Γιατί και τα νταβούλια του τρύπια είναι.
Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνεις, ανακαλύπτεις, αβίαστα και δίχως να κομπιάζεις, τις σοφίες των λαθών σου. Των λαθών που έζησες δηλαδή.
Αλλά παράλληλα μικραίνουν οι αντοχές σου και κυρίως βαριέσαι το άιντε και πάλι από την αρχή.
Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, αυτά που αρέσκονται να γράφουν μερικοί εδώ μέσα, δεν προορίζονται ως τροφή για σκέψη και για προβληματισμό. Αντιθέτως για κομπασμό περί την ευρηματικότητα και τροφή για σφαγή.
Παντού και πάντα θα ισχύει η λογική «τι σκατά αφού γράφει αυτός , γιατί να μην γράψω κι εγώ».
Έτσι πνιγήκαμε στους συγγραφείς και χάθηκαν οι αναγνώστες.
Θα ισχύει η πρωτοπόρα σκέψη, ααα.. για να λέει αυτός/η, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, βάρα κατά πάνω γιατί θα μάλλον θα βγάλουμε λαγό.
Κι έτσι νομίζουμε αναπτύσσεται ο διάλογος
Κι αναρωτιόμαστε συνεχώς στο τρίτο ενικό ή πληθυντικό, ποτέ στο πρώτο πληθυντικό για το τι και πως θα γίνει. Και όχι για το πως και τι θα κάνουμε, εμείς.
Αυτή ήταν πάντα η λογική της μεταπολιτευτικής Αριστεράς.
Της Αριστεράς που αρέσκονταν να πολλαπλασιάζει τα πρέπει και κυρίως η μικρή Αριστερά και οι Αριστεριστές, είναι αυτοί που επέβαλαν αυτό το ύφος, του να λέμε, να λέμε και αν γίνει και κάτι καλό θα είναι. Εμείς να μην κάνουμε. Κι αυτοί δικαιολογημένα γιατί ήτανε και πολύ λίγοι.
Και προσέχτε να μην αρπαχτείτε μερικοί, δεν ομιλώ για τον ακτιβισμό αλλά για την πολιτική σκέψη, απ αυτήν που χρειαζόμαστε σήμερα.
Και επειδή αμ’ έπος αμ’ έργον, που έλεγαν και οι Βησιγότθοι.
Η Αθήνα έχει έναν Δήμαρχο που έχει ξεφύγει από τις λογικές της απλής διεκπεραίωσης, απ την πρώτη στιγμή και δείχνει έναν άλλο δρόμο.
Και απ’ ότι φαίνεται και από την δράση των πολιτικών κομμάτων, πλην του θεαθήναι πορεύεται τυλιγμένος σε μια πελώρια μοναξιά, ψάχνοντας να βρει και να πληθήνει λίγο τον κόσμο γύρω του.
Ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία να πάει, εκεί να του πει αυτουνού η των αντιδημάρχων του, να ενεργοποιήσει άμεσα, αύριο, χτες, τις διατάξεις για τα χωρικά και θεματικά συμβούλια του «Καλλικράτη», και στήστε στον Άγιο Παντελεήμονα , για παράδειγμα, που η ΧΑ έστηνε τάγματα εφόδου, και κατσαπλιάδες, ένα συμβούλιο νέων μεταναστών μαζί με ημεδαπούς, θεσμισμένο με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου και επιδείξτε ότι η κοινωνία αντιδρά και δεν φοβάται. Προτείνετε στα σχολεία της περιοχής να στηθούν μικρά δημοτικά συμβούλια μαθητών μεικτά και να
συλλειτουργήσει το σύστημα υπό την αιγίδα του δήμου σας ή των διαμερισματικών συμβουλίων ή όπως σκατά λέγονται σήμερα.
Όλα τα υπόλοιπα, πιστέψτε με, και τις θεωρίες και τα θεωρητικά τα ακούω εκ του περισσού.
Για τον απλούστατο λόγο, ότι η κοινωνία δεν κινητοποιείται από κείμενα ωραιοπαθών, ούτε καν από στίχους.
Όπως το έγραψε προφητικά ο Πατρίκιος και το μνημόνευσε σε ποίημα ο Αναγνωστάκης (αντιληφθείτε το μεγαλείο του ανθρώπου, που σε ποίημα του, τοποθετεί το στίχο του συντρόφου, ου τον κατονομάζει μάλιστα, όντος του μετρικού του συστήματος, επειδή θεώρησε ότι πρέπει να διαδοθεί παντού, γιατί περιείχε αλήθεια).
Κατά την ταπεινή μου γνώμη έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ΧΑ.
Με το να τις προφυλακίσεις, επειδή έτσι γουστάρει η τηλεοπτική κι ανθρωποφάγα κοινωνία, μόνον χάνεις και χάνεις σε πολλά επίπεδα.
Μετά από λίγο φυσικά θα μπορεί κερδίσει, με το μοναδικό σου όπλο, τη δικαιοσύνη, την αποφυλάκισή της ως αποκατάσταση του δικαίου. Αυτό φυσικά δε σε αφορά, διότι θα σκεφτείς το επόμενο επικοινωνιακό τέχνασμα. Σε νοιάζει η εικόνα της στιγμής και η τηλοψία, και κυρίως το να έχει άλλος την ευθύνη , ποτέ εσύ.
Γιατί τότε θα πρέπει να σκεφτείς και να δράσεις πολιτικά κι εσύ το ξέχασες προ πολλού.
Ο Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου