του Διονύση Ελευθεράτου
Υποτίθεται ότι ο κυβερνητικός ανασχηματισμός (Παρασκευή, 14 Μαρτίου) θα αποτύπωνε την πρωθυπουργική «ευαισθησία» για την τραγωδία των Τεμπών. Υποτίθεται πως θα καταδείκνυε πόσο δεκτικά στην κοινωνική οργή είναι τα «ευήκοα ώτα» της πολιτικής εξουσίας, η οποία δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη είχε αναγνωρίσει – «η ανάγκη φιλοτιμία», που λένε – ότι δικαιολογημένα «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βιώνει τα Τέμπη ως μία ανοιχτή πληγή, ως ένα συλλογικό τραύμα» (29/1/2025). Και πώς «εκπέμφθηκε» τελικά αυτό το «μήνυμα»; Με την – προαναγγελθείσα εδώ και αρκετό καιρό – αποπομπή του Χρήστου Σταϊκούρα. Και «τέρμα». Έτερον ουδέν. «Καθάρισαν»…
Όπως είχε «διοχετευτεί» στα μέσα ενημέρωσης, ο Χρ. Σταϊκούρας χρεωνόταν την «καθυστέρηση στην ανάταξη του σιδηροδρόμου» από τότε που ανέλαβε το τιμόνι του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, δηλαδή από τον Ιούνιο του 2023 (τέσσερις μήνες μετά την τραγωδία στα Τέμπη). Σε αυτό, λοιπόν, εξαντλήθηκε όλη η υποτιθέμενη μάχη εναντίον «των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού κράτους», που καταδείχθηκαν ως υπαίτιες για 57 θανάτους.
Αλλά πάλι, γιατί όχι; Αφ’ ης στιγμής ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας «αποκωδικοποίησαν» τις κοσμοπλημμύρες στις διαδηλώσεις ως προτροπή προς τους ίδιους να κινηθούν ταχύτερα και αποφασιστικότερα στην… τωρινή τους ρότα, ναι μεν προκάλεσαν ειρωνικά – σε βάρος τους- σχόλια ακόμη και μερίδας του «συστημικού» Τύπου, αλλά έδωσαν στον εαυτό τους την ευχέρεια να βαφτίζουν οτιδήποτε θέλουν «δίδαγμα από το δυστύχημα στα Τέμπη». Οποιαδήποτε επιδίωξή τους – από την «αξιολόγηση» στο Δημόσιο μέχρι την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Παρουσιάζει όμως κάποιο σημειολογικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι βρήκε θέση στο κυβερνητικό σχήμα ένα πρόσωπο, ο οικονομολόγος Αρίστος Δοξιάδης, που είχε… διακριθεί για τις αναρτήσεις του εναντίον όσων διαμαρτύρονταν σχετικά με τα Τέμπη και την απόπειρα συγκάλυψης, γεγονότων και ευθυνών.
Έτσι, όμως, εξελίσσεται το αστικό πολιτικό – προπαγανδιστικό «παιχνίδι». Με «κακούς» και «καλούς»… Με τον (κάθε) Αρίστο Δοξιάδη να χαρακτηρίζει στο Facebook «δήθεν σοβαρούς» όσους διαδήλωσαν στις 26 Ιανουαρίου, για να έρχεται κατόπιν (29 Ιανουαρίου) ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να διαβεβαιώνει πως συμμετείχαν μέλη και φίλοι της ΝΔ στα ογκωδέστατα συλλαλητήρια. Σε αυτά, που λίγες ημέρες νωρίτερα αφορίζονταν από άλλα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, ως μοχλοί «αποσταθεροποίησης».
Ναι, έτσι γίνεται «δουλειά»… Με τον Μάκη Βορίδη να δηλώνει σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι πρέπει να σβηστούν από τον Άγνωστο Στρατιώτη τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών και να έρχεται ξανά ο πρωθυπουργός, όταν τα πάντα (λαοθάλασσες στους δρόμους, ευρήματα δημοσκοπήσεων κ.α) επιβεβαιώνουν πόσο «στριμωγμένη» είναι η κυβέρνηση, για να υποκλιθεί μπροστά σε αυτά ακριβώς τα ονόματα. Εκεί, στον Άγνωστο Στρατιώτη. Διότι οι υποκριτικοί θεατρινισμοί πρέπει να εναλλάσσονται με το άτεγκτο… Κι επειδή είναι απαραίτητο και το δεύτερο, οι Δοξιάδηδες κάπως πρέπει να επιβραβεύονται – αφήστε που η ένταξή τους σε κυβερνητικά σχήματα προσφέρει και επιφάσεις «ανανέωσης», εισροής «νέου αίματος», κλπ.
Κατά τ’ άλλα, στο νέο (;) κυβερνητικό σχήμα ο προαναφερθείς Μ. Βορίδης και ο Κωστής Χατζηδάκης αντιστοιχούν στα δυο θεμελιώδη «άλφα» του ανασχηματισμού. Στο «Α» της ακροδεξιάς και της μέριμνας, ώστε να ικανοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο εκείνο το κοινωνικό – πολιτικό φάσμα που είτε παραμένει στη ΝΔ «αλληθωρίζοντας» δεξιότερα, είτε μετακινήθηκε ήδη (δεξιότερα), στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Και το «Α» του αταλάντευτου, ως προς την υλοποίηση νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων».
Σχετικά με το πρώτο «Α», δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύγλωττη κίνηση από την τοποθέτηση του Μ. Βορίδη στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Σε άλλες εποχές, αυτό θα ηχούσε ως «μαύρο» ανέκδοτο. Αλλά με την ήδη ισχυροποιημένη ακροδεξιά να ωρύεται πως η κυβέρνηση «έχει παραδώσει τη χώρα στους λάθρο», τώρα η εν λόγω κίνηση γίνεται «μαύρη» πραγματικότητα.
Στο ίδιο «μήκος κύματος» κινείται και το γεγονός ότι «βρέθηκαν» κυβερνητικά πόστα για τέσσερα κοινοβουλευτικά πρόσωπα που πρόσκεινται στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, ως γνωστόν, αξιοποίησε την πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση για τα Τέμπη προκειμένου να διατυπώσει το δικό του, «μανιφέστο» (από το μεταναστευτικό και τον «δικαιωματισμό», μέχρι την εξωτερική πολιτική και τον Τραμπ). Πρόκειται για τους Θανάσης Δαβάκη, Κώστα Βλάση, Χρήστο Μπουκώρο και τη Σέβη Βολουδάκη.
;Μεγάλη σημασία όμως (πιθανότατα μεγαλύτερη) έχει και το σάλπισμα για ταχύτερη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Γενικός συντονιστής όλων των «οικονομικών και παραγωγικών υπουργείων» αναλαμβάνει ο Κωστής Χατζιδάκης, ο άνθρωπος που σε όποια κυβερνητική θέση κι αν βρέθηκε (Ανάπτυξη, Ενέργεια, Εργασία) «έδωσε ρέστα» νεοφιλελεύθερων επιλογών. Ουσιαστικά ο Κ. Χατζηδάκης αναβαθμίζεται σε «νούμερο δυο» της κυβέρνησης, το οικονομικό έργο της οποίας ανατέθηκε στον πάλαι ποτέ εκφραστή του ΠΑΣΟΚικού «εκσυγχρονισμού», Κυριάκο Πιερρακάκη: Μια ακόμη σοβαρή «εγγύηση» για… θεολογική αφοσίωση στα ιερά και τα όσια «της αγοράς».
Παρεμπιπτόντως, όλοι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί παρέμειναν ακλόνητοι. Ορισμένοι αναλυτές το βλέπουν αυτό ως απόπειρα να επιδειχθεί κάποιο αντίβαρο στη «στροφή» επί το δεξιότερο και το «άνοιγμα» προς το «στρατόπεδο» του Αντ. Σαμαρά. Βρείτε μας, όμως, κάποιον που ανιχνεύει «κεντροαριστερά» κατάλοιπα, έστω και προσχηματικά, στην πολιτική φυσιογνωμία και τις επιλογές του Κυρ. Πιερρακάκη, του Μ. Χρυσοχοϊδη, του Γ. Φλωρίδη και της Λίνας Μενδώνη. Οι πολιτικοί αυτοί είναι, νομίζουμε, χρήσιμοι για τον κυνικό, ανενδοίαστο τρόπο με τον οποίο υλοποιούν τις «δέουσες» πολιτικές, όχι επειδή δίνουν την εντύπωση μιας κάποιας «διεύρυνσης προς το κέντρο».
Δεν ξέρουμε πόσοι θυμούνται καν τις καταβολές αυτών των πολιτικών προσώπων. Αμφιβάλλουμε όμως πολύ για το αν θα βρεθεί έστω κι ένας άνθρωπος που θα κρίνει πχ ελλιπώς δεξιά (και μουχλιασμένη) τη δεδηλωμένη νοσταλγία του Γ. Φλωρίδη για τις εποχές, κατά τις οποίες οι έφηβοι δέρνονταν στα σχολεία. Για να μην αναφερθούμε στα τόσα άλλα – μέτρα, νομοθετήματα. Όλων των «ορφανών» του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ.
Αντί επιλόγου: Εκτός από τα δυο βασικά “άλφα” που αναφέραμε, υπάρχει και τρίτο, αυτό της ανταμοιβής. Όχι μόνο για “τεχνοκράτες” τύπου Αρίστου Δοξιάδη, αλλά και για “δοκιμασμένους” δεξιούς, που επέδειξαν ωφέλιμο “υπερβάλλοντα ζήλο”, σε κάποιον κρίσιμο τομέα. Όπως ο πρώην “πρύτανης των ΜΑΤ” στο ΑΠΘ, Νίκος Παπαϊωάννου, που θα είναι εφεξής υφυπουργός Παιδείας, αρμόδιος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση…
https://kommon.gr/paremvaseis/item/21971-anaschimatismos-tou-chatzidaki-tou-voridi-kai-ton-trion-alfa-tou-dionysi-eleftheratou?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=anaschimatismos-tou-chatzidaki-tou-voridi-kai-ton-trion-alfa-tou-dionysi-eleftheratou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου