Γράφει ο Ρεμπελίσκος
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι ακόμα βαθιά συγκινημένος. Μόλις γύρισα από τους #παραιτηθείτε και η εμπειρία που έζησα είναι τόσο δυνατή που θα ήταν εγωιστικό να την κρατήσω για τον εαυτό μου.
Ο κόσμος είχε τρομερό παλμό, τουλάχιστον όπου είχε σκιά. Αυτό ήταν πολύ κουραστικό για τους ανθρώπους που μοίραζαν τυπωμένα πλακάτ και σφυρίχτρες στον κόσμο, γιατί έπρεπε να τους κυνηγάνε παντού τριγύρω. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και οι διοργανωτές ξελαρυγγιάστηκαν για να τους μαζέψουν όλους σε ένα σημείο που να δείχνουν πολλοί για τα πλάνα των δελτίων ειδήσεων. Μόλις έπεσε ο ήλιος τα κατάφεραν.
Καταρχάς, οφείλω να τονίσω την απογοήτευσή μου. Όσο κι αν έψαξα, ούτε τον Άδωνη είδα, ούτε τον Δένδια, ούτε καν τον Χειμωνά. Άδικα ρωτάγανε διάφορα παππούδια άμα ήρθε κανένας πολιτικός. Μόνο τον Τζήμερο με την ντουντούκα του είδα και την Ελένη Λουκά με την Παναγία της και έναν κύριο με τον Χριστό. Για την τελευταία, μην γελάτε. Ή καλύτερα περιμένετε να γελάσετε όταν θα μπει στη Βουλή.
Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η ενδυμασία που επέλεξε η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε σχέση με εκείνη που λάνσαραν οι Μένουμε Ευρώπη. Θες οι παροτρύνσεις για λευκά, θες γιατί ήταν καθημερινή και τα κορίτσια δεν προλάβαιναν να φτιαχτούν. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ πως ο κόσμος ήταν αρκετά απλά ντυμένος, αν και παράκουσε τις συμβουλές και δεν ντύθηκαν πολλοί παγωτατζήδες.
Τα συνθήματα, ποικίλα και όλα στην καρδιά της ελληνικής κρίσης.
«Τσίπρα φύγε», «Καρανίκα ουστ», «κάτω η Σοβιετία», «ψεύτες» και άλλα ευφάνταστα. Για λίγο, πίστεψα πως δεν έχουμε ΔΝΤ στη χώρα, ούτε μνημόνια, ούτε επιτροπείες, ούτε «φοβάμαι την πείνα». Ούτε καν ένα «κλέφτες».
Καλά, αυτό μάλλον φοβόντουσαν να το φωνάξουν γιατί με τόσα κολλαγόνα και ΔΕΚατζήδες που κυκλοφορούσαν εκεί, πολλοί θα μπερδεύονταν και θα γύρναγαν…
Το πικ της βραδιάς, εκτός από την παρουσία της Ελένης Λουκά, σημειώθηκε όταν ένας «Ευρωπαϊστής», σύμφωνα με την ταμπέλα του, ανέβηκε δίπλα στον Ελληναρά που είχε ανέβει στα σκαλιά της Βουλής αγκαλιά με τα ΜΑΤ και κουνούσε μία σημαία «Τσίπρα go home». Αλλά δεν διευκρίνισε σε ποιανού το χόουμ…
Πάντως, το τι όμορφη εικόνα ήταν αυτή με τα ΜΑΤ να ποζάρουν πίσω από την ταμπέλα «Ευρωπαϊστής» δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Πολύ τους πήγαινε.
Τότε λοιπόν, ο πονηρός ευρωπαϊστής, γύρισε το πλακάτ του ανάποδα για να δώσει το μήνυμα στους Βρετανούς συναγωνιστές «Σέη Νόου του Μπρέξιτ». Αυτό ήταν.
Τα λαγωνικά του ευρωπλήθους τον πήραν αμέσως γραμμή, και οι πιο τολμηροί τον ξεμπρόστιασαν. «Δεν είσαι Έλληνας εσύ ρε! ΤΙ κάνεις εκεί; Κατέβασέ το αμέσως» του φώναξαν, και λίγη Ευρώπη ξεχείλισε προς την Καραγιώργη Σερβίας.
Τέτοιο διεθνισμό είχα να αντιληφθώ από την πάνω πλατεία των Αγανακτισμένων.
Α! Έχω και βίντεο, ανεβαίνει σε λίγο…
Ο αγαπημένος μου όμως, ήταν ένας κυριούλης με καπελάκι του ΟΤΕ. Μαινόμενος, κάθε δέκα λεπτά, κατέβαινε στην πλατεία Συντάγματος για να πιάσει από τον γιακά όλους εκείνους που λούφαζαν στη σκιά και άφηναν το κίνημα μόνο του έξω από τη Βουλή. Λιποτάκτες, αλλά ευτυχώς παντού υπάρχουν ενσυνείδητοι στρατηγοί.
Φεύγοντας, είχα πια πάρει όλες τις απαντήσεις μου. Κακώς τους κράζαμε και λέγαμε πως αντιγράφουν τους Αγανακτισμένους. Πολύ κακώς. Πολλοί από αυτούς είναι οι Αγανακτισμένοι του 2011.
Από τη μία εκείνοι που μας έβλεπαν τότε να μαζευόμαστε στις πλατείες και να μαθαίνουμε για τα τσιράκια των αγορών, τα αφεντικά τους, τις λοβιτούρες, τις μάσες των ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και πραγματικά αγανακτούσαν. Και καλά έκαναν, γιατί έβλεπαν πως δεν τους παίρνει άλλο. Και σήμερα το νιώθουν στο πετσί τους.
Και από την άλλη, όλοι εκείνοι οι χριστιανοταλιμπανοψεκασμενέλληνες, με τις μούντζες και τις κρεμάλες και τα νακαείτοΜπουρδέλοηΒουλή, που ναι μεν σήμερα ήταν διακριτικοί δίπλα στους Μενουμευρώπηδες, η μυρωδιά τους όμως ήταν διάχυτη στην πλατεία.
Νομίζω πως η πιο δυνατή εικόνα που έβγαλε αυτό το φαντασμαγορικό event, περικλείεται στην φωτογραφία του άρθρου. Ελληνοευρωπαϊκές σημαίες, μπορδοροδοπρασινομπλέ σφυρίχτρες και κλάμα γύρω από μια πεσμένη καρέκλα.
Καλά στέφανα παιδιά…
ΥΓ. Είχα σκοπό να παραθέσω μερικές ακόμα φωτογραφίες.Όμως τελευταία στιγμή θυμήθηκα πως τράβηξα και την παρακάτω φωτογραφία. Και θα κλείσω μ’ αυτήν. Χωρίς λεζάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου