Γράφει: Χρύσα ΤαβουλάρηΆλλαξαν όλα ή μήπως πάντα έτσι ήταν, κρυμμένα καλά κάτω απο ψεύτικες γυαλιστερές χοντρές και κούφια λόγια χωρίς νόημα.
Δεν αναγνωρίζω πια τα πρόσωπα των φίλων ούτε τα λόγια τους καταλαβαίνω. Ό,τι νόμιζα νεκρό χρόνια πριν, βρυκολακιάζει και γυρίζει να στοιχειώσει τις πόλεις, τις γειτονιές και τα σπίτια μας.
Μια καταιγίδα ήταν αρκετή να διαλύσει το γυαλιστερό βερνίκι, να μας κάνει φοβισμένα ανθρωπάκια που όταν δεν σιωπούμε, αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα στην πλατεία της Ομόνοιας, ελπίζοντας το αίμα τους να διώξει το κακό.
Φοβάμαι τα νέα δόγματα του φόβου «δεξιά» κι «αριστερά», την απολυτότητα των φοβισμένων και πιό πολύ την αδράνεια των παραιτημένων.
Φοβάμαι τη φιλανθρωπεία των καιρών και τα μανιφέστα των σωτήρων, όλων εκείνων που επιχειρούν ήδη να χτίσουν τη νέα πλάνη σε μια κοινωνία που δεκαετίες τώρα αποδέχεται το μύθο για να αποφύγει τη πραγματικότητα.