Δεκατρία χρόνια και δυο μήνες πριν ο Σόιμπλε υποβάλει την παραίτηση του από την κεφαλή του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) εμπλεκόμενος προσωπικά σε σκάνδαλο χρηματισμού του κόμματος με μαύρο χρήμα…
…είναι στα αλήθεια οδυνηρό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες. Είναι η καταστροφή μιας οικονομίας και ακόμη περισσότερο ο θάνατος των ονείρων μιας κοινωνίας. Βέβαια όπως όλοι, φρόντισαν για αυτό τα ντόπια φερέφωνα της ετερόφωτης κυριαρχίας, μαθαίνουμε ότι αυτά παθαίνει όποιος πλένει μαύρο Ρωσικό χρήμα και επενδύει το μέλλον του στον καπιταλισμό-καζίνο. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Γίνονται όμως ακόμη πιο οδυνηρά όταν αυτή την αλήθεια την σφετερίζονται άνθρωποι σαν το Σόιμπλε για να σου τρίψουν στη μούρη τα ψέματα τους…
…την δύσκολη εκείνη νύχτα ο τότε ηγέτης του CDU, αν και αρχικά το αρνείται, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι έχει ο ίδιος παραλάβει 100,000 μάρκα σε μετρητά από τον Karlheinz Schreiber, φυγόδικο τότε έμπορο όπλων ο οποίος συχνά έδινε χρήματα σε στελέχη του CDU. Στο τέλος παραδέχτηκε ότι συνάντησε τον κ. Schreiber πολλές φορές και όχι μόνο μία όπως αρχικά είχε πει… (http://www.thedailybeast.com/newsweek/2000/02/27/scandal-sinks-schauble.html)
Το παραμύθι αλλάζει αναλόγως τη χώρα αλλά η ιστορία είναι η ίδια. Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου ήταν ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος για τη διάσωση του οποίου δεν μπορούν να πληρώσουν οι σκληρά φορολογούμενοι Γερμανοί. Στην Ελλάδα ήταν οι τεμπέληδες του δημοσίου, στην Ιταλία οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, μετά αυτοί ανακαλύφθηκαν και για την ελληνική αφήγηση, στην Ισπανία η φούσκα των ακίνητων, στην Ιρλανδία τα ίδια με την Κύπρο και στην Πορτογαλία; ε μα ήταν απλώς χρεοκοπημένη και πολύ μικρή για να χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη δικαιολογία. Όλες ήταν άρρωστα μοντέλα ανάπτυξης τα οποία έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν όπως είπε ο Σόιμπλε. Σε αυτούς που του κάνουν κριτική ότι η Γερμανία αντί να βοηθάει για την λύση της κρίσης την χρησιμοποιεί για να επεκτείνει την ηγεμονία της ο Σόιμπλε απάντα ότι τον ζηλεύουν «όπως τον καλό μαθητή στο σχολείο».
Όντως ο κ. Σόιμπλε έχει μαθητεύσει δίπλα στους καλύτερους. Όταν δεκατρία χρόνια και δύο μήνες πριν υπέβαλε την παραίτηση του ήταν ο προστατευόμενος και επίλεκτος διάδοχος του Καγκελάριου Χελμούτ Κολ, ο οποίος είχε στήσει το πλυντήριο που γέμιζε τα ταμεία του κόμματος για περίπου δυο δεκαετίες. Ο Σόιμπλε ήπιε το πικρό ποτήρι και αποχαιρέτισε την καρέκλα νούμερο ένα για πάντα. Ήταν επίσης από τους βασικούς διαπραγματευτές της επανένωσης των δυο Γερμανιών το 90’, που εφάρμοσαν το δόγμα άγριας λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλε τότε η Τροιχαντ (http://en.wikipedia.org/wiki/Treuhand). Ήταν πάντα στην ουσία ένας φονταμενταλιστής του νεοφιλελευθερισμού.
Το πρόβλημα με το να είσαι ζηλωτής είναι ότι πρέπει να κρύψεις την πώρωση σου πίσω από μια αληθοφανή αφήγηση, πρέπει να επικαλείσαι κάποιου είδους ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε αυτόν που εξαναγκάζεις να προσκυνήσει το δικό σου θεό. Αυτό όμως είναι “ηθικισμός”, όχι ηθική. Όταν μαζί με πολλούς άλλους οι Γερμανοί ανταποκριτές πλημμύρισαν την Αθήνα πριν από τρία χρόνια, με εξαίρεση μερικούς από τους καλύτερους επαγγελματίες διεθνώς, ήρθαν με αυτήν την ατζέντα. Δεν ρωτούσαν τον κόσμο τι πήγε λάθος, του έλεγαν αυτοί τι έκανε λάθος, και γιατί τώρα είχε έρθει η ώρα να τιμωρηθεί. Ήξεραν μάλιστα πόσους δημόσιους υπαλλήλους είχε η Ελλάδα, παρότι αυτό δεν το ήξερε ούτε η ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί ήταν πάντα μεταξύ 1 και 1,5 μύρια και οι περισσότεροι ήταν αργόσχολοι, βύσματα ή τεμπέληδες. Όταν η απογραφή τους έβγαλε λίγο κάτω από 700 χιλιάδες και μερικά σοβαρά στατιστικά τους έβγαζαν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους δεν βρέθηκε ούτε ένας για να πει την άλλη άποψη. Στην Ελληνική περίπτωση οι Γερμανοί δημοσιογράφοι μίσησαν μέχρι και τους ελίτ αφού λόγο απείθειας ή ανικανότητας αργούν του θανατά να προχωρήσουν τα προγράμματα των μνημονίων.
“Η Κύπρος είναι μοναδική περίπτωση” και “Η Κύπρος είναι μοναδική περίπτωσ”η… και πάνω από όλα “Η Κύπρος είναι μοναδική περίπτωση”.
«Η Κύπρος είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και εμείς βρήκαμε τη λύση για αυτό» είπε σήμερα ο Σόιμπλε.
Στην Ελληνική περίπτωση είχαν βέβαια κάποιο δίκιο, αφού η χώρα ήταν μπάχαλο. Στην Κύπρο όμως που δεν είναι μπάχαλο οι Γερμανοί πήγαν να εφαρμόσουν την πετυχημένη συνταγή βιαστικά. Αρκεί να έβλεπε κανείς τον παρουσιαστή του δημοσίου Γερμανικού ZDF, που ολοφάνερα περνιέται για υπόδειγμα δημόσιου υπάλληλου-δημοσιογράφου, να ανοίγει το κεντρικό δελτίο στάζοντας κυνισμό για την Κύπρο και τους Κύπριους που (κατά προσέγγιση) «πλένουν το χρήμα των Ρώσων», «επιχειρηματικό μοντέλο των Κυπρίων που είναι απλώς ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος» ή τελικά «τους Κύπριους που συνετρίβησαν, από την Γερμανία που κυριάρχησε».
Σύμφωνα με έρευνα που συνυπογράφουν ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΕCD) και η FATF (Financial Action Task Force) ένα διακυβερνητικό όργανο που προωθεί την εφαρμογή νομοθεσίας για την καταπολέμηση μαύρου χρήματος, η Γερμανία είναι η χώρα στην οποία ξεπλένονται κάθε χρόνο περισσότερα από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή οικονομία. Περίπου 50 έως 60 δις κάθε χρόνο (65 έως 78 δις δολάρια) κάθε χρόνο. Οι Γερμανικές αρχές καταφέρνουν να εντοπίσουν μόνο ένα 0,5% από αυτά. (http://flarenetwork.org/media/files/echo2_ml-in-de.pdf). Η Γερμανική οικονομία είναι για την ακρίβεια μία από τις πιο αγαπημένες του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος (http://www.dw.de/germany-a-safe-haven-for-money-laundering/a-16343313) και ιδιαίτερα της Ιταλικής Μαφίας όπου και επανεπενδύει τεράστιο μέρος των παράνομων κερδών της. Εκεί έστησε και ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα των τελευταίων χρόνων. Το γνωστό και ως “Υπόθεση Di Girolamo” με ξέπλυμα δυο δις και εξαγορά ανύπαρκτων ψήφων Ιταλών της διασποράς σε χωριά γύρο από την Στουτγάρδη, με τις οποίες εξελέγη Γερουσιαστής του Κόμματος του Λάου της Ελευθερίας ο ομώνυμος Γερουσιαστής (http://www.computerworlduk.com/news/networking/19033/italian-telcos-caught-up-in-massive-mafia-fraud/). Η Deutsche Bank έχει μια από της πιο εκτεταμένες μοχλεύσεις κεφαλαίου στο κόσμο, ώστε πολλοί να την περιγράφουν ως μια σταθερή φούσκα. Οι υπηρεσίες αποτελούν το 70% της Γερμανικής οικονομίας. Η Γερμανία έχει λίγο πολύ το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου, με δυο βασικές διαφορές. Έχει βιομηχανική παραγωγή και… δεν χρειάζεται κάποιον να την διασώσει. Όλη η ευρωζώνη στην πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στο ίδιο χρεοκοπημένο πια επιχειρηματικό μοντέλο. Και η Γερμανία χρησιμοποιώντας την κρίση αποπειράται μια μεγάλη απόδραση. Εγκαταλείπει μια μπίζνα που έστησαν συλλογικά οι Ευρωπαϊκές ελίτ, υποσχόμενη δια στόματος Μέρκελ (στο ετήσιο δείπνο της ελίτ Ευρωπαίων βιομηχάνων την προηγούμενη εβδομάδα στο Βερολίνο) μια μελλοντικά ανταγωνιστική Ευρωπη χρεώνοντας την αποτυχία στους άλλους. Κοινωνικοποιεί το κόστος της φούσκας της ευρωζώνης στις χώρες του νότου, προωθεί την εσωτερική υποβάθμιση ώστε στο μέλλον να έχει μια ζώνη φθηνής εργατικής δύναμης, προσπαθεί να μονοπωλήσει τον έλεγχο της ροής κεφαλαίων στην ευρωζώνη. Ίσως έτσι επιβιώσει στον άγριο κόσμο που ανατέλλει, όπου η Ευρώπη θα είναι ένας ακόμη παίκτης ανάμεσα στους αναπτυσσόμενους γίγαντες.
Πόσο αντέχει όμως ένα ψέμα; Από τα ερείπια της Κύπρου θα γεννηθούν γεωπολιτικά τέρατα. Από τα ερείπια της Ελλάδας επιστρέφουν στο προσκήνιο τα χειρότερα φαντάσματα της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Η Ιταλία, και ίσως σε λίγο η Πορτογαλία, μένουν ακυβέρνητες. Ο απομονωτισμός της Γερμανίας και η εμμονή στις πολιτικές λιτότητας διαρρηγνύουν τα θεμέλια όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και ολόκληρου του Ευρωπαϊκού προγράμματος. Ίσως αυτά είναι υπολογισμένα στην εξίσωση ηγεμονίας του Σόιμπλε ως το αναγκαίο κόστος. Αυτό εάν τον υπερτιμήσει κάνεις ως πολιτικό. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν μέτριο ψεύτη. Ή μάλλον για έναν εραστή της μισής αλήθειας.
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-iDm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου