Παραμένει βέβαια ζήτημα αν θα βρει απαντήσεις και στα υπόλοιπα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την γερμανική κοινωνία όταν το προσφυγικό φύγει από την επικαιρότητα και αν θα συνεχίσει να λαμβάνει τόσο υψηλά ποσοστά, αν αποκλείεται συνεχώς από την εξουσία. Τάσσεται ανοιχτά με την τραμπική ειρήνη και το νέο αντικινεζικό μοίρασμα του κόσμου που υπόσχεται ο “νέος Σερίφης στην πόλη” της Δύσης. Στηρίζεται επίσης σε ισχυρά ρεύματα του γερμανικού κεφαλαίου πλην όμως τα ριγμένα από τον Τραμπ ευρωπαϊκά κέντρα τους αντιτάσσονται στην προοπτική εξουσίας όπως δείχνει και η Αυστρία. Εκφράζει τόσο ανέκαθεν υπαρκτές ξενοφοβικές/ομοφοβικές τάσεις εντός της γερμανικής κοινωνίας που για δεκαετίες βρίσκονταν ενσωματωμένες στο CDU/CSU πριν την κεντρώα στροφή της Μέρκελ, όσο και την εμμονή τμημάτων του γερμανικού κεφαλαίου για συνεργασία (ακολουθητισμό) με τις ΗΠΑ (κάτι που με τα νέα δεδομένα δεν αποκλείει απαραίτητα μια ορισμένη επαναπροσέγγιση με τα Ρωσία) παρά την υποβάθμιση τους από αυτήν τους την επιλογή.
Το προσωποκεντρικό και χωρίς μηχανισμό κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ ενώ ξεκίνησε με υψηλές πτήσεις βλέπει την πλάτη του μητρικού κόμματος από το οποίο διασπάστηκε, μένοντας εκτός ομοσπονδιακού κοινοβουλίου. Η Βάγκενκνεχτ έχασε διότι υποκλίθηκε στην ακροδεξιά ατζέντα, ψηφίζοντας μαζί με την AfD την πρόταση Merz για το μεταναστευτικό. Το Die Linke κάνοντας ένα εντυπωσιακό come back, με υποδειγματική χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διαλέγοντας μια νέα και δυναμική με μια νέα γυναίκα ως επικεφαλής και διεξάγοντας μια προεκλογική εκστρατεία «πεζοδρομίου» «πόρτα τη πόρτα» που επικεντρωνόταν επικεντρωμένη σε κοινωνικά ζητήματα, κυρίως αυτό της στέγης και γράφοντας δεκάδες χιλιάδες νέα μέλη, ερχόμενο με διαφορά πρώτο στους κάτω των 25 αποτελεί το μόνο θετικό σημάδι σε ένα κατά τα άλλα γκρίζο αποτέλεσμα, με όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που συνεχίζει να κουβαλάει (κυβερνητισμός, θέση για την Παλαιστίνη κλπ).
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει – πιθανότατα μια συνεργασία μεταξύ Χριστιανοκοινωνιστών, Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων (όλα τα κόμματα έχουν αποκλείσει συνεργασία με το AfD) – θα βρεθεί μπροστά σε ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις από εκείνες που δεν κατάφερε να λύσει η προηγούμενη. Η ακρίβεια, τα συρρικνωμένα εισοδήματα των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, το οξυνόμενο στεγαστικό, η διάσωση της γερμανικής βιομηχανίας, οι καταρρέουσες υποδομές, η ανάγκη προσέλκυσης ειδικευμένου ξένου εργατικού δυναμικού αλλά και επενδύσεων σε παιδεία και υγεία, η διαχείριση του προσφυγικού και η καλύτερη ένταξη των προσφύγων/μεταναστών στην γερμανική κοινωνία παραμένουν ζητήματα που ζητούν – συχνά δυσάρεστες απαντήσεις. Ο νέος καγκελάριος Friedrich Merz ήδη έχει προειδοποιήσει ότι η Γερμανία πιθανότατα να βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση μετά το πόλεμο. Στις προτάσεις του μεταξύ άλλων προβλέπεται γενναία ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας και των καινοτόμων επιχειρήσεων και «δουλειά» αντί για μακροχρόνια επιδόματα. Ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός δηλαδή από τις «χαλαρότητες» της εποχής Μέρκελ.
Σε αυτά έρχεται να προστεθεί η ανάγκη επαναπροσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής: αμυντική θωράκιση της Ευρώπης σε βάρος του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και υπεράσπιση των ιδιαίτερων συμφερόντων της, ακόμα και κόντρα στις ΗΠΑ, ήταν η προεκλογική διακήρυξη των CDU/CSU. Είναι βέβαια αρκετά αμφίβολο αν οι διακηρύξεις των ηγετών των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών περί μέχρι τέλους υποστήριξης της Ουκρανίας, με το πρόσχημα της «υπεράσπισης της δημοκρατίας» ενάντια στις «αυταρχικές ιδεολογίες» θα μπορέσουν να υλοποιηθούν σε πράξη. Μάλλον πιο πολύ εξυπηρετούν την ίδια την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, παρά κάποιες επί χάρτου πολεμικές περιπέτειες, των οποίων οι πρωταγωνιστές φαίνεται ήδη να τα βρίσκουν.
Οι υπόλοιποι δύο εταίροι του διαφαινόμενου νέου μεγάλου συνασπισμού μάλλον δεν θα έχουν και πολλά να πουν καθώς ο νέος καγκελάριος θέλει να σχηματίσει την κυβέρνηση του πριν από το Πάσχα των Καθολικών (που φέτος συμπίπτει με εκείνο των ορθόδοξων) ενώ υπάρχει και ο μπάμπουλας της ακροδεξιάς να «διασφαλίζει» την σταθερότητα της κυβέρνησης και την μείωση των απαιτήσεων των μικρών εταίρων. Ενώ και με την διαφαινόμενη «μοιρασιά» Τραμπ – Πούτιν οι ιδιαίτερα φιλοαμερικάνοι και φιλοπόλεμοι ελάσσονες εταίροι μοιάζουν ακόμα ανήμποροι να χωνέψουν το κακό που τους βρήκε.
Σε κοινωνικό επίπεδο τώρα οι καιροί προμηνύονται ενδιαφέροντες. Οι εργατικοί αγώνες σε μια σειρά μεγάλων βιομηχανιών το προηγούμενο διάστημα (πχ. VW, Bosch) παρά τα όρια τους έχουν ραγίσει την συναίνεση περασμένων δεκαετιών. Η ακρίβεια δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ως δια μαγείας ενώ και τα κοινωνικά κινήματα δηλώνουν παρών να διασφαλίσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις και να διεκδικήσουν λύσεις στα χρόνια λαϊκά προβλήματα (με προεξέχων εκείνο της στέγης), να υπερασπιστούν τους μετανάστες και τις μειονότητες, τους απειλούμενους κοινωνικούς χώρους. Σε μια χώρα που οι συσχετισμοί σε τοπικό επίπεδο καθορίζουν σημαντικά ζητήματα της πολιτικής ζωής και είναι συχνά πολύ διαφορετικοί από ότι σε κεντρικό επίπεδο τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο για το πώς θα αναδιαμορφωθούν οι συσχετισμοί μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Γιατί μπορεί ο Merz να ονειρεύεται μια ισχυρή Γερμανία, ηγεμόνα σε μια ισχυρή Ευρώπη, η πραγματικότητα όμως μάλλον δεν επιτρέπει την υλοποίηση τέτοιων ονειρώξεων. Και πολλοί «εταίροι» έχουν ήδη αρχίσει να γλυκοκοιτάζουν άλλους δρόμους.
https://kommon.gr/paremvaseis/item/21603-prota-syberasmata-apo-tis-germanikes-ekloges-tou-alex-kantzias-ronte?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=prota-syberasmata-apo-tis-germanikes-ekloges-tou-alex-kantzias-ronte
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου