Στο νομό Αιτωλίας και Ακαρνανίας που έχει έκταση 5447 χλμ. τα μισά, 2730 χλμ καλύπτουν οι ορεινές εκτάσεις, 1650 χλμ. οι ημιορεινές και μόνο 1067 χλμ είναι εκτάσεις πεδινές. Τα βουνά διαμορφώνουν γενικότερα το ανάγλυφο της περιοχής, κατά βάση με τη δηναριακή κατεύθυνση των οροσειρών της Πίνδου από ΒΔ, προς ΝΑ . Στην Ευρυτανία οι ορεινοί όγκοι των Αγράφων ( νότιες απολήξεις της Πίνδου ) που κατεβαίνουν από τη δυτική Θεσσαλία και του Τυμφρηστού και των προεκτάσεων του προς τα Βαρδούσια καθώς και το Παναιτωλικό, στην Ακαρνανία, συνδέονται μεταξύ τους με άλλα μικρότερα βουνά και αποτελούν έτσι ένα συνεχή ορεινό όγκο από Βορρά προς Νότο, που διακόπτεται από βαθιές χαράδρες μικρών και μεγάλων ποταμών και χειμάρρων. Στην Ακαρνανία τα βουνά είναι χαμηλά ( βουνά του Βάλτου, Μακρυνόρος, Θύαμον, Παναιτωλικό, τα βουνά της Ναυπακτίας, τα υψώματα της Βαράσοβας, κ.α.). Διαχωρίζονται κι αυτά από κοιλάδες ποταμών αλλά κι από βυθίσματα από τα οποία σχηματίστηκαν οι λίμνες, που δεν είναι λίγες στη περιοχή κι αποτελούν χαρακτηριστικό της και κύριο παράγοντα του υδατικού δυναμικού της. Από απόψεως φυσικού περιβάλλοντος ο νομός Αιτωλοακαρνανίας θα μπορούσε ολόκληρος να χαρακτηρισθεί ένα απέραντο εθνικό πάρκο. Κύριος παραπόταμος του Αχελώου είναι ο Ταυρωπός ή Μέγδοβας, που διασχίζει την Ευρυτανία και δέχεται τα νερά του Τρικαλιώτη, του Καρπενησιώτη και του Κρικελλοπόταμου. Άλλα μεγάλα ποτάμια της δυτικής Στερεάς Ελλάδας είναι ο Αγραφιώτης που χύνεται στη τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, ο Εύηνος ή Φίδαρης, ο οποίος με τις φερτές ύλες του ενισχύει την προσχωματική του δράση του Αχελώου, και ο Μόρνος στα νότια του νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας, που πηγάζει από τις νότιες προσβάσεις της Οίτης και εμπλουτίζεται με τα νερά της λεκάνης που σχηματίζεται μεταξύ Γκιώνας και Βαρδουσίων.
Είναι φανερό ότι τα πολύ σημαντικά αυτά ποτάμια της Δυτικής Ελλάδας με τους παραπόταμους τους και τις ευρύτατες λεκάνες απορροής τους, τις βαθιές κοιλάδες τους και τις προϋποθέσεις για τεχνητές λίμνες που δημιουργούν, συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση της μορφολογίας του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής και εγγυώνται την οικολογική ισορροπία σ’ αυτή. Οι λίμνες, φυσικές η τεχνητές, στο δυτικό τμήμα της Στερεάς Ελλάδας, συνθέτουν ένα ευρύτατο "δίκτυο" σημαντικών οικολογικών περιοχών. Ο αριθμός τους, η έκταση τους και η γεωγραφική κατανομή τους στον ευρύτερο χώρο της δυτικής Στερεάς και Αιτωλίας, ιδιαίτερα η μείζον οικολογική αξία των λιμνών αυτών είναι τα γνωρίσματα εκείνα που κάνουν την περιοχή της Αιτωλίας και Ακαρνανίας να ξεχωρίζει από τις άλλες περιοχές της Ελλάδας. Εκτός από τα αξιόλογα υδατικά αποθέματα που περικλείουν και τους σημαντικούς "εν δυνάμει" πόλους οικοτουριστικής ανάπτυξης, οι λίμνες στη περιοχή αυτή αποτελούν κυρίαρχο ρυθμιστικό παράγοντα του κλίματος με άμεσες ευεργετικές επιπτώσεις στην αγροτική οικονομία της Αιτωλοακαρνανίας. Πιο συγκεκριμένα η Ευρυτανία βρέχεται στο δυτικό όριο της από την εκτεταμένη τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, η οποία "τροφοδοτείται" από τα νερά του Αχελώου, του Αγραφώτη και του Ταυρωπού και δημιουργεί ένα αξιόλογο τεχνητό υγρότοπο μέσα στον ορεινό όγκο στην καρδιά της νότιας Πίνδου.
Στη κεντρική Αιτωλία και Ακαρνανία - δηλαδή στο κατ’ εξοχή γεωργικό τμήμα της περιοχής οι λίμνες Αμβρακία(13,6 χλμ) και νοτιότερα Οζερός (10 χλμ.) - η οποία δημιουργήθηκε με εγκλωβισμό νερού από τη κοίτη του Αχελώου (λίμνη δι΄ αποφράξεως) καθώς και στο βορειοδυτικό άκρο του νομού η λίμνη Βουλκαριά (9 χλμ),εκτός από το ρόλο τους, του κύριου υδροδότη της γεωργίας, αποτελούν αξιόλογους υγροβιότοπους στη περιοχή για πολλά είδη πουλιών, όπως είναι Φαλαρίδες, Παπιά, Ερωδιοί κ.α. ενώ στις γύρω από τις λίμνες αυτές ορεινές περιοχές φωλιάζουν αρπακτικά.
Στη καρδιά της Αιτωλοακαρνανίας βρίσκονται οι "δίδυμες" λίμνες Λυσιμαχία (13,2 χλμ.) και Τριχωνίδα (96,7 χλμ). Η Λυσιμαχία είναι πνιγμένη στα καλάμια, όπου τον χειμώνα βρίσκουν καταφύγιο Φαλαρίδες, Βουταλίδες και Πρασινοκέφαλες Πάπιες, ενώ φωλιάζουν & Πορφυροτσικνάδες & Νανομουγκάνες &στα γύρω δέντρα ο Νυχτοκόρακας. Στα νερά της Λυσιμαχίας και της Τριχωνίδας υπάρχουν ενδημικά ψάρια και η σπάνια πια στη χώρα μας Βίδρα Τα δάση φυσικά και πυκνά όπως είναι, αποτελούνται από έλατα, οξιές, βελανιδιές και καστανιές, μαζί με την πλούσια χλωρίδα και πανίδας, τους υγροτόπους, τους ιστορικούς χώρους του, τις Βυζαντινές εκκλησίες, τα μοναστήρια του , τα κάστρα του, τα παλιά γεφύρια του και τους παραδοσιακούς οικισμούς του δημιουργούν ένα αμιγές φυσικό και μοναδικό ανθρωπογενές περιβάλλον. Στα πυκνά δάση του νομού βρίσκουν καταφύγιο Λύκοι, Αλεπούδες, Αγριογούρουνα, Ζαρκάδια, Αγριόγατες, Σκίουροι, Κουνάβια και Νυφίτσες. Επίσης στα απόκρημνα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας και τα δάση της βρίσκει καταφύγιο μία σπάνια ορνιθοπανίδα από Δρυοκολάπτες, Χρυσαετούς, Ποντικοβαρβακίνες, Βραχοκιρκίνεζα, Πετρίτσες, Ξεφτέρια, Διπλοσάϊνα. Πάνω στις αλπικές περιοχές ζει η χιονάδα, ενώ στις σχισμές των βράχων φωλιάζει η Σβαρνίτσα, ο Γαλαζοκότσυφας, ο Βραχοτσοπανάκος, οι Κάργες, τα Κοράκια και οι Ασπροκωλίνες. Τα ποτάμια της δυτικής Στερεάς Ελλάδας αποτελούν ιδιαίτερα σημαντικούς υδατικούς πόρους, όχι απλώς για την περιοχή αλλά και για την ευρύτερη κεντρική Ελλάδα. Ο Αχελώος, που οι πηγές του βρίσκονται σε υψόμετρο 2.000 μ. στη κεντρική Πίνδο (στο Λάκμο του Μετσόβου), διανύει μία διαδρομή 200 χλμ. είναι ο δεύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας χαράζει με την κοίτη του το σύνορο του νομού Ευρυτανίας με το νομό Αιτωλίας και Ακαρνανίας και χύνεται στη Θάλασσα εκεί που ο Πατραϊκός κόλπος συναντά το Ιόνιο πέλαγος.
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Tο ποικιλόμορφο φυσικό περιβάλλον της Αιτωλοακαρνανίας που το συνθέτουν οι ορεινοί όγκοι της, οι βαθιές χαραδρώσεις των ποταμών, οι μεγάλες και μικρές λίμνες, τα εκτεταμένα πεδινά τμήματα της περιοχής, οι παράκτιες διαμορφώσεις από την προσχωματική δράση των ποταμών και το πλούσιο αγροτικό οικοσύστημα, χαρακτηρίζεται από περιοχές με σημαντική οικολογική αξία, τόσο λόγω της γεωγραφικής θέσης και σημασίας τους όσο και για τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα που περικλείουν.
Πηγή:users.otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου