Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα
που δε θα μιλάμε
μήτε θα κοιτάμε.
Δε θα κλαίμε
μήτε θα γελάμε.
Μόνο θα περπατάμε.
Στη σειρά.
Σε μια ατελείωτη γραμμή,
κουβαλώντας στις πλάτες μας
από μια πέτρα.
Για να σκεπάσουμε το λάκκο μας.
Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα
που θα είμαστε τόσο μικροί
ώστε μια πέτρα ν’ αρκεί
για να θαφτεί μια ζωή.
Θα είμαστε τόσοι πολλοί…
Σίσυφοι σε ίσιο δρόμο
Θα περπατάμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου