Η Μαύρη Διεθνής, η ODESSA και οι ναζί

Το βιβλίο του Φράνκο Φρακάσι με τίτλο «Τέταρτο Ράιχ: από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον πόλεμο της Ουκρανίας» και υπότιτλο «Κωδικός ODESSA: Η Μαύρη Διεθνής» από τις εκδόσεις «Λιβάνη» 

Υπάρχουν ορισμένα βιβλία, καρπός μακρόχρονης έρευνας, τα οποία σε κάνουν να δεις με εντελώς άλλο μάτι τις μεταπολεμικές δεκαετίες, εισδύοντας σε εκείνα τα σκοτεινά λαγούμια της Ιστορίας που, ωστόσο, καθόρισαν την πορεία της.

Ενα από αυτά είναι και το βιβλίο του ερευνητή Ιταλού δημοσιογράφου Φράνκο Φρακάσι με τίτλο «Τέταρτο Ράιχ: από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον πόλεμο της Ουκρανίας» και υπότιτλο «Κωδικός ODESSA: Η Μαύρη Διεθνής» (Εκδόσεις Λιβάνη). Πρόκειται για τη σάγκα μιας τρομακτικής αλήθειας που όμως έμεινε κρυμμένη για δεκαετίες ολόκληρες. Είναι μια 25ετής έρευνα σε διάφορες χώρες διαφορετικών ηπείρων, βασισμένη σε συνεντεύξεις δεκάδων μαρτύρων, εκατοντάδες ώρες ηχογραφήσεων και μελέτη χιλιάδων επισήμων αποχαρακτηρισμένων εγγράφων. Απαίτησε δε τη συνεργασία πολλών άλλων δημοσιογράφων, αποδεικνύοντας πως η δημοσιογραφία μπορεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί μια προσφορά στην κοινωνία και ένα πραγματικό λειτούργημα.

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου, στηριζόμενη από ατράνταχτες αποδείξεις, είναι ότι, πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος, δηλαδή το 1944, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, επί προεδρίας Ρούσβελτ και πρωθυπουργίας Τσόρτσιλ, ήρθαν σε συμφωνία με κορυφαία στελέχη των ναζί, προκειμένου να υπάρξει σχέδιο διαφυγής τους αρχικά στην Αργεντινή και μετέπειτα σε διάφορες χώρες της Λ. Αμερικής. Γιατί; Διότι, όπως λέει ο Φρακάσι, «στον νέο μεταπολεμικό κόσμο θα ήταν απαραίτητο κάθε άτομο ικανό να ανακόψει την προέλαση του κομμουνισμού».

Στήθηκε έτσι μια «γέφυρα», μέσω της οποίας, με τη συνεργασία της CIA, της MI6, Γερμανών βιομηχάνων, τραπεζών της Wall Street, της Καθολικής Εκκλησίας, ακόμα και του Ερυθρού Σταυρού, χιλιάδες ναζί εγκληματίες πολέμου, με πλαστά χαρτιά, πέρασαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με την πλειονότητά τους να ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ωστόσο, τα άτομα αυτά είχαν εμπλοκή για δεκαετίες και στις εξελίξεις στην Ευρώπη, όπου χρειαζόταν: ως εκπαιδευτές «αντάρτικου πόλεων», ως οργανωτές κάθε είδους προβοκάτσιας, αλλά και ως χρηματοδότες πραξικοπημάτων και ανατροπής νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων (περιλαμβανομένης και της Ελλάδας με την επιχείρηση «Χάος» και καθοδηγητή τον Παπαδόπουλο). Ο κωδικός για τη δράση αυτή ήταν Stay Behind, Gladio ή Odessa: τρεις όροι που ουσιαστικά αναφέρονταν στο ίδιο πράγμα.

Η περίφημη «στρατηγική της έντασης» στην Ιταλία είναι χαρακτηριστική αυτής της δράσης: τοποθέτηση βομβών από ακροδεξιούς για την πρόκληση χάους και την επιβολή πραξικοπήματος, το οποίο αποφεύχθηκε στη γειτονική μας χώρα λίγο πριν από την πραγματοποίησή του, εξαιτίας ενός λάθους κάποιου μέλους της οργάνωσης. Η ανατροπή του Αλιέντε στη Χιλή, οι χούντες της Ελλάδας, της Αργεντινής, της Βολιβίας και της Παραγουάης ήταν μέρος της δράσης της Μαύρης Διεθνούς. Στο βιβλίο γίνεται εκτεταμένη αναφορά και στους δεσμούς της Χρυσής Αυγής με μέλη της οργάνωσης, θαυμαστής των οποίων ήταν ο Ν. Μιχαλολιάκος.

Και πάμε στο διά ταύτα: Η Ουκρανία υπήρξε μια χώρα με μακρά παράδοση πολιτικής αντίδρασης, συντηρητικών ιδεών και ακροδεξιών-φασιστικών κινημάτων που συνεργάστηκαν στη συνέχεια με τους ναζί. Το βιβλίο ξεκινά και τελειώνει με το πώς η CIA οργάνωσε, χρηματοδότησε αδρά και εκτέλεσε το «πραξικόπημα» της πλατείας Μαϊντάν το 2014. Καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό διαδραμάτισε η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ, η οποία είχε στενές σχέσεις με την ODESSA. Η κυβέρνηση που προέκυψε από το «πραξικόπημα» αποτελούνταν από δεκάδες φιλοναζιστές με βαρύ παρελθόν. Ενδεικτικά: Αναπληρωτής πρωθυπουργός: Ολεκσάντρ Σιτς, στέλεχος του φιλοναζιστικού κόμματος Σβόμποντα, το οποίο εξασφάλισε και τέσσερις ακόμα υπουργούς: Αμυνας, Περιβάλλοντος, Γεωργίας και Δημόσιας Παιδείας. Ενα άλλο μέλος του Σβόμποντα, ο Αντρι Παρούμπι (εγκληματίας πολέμου), έγινε γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, που ελέγχει την αστυνομία και τον στρατό. Ακόμα ένας νεοναζί, ο Ντμίτρι Μπουλάτοφ, ανέλαβε το υπουργείο Νεολαίας και Αθλητισμού. Ολοι αυτοί ένιωθαν άσβεστο μίσος για τους Ρώσους και, όταν ανέλαβαν καθήκοντα, οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας υπέστησαν τα πάνδεινα στα χέρια των ναζιστών του Τάγματος Αζόφ, του Πράβι Σεκτόρ, του UNA-UNSO και άλλων ναζιστικών ομάδων.

Υπό το φως αυτό, όποιος διαβάσει το βιβλίο, και ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει για τον αδίστακτο, δολοπλόκο και εθνικιστή Πούτιν, σίγουρα θα κάνει και δεύτερες σκέψεις για τον πόλεμο.