Η Αριστερά μπροστά σε ιστορικές ευθύνες

Αντώνης Νταβανέλλος

Οι εξελίξεις, που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, έχουν μεγάλη σημασία.


Η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά προ­χώ­ρη­σε σε μια (όπως ήλ­πι­ζε) ελεγ­χό­με­νη απο­κα­θή­λω­ση της Χ.Α., για δύο βα­σι­κούς λό­γους: Αφε­νός, υπο­χρε­ω­τι­κά, για να απο­φύ­γει το «πά­ντρε­μα» του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος με το ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, που θα μπο­ρού­σε να δη­μιουρ­γή­σει ένα πολύ επι­κίν­δυ­νο ανα­τρε­πτι­κό ρεύμα. Αφε­τέ­ρου, κατά επι­λο­γή, ελ­πί­ζο­ντας να «κο­ντύ­νει» εκλο­γι­κά το ρεύμα της Χ.Α., για να κρα­τή­σει ζω­ντα­νές τις ελ­πί­δες της ΝΔ να ανα­δει­χθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στη­θούν οι κάλ­πες.
Κα­νείς δεν δι­καιού­ται σή­με­ρα να ξε­χά­σει ότι η διό­γκω­ση της Χρυ­σής Αυγής ήταν τμήμα του «σχε­δί­ου» αυ­ταρ­χι­κής-αντι­δη­μο­κρα­τι­κής με­τα­τό­πι­σης της με­γά­λης αντι­μνη­μο­νια­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, μέσα από τη γε­νι­κό­τε­ρη στρο­φή προς τα δεξιά του κρά­τους και της δη­μό­σιας ζωής, μέσα από την επι­δί­ω­ξη της κυ­βέρ­νη­σης, της τρόι­κας και των ΜΜΕ να συ­γκρο­τή­σουν ένα μα­ζι­κό αντερ­γα­τι­κό, αντι­κι­νη­μα­τι­κό, αντια­ρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό ρεύμα.


Ακρι­βώς γι’ αυτό, η επι­τυ­χία των ση­με­ρι­νών σχε­δια­σμών του Σα­μα­ρά έχει κρί­σι­μες προ­ϋ­πο­θέ­σεις:

Προ­ϋ­πο­θέ­τει να αφή­σει η Αρι­στε­ρά την πρω­το­βου­λία στα χέρια των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­τε­λεί­ων. Η επί­κλη­ση του «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου» και της «ομα­λό­τη­τας», ως όρου για την αντι­με­τώ­πι­ση των νε­ο­να­ζί, πρέ­πει να απορ­ρι­φθεί με σα­φή­νεια και κα­θα­ρό­τη­τα από όλες τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και κυ­ρί­ως από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντί­θε­τα, η συ­ντρι­βή της Χ.Α. πρέ­πει να συν­δε­θεί άμεσα με την απαί­τη­ση για συ­ντρι­βή όλων των τμη­μά­των του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού που την στή­ρι­ξαν: δη­λα­δή με την ανα­γκαία «εκ­κα­θά­ρι­ση» στην αστυ­νο­μία, στο στρα­τό, στο δι­κα­στι­κό σώμα, στην εκ­κλη­σία, στους εφο­πλι­στές και τρα­πε­ζί­τες που τη χρη­μα­το­δό­τη­σαν.

Και αυτό το κα­θή­κον δεν μπο­ρεί να το ανα­λά­βει κα­νείς πέραν της Αρι­στε­ράς, που πρέ­πει να κι­νη­θεί αυ­τό­νο­μα και επι­θε­τι­κά, στη­ριγ­μέ­νη στη δύ­να­μη των πο­λι­τι­κών απο­κα­λύ­ψε­ων και την οργή που δι­καί­ως προ­κα­λούν στον κόσμο…

Η επι­τυ­χία του σχε­δί­ου του Σα­μα­ρά προ­ϋ­πο­θέ­τει, επί­σης, τη διά­σπα­ση με­τα­ξύ του αντι­φα­σι­στι­κού πο­λι­τι­κού αγώνα με τον κοι­νω­νι­κό-αντι­μνη­μο­νια­κό αγώνα. Γιατί η ανερ­γία, η μα­ζι­κή φτώ­χεια και η απελ­πι­σία δη­μιουρ­γούν το έδα­φος για τη συ­γκρό­τη­ση των νε­ο­να­ζί.

Γιατί, κυ­ρί­ως, αν ο αντι­δρα­στι­κός συ­να­σπι­σμός ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ αφε­θεί απε­ρί­σπα­στος να ανα­νε­ώ­σει τη δυ­να­μι­κή του –με το πρό­σχη­μα του πε­ριο­ρι­σμού της Χ.Α.– τότε η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία θα δε­χθεί τα νέα χτυ­πή­μα­τα που ετοι­μά­ζει το Μνη­μό­νιο 3.

Ακρι­βώς γι’ αυτό –και σε από­λυ­τη σύν­δε­ση με τα αι­τή­μα­τα συ­ντρι­βής της Χ.Α.– όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να πρω­το­στα­τή­σουν στην ανα­γέν­νη­ση της απερ­για­κής δυ­να­μι­κής, που, στις αρχές Σε­πτέμ­βρη, δη­μιούρ­γη­σε το ξε­κί­νη­μα της απερ­γί­ας της ΟΛΜΕ.

Οι «ευ­και­ρί­ες» δεν θα λεί­ψουν: η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση είναι πα­ρού­σα στους πα­νε­πι­στη­μια­κούς, τα νο­σο­κο­μεία βρά­ζουν, το νέο κύμα απο­λύ­σε­ων στους ΟΤΑ έρ­χε­ται.

Η ει­κό­να είναι απο­λύ­τως ανά­λο­γη στον ιδιω­τι­κό τομέα: π.χ. είναι κοινό μυ­στι­κό ότι στις τρά­πε­ζες ετοι­μά­ζε­ται ένα μα­ζι­κό κύμα απο­λύ­σε­ων, ενώ με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις κλεί­νουν με ρυθμό, πλέον, πο­λυ­βό­λου.

Η προ­ε­τοι­μα­σία ενός με­γά­λου απερ­για­κού κύ­μα­τος, με την προ­ο­πτι­κή της γε­νι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νί­ων, είναι η μο­να­δι­κή τα­κτι­κή που μπο­ρεί να υπε­ρα­σπί­σει τον κόσμο μας από τη λαί­λα­πα που ήδη αντι­με­τω­πί­ζει και από τα χει­ρό­τε­ρα που έρ­χο­νται.

Σε αυτό το μέ­τω­πο, η μέχρι τώρα στάση του ΠΑΜΕ (στην ΟΛΜΕ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) ήταν μια δυ­σά­ρε­στη έκ­πλη­ξη: η απόρ­ρι­ψη της κλι­μά­κω­σης και του συ­ντο­νι­σμού των απερ­για­κών αγώ­νων, έστω και αν γί­νε­ται με την επί­κλη­ση «κα­θα­ρό­τε­ρου» πλαι­σί­ου και «κα­λύ­τε­ρης» προ­ε­τοι­μα­σί­ας, είναι απα­ρά­δε­κτη στάση μέσα στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­γκυ­ρία.

Και στο βάθος όλων αυτών προ­κύ­πτει το ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής. Αργά ή γρή­γο­ρα θα απο­δει­χθεί στα μάτια εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων ότι η «υπό­σχε­ση» των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου δεν είναι άλλη από την πο­λυ­ε­τή πα­ρά­τα­ση της μνη­μο­νια­κής δυ­στυ­χί­ας. Αν αυτός ο πα­ρά­γο­ντας μεί­νει ανα­πά­ντη­τος, τότε στρώ­νε­ται το έδα­φος για τις πιο αντι­δρα­στι­κές εξε­λί­ξεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ανα­σύ­ντα­ξης των νε­ο­να­ζί μετά τη ση­με­ρι­νή «πε­ρι­πέ­τεια».

Όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) οφεί­λουν να πα­ρου­σιά­σουν συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις για το πώς μπο­ρεί –εδώ και τώρα– να νι­κή­σει ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας. Το σύν­θη­μα της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» δεν ανα­δεί­χθη­κε τυ­χαία ως η μα­ζι­κή έκ­φρα­ση των ελ­πί­δων του κό­σμου της αντί­στα­σης στις εκλο­γές του 2012.

Ασφα­λώς θα πρέ­πει να ενι­σχυ­θεί: να συν­δυα­στεί με ένα σαφές και ιε­ραρ­χη­μέ­νο «με­τα­βα­τι­κό» πρό­γραμ­μα στό­χων και αι­τη­μά­των.

Να συν­δε­θεί με μια στα­θε­ρό­τε­ρη έκ­φρα­ση ενό­τη­τας στη δράση πλα­τύ­τε­ρων αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων.

Να στη­ρι­χθεί σε ένα αυ­θε­ντι­κό δί­κτυο κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων όπως οι Λαϊ­κές Επι­τρο­πές.

Να εντα­χθεί με σα­φή­νεια στο σχε­δια­σμό μια ερ­γα­τι­κής νίκης, με ορί­ζο­ντα τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Αυτός είναι ο μο­να­δι­κός δρό­μος για να φρά­ξου­με πραγ­μα­τι­κά το μέλ­λον στους Μι­χα­λο­λιά­κους και στους Κα­σι­διά­ρι­δες, στους Φα­ή­λους και στους Λα­ζα­ρί­δη­δες, στους Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λο.

Η ρα­γδαία πό­λω­ση της επο­χής πρέ­πει να οδη­γή­σει κάθε πλευ­ρά σε ου­σια­στι­κές και μα­κρό­χρο­νες επι­λο­γές, που θα ανα­τρέ­ψουν τα μέχρι σή­με­ρα ειω­θό­τα…- See more at: http://rproject.gr/article/i-aristera-mprosta-se-istorikes-eythynes#sthash.Z2DKSxsL.dpuf