιτάξει καλύτερα τους ανατολικούς γείτονές της για να καταλάβει πόσο εύκολα μπορεί μια ακροδεξιά κυβέρνηση ναανατρέψει βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας χωρίς να αμφισβητήσει το γράμμα τωνεθνικών νομοθεσιών και των κανόνων της ΕΕ. Το προσφυγικό ζήτημα λειτούργησε το τελευταίο διάστημα σαν καταλύτης για να αποκαλυφθεί η απότομη δεξιά στροφή που συντελείται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη λόγω των δομικών προβλημάτων της ευρωζώνης αλλά και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Οι πρόσφατες εκλογές στη Σλοβενία με την συνολική μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιάκαι την είσοδο φασιστικών μορφωμάτων στο κοινοβούλιο ήταν απλώς η πιο πρόσφατηπροειδοποιήση.