Η αρπαγή του δημόσιου τομέα..............

Μετά το εκρηκτικό ξεφούσκωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας που αιμοδοτούσε τον καπιταλισμό τις τελευταίες δεκαετίες, και με την άλλη εν δυνάμει φούσκα της πράσινης ανάπτυξης να μην λέει να φουσκώσει, το κεφάλαιο πλέον ασφυκτιά μη βρίσκοντας την ασφαλή και κερδοφόρα γωνιά να επωαστεί. Όπου και να κοιτάξει ανασφάλεια, δυσπιστία και ύφεση. Αμ έτσι, χωρίς το χρήμα να κυκλοφορεί και ν' αυγατίζει, καπιταλισμός δεν γίνεται. Ψοφάει, που να ψοφήσει!
Καιρό τώρα κλωθογύριζε στα μπατζάκια του κράτους και ξερογλειφόταν. Μιζάροντας από δω κι από κει, καλά τα κατάφερνε. Καλοζούσε, μα όσο να ' ναι ένα κομμάτι άρπαζε, η φρατζόλα ολόκληρη ήταν στα χέρια αλλουνού. Ώσπου έφτασε η ώρα να την πάρει κι αυτή.
Σ΄ολόκληρο τον κόσμο, αυτό τον καιρό βγήκαν τα μαχαίρια και θερίζουν. Ουρλιάζουν οι Γκαίμπελς, μικροί και μεγάλοι, λειαίνοντας το έδαφος για τη μεγάλη επίθεση. Μεγάλη αγορά, τεράστια τα κέρδη, τα παράσιτα το βάλανε σκοπό να κυριεύσουν ολόκληρο τον ξενιστή τους.
Για να εκπορθήσεις όμως το κάστρο, θέλει στρατηγική. Θέλει σφουγγοκωλάριους, θέλει και λάσπη. Μπόλικη. Κι όσο πιάσει.
Ξεκίνησαν με το μεγάλο κράτος, και με τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό υπαλλήλων. Έπαιξαν σ' αυτό τον σκοπό για αρκετούς μήνες. Δεν τους βγήκε κι άλλαξαν βιολί.
Το 'ριξαν στην ηθική, κι ανακάλυψαν την τεμπελιά, και την ανευθυνότητα. Στα χνάρια πάλι της ηθικής, ποιοι(;), οι ακόλαστοι (!), επικαλέστηκαν το δίκαιο. Πόσο άδικο τάχατες είναι να καλοταΐζονται οι ΔΥ και πόσο άδικο να ψωμολυσσάνε οι ιδιωτικοί. Άσχετο αν αυτό, όπως δείξαμε δεν αληθεύει. Ακόμα, πόσο άδικο είναι να έχουν σταθερή δουλειά οι μεν, και ασταθή οι δεν. Σαν να μην είναι δηλαδή αυτό το ίδιο το σκυλολόι που έκανε την αγορά εργασίας σαν τα δικά του μούτρα