όχι άλλο χρήμα, όχι άλλη «οικονομία», όχι άλλη «σωτηρία», μά μιά τσέπη γυρεύω γεμάτη όνειρα..
Ό έλληνας ζεί και κινείται για το χρήμα, προσβάλλει και προσβάλλεται για το χρήμα βρίζει,περιφρονεί, αγανακτεί, υποφέρει, εξευτελίζει και εξευτελίζεται γι αυτό, αγαπάει σκέφτεται φιλοσοφεί και καθορίζεται αποκλειστικά γι αυτό με λίγα λόγια ή νεοελληνική κοινωνία είναι χρήμα είναι ένα σώμα οργανωμένο στην ύπαρξη του χρήματος και της κατανάλωσης και ευρύτερα προσκολλημένο αυστηρά στην ύπαρξη του κράτους-χρήμα-πολιτισμός του χρήματος καί πολιτισμός της καταναλωτικής «οικονομίας» του χρήματος, πού δεν έχει σημασία αν αυτό λέγεται ευρώ η δραχμή είτε οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της ασθενικής και δουλικής της εξέλιξης.
Η προέκταση αυτής της άρρωστης «δεύτερης φύσης»? της ελληνικής κοινωνίας-κράτους είναι ό τρόπος βλέπει τον τόπο αυτό σαν μέσο κέρδους, επικράτησης ή ανάπτυξης του εξελικτικού καρκινικού «αμαξώματος» του ίδιου του έλληνα-κράτους. Καταπατά εξευτελίζει και οικειοποιεί (καί όχι ενσωματώνει) τά πάντα απονοηματοδοτεί απογυμνώνει και καταστρέφει ότι βρίσκεται γύρω και έξω απ αυτόν,την γή την θάλασσα τά πουλιά τά ζώα τά βουνά,τήν άγρια φύση το φινιστρίνι τού ήλιου όταν δύει,το βότσαλο,ακόμα καί την αέναη κίνηση του σύμπαντος,ό έλληνας-πολίτης δεν είναι ένας συμπαντικός πολίτης είναι ένας πολίτης-έρμαιο και σκουπίδι του κοινωνικοπολιτικού μικροοικονομικού και μακροοικοκονομικού βιομηχανικού τρόπου ζωής.
Ο έλληνας-κράτος φοβάται τον θάνατο γιατί δεν ζεί,γιατί αναβάλλει συνέχεια την ζωή του,γιατί φοβάται την εξέγερση, ό έλληνας δεν εξεγείρεται γιατί ακριβώς δεν νοιώθει ότι υπάρχει κάτι για να εξεγερθεί, οί πνευματικές, ψυχικές και βιολογικές λειτουργίες του είναι παγιωμένες στην λειτουργία του τρίπτυχου κατάπτυστου τυραννικού βδελύγματος χρήμα-κράτος-πολιτισμός της κατανάλωσης τής ύλης, δεν παράγει πιά αξίες παρά μόνο οικονομικές και όσες αφορούν το «συμπαντικό του στάτους», την κατοχή κινητών και ακινήτων την «πολεοδομική του ταυτότητα» την «εδαφική του επικράτεια» για εκμετάλλευση, την μπουρδελοποίηση των φυσικών στοιχείων,την χυλοποίηση του ήλιου ακόμα και την τετραγωνοποίηση του νερού.., έτσι,και γι αυτούς και πολλούς άλλους λόγους ποτέ και πουθενά και ειδικά εδώ καμμιά εξέγερση δεν μπορεί νάναι αληθινή και ελπιδοφόρα χωρίς την πνευματική επανάσταση μιάς ομάδας ή ενός λαού πού να μην έχει καταστρέψει προηγουμένως την τυραννική επικράτηση της ύλης και του οργανωμένου καρκινώματος πού λέγεται «σύγχρονη πολιτισμένη βιομηχανική τεχνοκρατική και τεχνολογική κοινωνία».
Δικτυωμένη στήν πλειοψηφία της στο ευρύτερο σύμπλεγμα της χρηματιστικής και ωφελιμιστικής θεώρησης της ζωής πού επιβάλλουν οί «αγορές» και οί κυβερνήσεις τους ή ελληνική κοινωνία έχασε και ξέχασε πολύ γρήγορα τις χρωματικές ζεύξεις τών ζωγράφων την φωνή των ποιητών και των φιλοσόφων, ξέρασε από μέσα του τούς ασκούς του αιόλου της φαντασίας σαν «ξένο σώμα» σαν άχρηστο και περιττό κουφάρι, ξέρασε δηλ.την αγάπη καί το όνειρο για αυτόν το τόπο, καί υποτάχτηκε στην ύλη με τέτοια προθυμία ακολουθώντας τά φερτά υλικά της εξουσιαστικής καταναλωτικής επιθετικής οικονομίας,της πολεοδομικής και χωροταξικής εξουσίας και εξάπλωσης τής ασχημοσύνης καί αναίδειας με μια μεταφυσική μανία και με έναν καταστρεπτικό ρυθμό ώστε τίποτε δε έμεινε από το δροσερό άνεμο του έρωτα για την απλότητα την ζωή και την ελευθερία, το παιδί δεν ονειρεύεται πιά, έγινε ό έλληνας-κωλόπαιδο με ένα κινητό στ αυτί και ένα σκύλο με λουρί δεμένο να χέζει να περιφέρεται στις σκατωμένες νεκρές γειτονιές της άγονης από όνειρα και ποιητικά κελεύσματα Αθήνας.Η Αθήνα δεν είναι μια ποιητική πόλη με την ευρύτερη σημασία της λέξης δεν παράγει πνευματικό έργο και γι αυτό δεν μπορεί νάναι ποτέ επαναστατική… μά και ή υπόλοιπη επικράτεια μαζί με την επαρχία δεν πάει πίσω..
Oί νευρώνες του έλληνα είναι γεμάτες από ιδεολογικές συνδέσεις τής πλάκας καί προσωπολατρικού χαρακτήρα,ενός εγωιστικού όντος ηλεκτροκτυπημένου από τά μαζικά βόλτ της κατανάλωσης προιόντων πάσης φύσεως ό έλληνας είναι ό ίδιος προιόν-σκλάβος της ύλης ,στην ουσία αυτοκαταναλώνεται και καταναλώνει και τους άλλους γύρω του,τις σχέσεις την επικοινωνία τον έρωτα καί την κάθε στιγμή μέσα στην κίνηση του χώρου και του χρόνου(μετά τά πλυντήρια και τά λάπτοπ ό έλληνας καταναλώνει τον διπλανό του) καταβροχθίζει ουρανό και γή μέχρι και τά σωθικά του σαν δεινόσαυρος και μαζεύει τά τιμαλφή από την διαχρονική του ανθρωποθυσία και σκλαβιά στον βωμό της κάθε Αθηνοκεντρικής ή τοπικής εξουσίας,οικονομικής ή πολιτικής (τόση πολύ «πολιτική» πού γέμισε σκατά αυτόν το τόπο) ή ιδεολογική του προσέγγιση και αντίληψη για την ζωή είναι χειρότερη από ενός ζώου γι αυτό και δεν μπορεί να επαναστατήσει παρά μόνο για την απώλεια του απολιθώματος της ζωής,το κέλυφος δηλ.τού χρήματος-πόλης-χωριού-κράτους σαν απαραίτητο συστατικό του άρρωστου σωματός του και δυστυχώς για τους λίγους αυτούς διωγμένους πού έχουν ακόμη και ξύνουν την πληγή, γι αυτούς τούς παράφρονα δικτυωμένους με την απόσταξη μιάς καινούργιας γλώσσας για την ιστορία τόν φυσικό κόσμο και τον άνθρωπο ή ισορροπία πνεύματος-ύλης θα παραμένει πάντα ένας τραγικός τόπος εξορίας μια όαση για τους κολασμένους ένα καταφύγιο για τους απόκληρους μακριά από το συμπλεγματικό μόρφωμα τής πόλης-πολιτικής-κράτους-κοινωνίας, δηλ.τίποτε άλλο εκτός από ένα τρυφερό κρυμμένο δάσος πού θα καίγεται ξανά και ξανά στην πυρά, σαν επικίνδυνη μάγισσα στον Μεσαίωνα καί μέ μάς μέσα του..
Και είμαστε,ναι,πάλι στον Μεσαίωνα, και μάλιστα το χειρότερο είναι ότι οί ιεροί εξεταστές και οί δημιοί του είναι πολύ περισσότεροι από το κράτος τις αρχές και την εξουσιαστική ελίτ είναι ή ίδια ή κοινωνία,κακομοιριασμένη μίζερη και επικίνδυνα ηλίθια σαν τους κυβερνώντες και είμαστε και εμείς, πού όπως πετάμε στην παραλία τά βότσαλα στο νερό έτσι πετάξαμε την μάγισσα το πνεύμα μας και τά ονειρά μας στόν αχανή βρωμερό πιά ορίζοντα της ύλης και τώρα τά μαζεύουμε ξανά προσπαθούμε να μην γίνουμε πιά ένα με αυτό τό μίζερο αγριεμένο πλήθος πού μας κυκλώνει από παντού πού όλο μιλάει για λεφτά, λεφτά, υλική και βιολογική σωτηρία και «προιόντα»,χωρίς να λέει λέξη για την ψυχική και πνευματική του σωτηρία, αυτός ό λαός πεθαίνει με ένα λυσσαλέο ρυθμό ανείπωτης βλακείας… μέχρι τελικής πτώσεως… γι αυτό και λέω να σώσουμε τουλάχιστον τίς βουνοκορφές τά βουνά τά δάση την θάλασσα τίς λίμνες και τά ποτάμια γιατί εκεί θα πάμε στο τέλος να αφουγκραστούμε την πραγματική ζωή αρκεί να μην ορμήξει και κεί το αγριεμένο πλήθος…
Εμπνευσμένο από τον ερημίτη και συλλέκτη βοτάνων στην ορεινή Κορινθία τον Δημήτρη..
πηγή: Athens.indymedia
Aνάρτηση από: https://pemptokyma.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου