Πίσω από τις λέξεις...

Του Θανάση Καρτερού





Η κυβέρνηση Σαμαρά, ως συνέχεια της άλλης κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και των άλλων παστρικών κυβερνήσεων (ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε) του Μνημονίου, κατάφερε μεταξύ άλλων να μετατρέψει σε ύβρεις (ο τελευταίος χρήστης της λέξης είναι ο Κεδίκογλου) αθώες λέξεις, ή λέξεις που μέχρι πριν λίγο τις χρησιμοποιούσαμε για καλό. Δεν μας πείραζαν, δεν τις πειράζαμε, μερικές μάλιστα μας βοηθούσαν κιόλας να εκφράσουμε υψηλά νοήματα και υψηλές προσδοκίες.

Να, πάρτε για παράδειγμα τη λέξη "ανάπτυξη" - είναι σχεδόν βωμολοχία. Κάτσε καλά, γιατί θα σου τραβήξω μια ανάπτυξη να είναι όλη δική σου, καταντήσαμε να λέμε. Ή τη λέξη "μεταρρύθμιση" -μια χαρά λέξη ήταν μέχρι προχθές και τώρα ανατριχιάζεις να την ακούς ή να τη διαβάζεις. Αν το εργατικό δυναμικό δεν κάθεται καλά, αν τα κέρδη δεν είναι αρκετά, αν η ανταγωνιστικότητα κρίνεται μικρή, τότε δεν πίπτει τιμωρία ή επιστάτης ή εν γένει ράβδος - πίπτει μεταρρύθμιση.

Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει δεκάδες λέξεις ή και εκφράσεις που έχουν πέσει θύματα αυτής τις κατάστασης: "Περικοπές", "εξυγίανση", "αναδιάρθρωση", "πρόοδος", "πλεόνασμα", "φως στην άκρη του τούνελ", "χρηματοδότηση", "ευρωπαϊκή βοήθεια", "χρηματοπιστωτική σταθερότητα" - αυτή η τελευταία είναι έως έξοχη. Δεν έχει όμως νόημα, γιατί είναι φανερό σήμερα σε όλους ότι η νέα Ελλάδα του Σαμαρά δεν αναφέρεται μόνο στην αλλαγή της υλικής πραγματικότητας, αλλά και στην αλλαγή της γλωσσικής.

Η γλωσσική αυτή μεταρρύθμιση διαπράττει ένα νέο άλμα με το υπό συζήτηση πολυνομοσχέδιο. Σ' αυτό για πρώτη φορά με τέτοια γλωσσική ευθύτητα οι απολύσεις βαφτίζονται μετατάξεις ή διαθεσιμότητες, το όλον προκύπτει ως αναβάθμιση -άλλη λέξη υπό μετάταξη κι αυτή- και η αναβάθμιση προάγεται σε μεταρρύθμιση. Έτσι που να μη μένει καμιά αμφιβολία τι εννοούσε ο Σαμαράς πριν λίγο καιρό όταν αναβάθμιζε σε σήμα κατατεθέν της πολιτικής του το μαλλιαρό "δεν μασάμε".

Θα μπορούσε να γραφτεί ένα μικρό λεξικό με τη νέα σημασία παλιών λέξεων. Το οποίο θα μπορούσε να είναι και διασκεδαστικό, αν φυσικά ο αναγνώστης δεν τελεί υπό μετάταξη ή διαθεσιμότητα, δεν εργάζεται με ελαστικό ωράριο, δεν απολαμβάνει της ελευθερίας διακίνησης εργατικού δυναμικού και εν γένει δεν τον απειλεί καμιά μεταρρύθμιση. Και ίσως στο τέλος του πονήματος διαφανεί καθαρά γιατί πίσω από τις αλλαγμένες λέξεις έρχεται ο - ξέρουν - όλοι - ποιος...



Πηγή: avgi.gr- See more at: http://left.gr/news/piso-apo-tis-lexeis#sthash.Rdj7rO8M.dpuf