Η όλη παραφιλολογία περί απειλής πυρηνικού πολέμου, καθώς και η αντίστοιχη κινδυνολογία που επικρατεί περίπου σε επίπεδο υστερίας τελευταία, ξεκινά από την πεποίθηση ότι μια άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση στην Ουκρανία, θα οδηγούσε «αναγκαστικά» σε ταυτόχρονη πυρηνική κλιμάκωση από την πλευρά της Ρωσσίας. Δεν συνέβη! Είναι γνωστό, ότι προσωπικά είχα ταχθεί με την άποψη ότι οι πιθανότητες μιας εκτροπής προς την κατεύθυνση πυρηνικού πολέμου, ενώ δεν αποκλείονται είναι σχετικά περιορισμένες, αφού μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική για όλους. Δεν αμφιβάλω, ότι στο εσωτερικό του «βαθέως κράτους» των ΗΠΑ και του διεθνούς «κόμματος του πολέμου» υπάρχουν διάφοροι διαταραγμένοι που ερωτοτροπούν με την ιδέα ενός τελικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μέσω πυρηνικού πολέμου, αλλά φαίνεται ότι ο λόγος τους δεν έχει ιδιαίτερη πέραση. Χρησιμοποιούνται ως τα «σκυλιά που γαυγίζουν» για να τρομοκρατείται ο αντίπαλος.
Σε αυτήν την προσφιλή στους πάσης φύσεως αναλυτές παραφιλολογία περί επικείμενου πυρηνικού ολέθρου, έχει συμβάλλει τα μέγιστα τόσο η δυτική προπαγάνδα, όσο και κάποια αντικειμενικά δεδομένα, όπως προκύπτουν από το πεδίο. Επίσης, έχουν συμβάλλει κατά καιρούς δηλώσεις «υπενθύμισης» από την πλευρά στελεχών της ρώσσικης ηγεσίας, ότι μια πυρηνική υπερδύναμη είναι αδύνατον να ηττηθεί στρατηγικά, καθώς και αντίστοιχες αναλύσεις τόσο δυτικών όσο και Ρώσσων «εμπειρογνωμόνων» και αναλυτών. Σε όλα αυτά προστέθηκε η πρόσφατη χρήση νατοϊκών πυραύλων στο έδαφος της Ρωσσίας, η «απάντησή» της, καθώς και η επικαιροποίηση του αμυντικού (πυρηνικού) δόγματος της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.
Το «πυρηνικό» δόγμα
Φυσικά κάθε σοβαρό κράτος και ειδικά όταν αυτό διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο οφείλει να έχει (και έχει) ένα αντίστοιχο δόγμα αποτροπής. Το αμυντικό δόγμα αποτελεί ένα νομικό – πολιτικό κείμενο που καθορίζει, μεταξύ άλλων, τους όρους και τις προϋποθέσεις χρήσης συγκεκριμένων όπλων κατά μια πιθανολογούμενη στρατιωτική σύγκρουση και ειδικότερα της χρήσης του πυρηνικού οπλοστασίου της συγκεκριμένης χώρας. Καθορίζει κατά μια έννοια τους όρους νομιμότητας της χρήσης τέτοιων καταστροφικών οπλικών συστημάτων.
Πέραν των προπαγανδιστικών πομφολύγων ένθεν κακείθεν, μια προσεκτική ματιά στο επικαιροποιημένο δόγμα της Ρωσσίας, δεν θα βρει καμιά σημαντική αλλαγή σε αυτά που ίσχυαν ανέκαθεν. Πουθενά δεν θα βρει διατυπώσεις, τουλάχιστον σαφείς, περί πρώτου, ή προληπτικού πλήγματος. Το τι μπορεί να εκλαμβάνει ο υποκειμενισμός του καθένα μας είναι άλλο ζήτημα.
Αυτό που η ρωσσική ηγεσία θεώρησε, κάτω από τις σημερινές συγκρουσιακές συνθήκες, να διευκρινίσει προσθέτωντας στο αμυντικό (πυρηνικό) της δόγμα, είναι ποιες χώρες μπορεί να θεωρηθούν εχθρικές και να αποτελέσουν έτσι νόμιμους στόχους στην πολεμική της προσπάθεια. Έτσι, α) αυτονοήτως νόμιμος στόχος αποτελεί μια πυρηνική δύναμη που επιτίθεται στη Ρωσσία, β) νόμιμος στόχος είναι μια μη πυρηνική χώρα που επιτίθεται στη Ρωσσία υποβοηθούμενη από μια πυρηνική δύναμη, λειτουργώντας πχ ως πληρεξούσιος της πυρηνικής δύναμης (εδώ «ζωγραφίζεται» η Ουκρανία), και γ) εφόσον η πυρηνική δύναμη που δρα επιθετικά με οποιονδήποτε από τους δύο προηγούμενους τρόπους συμμετέχει σε στρατιωτικό συνασπισμό, ή συμμαχία δυνάμεων, τότε εφόσον είναι στην πράξη ο συνασπισμός δυνάμεων που επιτίθεται, νόμιμος στόχος για τη Ρωσσία αποτελεί κάθε επιμέρους χώρα συμμετέχουσα στον συνασπισμό.
Πουθενά δεν αναφέρεται στο δόγμα ότι όλοι αυτοί οι στόχοι θα πληγούν όλοι μαζί, ή ο καθένας ξεχωριστά, ή δεν θα πληγούν καθόλου. Το εάν θα πληγούν, ποιοι και πόσοι από αυτούς τους στόχους, πως, πότε και με τι είδους όπλα, παραμένει πάντα στη διακριτική ευχέρεια της Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Η προσθήκη στο δόγμα περιγράφει το νομικό δικαίωμα, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Ο πολιτικός χειρισμός αντίκρουσης των προκλήσεων
Η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε να υπογραφεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και να δημοσιοποιηθεί το συγκεκριμένο κείμενο έχει φυσικά βαρύνουσα σημασία. Αποτελεί μια εξαιρετικά βαρυσήμαντη Πολιτική Δήλωση, που θέτει προ των ευθυνών όλους τους εμπλεκομένους, δηλαδή επιμέρους κράτη, ή συνασπισμούς κρατών (εν προκειμένω ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ). Δεν απειλεί, αλλά επί της ουσίας μεταφέρει την ευθύνη μιας πιθανής ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και στη χρήση πυρηνικών, στην αντίπαλη πλευρά. Ταυτόχρονα θέτει προ των ευθυνών τους όλες τις χώρες της βορειοατλαντικής συμμαχίας για να αποφασίσουν εάν θέλουν να συμμετάσχουν σε μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση υφιστάμενες, ενδεχομένως, τις συνέπειες της επιλογής τους, ή θα αποφασίσουν να διαφοροποιηθούν από επιλογές που οι ίδιες δεν μπορούν να ελέγξουν.
Είναι προφανές στη διαφαινόμενη ήττα επί του πεδίου, ότι το ΝΑΤΟ προσπαθεί να αντιστρέψει τη σε βάρος του κατάσταση παρασύροντας τη Ρωσσία σε χρήση τακτικού πυρηνικού. Μια τέτοια απάντηση της Ρωσσίας στις προβοκάτσιες της δύσης προφανώς και θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων σε όλον τον κόσμο. Καταφανώς οι εξελίξεις θα έγερναν αποφασιστικά σε βάρος της Ρωσσίας, δημιουργώντας σοβαρά ρήγματα στις συμμαχίες της (BRICS+ κτλ) κι ενδεχομένως να υπήρχαν ακόμη και σοβαρές αντιδράσεις στο εσωτερικό της. Τότε θα ήταν η καταλληλότερη στιγμή μιας άμεσης, αιτιολογημένης πολλαπλά, επέμβασης δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων στο έδαφος της Ουκρανίας, προκειμένου να αποτρέψουν τον «χασάπη» Πούτιν από περαιτέρω πυρηνική κλιμάκωση. Απλό το σχέδιο, αλλά καθόλου έξυπνο. Δείχνει όμως την κατάσταση απελπισίας που έχουν περιέλθει οι ηγεσίες της δύσης αρνούμενες να αντικρίσουν την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα δείχνει ότι ο απόλυτος κυρίαρχος των εξελίξεων και αυτής της ίδιας της κλιμάκωσης του πολέμου είναι η Ρωσσία. Σε αυτό τη βοηθά, πέραν της πολιτικής «μαεστρίας» του ίδιου του Πούτιν, η πολλών σταδίων υπεροχή της στην πυραυλική τεχνολογία.
Η «αγριοφουντουκιά»
Επιλέγοντας τη χρήση ενός «πειραματικού» πυραυλικού συστήματος μέσου βεληνεκούς, που η ύπαρξή του ήταν άγνωστη μέχρι τώρα, χωρίς καν συμβατική γόμωση, παρά μόνον με τη χρήση του φυσικού νόμου, με κτύπημα υπερ-ακριβείας, εξαΰλωσε κυριολεκτικά μια μεγάλη πολεμική βιομηχανική εγκατάσταση. Αποδεικνύοντας έτσι σε όλους, ότι τα πυρηνικά όπλα της είναι αχρείαστα και δεν έχει κανέναν λόγο, ή πρόθεση, να καταφύγει στη χρήση τους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κλιμάκωσης από την πλευρά του ΝΑΤΟ (ως γνωστόν είχαν προηγηθεί πλήγματα στο εσωτερικό της Ρωσσίας με νατοϊκούς πυραύλους ATACMS και Storm Shadow). Μπορεί, με αυτού του τύπου τα συστήματα να έχει τα ίδια κι ενδεχομένως καλύτερα αποτελέσματα από τη χρήση τακτικού πυρηνικού όπλου και μάλιστα «οικολογικώ τω τρόπω» με την περίφημη πια «αγριοφουντουκιά» (Oreshnik).
Το μήνυμα υπήρξε κρυστάλλινης σαφήνειας και προς όλες τις κατευθύνσεις. Μολονότι ο state of the art πολυηχητικός αυτός πύραυλος μπορεί να φέρει και πυρηνικές κεφαλές, η Ρωσσία, με την εν λόγω χρήση του στο πεδίο, ειδοποίησε, ότι ενώ δεν πρόκειται να αφήνει τίποτε αναπάντητο, δεν πρόκειται επ’ ουδενί να καταφύγει στη χρήση πυρηνικών όπλων παρά μόνον στην περίπτωση που δεχθεί η ίδια πυρηνικό πλήγμα στο έδαφός της. Τότε και μόνον τότε θα υποχρεωθεί να απαντήσει με χρήση πυρηνικών όπλων, έχοντας πλέον, και σε αυτήν την απευκταία περίπτωση, το συγκριτικό πλεονέκτημα με πρωτοποριακά συστήματα που δεν αναχαιτίζονται. Και αφού διαθέτει την τεχνολογία για τέτοια πυραυλικά, τότε και τα αντιπυραυλικά της συστήματα θα μπορούν αναβαθμιζόμενα να αποκρούσουν πολύ πιο αποτελεσματικά την όποια επίθεση. Έχοντας το πλεονέκτημα, παραμένει πάντα στη λογική της αποτροπής.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διαθέτει τόσο τη βούληση, όσο και τα προηγμένα τεχνολογικά μέσα να προκαλέσει τη μέγιστη δυνατή καταστροφή, με πλήγματα ακριβείας, εφάμιλλη σχεδόν χρήσης τακτικού πυρηνικού, χωρίς τις εκτεταμένες συνέπειες της ραδιενέργειας και της παράπλευρης ολοκληρωτικής καταστροφής μη στρατιωτικών στόχων. Μάλιστα, διατηρεί την «πολυτέλεια» να προειδοποιήσει για τα χτυπήματα, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται κάθε φορά οι απώλειες στον άμαχο πληθυσμό με την έγκαιρη οικειοθελή απομάκρυνσή τους από τις περιοχές των επιλεγόμενων στόχων. Προσπαθεί με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο, πέραν των άλλων, να κλείσει οριστικά από την πλευρά της, την αδιέξοδη, επικίνδυνη κι εν πολλοίς επιπόλαιη ή και ύποπτη συζήτηση περί πυρηνικής κλιμάκωσης εξ αιτίας της.
Η απομάκρυνση του πυρηνικού κινδύνου
Εάν στα παραπάνω προσθέσει κάποιος ότι αντίστοιχα όπλα δεν διαθέτει η δύση και θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να τα αποκτήσει, η ανατροπή στον συσχετισμό δύναμης μεταξύ των εμπλεκομένων πλευρών είναι προφανέστατη. Όπως επίσης και η ενίσχυση της συμπαράταξης με τη Ρωσσία πολλών ακόμη δυνάμεων, αφού αποδεικνύεται ως η πλέον, κι ενδεχομένως η μόνη, αξιόπιστη και ορθολογική δύναμη, που μπορεί να εγγυηθεί, από θέση ισχύος, την άμεση απομάκρυνση του κινδύνου ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, που τόσο φαίνεται να επιθυμεί το αποκαλούμενο «κόμμα του πολέμου» στη δύση. Αφήνοντας μάλιστα τις ηγεσίες της δύσης και ειδικότερα των ΗΠΑ εκτεθειμένες στην προοπτική πρόκλησης από την πλευρά τους ενός πρώτου πυρηνικού πλήγματος που θα έφερνε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής.
Η Ρωσσία δια της συμβατικής κλιμάκωσης με προηγμένα τεχνολογικά όπλα στις προκλήσεις της δύσης, αποκλιμακώνει «πυρηνικά». Μένει στη δύση να ανταποκριθεί από την πλευρά της και να δεσμευτεί ενώπιον της παγκόσμιας «κοινότητας» ότι δεν θα αποτολμήσει χρήση πυρηνικών είτε στην Ουκρανία, είτε στη Μέση Ανατολή, ή αλλού. Δεν θα το κάνει! Προσποιούμενη ότι δεν αντιλαμβάνεται τα μηνύματα της άλλης πλευράς θα συνεχίσει το γνωστό της δρόμο. Αυτόν των προκλήσεων και της ακατάσχετης προπαγάνδας για τον έλεγχο των λαών στο εσωτερικό της. Όμως το μήνυμα το έχει λάβει και μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι ανομολόγητα θα προσαρμοστεί. Μένει πάντα σε εκκρεμότητα, αλλά ταυτόχρονα σε μεγάλη ανάγκη, η δημιουργία από τα κάτω ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος εντός των δυτικών κοινωνιών που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αποτροπή του παγκόσμιου πολέμου.
Απομακρύνεται επίσης ο κίνδυνος μιας προβοκάτσιας τύπου «ψεύτικης σημαίας» με τη χρήση μιας «βρώμικης» βόμβας είτε στην Ουκρανία, είτε κάπου στην Ευρώπη για να ενοχοποιηθεί η Ρωσσία. Φρόντισε την εκ των προτέρων «αθώωσή» της, αφού κάτι τέτοιο όχι μόνον είναι προφανώς έξω από τη λογική της, αλλά πολύ περισσότερο έξω από τις ανάγκες της. Έτσι είναι πολύ δύσκολο να περάσει και να γίνει πιστευτή μια τέτοια απόπειρα σε βάρος της Ρωσσίας, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν θα επιχειρηθεί στο μέλλον.
Με τούτες τις σκέψεις δεν ισχυρίζομαι, ότι αποσοβήθηκε οριστικά ο κίνδυνος ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου. Αλλά, ισχυρίζομαι, ότι η Ρωσσία με τους χειρισμούς της, χωρίς να μπλοφάρει και χωρίς να αποστεί ελάχιστα από τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις της στο μέτωπο, έκανε ένα αριστοτεχνικό βήμα «αποσυμπίεσης», απαντώντας συνάμα στην πρόκληση από την πλευρά του ΝΑΤΟ με τα πλήγματα βαθιά μέσα στο έδαφος της Ρωσσίας που προηγήθηκαν. Απομακρύνοντας από τον «σβέρκο» όλων μας τη δαμόκλειο σπάθη του πυρηνικού ολέθρου από την πλευρά της, αιφνιδιάζοντας φίλους και αντιπάλους και αυτό είναι θετικό και πρέπει να της το αναγνωρίσουμε, ανεξάρτητα εάν συμφωνούμε, ή διαφωνούμε, μαζί της σε όλα τα υπόλοιπα.
Οι εξελίξεις στο έδαφος και η ενδεχόμενη κατάπαυση του πυρός
Παρ’ όλα αυτά και μολονότι ο κίνδυνος μιας πυρηνικής κλιμάκωσης στο ουκρανικό φαίνεται να απομακρύνεται σχετικά, τίποτε δεν έχει κριθεί επί του εδάφους και παρά τις προόδους των ρωσσικών στρατευμάτων στην Ανατολική Ουκρανία, ο αγώνας παραμένει αμφίρροπος. Η Ουκρανία δεν φαίνεται να εξαντλείται τόσο γρήγορα, όσο οι «ενθουσιώδεις» οπαδοί της Μόσχας ισχυρίζονται. Με την αμέριστη βοήθεια του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει ακόμα δυνατότητες να οργανώνει αντεπιθέσεις. Η Ρωσσία, από την πλευρά της, δεν φαίνεται να έχει τις δυνάμεις, ώστε να επιφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στον ουκρανικό στρατό, που θα οδηγούσε γρήγορα στην κατάρρευση του μετώπου. Βέβαια, όποιος έχει μόλις μια μικρή ιδέα από τα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για την ποιότητα, την έκταση και την πολυπλοκότητα των οχυρώσεων που η Ουκρανία είχε κατασκευάσει επί πολλά χρόνια στην ανατολική Ουκρανία, κατανοεί ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ρωσσικός στρατός για να τις υπερκεράσει είναι εξαιρετικά μεγάλες. Πρόκειται για εγχείρημα που προϋποθέτει βαρύ φόρο αίματος και τεράστια σπατάλη έμψυχων και υλικών μέσων που κανείς στρατός στον κόσμο δεν θα ήταν διατεθειμένος να καταναλώσει, είτε διαθέτει αυτά τα μέσα, είτε όχι. Πολύ περισσότερο εάν δεν τα διαθέτει. Έτσι η επιλογή μιας συστηματικής, αλλά αργής, κατατριβής και φθοράς του αντιπάλου ίσως να είναι μονόδρομος για τις ρωσσικές δυνάμεις.
Από την άλλη, η Ρωσσία είναι αδύνατον να δεχθεί μια κατάπαυση του πυρός, σύμφωνα με διάφορους σχεδιασμούς των δυτικών επιτελείων. Οτιδήποτε θα αποκλίνει από την αρχική της στοχοθεσία (αποναζιστικοποίηση, αποστρατιωτικοποίηση, ουδετερότητα, προστασία των ρωσσικών πληθυσμών στα ουκρανικά εδάφη), όπως συμπληρώθηκε με την προσάρτηση των τεσσάρων περιφερειών (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορόζιε και Χερσώνα) με τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων το 2022. Αλλά και τις πραγματικότητες στο έδαφος όπως θα έχουν διαμορφωθεί μέχρι την όποια έναρξη διαπραγμάτευσης, αποκλείεται να γίνει αποδεκτό από την πλευρά της Ρωσσίας. Οι στόχοι της είναι σαφείς εξ αρχής, όπως εξελίσσονται με τις πραγματικότητες στο έδαφος και γι’ αυτό απολύτως δεσμευτικοί για την ίδια. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτούς θα αποτελέσει ήττα. Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί επί χάρτου είναι καταδικασμένοι να πεταχθούν στο καλάθι των αχρήστων.
Η Ρωσσία δεν μπήκε και συνεχίζει σε αυτήν την πολυαιματηρή περιπέτεια εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, για να συμβιβαστεί στα ελάχιστα και προσχηματικά. Η «προσφορά» της Κωνσταντινούπολης, όταν είχε βρεθεί σε δυσμενή θέση υπερεπέκτασης του μετώπου, χωρίς να έχει καταφέρει στην πρώτη φάση της ΕΣΕ να ανατρέψει το καθεστώς Ζελένσκι, έχει εκλείψει οριστικά. Θα συνεχίσει να επιδιώκει τα μέγιστα (κατάληψη όλης της Ουκρανίας για να ολοκληρωθεί μη αντιστρεπτά η αποναζιστικοποίηση, η αποστρατιωτικοποίηση, καθώς και η οριστική εγκατάλειψη κάθε ιδέας ένταξης στο ΝΑΤΟ, του όποιου κομματιού της πολύπαθης αυτής χώρας αποφασιστεί να παραμείνει αυτοδιοικούμενο) πριν καθίσει στο τραπέζι μιας ολιστικής διαπραγμάτευσης με τη δύση. Η αδιαλλαξία της δύσης και προσωπικά του Ζελένσκι διευκολύνει τη Ρωσσία στην τελική της επιδίωξη.
Εάν εξελιχθούν διαφορετικά τα πράγματα και η Ρωσσία υποχρεωθεί σε συμβιβασμούς σε βάρος της, τότε αυτό θα σημαίνει ότι «το μεν πνεύμα ήταν πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής». Μολονότι δεν μπορεί τίποτε να αποκλεισθεί, η φορά των πραγμάτων δεν δείχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο πόλεμος φθοράς μέχρι τώρα ευνοεί τη Ρωσσία. Έτσι είναι πολύ νωρίς να το εκλάβουμε ως σοβαρό ενδεχόμενο. Παραμένουμε στα πραγματικά περιστατικά και μόνον σ’ αυτά, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας επιθυμίες, ή ιδεολογικές μας προκαταλήψεις, ευχόμενοι να τελειώσει όλο αυτό το θανατικό το συντομότερο δυνατό.
Διεθνή Θέματα, Εξέχοντα, Επικαιρότητα, Πολιτική «Oreshnik», Αναλύσεις, Απόψεις, ΗΠΑ, Όθωνας Κουμαρέλλας, Πόλεμος στην Ουκρανία, Πυρηνικός πόλεμος, Ρωσσία
https://www.hereticalideas.gr/2024/12/peri-rossikis-pyrinikis-apeilis.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου