Κάθε χρόνο για πολλά χρόνια τώρα μια μειοψηφία των εργαζόμενων – δυστυχώς – γιορτάζει την πρωτομαγιά κι αυτή επετειακά…
Οι πρωτομαγιές του κόσμου σε πολλές χώρες γιορτάζονται αγωνιστικά. Μερικές φορές έχουμε βίαιες διαδηλώσεις, συγκρούσεις ακόμα και νεκρούς. Η σκυτάλη της πρωτομαγιάς του 1886 συνεχίζει να μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, από χώρα σε χώρα. Όσοι βιάστηκαν να τη θάψουν, νομίζοντας ότι γλύτωσαν από το φάντασμα της εργαζόμενης ανθρωπότητας που αγωνίζεται να ζήσει χωρίς αφεντικά και χωρίς εκμετάλλευση, είναι γελασμένοι.
Όμως δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο…
Κάποτε καίγαν τα βιβλία… Σήμερα καίνε τα μυαλά!
Στην Ελλάδα βιώνουμε μια τεράστια ήττα. Εξαχνώθηκαν εργατικά δικαιώματα χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά… Γιατί όμως; Αν δεν απαντήσουμε σ’ αυτό το γιατί κανένας ουσιαστικός αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί, καμιά εργατική πρωτομαγιά δεν θα ξανανθίσει στη χώρα.
Η δεύτερη πιο πολύ «απόλαυσε» εργατικά δικαιώματα που κληρονόμησε, σταθερή δουλειά, εφτάωρο, πενθήμερο, 14 μισθούς, ένα μήνα άδεια το χρόνο, κοινωνική ασφάλιση, εφάπαξ, σύνταξη.
Ψίχουλα βέβαια μπροστά στα τεράστια καπιταλιστικά κέρδη… Όμως τα εργατικά δικαιώματα δεν τα διαφύλαξε! Μερικά συνειδητά τα ξεπούλησε «αντί πινακίου φακής», όπως τη μονιμότητα στον ΟΤΕ αντί της εθελουσίας.
Η τρίτη γενιά πληρώνει! Για ένα διάστημα συνηθίσαν… Ο πατέρας, η μάνα εργαζόμενοι, με δικαιώματα.
Ο γιος, η κόρη απασχολήσιμοι, με ρουσφέτι! Τρίωρη ή πεντάωρη εργασία, stage, με μπλοκάκι κλπ…
Πρώτα τους έλεγαν «μάθε παιδί μου γράμματα»… Μετά «μη μιλάς» κι όταν «τρουπώσεις»θα τη βρούμε την άκρη… Θα παίρνεις μπόνους, κουπόνια. «Σας θυμίζω ότι τα 300 € σε σχέση με το 0 είναι 300%περισσότερα»!!! Δεν το λέει η κρετίνα του My Market… Το επαναλαμβάνουν στο αφτί από πολλές πλευρές χιλιάδες άλλοι… Και πολλές φορές μέσα από το ίδιο τους το σπίτι!
Σπάις, Πάρσονς, Ντουρούτι, Μάδερ Τζοουνς, η σφαγή του Λάντλοου και του Λούη Τϊκα (του έλληνα Ηλία Σπαντιδάκη), οι 12 νεκροί στη Θεσσαλονίκη το Μάη του ’36… Οι 16 εκτελεσμένοι απεργοί της πρωτομαγιάς του ’44 της «τηλεφωνικής» της Κωλέττη… Οι 34 νεκροί της πλατείας Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη το 1977…
Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Τι με ενδιαφέρει εμένα; Ποιος θα λύσει τα δικά μου προβλήματα;
Ένας είναι αυτός που φταίει… Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Και για τα χθεσινά και για τα σημερινά προβλήματα… Κι ο δρόμος είναι ένας:
Αυτός που μας έδειξε ο Τζο Χιλ (ποιος είναι αυτός πάλι ε;)… Ο αγωνιστής εργάτης των βιομηχανικών εργατών του κόσμου που λίγο πριν την εκτέλεσή του βροντοφώναξε: «Μη θρηνείτε… Οργανωθείτε»!!!
Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά!
Ο αγώνας συνεχίζεται!
https://ideopigi.blogspot.com/2019/05/1886-2019.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου