Παρατηρώντας όλο αυτό το χαμό που γίνεται στην ελληνική κοινωνία μετά την χρεοκοπία της χώρας μας -αλλά και τον γενικότερο χαμό στον πλανήτη-, σκέφτομαι πως μάλλον κάνουμε κάποιο πολύ μεγάλο λάθος.
Οι πάντες καταδικάζουν τους άλλους και προσπαθούν να αποδώσουν τις ευθύνες στους αντιπάλους.
Για τους αριστερούς, η κατάντια της Ελλάδας οφείλεται στην διακυβέρνηση της χώρας επί δεκαετίες από την Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, για τους δεξιούς η χώρα καταστράφηκε πέρσι, το 2015 -που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ-, αφού μέχρι τότε πετούσε από επιτυχία σε επιτυχία και από Μνημόνιο σε Μνημόνιο.
Βέβαια, υπάρχει κι ένα κομμάτι του πληθυσμού -ανάμεσά τους κι εγώ- που δεν συμμετέχει σε αυτήν την διαμάχη, αφού τους βρίσκει όλους γελοίους.
Αν για την κατάντια της Ελλάδας ευθύνονται οι Έλληνες -αριστεροί και δεξιοί- και το κακό της ριζικό, για το Brexit ποιος ευθύνεται;
Για την άνοδο της ακροδεξιάς, του φασισμού και του ρατσισμού σε όλη την Ευρώπη, ποιος ευθύνεται;
Για την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ ποιος ευθύνεται;
Βλέπω τους Αμερικανούς να διαδηλώνουν κατά του Τραμπ και σκέφτομαι πως είναι ανόητοι.
Ο Τραμπ δεν είναι το πρόβλημα.
Ο Τραμπ είναι το σύμπτωμα του προβλήματος.
Αν φύγει ο Τραμπ, το πρόβλημα παραμένει.
Αν φύγει η Μέρκελ, το πρόβλημα παραμένει.
Αν φύγει ο Ολάντ, το πρόβλημα παραμένει.
Αν φύγει ο Τσίπρας, το πρόβλημα παραμένει.
Δεν είναι θέμα προσώπων.
Δεν είναι καν θέμα πολιτικής.
Είναι θέμα των αγορών.
Είναι θέμα της παγκοσμιοποίησης.
Δεν έχουν καμία σημασία τα πρόσωπα.
Όλοι αυτοί που λένε πως δεν υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες πια, πού πιστεύουν ότι οφείλεται αυτό;
Μήπως είναι σύμπτωση;
Μήπως είναι θέμα DNA;
Μήπως είχαμε μια κακιά φουρνιά;
Όχι, απλά οι πολιτικοί είναι εντελώς διακοσμητικοί πια. Δεν χρειάζονται.
Δεν αποφασίζουν οι πολιτικοί, αποφασίζουν οι αγορές. Και οι πολιτικοί ακολουθούν τις αγορές.
Είναι προφανές πως είμαστε παγιδευμένοι από την παγκοσμιοποίηση και τις αγορές.
Δεν είναι κακή η νεοφιλελεύθερη άποψη πως τα χρήματα θα δίνονται στους από πάνω και οι από πάνω θα δημιουργούν πλούτο που θα διαχέεται στους από κάτω.
Σκοντάφτει, όμως, ακριβώς στο ίδιο σημείο που σκόνταφτε και η «αντίπαλη» θεωρία του Μαρξ.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καθάρματα.
Οπότε, θα κρατήσουν τον πλούτο για πάρτη τους.
Μετά από αυτό, υπάρχει κάποιος που αναρωτιέται ακόμα πού είναι το πρόβλημα;
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως το πρόβλημα είναι ο Τραμπ, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Τσίπρας, ο Ερντογάν -και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος-, οπότε η λύση είναι να τους αλλάξουμε;
Είμαστε παγιδευμένοι.
Είμαστε παγιδευμένοι στην οικονομία της αγοράς που παρουσιάζεται σαν η μοναδική και απόλυτη παγκόσμια θρησκεία.
Κι εμείς τσακωνόμαστε για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, για τον Τραμπ και την Κλίντον.
Ουσιαστικά, είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν.
Προσπαθούμε να εξηγήσουμε και να αναλύσουμε μια αυτοματοποιημένη εποχή και κατάσταση με όρους του 19ου αιώνα.
Ενώ είναι προφανές -βγάζει μάτι- πως οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να εργάζονται όπως συνέβαινε τους προηγούμενους αιώνες, παραμένουμε κολλημένοι στην εξάρτηση από την εργασία και απαιτούμε δικαίωμα στην εργασία και εργατικά δικαιώματα με τσιτάτα του Λένιν.
Αντί οι άνθρωποι να απαιτήσουν και να διεκδικήσουν, για αρχή τουλάχιστον, βασικό εισόδημα για όλους –όταν 62 άνθρωποι έχουν περισσότερο πλούτο από τον μισό πληθυσμό της γης, ξέρουμε όλοι πως λεφτά υπάρχουν-, κάθονται και μου σκοτώνονται για τις συλλογικές συμβάσεις και το δώρο του Πάσχα.
Δεν λέω, πλάκα έχει όλο αυτό, αλλά δεν πρόκειται να οδηγήσει σε τίποτα θετικό.
Τουλάχιστον, σταματήστε να τσακώνεστε μεταξύ σας.
Κάντε έρωτα, όχι τσακωμό.
Αγάπη, αγκαλιές, χάδια, φιλιά.
Και μπορεί κάποια στιγμή να καταλάβετε και τι ακριβώς συμβαίνει.
Αν κατανοήσεις την κατάσταση, τότε μόνο μπορείς να την αλλάξεις.
Για την ώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους.
Είμαστε παγιδευμένοι στο παρελθόν, ενώ όλα μας φωνάζουν πως πρέπει να γίνουμε οι πρωτοπόροι του μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου