Η Νύχτα που σκεπάζει τις ζωές... Ποιά μέρα άραγε να ξημερώνει;

Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ…
…ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ?


Βλέπω την άγνοια, το φόβο και τον εγωισμό,
σαν βαριές κουβέρτες απλωμένες πάνω στις ζωές των ανθρώπων,
των ανθρώπων που πνίγονται για μια πραγματική ανάσα,
μα υπομένουν το «μοιραίο» τέλος…

βλέπω ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να αλλάξουν,
ούτε τον εαυτό τους ούτε τον κόσμο που έφτιαξαν,
αρκούνται σε επιφανειακές αλλαγές,
σε «κάτι το καλύτερο» κι όχι στο «καλύτερο δυνατό»…
…δεν το ξέρουν, δεν το αναζητούν…

λες και ψάχνουν μονάχα να βολέψουνε κάπου τη μοναξιά και τη δυστυχία τους,
απλά να βγάλουν κι αυτή η νύχτα, τη νύχτα που σκεπάζει τις ζωές τους…
δεν θέλουν να ανακαλύψουν και να δουν την αλήθεια,
θέλουν μόνο να ακούνε παραμύθια και υποσχέσεις,
που δίνουν δήθεν απαντήσεις στα υποτιθέμενα ερωτήματά τους…



οι άνθρωποι έχουν μονάχα στόματα και δεν έχουνε αφτιά…
μονάχα κρίνουν και κατηγορούν διαρκώς τους «άλλους», τους «βαρβάρους»
κι έχουν τον καθρέφτη για να κοιτούν μοναχά την εμφάνισή τους,
το φθαρτό τους όχημα…

η ηθική τους είναι επιλεκτική,
μπορούν να λιθοβολήσουν μέχρι θανάτου το φτωχό κλέφτη της γειτονιάς τους
και τους αυτουργούς κλέφτες της ζωής τους να τους χειροκροτούν…

δεν έχουν ιδέα τι είναι, που είναι και τι πραγματικές δυνατότητες έχουν…
…σαν να μην σήκωσαν ποτέ το βλέμμα κάποια νύχτα στον έναστρο ουρανό,
σαν να μην είδαν ποτέ τα εκατομμύρια αστέρια,
να μην έχουν ιδέα για τους αμέτρητους γαλαξίες…
…που όλα φωνάζουνε ζωή…

…κι όμως κάποια στιγμή, πολλά χρόνια πριν,
το φως και η γνώση φώτισαν το ανθρώπινο είδος,
μα σαν ήρθαν οι επόμενες γενιές μέθυσαν και αποκοιμήθηκαν
μέσα στον υλιστικό προσανατολισμό της κοινωνίας,
και αντί να κάνουνε το φως ήλιο λαμπρό στις ζωές τους
το αδυνάτιζαν όλο και πιο πολύ χρόνια με τα χρόνια…

…σήμερα βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη και σημαντικότερη βιβλιοθήκη στην ιστορία της γνώσης κι αυτοί απλά ξεσκονίζουν και τακτοποιούν τα βιβλία στα ράφια…

σε μια εποχή γεμάτη επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες και απεριόριστες προοπτικές, η ανθρωπότητα συνεχίζει να επιλέγει το φόβο, την εσωστρέφεια, τους ανταγωνισμούς και τη βία…
εγκλωβισμένη μέσα στις παγίδες του κέρδους και του χρήματος,
αυτής της κατασκευασμένης «αξίας»,
δυσκολεύεται να εγκαταλείψει ως απαράδεκτα, φαινόμενα σαν τον πόλεμο, τις ανισότητες, τη φτώχεια, τις στερήσεις, τις αδικίες και την καταστροφή του πλανήτη…

…δεν έχουν ιδέα ότι ένας άλλος, διαφορετικός κόσμος, είναι δυνατόν να υπάρξει…

Και η ζωή, σαν καράβι ακυβέρνητο στ ανοιχτά,
έχει καταντήσει μηχανική επανάληψη και φαύλος κύκλος,
ο νους των ανθρώπων είναι παραγεμισμένος από άχρηστες πληροφορίες,
σκουπίδια και λόγια και δεν έχει χώρο για κάτι πραγματικά νέο…

έπειτα από 50.000 χρόνια εξέλιξης ακόμα ζουν εγωκεντρικά, ανταγωνιστικά
και χωρισμένοι σε κράτη, πολιτικές ιδέες, θρησκείες, πίστεις…
…στο εγώ και όχι στο εμείς…
…επινοούν κάθε τι που μπορεί να τους χωρίζει,
γιατί δεν γνωρίζουν και δεν φρόντισαν ποτέ να μάθουν,
ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΑ,
ότι στο φαινομενικό κενό ανάμεσα θα υπάρχει πάντα σύγκρουση,
ότι η σύγκρουση χάνεται μονάχα στην ενότητα…των πάντων…

οι άνθρωποι ζουν σ ένα πλανήτη και του φέρονται
λες και έχουν και έναν ακόμα ρεζέρβα, ανταλλακτικό…
ζούνε χωρίς να τους ενδιαφέρουν αληθινά οι επόμενες γενιές,
μα κάνουν παιδιά και λένε πως τα αγαπούν…
…και δεν τα ακούνε ποτέ, φοβούνται να τα «αφήσουνε» ελεύθερα
γιατί ποτέ οι ίδιοι δεν έζησαν ελεύθεροι,
νομίζουν ότι η ελευθερία είναι στόχος και όχι προϋπόθεση,
θέλουνε απλά να προσαρμόσουνε τα παιδιά τους,
να τα πειθαρχήσουνε σε όσα αυτοί ήδη ξέρουν, τίποτε άλλο…

τούτη την ώρα, την πιο δύσκολη ίσως σε όλη την ανθρώπινη πορεία,
οι μισοί, γεμάτοι θυμό, οργή και μίσος, είναι έτοιμοι για πόλεμο
και οι άλλοι μισοί, παθητικοί και ανεύθυνοι παρατηρητές,
φλύαροι καιροσκόποι…στερούνται οράματος…

οι λύσεις υπάρχουν, ο άλλος κόσμος μπορεί να γίνει πραγματικότητα,
αυτό που αναζητείται είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη,
η εφευρετικότητα και η δημιουργία
που είναι θεμελιώδη στοιχεία της ανθρώπινης φύσης…

μα πρώτα και πριν απ όλα χρειάζεται
το γκρέμισμα του παλιού κόσμου μέσα μας…
…να αφήσουμε για πάντα πίσω κάθε τι άχρηστο και επιζήμιο για ολόκληρη την ανθρωπότητα και τον πλανήτη, το σπίτι όλων μας…


Τάσος Πετρίδης, t.petridis.vp@gmail.com
Πανγαία – The Venus Project

Πηγή: Η Νύχτα που σκεπάζει τις ζωές... Ποιά μέρα άραγε να ξημερώνει; - RAMNOUSIA