Δήμος Χλωπτσιούδης
Το πολιτικό σύστημα αυτοδιαλύεται. Και δεν αναφερόμαστε απλά στο δικομματισμό που αποδυναμώθηκε με την εκλογική μετακίνηση πολιτών σε άλλα κομματικά σχήματα, αλλά στο σύνολο εκείνων που με κάθε τρόπο -έμμεσα ή άμεσα- στηρίζουν τη λογική της «εξυγίανσης», του «εξορθολογισμού», της «δημοσιονομικής προσαρμογής».
Η εθνική πολιτική ελίτ επιβιώνει πάνω σε μια πέτρινη σχεδία ταξιδεύοντας στις φουρτούνες του παρελθόντος της. Και μαζί της όσοι τη στήριξαν και τη στηρίζουν. Γιατί, ας μην παραβλέπουμε ότι στο πολιτικό σύστημα εντάσσονται και τα μίντια και οι επιφανείς άνθρωποι των γραμμάτων που επιστρατεύτηκαν να πείσουν το λαό και ακόμα έχουν ισχυρό έρεισμα.
Έγκριτοι δημοσιογράφοι ακόμα δαιμονοποιούν το διαδίκτυο για όλα τα κακά της μοίρας του συστήματος. Για το φασισμό φταίει ο φασίστας και το διαδίκτυο, μας πληροφόρησε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Δε φταίνε οι πολιτικοί με τις επιλογές τους ούτε οι δημοσιογράφοι με υποστήριξη που παρέχουν ακόμα αν και είναι ορατές σε όλους οι συνέπειες της μονόπλευρης λιτότητας. Στην ουσία μόνος αλάνθαστος τα κυρίαρχα μίντια.
Βέβαια ο τύπος ως τέταρτη εξουσία δεν είναι ανεξάρτητη, ουδέποτε ήταν. Γρανάζι είναι και τούτος στον ίδιο πολιτικό κι οικονομικό μηχανισμό. Αποτελεί βασικό άξονα ενός κράτους που ταυτίζει την εκτελεστική με τη νομοθετική και διαμορφώνει τη στάση της δικαστικής εξουσίας. Ποτέ δεν ήταν χειραφετημένος ο τύπος, αλλά μόνο τμήμα της σάρκας των ελίτ που εργάζεται για την επιβίωσή της, όπως ένα όργανο στο σώμα. Και ο λόγος ξεπερνά απλά την καταγγελία της διαπλοκής, αλλά αφορά την ουσία της ύπαρξης του τύπου στο υπάρχον σύστημα.
Αλλά και στο πλαίσιο του ίδιου καπιταλιστικού μηχανισμού αν εξετάσουμε το ελληνικό τύπο με διεθνείς δημοσιογραφικούς οργανισμούς, θα καταλάβουμε γιατί οι πολίτες γύρισαν τις πλάτες στα μίντια. Όταν στο εξωτερικό βραβεύονται δημοσιογράφοι και εφημερίδες για την ελεύθερη άποψη και τα άρτια ρεπορτάζ για τις παρακολουθήσεις της παγκόσμιας υπερδύναμης σε βάρος ανυποψίαστων πολιτών, στη χώρα μας οι δημοσιογράφοι γίνονται απλοί αναγνώστες υπουργικών δελτίων τύπου κι ανακοινώσεων σε ένα θεατρικό δρώμενο με κομπάρσους τη ρημαγμένη κοινωνία και σκηνικά κάδους απορριμμάτων, κοινωνικά παντοπωλεία, λουκέτα και φυλακίσεις για χρέη.
Αλλά και εκεί ο τύπος τον ίδιο ρόλο επιτελεί: συντηρεί το σύστημα. Αλλά εκεί ο τύπος ως οικονομικός και πολιτικός μηχανισμός δεν είναι εξαρτημένος από το πολιτικό σύστημα όπως στην Ελλάδα. Τολμά να κρίνει κυβερνήσεις και να τις εκθέσει. Τολμά να συγκρούεται με αποδείξεις με πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία των πολιτών στο όνομα της ασφάλειας. Αντίθετα, στην Ελλάδα περιμέναμε μία δολοφονία για να θυμηθούν οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι την εγκληματική δράση του απάνθρωπου νεοναζισμού. Περίμεναν έναν νεοναζί να βγάλει στη δημοσιότητα παράνομο υποκλαπέν υλικό για να δουν ότι γύρω ο πρωθυπουργός είχε διορίσει γύρω του μία ακροδεξιά ομάδα που δρούσε σε βάρος της δημοκρατίας.
Όταν στο εξωτερικό οι δημοσιογράφοι βραβεύονται για την ποιότητα της έρευνας και τις αποκαλύψεις τους, ο ελληνικός τύπος αναμασά ειδήσεις με μηδενικό έλεγχο (ποιος ξεχνά τα σκυλιά της Βορείου Κορέας που κατασπάραξαν το θείο του Προέδρου; ποιος ξεχνά την έκπληξη όλων όταν δολοφονήθηκε ο Φύσσας;) και αναμεταδίδει ανακοινώσεις που δημοσιεύθηκαν στο twitter ή το facebook αντικαθιστώντας τα επίσημα Δελτία Τύπου και τις υπουργικές αποφάσεις με τις αθλιότητες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Από την άλλη, η δημοκρατία έγινε ένα εύπλαστο υλικό στα χέρια τους. Ο κρατικός αυταρχισμός (όχι μόνο σε επίπεδο καταστολής, αλλά κυρίως σε διοικητικό και πολιτικό επίπεδο) ξεπέρασε πλέον κάθε προηγούμενο χωρίς να απασχολούνται οι διαμορφωτές γνώμης. Και βέβαια είναι λογικό. Η ανελευθερία δεν αποτελεί ζητούμενο για εκείνους όταν είναι υποχρεωμένοι ως οργανικό τμήμα των ελίτ να προπαγανδίσουν συγκεκριμένες πολιτικές. Απόλυτη σιωπή για τη χειραγώγηση των βουλευτών, αποσιώπηση της πραγματικής εικόνας της κοινωνίας και των ατομικών δραμάτων που παίζονται καθημερινά. Εκκωφαντική παράλειψη ειδήσεων για την πολιτική χειραγώγησης των δήμων που κατάντησαν να λειτουργούν ως απλές δημόσιες υπηρεσίες.
Έχουν μετατρέψει τον πολίτη σε ένα καταναλωτή συνθημάτων και παραπληροφόρησης. Στην προσπάθειά τους εξορίζουν την αυτοτέλειά του και τον κάνουν πνευματικό ανδράποδο. Μα τελικά οι πολίτες το κατάλαβαν. Τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 το αποδεικνύουν. Η αυξημένη δυναμική της αριστεράς το αποδεικνύει. Η άρνηση των πολιτών να απαντούν σε δημοσκοπήσεις το φανερώνει καθιστώντας τις στην ουσία όχι σφυγμομέτρηση επιστημονικά τεκμηριωμένη, αφού έχει αλλοιωμένο και μη βέβαιης ποιότητας δείγμα (κατά δήλωση των ίδιων των δημοσκόπων), αλλά κατά προσέγγιση εκτίμηση.
Κατεβάστε ελεύθερα το πολιτικό δοκίμιο Η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης του Δήμου Χλωπτσιούδη από εδώ ή διαβάστε το online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου