Του Νίκου ΚοτζιάΟι καιροί αλλάζουν. Υπάρχει μια γενικευμένη επίθεση από τις δυνάμεις του Κόμματος του Μνημονίου. Η κατάσταση πρέπει να αντιστραφεί. Οι λύσεις που υπήρχαν για στους καιρούς που φεύγουν δεν είναι ούτε άμεσες, ούτε επαρκείς. Εκείνο δε που επείγει για να αναστραφεί αυτή η πορεία είναι α) η εκτός του ΠΑΣΟΚ ενότητα της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης. Β) Η συνεργασία και συμπόρευση της με δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Η προώθηση, τέλος, γ) μιας μεγάλη ομπρέλας αντίστασης με όλους όσους...
εναντιώνονται από τη σκοπιά της κοινωνίας και της πατρίδας στα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.
Το τριπλό αυτό καθήκον πρέπει να αποβλέπει καταρχάς στην αποκάλυψη στα μάτια του λαού του τι πραγματικά διαδραματίζεται. Να αποβλέπει ακόμα περισσότερο στην αντίσταση έναντι πολιτικών και δυνάμεων που «κουρεύουν» την κυριαρχία της χώρας και των δημοκρατικών θεσμών. Που επιβάλλουν μια άγρια ανακατανομή κοινωνικού πλούτου. Που αρνούνται να υπερασπιστούν στις διαπραγματεύσεις τα συμφέροντα των ελλήνων, ενώ επιβάλλουν τις απαιτήσεις της τρόικας ως μονόδρομο.
Ακόμα περισσότερο, απαιτείται οι δυνάμεις που επιθυμούν μια Νέα Ελλάδα, να συμπορευτούν όχι μόνο στα πεδία της αντίστασης και αλληλεγγύης, αλλά και αυτό είναι το κύριο καθήκον σήμερα, στην υλοποίηση μιας διαφορετικής πολιτικής στρατηγικής. Προς το σκοπό αυτό, όπως εξάλλου προτείνει και η «Ενωτική Κίνηση» στην οποία συμμετέχω, απαιτείται να διαμορφωθεί ένα εναλλακτικό, προοδευτικό-δημοκρατικό κυβερνητικό πρόγραμμα της ρεφορμιστικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα προκύψει μέσα από τον πλούτο των ιδεών αυτών των χώρων, τον δημοκρατικό και πολιτισμένο διάλογο ανάμεσά τους. Η διαμόρφωσή του μπορεί να αποτελέσει την απόδειξη ότι υπάρχουν όχι μόνο εναλλακτικές δυνατότητες έναντι του «σήμερα», αλλά και επάρκεια ικανοτήτων στο αντιμνημονιακό μέτωπο.
Είμαι της γνώμης ότι ενώ ένα εναλλακτικό πρόγραμμα είναι απαραίτητο, από μόνο του δεν αρκεί για να πειστούν οι άνθρωποι της καθημερινότητας που διαθέτουν αυτό που ο Γκράμσι ονόμασε «κοινό νου». Μαζί με ένα τέτοιο πρόγραμμα, απαιτείται η διαμόρφωση ενός πλέγματος προτάσεων άμεσων μέτρων που μια προοδευτική συμμαχία αριστερών-δημοκρατικών δυνάμεων θα δεσμευτεί ότι θα φέρει στη βουλή, άμεσα μετά τις εκλογές και μάλιστα με τη μορφή νόμων. Που θα είναι νομοσχέδια με όριο κατάθεσης τους τις δύο πρώτες εβδομάδες λειτουργίας του νέου κοινοβουλίου. Μάλιστα, αν η αριστερά συμμετέχει στη κυβέρνηση η προεκλογική δημόσια δέσμευση θα σημαίνει πρακτικά, την άμεση ψήφιση τους.
Η πρόταση στρατηγικής που κάνω είναι μια «δεσμευτική μέθοδος». Με την άμεση υλοποίησή της, οι δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις θα αποδείξουν έμπρακτα ότι αυτό που λένε το εννοούν. Ταυτόχρονα με την υλοποίηση των επιμέρους δεσμεύσεων εντός δύο εβδομάδων, θα πείσουν πιο εύκολα για το τι εννοούν μακρόχρονα. Ενδεικτικά, σε αυτά τα προτεινόμενα «άμεσα μέτρα» μπορούν να συμπεριληφθούν ένα πλέγμα πολιτικής διασφάλισης της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικονομικής ανάπτυξης, του δημοκρατισμού και του πατριωτισμού. Πιο συγκεκριμένα και ενδεικτικά:
1. Μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως η καθιέρωση της απλής αναλογικής, εισαγωγής στοιχείων άμεσης δημοκρατίας, πριν από όλα της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας και περιορισμού των εδρών στην βουλή.
2. Επανασύσταση του κοινωνικού κράτους και αποκατάσταση των θεμελιακών λειτουργιών του.
3. Άνοιγμα της διαδικασίας για μια δημοκρατική αναθεώρηση ενός καινούργιου προοδευτικού Συντάγματος.
4. Δημιουργία δημόσιου τραπεζικού πυλώνα.
5. Καθιέρωση της Ελληνικής ΑΟΖ
6. Διαγραφή του παράνομου χρέους, κατάργηση παράνομων δανειακών συμβάσεων, επαναδιαπραγμάτευση νόμιμων συμφωνιών.
7. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με διασφάλιση της αξιοποίησης του ορυκτού της πλούτου. Άμεση εξασφάλιση διατροφικής και φαρμακευτικής αυτάρκειας.
8.Ενίσχυση υλικοτεχνική και νέοι νόμοι για την παιδεία και την Έρευνα.