Πολιτική γραμμή ανατροπής για να νικήσει ο φοιτητικός αγώνας

Επιμέλεια Χρίστος Κρανάκης

Η «καρδιά» του πανελλαδικού πανεκπαιδευτικού κινήματος χτύπησε στην Αθήνα. Με αφορμή την κοινή εμφάνιση όλων των, υπό κατάληψη, φοιτητικών συλλόγων στην πορεία της Πέμπτης, τέσσερις φοιτητές/τριες από διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας μοιράζονται τις εμπειρίες τους στο Πριν. Όπως αναφέρουν, σε κάθε πόλη οι συνθήκες είναι διαφορετικές, ο στόχος όμως είναι κοινός: Να μην περάσει το νομοσχέδιο! Για την επίτευξη αυτού, οι φοιτητές/τριες θέτουν επιτακτικά στην ατζέντα την ανάγκη πολιτικής αναβάθμισης του κινήματος και της βαθύτερης σύνδεσής του με την υπόλοιπη κοινωνία. Όπως αναφέρουν, η κοινή δράση των αγωνιζόμενων δυνάμεων, η αξιοποίηση των αμεσοδημοκρατικών δομών και ο ανώτερος συντονισμός φοιτητών-εργαζομένων αποτελούν βασικά προαπαιτούμενα.

Οδυσσέας Γκουντάρας, Φυσικό Αθήνας

Αιχμηρή πολιτικοποίηση, ανώτερη συγκρότηση του κινήματος

Οι τελευταίες εβδομάδες χαρακτηρίζονται «έκρυθμες». Δικαιολογημένα… Η σπουδάζουσα νεολαία, που πολλοί θεωρούσαν «ξεγραμμένη», πρωτοστατεί με τους αγώνες της, επιδιώκοντας να δείξει τον δρόμο σε όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Μέσα από ένα μαζικό και πανεκπαιδευτικό κίνημα αγωνίζεται για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία στο ύψος των αναγκών της, αλλά, ταυτόχρονα, απευθύνει κάλεσμα για μια ευρύτερη κοινωνική συσπείρωση. Σε αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν θετικά εργατικά σωματεία και εργαζόμενοι, διεξάγοντας κοινή απογευματινή διαδήλωση συλλόγων-σωματείων τη Δευτέρα 5/2.

Η κοινή αυτή κινηματική συμπόρευση αποτελεί τη «μαγιά» ανάπτυξης ενός νέου, ποιοτικά αναβαθμισμένου φοιτητικού κινήματος, που θα «σπάει» τους «τέσσερις τοίχους» των Πανεπιστημίων, καθιστώντας το ζήτημα της εκπαίδευσης ζήτημα όλης της κοινωνίας αλλά και το κοινωνικό ζήτημα, ζήτημα του φοιτητικού κινήματος. Η ενεργητική συμπαράταξη φοιτητικού και εργατικού κινήματος συνιστά αναγκαίο βήμα ώστε να βαθύνουν και να συνολικοποιηθούν τα αιτήματα για μόρφωση-δουλειά-ζωή με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, δημιουργώντας ουσιαστικά ρήγματα στην αστική πολιτική. Δυστυχώς, δεν στάθηκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις θετικά σε αυτή την πρωτοβουλία. Ενόψει ενός ακμαίου φοιτητικού κινήματος, αποτελεί πολιτικό στοίχημα για κάθε αντίληψη να υπερβεί τον «εαυτό» της και χρόνιες αγκυλώσεις της. Είτε αυτές αφορούν σε μια μονόστοχη φοιτητικοκεντρική έκφραση του κινήματος και στην αδυναμία να αφουγκραστούν το ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Είτε αυτές αφορούν την επίμονή τους σε μια δομή οργάνωσης του εργατικού κινήματος που περνάει μέσα από τον γραφειοκρατικοποιημένο-αστικοποιημένο συνδικαλισμό και αρνούνται να προτείνουν γενική απεργία εδώ και τώρα. Βέβαια, «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα», καθώς ήδη μετά τον 5ο γύρο γενικών συνελεύσεων οι φοιτητικοί σύλλογοι καλούν τους εργαζομένους σε νέα απογευματινή κινητοποίηση τη Δευτέρα 12 Φλεβάρη.

Την ίδια λογική πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα και όσον αφορά την απεύθυνσή του στη μαθητιώσα νεολαία. Η πιο ενεργή εμπλοκή των μαθητών μέσα από καταλήψεις σχολείων και κινητοποιήσεις, αποτελεί στοίχημα! Οι πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις της πρώτης φάσης του κινήματος ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια με την καθοριστική δυναμική παρουσία των μαθητών, ξεδίπλωσαν μια «φρέσκια« δυναμική, που είναι απαραίτητη για την νικηφόρα έκβαση του πανεκπαιδευτικού αγώνα. Καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε αυτή η δυναμική να μην «χαθεί» στο πέρασμα του χρόνου.

Με όπλο τις γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, αλλά και την προσπάθεια ανώτερης συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος μπορούμε να τα καταφέρουμε! Η μόνιμη συγκρότηση του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων και η εβδομαδιαία σύγκλισή του μετά τις πορείες αποτελεί μία πρώτη επιτυχία. Τώρα πρέπει να αναβαθμίσουμε τη λειτουργία του και τον πολιτικό του χαρακτήρα. Στην κατεύθυνσή αυτή, προκρίνουμε τη δέσμευση όλων των πολιτικών δυνάμεων στις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου του Συντονιστικού και όχι στην «α λα καρτ» αξιοποίησής τους, όπως και την ανάγκη ανώτερης αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας του στα πλαίσια εκπροσώπησης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων μέσα από την εκλογή αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων. Θεωρώ πως με μία τέτοια κατεύθυνση θα μετρήσουμε σημαντικά βήματα στη εξάλειψη τυχόν εκφυλιστικών λογικών μικροηγεμονισμού που αντιμετωπίζουν εργαλειακά τις διαδικασίες οργάνωσης των φοιτητικών συλλόγων, όπως βλέπουμε από ΚΝΕ και ΑΡΑΣ. Έτσι, κόντρα στην εσωστρέφεια θα καταφέρουμε σαν φοιτητικό κίνημα να βγούμε θαρρετά προς τους υπόλοιπους συναδέλφους μας φοιτητές όπως και την υπόλοιπη κοινωνία.

Βαρβάρα Μούλια, ΠΑΜΑΚ Θεσσαλονίκης

Ενότητα στη δράση απέναντι σε καθεστωτικές δυνάμεις και καταστολή

Στη Θεσσαλονίκη διανύουμε την 5η εβδομάδα κινητοποιήσεων. Προς το παρόν, το κίνημα κινείται εκθετικά. Οι συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις των συλλόγων μαζικοποιούνται συνεχώς, βδομάδα τη βδομάδα. Παράδειγμα ενδεικτικό της μαζικότητας του κινήματος αποτελεί το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Μέσα στο περασμένο διάστημα, ο φοιτητικός μας σύλλογος πήρε αγωνιστική απόφαση, μέσω μιας από τις μαζικότερες Γενικές Συνελεύσεις στην ιστορία του (890 ψηφισάντες). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ –κάποτε πανίσχυρη στον σύλλογο– συμμετείχε στη συγκεκριμένη συνέλευση ώστε να υπερασπιστεί το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο. Βέβαια, οι τοποθετήσεις της επικεντρώθηκαν περισσότερο σε απειλές για «χαμένες εξεταστικές» παρά σε πολιτικά επιχειρήματα. Άλλωστε ο κόσμος που «κατέβασε» ήταν μέσω του γνωστού πελατειακού μηχανισμού που διαθέτει. Σε αντίθεση με τη ΔΑΠ, η δυναμική παρουσία του μαζικού μπλοκ αγώνα κατάφερε να φανερώσει γρήγορα το πραγματικό διακύβευμα της συνέλευσης και έθεσε στο σώμα ένα πραγματικό δίλλημα: Ή με την παιδεία των αναγκών μας ή με την παιδεία των «λίγων» και του ιδιωτικού κέρδους. Η υπερψήφιση του ανοιχτού πλαισίου της συντονιστικής επιτροπής της κατάληψης σε μία τόσο μαζική συνέλευση ανάγκασε την κυβερνητική νεολαία να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα, πρώτη φορά εδώ και χρόνια.

Φυσικά, το νικηφόρο πλαίσιο της κατάληψης δεν θα λάμβανε της ίδιας αποδοχής εάν δεν αποτελούσε προϊόν συνδιαμόρφωσης μεταξύ όλων των αγωνιστικών δυνάμεων αλλά και ανένταχτων συμφοιτητών/ριων μας. Η κοινή διαδικασία συγγραφής πλαισίου, παρότι δύσκολη, κατέληξε παραγωγική, θέτοντας ένα σαφές πολιτικό πλαίσιο, το οποίο κινητοποίησε ακόμα περισσότερους φοιτητές, όχι μόνο προς την ψήφιση του αλλά και την υλοποίηση του περιεχομένου του. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η συντονιστική επιτροπή κατάληψης διαρκώς μαζικοποιείται και ο αγώνας στο ΠΑΜΑΚ κλιμακώνεται. Η κοινή, εξωστρεφής και ανατρεπτική δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος, πάνω σε ένα αγωνιστικό πολιτικό περιεχόμενο, μακριά από λογικές «κλειστών κομματικών διαδικασιών», έπαιξε κομβικό ρόλο στην «πτώση» ενός τόσο ισχυρού «κάστρου» της ΔΑΠ.

Αυτή τη μεθοδολογία επιδιώκουμε να αξιοποιήσουμε (σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό) μέσα από τις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης, τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων αλλά και την κοινή οργανωτική παρουσία των συλλόγων στον δρόμο. Εκτιμώ, πως το κίνημα θα μετρήσει βήματα προς τα «πίσω» εάν η παραπάνω μεθοδολογία θυσιαστεί στον «βωμό» μικροπολιτικών αντιλήψεων. Οι όποιες πολιτικές αντιπαραθέσεις πρέπει να ανοίγονται δημόσια και σε μαζικά ακροατήρια. Η κοινή ανατρεπτική δράση εντός των μαζικών διεργασιών του κινήματος καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική μπροστά στις επιθέσεις του κράτους απέναντι στο κίνημα. Ειδικά, στη Θεσσαλονίκη, είδαμε δυνάμεις των ΜΑΤ και της ΕΚΑΜ να εισβάλλουν στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΑΠΘ με σκοπό την εκκένωσή της, την ίδια ώρα που γινόταν το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων. Η μαζικότητα του σώματος του ΣΓΣ όχι απλά εξασφάλισε την ασφάλεια μας, χωρίς να γίνει καμία απολύτως προσαγωγή, αλλά απώθησε τις αστυνομικές δυνάμεις έξω από το πανεπιστημιακό άσυλο.

Αλέξανδρος Σκλάβος – Φυσικό Πάτρας

Με μέτωπο παιδείας-εργασίας κόντρα στην ολόπλευρη επίθεση

Στην Πάτρα βαδίζουν στην τρίτη εβδομάδα κινητοποιήσεων. Η αγωνιστική διάθεση που δείχνει ο κόσμος έχει ξεπεράσει κατά πολύ την αρχική εκτίμηση των περισσότερων αριστερών δυνάμεων και δείχνει πως ο αγώνας για αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία μπορεί να ενοποιήσει ευρύτερα κοινωνικά τμήματα. Η αρχική «αμηχανία» που υπήρξε στην πόλη, πλέον, φαίνεται πως υπερβαίνεται. Εκτιμώ, πως σημαντικό μερίδιο ευθυνών για αυτή την αρχική «αμηχανία» πρέπει να αποδοθεί –με πολιτικούς όρους– στις δυνάμεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, οι οποίες παρά την ισχυρή πρωτοκαθεδρία τους τα τελευταία χρόνια στην πόλη, ήρθαν αντιμέτωποι με την αναθετική λογική που οι ίδιες έχουν καλλιεργήσει και, έτσι, το αγωνιστικό «σκίρτημα» άργησε σημαντικά να φτάσει στην Πάτρα.

Παρ’ όλα αυτά, τώρα, τα αγωνιστικά μπλοκ που εμφανίζονται στις συνελεύσεις της Πάτρας είναι ιδιαίτερα μαζικά και επικρατούν κατά κράτος αυτά των καθεστωτικών δυνάμεων. Αντίστοιχα, έχουν μαζικοποιηθεί και οι διαδηλώσεις. Καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος στην Πάτρα έπαιξαν –μεταξύ ενός ευρύτερου αγωνιστικού δυναμικού– οι δυνάμεις του Συντονισμού Σχημάτων και Αγωνιστ(ρι)ών, καθώς επέμειναν εμφατικά σε μία συγκεκριμένη διττή πολιτική μεθοδολογία σκέψης και δράσης. Από τη μία, οι δυνάμεις του Συντονισμού επέμειναν στη σημασία της «από τα κάτω» δημοκρατίας και της συγκρότησης δομών και οργάνων που, μακριά από κομματικοκετρικές λογικές, δίνουν τον απαραίτητο χώρο στο κίνημα να «αναπνεύσει». Από την άλλη, όμως, συνέβαλλαν καθοριστικά στην κοινή ανατρεπτική δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος στη βάση ενός ανατρεπτικού πολιτικού περιεχόμενου και μιας μαχητικής οργάνωσης της πάλης. Με τον τρόπο αυτό οι «τρεις» καταλήψεις έγιναν «δέκα», ενώ όσον αφορά τις περιβόητες «μειοψηφίες» –που καταγγέλλουν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι– ολοένα και αυξάνονται σε αριθμό…

Δεν πρέπει, όμως, να σταθούμε στο τι πετύχαμε, όσο στο πως θα πετύχουμε το «κάτι παραπάνω». Για μένα, ιδιαίτερα σημαντικός άξονας ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η οργανική σύνδεση της πάλης των φοιτητ(ρι)ών με τον αγώνα των εκπαιδευτικών, των ερευνητ(ρι)ών και συνολικά των εργαζομένων, σε πρώτη φάση στην εκπαίδευση και στη συνέχεια και στους υπόλοιπους κλάδους. Μόνο εάν συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο Παιδείας – Εργασίας κόντρα στην ολόπλευρη επίθεση της κυβέρνησης θα μπορέσουμε να προκαλέσουμε ένα ανεπίστρεπτο πλήγμα στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, που ευθύνεται για όλα όσα πλήττουν λαό και νεολαία.

Πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση έχουν παρθεί (και) στην πόλη της Πάτρας. Σύλλογοι όπως το Βιολογικό και οι Μηχανολόγοι Μηχανικοί έχουν προβεί σε δημόσια καλέσματα για κοινές πορείες, εκδηλώσεις και κάθε λογής αγωνιστική δράση μεταξύ φοιτητών/τριων και εργαζομένων. Σωματεία, όπως το ΣΕΡΕΤΕ Αχαΐας, μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, παίρνουν αντίστοιχες αποφάσεις, ενώ ταυτόχρονα προτείνουν απεργιακή κλιμάκωση. Νομίζω, πως οι παραπάνω πρωτοβουλίες πρέπει να αξιοποιηθούν και να «αγκαλιαστούν» από κάθε πολιτική δύναμη εντός του κινήματος. Άλλωστε, ένα κίνημα έχει «κοντά ποδάρια» όταν δεν επιδιώκεται, στην πράξη και όχι στα λόγια, η συμπόρευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Ως στόχος, λοιπόν, αναδεικνύεται η όξυνση του αγώνα των φοιτητών με καταλήψεις-διαδηλώσεις-συγκρούσεις και η ταυτόχρονη όξυνση του αγώνα των εργαζομένων με απεργίες και παλλαϊκές κινητοποιήσεις. Μπορεί και οφείλει να γίνει πράξη!

Τζένη Σκευή, Πολυτεχνείο Κρήτης

Το κίνημα να αποκτήσει πανκοινωνικά χαρακτηριστικά

Όπως παντού έτσι και στην Κρήτη, η νεολαία και ειδικά το πιο ταξικό τμήμα της, βγαίνει στους δρόμους. Και οι τρεις μεγάλες πόλεις κινούνται σε τροχιά αγώνα! Σε Ρέθυμνο και Ηράκλειο μπορεί να άργησαν λίγο οι καταλήψεις, εξαιτίας ενός αρχικού «μουδιάσματος» κάποιων αγωνιστικών δυνάμεων, παρόλα αυτά, όταν αυτό παρακάμφθηκε, ξεκίνησαν συνελεύσεις με μεγάλη συμμετοχή, ενώ σχολές που είχαν χρόνια να πάρουν αγωνιστική απόφαση τώρα βρίσκονται υπό κατάληψη!

Στα Χανιά – μία πόλη αφιλόξενη για τη νεολαία εξαιτίας της ακρίβειας και της τουριστικοποίησής- το φοιτητικό κίνημα ζει ιστορικές στιγμές! Ο ενιαίος Φ.Σ. Πολυτεχνείου Κρήτης δίνει ηχηρό μήνυμα μέσα από κατάμεστα αμφιθέατρα των χιλίων ατόμων. Εκατοντάδες στηρίζουν τις αγωνιστικές αποφάσεις προχωρώντας σε συνεχόμενες καταλήψεις και διαδηλώσεις, ενώ ο σύλλογος έχει, ήδη, προχωρήσει σε διαδικασία συντονισμού με τους φορείς της τοπικής πανεκπαιδευτικής κοινότητας. Επιδίωξή μας είναι ο συντονισμός αυτός να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα! Αξίζει να αναλογιστούμε, πως όλες οι παραπάνω κινηματικές διεργασίες γίνονται σε ένα ίδρυμα που η διοίκησή του «αγκαλιάζει» το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ενώ προσπαθεί να νομιμοποιήσει ερευνητικά προγράμματα για τα συμφέροντα της Frontex και του ΝΑΤΟ….

Η στάση της ΔΑΠ στο ίδρυμα είναι ενδεικτική του πανικού που βρίσκεται η κυβέρνηση μπροστά στο αναδυόμενο φοιτητικό κίνημα. Η ΔΑΠ κατατροπώθηκε εκκωφαντικά σε συνέλευσή μας, όπως και σε πολλές άλλες σχολές/πόλεις, παρότι συμμετείχε με όρους «παν-κινητοποίησης». Πλέον, φαίνεται πως προσφεύγει σε τακτικές διάλυσης των διαδικασιών καλώντας μέχρι και την αστυνομία να εισβάλλει σε χώρους ασύλου (όπως έγινε στο Πολυτεχνείο Κρήτης με τους φοιτητές/τριες να απωθούν την επίθεση). Όταν, όμως ούτε η αστυνομία δεν μπορεί να ανοίξει τις καταλήψεις, η ΔΑΠ πρωταγωνιστεί σε απολιτίκ σόου σε τηλεοπτικά κανάλια (υπό τον μανδύα του «ανεξάρτητου») και λασπολογεί με επιχειρήματα περί «παράνομων και άμαζων συνελεύσεων». Για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας, σημειώνω πως στη τελευταία Γ.Σ. στο Πολυτεχνείο Κρήτης το αγωνιστικό πλαίσιο έλαβε 351 ψήφους!

Η «λάσπη» που μας πετάνε ΔΑΠ, πρυτάνεις, κανάλια και κυβέρνηση όμως δεν μας πτοεί. Συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε το κίνημα να αποκτήσει πανκοινωνικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, όσον αφορά την Κρήτη μονόδρομος για τη κλιμάκωση του αγώνα στο νησί, είναι η ενεργής εμπλοκή του φοιτητικού κινήματος σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα που επηρεάζει τη ζωή της τοπικής κοινωνίας και η ταυτόχρονη απεύθυνση σε φοιτητά, μαθητά, εργαζόμενα, άνεργα κλπ. Για παράδειγμα οι Φ.Σ. μπορούν και πρέπει να έχουν λόγο για τις κινητοποιήσεις αγροτών, τα πανύψηλα ενοίκια, τη βάση του ΝΑΤΟ στη Σούδα κλπ. Για το λόγο αυτό, παλεύουμε για τον ανώτερο συντονισμό των δομών μας μας με σωματεία, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, πρωτοβουλίες για την στέγαση κ.ο.κ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (10.2.24)