Για ό,τι υπάρχει παγκόσμια ημέρα, συνήθως δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Για ένα 24ωρο «φοράμε» το στενοχωρημένο μας ύφος, οι άμεσα υπεύθυνοι εμφανίζονται σοβαροί και «αποφασισμένοι» αραδιάζοντας μια σειρά από ειλημμένες αποφάσεις που όλοι ξέρουμε ότι θα μπουν στα συρτάρια, εικόνες στενάχωρες μεταδίδονται και φορτιζόμαστε συγκινησιακά για να φτάσουμε το βράδυ να κοιμηθούμε ήρεμα με τη συνείδησή μας ήσυχη γιατί και φέτος στην παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας, πχ, όπως ήταν η 12η Ιουνίου, στενοχωρηθήκαμε κατά το δοκούν και κάναμε το καθήκον μας. Μόνο μην ταραχτεί κανείς και συνειδητοποιήσει ότι προφανώς όσο γνώμονας είναι το κέρδος και η μεγιστοποίησή του, σε οποιαδήποτε μορφή, ήπια, πιο άγρια, εντελώς ανελέητη, τα παιδιά θα συνεχίσουν να εργάζονται, οι νόμοι θα παραβιάζονται, οι αδύναμοι θα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, οι άνθρωποι θα υποφέρουν, τα δάκρυα θα χύνονται κροκοδείλια και ούτω καθεξής.
Βήμα βήμα, μέτρο μέτρο, με πολύ σκληρό, συνεχή αγώνα θα πάψει αυτή η ντροπή για το ανθρώπινο είδος. Γιατί κάθε μέτρο που θα σημαίνει λιγότερα παιδιά να εργάζονται λογίζεται νίκη. Και οι μικρές μικρές νίκες ανοίγουν το δρόμο. Και ναι είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν μπορείς να χειροκροτείς τον καπιταλισμό, να αποδέχεσαι τον τι σημαίνει και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να εργάζεται. Γιατί και αυτό είναι η εικόνα του καπιταλισμού.
Με αφορμή την ημέρα λοιπόν, αναδημοσιεύουμε από τον τοίχο στο facebook της Χριστίνας Μαυροπούλου το παρακάτω κείμενο:
«Δεν είναι πως δεν μπορώ, είναι που δεν θέλω. Ήττες, συγκρούσεις, νεκρούς κάθε μέρα. «Κατανάλωση» άσχημων, δυσοίωνων ειδήσεων. Μου τα πρήζετε με την καταναλωτική σας μανία. Όχι δεν είναι ενημέρωση, ούτε διάδοση, καμία αφύπνιση… Απλά συνηθίσαμε τον πόνο, το θάνατο και την ηδονή τους. Εθιστήκαμε να καταβροχθίζουμε αμάσητους ανθρώπους τις στιγμές που βαριόμαστε. Πάρτε λοιπόν: πολύ θάνατο, πολύ αίμα, πολύ βία, πολύ πόνο. Αυτός είναι ο πλανήτης μας, σε στιγμογραφίες των τελευταίων ημερών. Θα ρωτήσω μετά εάν σας αρέσει.
Σουδάν: Πάνω από 100 νεκροί και 700 τραυματίες, ο απολογισμός της αιματηρής καταστολής της προηγούμενης Δευτέρας της καθιστικής διαμαρτυρίας στο κέντρο του Χαρτούμ, του κινήματος που απαιτεί οι στρατηγοί που κατέλαβαν την εξουσία τον Απρίλιο να την παραδώσουν σε πολιτική κυβέρνηση. Γέμισε ο Νείλος πτώματα. Και πολλοί που επέζησαν της καταστολής, βιάστηκαν. «’Οποιος αντιστεκόταν, βιαζόταν» από τις Rapid Support Forces, το παραμάγαζο των μυστικών υπηρεσιών, όπως δήλωσε στη Deutsche Welle h Nahid Jabrallah. Γέμισαν τα νοσοκομεία τραυματίες και βιασμένους ανθρώπους. Η πλειοψηφία γυναίκες, αλλά και άντρες…https://www.theguardian.com/…/sudan-troops-protesters-attac…
Υεμένη: 85.000 παιδιά κάτω των 5 ετών νεκρά από επιθέσεις, βομβαρδισμούς και υποσιτισμό μέσα σε τρία χρόνια. Δύο εκατομμύρια παιδιά πάσχουν από οξύ υποσιτισμό και 360.000 κινδυνεύουν να λιμοκτονήσουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, 14 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο χείλος της πείνας. Η Υεμένη συνεχίζει να εξολοθρεύεται από τον πόλεμο
Μαλι: Ένοπλοι άνδρες εξαπέλυσαν επίθεση στο χωριό Σομπάνε-Κου στο κέντρο του Μαλί, τη νύχτα της Κυριακής προς την Δευτέρα, πυρπόλησαν τα σπίτια και σκότωσαν τουλάχιστον 95 ανθρώπους ενώ άλλοι 19 αγνοούνται. Το Σομπάνε-Κου ή Σομπάνε-Ντα κατοικείτο μόλις από περίπου 300 μέλη της χαρακτηριζόμενης «φιλειρηνικής» φυλής Ντόγκον. Πάνω από το ένα τρίτο αφανίστηκε μέσα σε μία νύχτα. Δράστες κατά την κυβέρνηση του Μαλί, οι «τρομοκράτες», και η τζιχαντιστική οργάνωση του Αμαντού Κούφα που έκανε την εμφάνισή της στο κεντρικό Μάλι το 2015 και στρατολογεί μέλη κυρίως μεταξύ των Φουλάνι, μιας εθνότητας κτηνοτρόφων που βρίσκεται σε διαμάχη με τους αγρότες Ντόγκον οι οποίοι με τη σειρά τους οργάνωσαν «ομάδες αυτοάμυνας».
Λιβύη: 653 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 3.547 τραυματίστηκαν από τον Απρίλη, όταν άρχισε η επιχείρηση του αυτοαποκαλούμενου Λιβυκού Εθνικού Στρατού (ΛΕΣ) του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, με σκοπό την κατάληψη της Τρίπολης, την έδρα της διεθνώς(;) αναγνωρισμένης Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (ΚΕΕ). Από το 2011, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΝΑΤΟ για την ανατροπή του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι το αίμα και το χάος βασιλεύουν. Ένοπλες ομάδες που επιχειρούν να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους και εξουσίες συγκρούονται, οι δρόμοι έχουν μετατραπεί σε σκλαβοπάζαρα, και όλοι κινδυνεύουν από ασθένειες μετά τις πρόσφατες πλημμύρες.
Παιδιά: Ξεχωριστή κατηγορία λόγω των «παγκόσμιων ημερών» του πρώτου δεκαήμερου του μήνα. Έχουμε και λέμε: –152 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι αναγκασμένα να εργάζονται για να συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί σε ένα στα δέκα παιδιά παγκοσμίως. Τα 72 εκατομμύρια από τα παιδιά ζουν στην Αφρική και τα 62 εκατομμύρια ζουν στην Ασία σύμφωνα με τη Unicef. — Από σχεδόν ένα στα τέσσερα των 2,3 δισεκατομμυρίων παιδιών που ζουν σήμερα κι είναι κάτω των 18 ετών έχει κλαπεί η παιδική ηλικία του, καθώς έχει εξαναγκαστεί σε γάμο ανηλίκων, βρίσκεται αντιμέτωπο με πρόωρη εγκυμοσύνη, έχει αποκλειστεί από την εκπαίδευση, κλονίζεται από ασθένειες και υποσιτισμό. — Ο αριθμός των παιδιών που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες διπλασιάστηκε σε 420 εκατομμύρια από το 1995- περίπου ένα στα πέντε παιδιά, με εκείνα σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Ιράκ και η Συρία να πλήττονται περισσότερο. — Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα στον κόσμο εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων -δηλαδή 10.000 παιδιά καθημερινά. Η Αφρική κρατάει τα σκήπτρα, καθώς εννέα στα 10 παιδιά δεν πληροί τα κριτήρια που έχει θέσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) για μια στοιχειωδώς αποδεκτή διατροφή και δύο στα πέντε δεν καταναλώνουν τακτικά γεύματα Η Αφρική πιθανόν να έχει ένα δισεκατομμύρια υποσιτιζόμενα και πεινασμένα παιδιά ως το 2050 αν συνεχιστούν (που σίγουρα θα συνεχιστούν) οι αιτίες που επιδεινώνουν το πρόβλημα. Δηλαδή οι πολεμικές συγκρούσεις και η κλιματική αλλαγή.
Λοιπόν σας άρεσε; Ήταν ωραία; Ή έπεσε βαρύ; Να συνεχίσω μήπως; Άφησα έξω πολλά. Σίγουρα κάποια ξέχασα ή έχασα ή καλύτερα δεν άντεξα να συνεχίσω. Καταναλώνουμε καταστροφή αφειδώς και σηκώνουμε το δάκτυλο, ο καθείς από το μικρόκοσμό του; Έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο; Βάρυναν τα δάκτυλα, θόλωσε ο νους. Ράγισα. Θα απέχω μέχρι να επιστρέψει το όνειρο. Και ναι ρε φίλε, είμαι ρομαντική. Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως αυτή είναι η δύναμη μου; Γι’αυτό.. Μη μου μιλάς για τίποτα/ δεν ξέρω ν’ απαντήσω…
Πηγή: toperiodiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου