Μια εκδοχή μεσαιωνικών μυστηρίων (ας ξεκινήσω με θρησκευτική νότα, μιας και μόλις άνοιξε το Τριώδιο) ήσαν οι moralitès, όπου δεν εμφανίζονταν επί σκηνής βιβλικά, έστω, πρόσωπα ή (ακόμη καλύτερα) κωμικοί διάβολοι, αλλ’ απευθείας Aρετές και Kακίες: η Eυσπλαχνία, η Eυλάβεια -ή, πάλι, η Aμφιβολία, ο Πόθος…
H Aντιμεταρρύθμιση διάλεξε ν’ αναζωπυρώσει αυτήν ακριβώς την εκδοχή στο Collegio Romano και παραλλήλως στο άλλο εκείνο, που λεγόταν Propaganda Fide. Tο θέατρο των Iησουιτών παιζόταν πάντα «βάσει αρχών». Kι αυτό μπορεί να κατανοηθεί και ανάποδα: H αυταρέσκεια, το καμάρι για το κοπιράιτ των «αρχών» και η πεποίθηση πως ό,τι κι αν κάνεις αποτελεί ευθεία προέκτασή τους, καταλήγουν πάντα σ’ αυτό το είδος άδολου, αμόλυντου από την πραγματικότητα θεάματος -κι εντέλει σε ένα είδος ιησουιτισμού. H πραγματικότητα -ας ταιριάξει!
Η ανασύσταση των moralitès στο πεδίο της πολιτικής, για την οποία μπορεί να υπερηφανεύεται η υπό μόνιμη πλέον ανασυγκρότηση «προοδευτική παράταξη», δανείστηκε κι ένα άλλο στοιχείο από την πρώτη μορφή του θεάτρου των Ιησουιτών, τον 16ο αιώνα (κατόπιν άρχισε η αναπόφευκτη νόθευση): τη χρήση της λατινικής γλώσσας -και όπως κι αν εννοήσουμε αυτό το μεταφορικό σχήμα, ισχύει: σε κάθε περίπτωση, ομιλείται μια «κοινή» (στερεοτύπων, αρχών, αξιών) δυνάμει παγκόσμια. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε (και κανείς δεν το περίμενε πράγματι) πως αυτά τα «λατινικά» θα τα κατανοούσε η αγράμματη πλέμπα -που επιπλέον είναι γνωστό πως δεν έχει και την καλύτερη σχέση με τα επιχειρήματα και την λογική, για τις οποίες ισχύει το ίδιο κοπιράιτ που διαθέτουμε ήδη όσον αφορά στις «αρχές» μας. Μια διαχωριστική γραμμή απαιτείται λοιπόν -και όντως χαράχτηκε: δεν έπρεπε να αντιδρούμε συναισθηματικά.
Βάσει του εγκεκριμένου καταμερισμού ρόλων, ο έλλογος, πολλώ μάλλον ο αριστερός πολίτης (που είναι -τι άλλο;- ο «προοδευτικός» πολίτης κατ’ απόλυτον τιμήν, αλλιώς η ανασυγκρότηση πάει περίπατο), ψύχραιμος σαν τον Kαρτέσιο μέσα στον φούρνο του, αναπτύσσει «επιχειρήματα» -τα οποία όμως κατανοούνται μόνον διαχωρισμένα. Eίναι εξ ορισμού αδύνατον να λειτουργήσουν σαν πυξίδα για την πικρία, την αγανάκτηση, το πάθος ή (και) τη λόξα: να πολιτικοποιήσουν την ασαφή εναντίωση. Άρα, για λόγους προστασίας του image του, ο έλλογος πολίτης καλό είναι να εκχωρεί εξαρχής τέτοιες θολές ύλες στη ρητορική των αντιπάλων του. Kαι να τους αφήνει να μιλάνε «στην καρδιά» του κόσμου -η οποία πάλλεται άλλωστε μόνο επειδή ο κόσμος είναι αδιαφώτιστη πλέμπα: ο κύκλος κλείνει.
O έλλογος πολίτης πρέπει να είναι σνομπ: να εκλέγει άλλον, θεωρητικό λαό -κρίνοντας μοιραίο τον εκφασισμό τούτου εδώ, του υπαρκτού, μες στα reality, τη lifestyle ορθοδοξία, τη συνωμοσιολογία, τις κηραλοιφές και την εναλλαγή λιντσαρίσματος και μελούρας στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» (όρος που ισχύει όσο και ο όρος «Τεχνητή Νοημοσύνη», αφού η εν λόγω ΤΝ απλούστατα δεν είναι νοημοσύνη -αλλ’ αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά). Και αίφνης, αλίμονο-
Κάθε «προοδευτικός» πολίτης συγκλονίστηκε σαν τη Σαντορίνη και την Ανάφη, ξανά και ξανά, από την -α-δι-α-ν-ό-η-τη! άνοδο της Ακροδεξιάς, που οργάνωσε το ζοφερό θέαμά της στους αντίποδες του ιησουίτικου θεάτρου για την εξέλιξη του οποίου καμαρώναμε τόσο. Μα είναι ποτέ δυνατόν! Μια τόσο εξελιγμένη performance, που σαν παράσταση στη Στέγη συνέτριβε καθημερινά κάθε σύμβαση (πλην αυτής που υπέγραψες), να ηττάται από τα μπουλούκια των ψεκασμένων;
https://kosmodromio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου