Ο Χουσεΐν Σεϊχολεσλάμ πιστεύει πως η Τουρκία έχει κάνει τεράστιο λάθος με την εμπλοκή της στον συριακό πόλεμο.
Συντάκτης: Νικόλας Ζηργάνος
Το «Ισλαμικό κράτος» είναι τρόπος σκέψης, είναι ιδεολογία. Είναι η ουαχαμπίτικη ερμηνεία του Κορανίου που είναι δεμένη στενά με τη δυναστεία που κυβερνάει τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ...
Τέτοιες οργανώσεις για να τις αντιμετωπίσεις πρέπει να βάλεις στόχο να ηττηθούν ιδεολογικά.
Ο Χουσεΐν Σεϊχολεσλάμ είναι πρώην πρεσβευτής του Ιράν στη Δαμασκό, διπλωματικός σύμβουλος του ιρανικού Κοινοβουλίου και θεωρείται ένας από τους πλέον βαθείς γνώστες της περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Τον συναντήσαμε στην Τεχεράνη και μας μίλησε για τον πόλεμο στη Συρία, την τρομοκρατία και τον ρόλο των περιφερειακών και μεγάλων δυνάμεων που εμπλέκονται ενεργά στην περιοχή.
Ο Σεϊχολεσλάμ υποστηρίζει πως το «Ισλαμικό κράτος» και η τρομοκρατία δεν μπορούν να ηττηθούν μόνο με στρατιωτικά μέσα, πόσω μάλλον μόνο με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, πιστεύει πως η Συρία πρέπει να μείνει ενιαία χώρα και πως η Τουρκία έχει κάνει τεράστιο λάθος με την εμπλοκή της στον συριακό πόλεμο.
AP PHOTO/ File
Αποστολή στην Τεχεράνη
● Πώς μπορεί να ηττηθεί το «Ισλαμικό κράτος»;
Για να νικήσουμε το «Ισλαμικό κράτος» πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τη φύση του. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα ηττηθεί με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, δεν θα καταστραφεί μόνο με στρατιωτική δράση.
Το «Ισλαμικό κράτος» είναι τρόπος σκέψης, είναι ιδεολογία. Είναι η ουαχαμπίτικη ερμηνεία του Κορανίου.
Δημιουργήθηκαν επί των ημερών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, με στόχο να διαμελίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέσω της διαίρεσης των μουσουλμάνων.
Η ουαχαμπίτικη ερμηνεία του Ισλάμ είναι πολύ «ρηχή» και είναι ταυτόχρονα δεμένη στενά με τη δυναστεία που κυβερνάει τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Δεν πιστεύουν στην έννοια του έθνους, η διακυβέρνηση γίνεται από τον απόλυτο μονάρχη, στον οποίο οφείλουν όλοι υπακοή.
Δεν μπορείς ούτε καν να διαφωνήσεις σε κάτι. Πρέπει να υποταχθείς. Αυτή η πρακτική είναι εντελώς αντίθετη από τη σιιτική παράδοση.
Οι σιίτες λένε πως ο ηγέτης δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δεν μπορεί, για παράδειγμα, να χρησιμοποιεί την καταπίεση ως εργαλείο και πρέπει να σέβεται και να υπακούει στους νόμους και το Κοράνι. Αυτή είναι μια βασική διαφορά αντίληψης μεταξύ σιιτών και ουαχαμπιτών.
Την περίοδο του ξεσπάσματος της «Αραβικής Ανοιξης», οι Σαουδάραβες, προκειμένου να σώσουν το βασίλειό τους και την εξουσία τους, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο και πρότυπο αυτό που είχαν κάνει και στο παρελθόν. Την Αλ Κάιντα.
Την είχαν δημιουργήσει, υποστηρίξει και εκθρέψει οι υπηρεσίες ασφαλείας της Σαουδικής Αραβίας, κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής του Αφγανιστάν, σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των Βρετανών, των Αμερικανών και του Πακιστάν.
Τόπος γέννησης ήταν η «Βορειοδυτική επαρχία των συνόρων» (NWFP) του Πακιστάν, εκεί που επίσης η ερμηνεία του Ισλάμ είναι πολύ πρωτόλεια και «ρηχή».
Εκεί πήγαν για πρώτη φορά μαζικά Αραβες εθελοντές που σχημάτισαν τον πυρήνα της Αλ Κάιντα.
Αργότερα, όταν έγινε η κατοχή του Ιράκ από τους Αμερικανούς, οι Σαουδάραβες κατανόησαν ότι η ανατροπή του (σουνίτη) Σαντάμ Χουσεΐν και η ανάληψη της εξουσίας από τη σιιτική πλειοψηφία ήταν εις βάρος τους.
Μετέφεραν στο Ιράκ τη δράση της Αλ Κάιντα και των Αράβων εθελοντών βετεράνων του πολέμου στο Αφγανιστάν και έφτιαξαν την οργάνωση «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ».
Το ίδιο έκαναν αργότερα και στη Συρία, όπου η τοπική Αλ Κάιντα ονομάστηκε «Τζαμπάτ αλ Νούσρα» και είχε την «ευλογία» του ηγέτη της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ Ζαουάχρι.
Στη συνέχεια, οι Σαουδάραβες αποφάσισαν να ενώσουν τις δύο οργανώσεις στο Ιράκ και τη Συρία και να δημιουργήσουν το «Ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και τη Συρία», το «DAESH».
Το Daesh αποδείχθηκε πολύ πιο βίαιο, με μια κουλτούρα μίσους που δεν ταιριάζει στην ήπια, μεσογειακή παράδοση της Συρίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιούν βομβιστές αυτοκτονίας που ανατινάζονται μέσα σε τζαμιά και τεμένη, αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα, που είναι κυρίως μουσουλμάνοι πιστοί.
Οργανώσεις όπως αυτές βασίζονται κυρίως στην ιδεολογία και είναι πολύ δύσκολο να τις αντιμετωπίσεις μόνο με στρατιωτικά μέσα.
Χρειάζεται σχέδιο, συνδυασμένες παρεμβάσεις, με στόχο την ιδεολογική ήττα της οργάνωσης. Καταστρέφοντας την οργάνωση του «Ι.Κ.» δεν θα σταματήσει η δράση των εξτρεμιστών.
● Τώρα η δράση τους έφτασε και στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη έκανε πολύ μεγάλο λάθος να επιτρέψει επί τόσα χρόνια να λειτουργήσουν τζαμιά μίσους και πολιτιστικά κέντρα που χρηματοδοτήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία σε ευρωπαϊκό έδαφος, καθώς διέσπειραν την ιδεολογία τους και τον σκοταδισμό.
Αυτοί οι «πιστοί» εκπαιδεύτηκαν, χρηματοδοτήθηκαν, εξοπλίστηκαν και πήγαν να πολεμήσουν στη Συρία και το Ιράκ. Βασικό όπλο στρατολόγησης ήταν η προπαγάνδα που έγινε και με σύγχρονα μέσα, όπως το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πρόκειται για ένα τέρας που δημιούργησαν οι μυστικές υπηρεσίες συγκεκριμένων χωρών και τώρα έχει ξεφύγει.
Τώρα, το «Ισλαμικό Κράτος» αυτονομήθηκε, ο Αλ Μπαγντάτι (ο ηγέτης του «Ι.Κ.») αυτοανακηρύχθηκε χαλίφης και αυτό σημαίνει ότι θέλει να φτάσει μέχρι τις ιερές πόλεις των μουσουλμάνων, τη Μέκκα και τη Μεδίνα.
Εγινε δηλαδή επικίνδυνος και γι’ αυτούς που τον δημιούργησαν.
Για το «Ι.Κ.» όλοι όσοι δεν πιστεύουν στη στενή ερμηνεία του Ισλάμ την οποία πρεσβεύουν είναι εχθροί, ακόμη κι αν είναι μουσουλμάνοι. Χωρίζουν τον κόσμο σε αυτούς που τους είναι πιστοί και σε όλους τους υπόλοιπους, τους «άπιστους», οι οποίοι πρέπει να υποταχθούν ή να εξοντωθούν. Αυτή είναι η λογική που έχουν και οι Σαουδάραβες.
● Ομως στη συριακή εξίσωση υπάρχει και η Τουρκία, που έχει διαφορετικά συμφέροντα από τη Σαουδική Αραβία και εντελώς άλλο τύπο διακυβέρνησης.
Πράγματι, ο σουνιτικός κόσμος έχει δύο «μοντέλα», δύο ρεύματα. Το ουαχαμπίτικο και το πολιτικό Ισλάμ, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Η Σ. Αραβία δεν ήθελε τον εκλεγμένο πρόεδρο της Αιγύπτου, τον Μόρσι, γιατί οι ουαχαμπίτες είναι ενάντια στο πολιτικό Ισλάμ και δεν θέλουν να γίνουν ποτέ εκλογές στις χώρες του Κόλπου, καθώς θα καταρρεύσουν τα καθεστώτα αυτά.
Ο Ερντογάν έχει πολλά κοινά στοιχεία με την Αδελφότητα, συμμάχησε μαζί της και μέσω αυτής ήθελε να ηγεμονεύσει στον αραβικό κόσμο και να αναβιώσει, όχι ως έδαφος, αλλά ως πολιτική επιρροή, την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αυτό έφερε την Αγκυρα απέναντι στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Από την άλλη μεριά, συμμάχησε με τη Σαουδική Αραβία για να ρίξουν τον Ασαντ, με το καθεστώς του οποίου είχαν στο παρελθόν προνομιακές σχέσεις.
Ο Ερντογάν έκανε μεγάλο λάθος που αναμίχθηκε ενεργά στο Συριακό. Την απόφαση αυτή την πήρε όταν ο στρατός του Ασαντ αποσύρθηκε από τις κουρδικές περιοχές στη Συρία, ώστε να έχει εφεδρείες για να πολεμήσει τους σουνίτες τρομοκράτες.
Ομως η πολιτική του Ερντογάν έφερε την αντίδραση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και τώρα βλέπουμε να εξελίσσεται ένας πόλεμος και στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν θέλει να αποτρέψει τους Κούρδους της Συρίας να δημιουργήσουν μια ελεγχόμενη περιοχή στα σύνορα με τη Συρία που θα λειτουργεί ως ανάχωμα μεταξύ των σουνιτών της Συρίας και της Τουρκίας.
Δεν θέλει τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στη Βόρεια Συρία, το οποίο θα στηρίζεται στο Ισραήλ και μια απομακρυσμένη μεγάλη δύναμη.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι μεγάλες και οι περιφερειακές δυνάμεις στην περιοχή έχουν αντιτιθέμενα στρατηγικά συμφέροντα.
● Στην τόσο περίπλοκη εξίσωση, όπου υπάρχουν ταυτίσεις και αντιθέσεις τόσο μεταξύ συμμάχων όσο και μεταξύ εχθρών, ήρθε να προστεθεί και ο παράγοντας Ρωσία, που πυροδοτήθηκε με την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από την Τουρκία.
Οι Ρώσοι παραμένουν μια μεγάλη δύναμη. Η βάση που έχουν στην Ταρτούς της Συρίας έχει μεγάλη στρατηγική αξία και έγινε ακόμη σημαντικότερη μετά τα όσα συνέβησαν στη Λιβύη.
Οι Ρώσοι δεν ήθελαν να επαναλάβουν στη Συρία το λάθος που έκαναν στη Λιβύη, όταν άφησαν τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους να ρίξουν τον Καντάφι, για να επικρατήσει χάος.
Ηξεραν πως η ανατροπή του Ασαντ θα τους έκανε να χάσουν τη βάση τους στην Ταρτούς. Εθεσαν βέτο, μαζί με τους Κινέζους στον ΟΗΕ, και αποφάσισαν αρχικά να βοηθήσουν την κυβέρνηση της Συρίας, όχι μόνο πολιτικά και οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά.
Μετέτρεψαν ένα συριακό πολιτικό αεροδρόμιο σε στρατιωτική βάση και έστειλαν εξοπλισμό και αεροσκάφη.
Οι Ρώσοι ζήτησαν την άδεια να περάσουν τα αεροσκάφη τους από τον εναέριο χώρο του Ιράν. Η Τεχεράνη έδωσε το πράσινο φως υπό έναν όρο.
Να είναι οι ρωσικές στρατιωτικές ενέργειες σε συντονισμό με το Ιράν. Για αυτό τον σκοπό δημιουργήθηκε και κοινό επιχειρησιακό κέντρο διοίκησης.
● Ομως, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τους Τούρκους έδωσε στη Ρωσία την ευκαιρία να κλιμακώσει και να διευρύνει την παρουσία της στη Συρία.
Τους έδωσε τη δυνατότητα να φέρουν στρατό και τα πιο εξελιγμένα αντιαεροπορικά όπλα στα σύνορα με την Τουρκία, μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, δίπλα από την Ευρώπη, χωρίς να υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις.
Εκαναν μια στρατηγική κίνηση με μεγάλο όφελος χωρίς να πληρώσουν σοβαρό τίμημα.
Ο Ερντογάν έκανε μια τρέλα. Ακόμη και οι Αμερικανοί είναι έξαλλοι με όσα έχουν κάνει οι Τούρκοι και οι Σαουδάραβες. Ειδικά με το ρωσικό αεροσκάφος, ήταν μια εντελώς λαθεμένη επιλογή της Αγκυρας.
Πώς το έκαναν αυτό; Τι θα έπρεπε να γίνει με τους Ελληνες, όταν καθημερινά οι Τούρκοι παραβιάζουν τον εναέριο χώρο σας;
Οι Τούρκοι κατάφεραν να αναγκάζονται οι Αμερικανοί να ζητούν την άδεια από τους Ρώσους για να πετάξουν στη Συρία και να επιχειρήσουν κατά του «Ισλαμικού κράτους».
● Υπάρχει συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Ιράν;
Οταν θέλησαν να βομβαρδίσουν στόχους στη Συρία με πυραύλους από πλοία που ήταν στην Κασπία, ήρθαν οι Ρώσοι και μας ζήτησαν να συναινέσουμε να περάσουν οι πύραυλοί τους από τον ιρανικό εναέριο χώρο. Εμείς δεχτήκαμε αλλά βάλαμε όρους.
Τους είπαμε ότι αν εκτοξευθούν από ρωσικά πλοία, ιρανικά πλοία θα βρίσκονται δίπλα τους και θα επιτηρούν την επιχείρηση.
Καθορίσαμε εμείς τη διαδρομή μέσα από τον εναέριο χώρο μας, ώστε να μην υπάρξουν υπερπτήσεις πυραύλων πάνω από δικές μας ευαίσθητες περιοχές, όπως μεγάλα αστικά κέντρα, πυρηνικές εγκαταστάσεις και στρατιωτικές βάσεις.
Οι κεφαλές των πυραύλων θα ήταν απενεργοποιημένες κατά τη διάρκεια της διαδρομής πάνω από το Ιράν και θα ενεργοποιούνταν μόνο αφού έβγαιναν από τον εναέριο χώρο μας.
Αλλά το πιο σημαντικό που ζητήσαμε ήταν οι στόχοι που θα έπλητταν στη Συρία να είναι σε συνεννόηση και συμφωνία μαζί μας. Οι Ρώσοι αποδέχτηκαν όλους τους όρους μας. Το κλειδί για τη ρωσική επέμβαση το κρατάει το Ιράν.
Οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν ότι όσο περισσότερο διαρκέσει η συριακή κρίση, τόσο θα μεγαλώνει η ρωσική επιρροή και παρουσία στην περιοχή. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να βασιστούν στη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Κατάρ και πως θα βγουν στρατηγικά ηττημένοι. Αυτή η παραδοχή άλλαξε την πολιτική τους.
Κατανόησαν έπειτα από πέντε χρόνια ότι είναι απαραίτητη η πολιτική διαδικασία.
● Υπάρχει ελπίδα να βρεθεί πολιτική λύση;
Φυσικά είναι αποκλεισμένες οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν μια λύση και νομίζω ότι θα βρεθεί. Ομως, είναι απαραίτητος όρος αυτή η λύση να προέλθει από τον συριακό λαό.
● Η Συρία ωστόσο δεν θα είναι η ίδια χώρα όπως ήταν πριν από τον πόλεμο. Υπάρχει και ο κίνδυνος της «βαλκανοποίησης», της πολυδιάσπασης σε μικρές οντότητες.
Η Συρία πρέπει να παραμείνει ενιαία χώρα. Στις εκλογές θα κερδίσει ο Μπασάρ αλ Ασαντ, ο κόσμος δεν θέλει να κερδίσουν οι εξτρεμιστές, έχει κουραστεί από τον πόλεμο.
Ο λαός ήταν ο μεγάλος χαμένος από τον πόλεμο. Χαμένοι είναι στρατηγικά και η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Η πολιτική διαδικασία τόσο στη Συρία όσο και στην Υεμένη θα δείξει πως ο μόνος δρόμος είναι η δημοκρατία και οι εκλογές.
Αυτό θα ταρακουνήσει τα βασίλεια και τις μοναρχίες στον Κόλπο.
Ο πόλεμος στη Συρία δεν είναι μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Είναι μια μάχη ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία.
http://www.efsyn.gr/arthro/islamiko-kratos-den-mporei-na-ittithei-mono-me-stratiotika-mesa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου