της Αφροδίτης Παπαναστασίου

Από μαζικότητα και παλμό χαρακτηρίστηκαν οι σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Εμείς θα γίνουμε η φωνή των 57 νεκρών που ζητούν δικαίωση, καμία συγκάλυψη φώναξαν οι απεργοί γεμίζοντας τις πλατείες στις μεγάλες πόλεις και στο κέντρο της Αθήνας.

Οι εργαζόμενοι έγιναν ένα με τους φοιτητές που εδώ και δύο μήνες βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις, κόντρα στο νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και του άρθρο 16 ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρακάμψει το σύνταγμα με ένα νόμο.

Μετά το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος και τους πρόσφατους αγώνες των αγροτών ήρθε η στιγμή να ακουστεί κι η φωνή των εργαζομένων. Η απεργία της ΑΔΕΔΥ, εργατικών κέντρων και συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα είναι η κραυγή της εργατικής τάξης στην ολοένα κι εντεινόμενη φτωχοποίηση. Οι αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής και την ενέργεια σε συνδυασμό με τους παγιωμένους χαμηλούς μισθούς γεμίζουν το καζάνι που βράζει η λαϊκή δυσαρέσκεια.

Οι τελευταίοι αντεργατικοί νόμοι έχουν διαμορφώσει ένα καθεστώς εργαζομένων με όλο και λιγότερα δικαιώματα και εργοδότες με όλο και λιγότερες υποχρεώσεις.

Αυτή η συνθήκη μόνο μέσα από μαζικούς συντονισμένους κι αποφασιστικούς αγώνες μπορεί να αλλάξει. Μόνο με δουλειά σε κάθε χώρο εργασίας ώστε να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι την εμπιστοσύνη τους ξανά στο συνδικαλισμό και την συλλογική οργάνωση.

Η ΓΣΕΕ για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε απούσα, έξω από τις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων. Όχι απλά δε συμμετείχε στη σημερινή απεργία αλλά αποφάσισε να τη μεταθέσει στα μέσα του Απρίλη! Η συμμετοχή στη σημερινή απεργία έπεσε αποκλειστικά στις πλάτες των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων για να την οργανώσουν και να την προπαγανδίσουν καθώς οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στο εργατικό κέντρο Αθήνας, με την απουσία και την αφωνία τους όλο αυτό το διάστημα περισσότερο έβαλαν τροχοπέδη παρά βοήθησαν στην επιτυχία της απεργίας.

Όμως όλους αυτούς τους γνωρίζουμε καλά και τη στάση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: Θα βάλουν πλάτες όλες οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις που δρουν στο εργατικό κίνημα, παρά τις διαφορές τους, ώστε να οργανωθεί με σχέδιο και διάρκεια ο αγώνας για αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς, για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας; Θα βάλουμε πλάτες ώστε να επιβάλλει το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα πλαφόν στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης; Θα μπει στην προμετωπίδα μας το αίτημα για κρατικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου με έλεγχο των εργαζομένων ώστε να μη ξαναθρήνουμε νεκρούς συνανθρώπους μας εξαιτίας του κατακερματισμού και της υποβάθμισης που έπεβαλαν οι ιδιωτικοποιήσεις;

Ή θα συνεχίσουμε ο καθένας και η καθεμία στην πεπατημένη, χαρακωμένοι στο “χώρο” μας;

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουμε ανάγκη να κατακτήσουμε εκ νέου την εργατική αυτοπεποίθηση, να οικοδομήσουμε την ταξική ενότητα, να κάνουμε τα συνδικάτα υπολογίσιμη δύναμη, πολιορκητικό κριό ώστε να σπάσουμε το συνεχές της αντεργατικής πολιτικής, να επιβάλλουμε νίκες για τον κόσμο της εργασίας. Για να ορίσουμε εμείς την ατζέντα αυτή τη φορά, να είναι η επόμενη απεργία πιο μαζική, καθολική και επικίνδυνη για την κυβέρνηση και τους συνέταιρούς της στο ΣΕΒ.

Έπεται συνέχεια, κι ας κάνουμε όλες και όλοι προσπάθεια να είναι ανατρεπτική.

https://kommon.gr/paremvaseis/item/15545-emeis-tha-ginoume-i-foni-ton-57-nekron-pou-zitoun-dikaiosi-tis-afroditis-papanastasiou?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=emeis-tha-ginoume-i-foni-ton-57-nekron-pou-zitoun-dikaiosi-tis-afroditis-papanastasiou