Οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, αποτελούν σημείο καμπής στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.Το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που επέβαλλε το δίδυμο Μέρκελ- Σαρκοζί ενταφιάζει την ενοποίηση, αυτού που μέχρι σήμερα σηματοδοτούσε ο όρος «Ευρώπη» και στη θέση του, επιχειρεί να θέσει τις βάσεις για κάτι εντελώς διαφορετικό. Για κάτι που λίγο υπερβολικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως μία Δυτικού τύπου, Κίνα. Και λέω επιχειρεί, διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μπορέσει να υλοποιηθεί ως έχει, με δεδομένους τους συσχετισμούς στις χώρες της Ευρωζώνης. Αυτές οι αποφάσεις ανοίγουν μία περίοδο μεγάλων συγκρούσεων που κανείς σήμερα δεν μπορεί να προδικάσει την έκβαση τους.
Όλα αυτά όμως αποτελούν μία μεγάλη συζήτηση και θα χρειαστεί καιρός για την αποσαφήνιση των νέων δεδομένων. Δυστυχώς όμως για την Ελλάδα καιρός δεν υπάρχει. Για μας τα πράγματα κρίνονται τώρα και τώρα πρέπει να κάνουμε επιλογές, που όλοι οι υπόλοιποι έχουν το περιθώριο να τις κάνουν με κάποια άνεση χρόνου.
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής καθιστούν, δυστυχώς, για την Ελλάδα μονόδρομο την έξοδο από την Ευρωζώνη. Η Ελλάδα είναι αδύνατο να παρακολουθήσει τη δημοσιονομική προσαρμογή και να συμμορφωθεί με τα όριο χρέους και ελλείμματος που θέτει το Σύμφωνο, παρά την μεταβατική περίοδο που δίδεται. Ούτως ή άλλως θα ήταν δύσκολο, κάτι τέτοιο και πριν από την κρίση. Ομως και τις λίγες πιθανότητες που θα υπήρχαν τις εξανέμισαν την τελευταία διετία, η τραγική κυβέρνηση Παπανδρέου και ο δογματισμός του κ Τόμσεν και της παρέας του. Την αλήθεια αυτής της εκτίμησης δεν την αμφισβητεί νομίζω κανείς σοβαρός άνθρωπος. Κι όσοι το κάνουν, κρύβουν κάποια ανομολόγητη σκοπιμότητα. Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα όλοι οι εμπλεκόμενοι στο ελληνικό δράμα, ξέρουν, ότι οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, δεν έχουν πια καμμία τύχη μετά την Σύνοδο Κορυφής.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων υπάρχει ένα μείζον ερώτημα εάν πρέπει να συνεχιστούν οι διαδικασίες για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, καθώς αυτές μπορούν να εξελιχθούν από διαδικασίες διάσωσης, σε διαδικασίες λαφυραγώγησης της χώρας.
Κατά την εκτίμηση μου επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι το δίλημμα ενώπιον του οποίου βρισκόμαστε δεν είναι ΕΥΡΩ ή δραχμή. Αυτό έχει κριθεί.
Το ερώτημα στο οποίο πρέπει σήμερα να απαντήσουμε είναι το εξής:
Θα πάμε με δική μας επιλογή στην έξοδο από την ευρωζώνη συντεταγμένα κι επιχειρώντας επ αυτού να εξασφαλίσουμε βοήθεια από τους εταίρους μας ή θα φύγουμε διωγμένοι, ως αποτυχόντες κι, έχοντας λεηλατηθεί ως χώρα, στην εκ προοιμίου μάταιη προσπάθεια να μείνουμε στο ευρώ;
Πιστεύω, ότι η ορθή απάντηση σε αυτό το πραγματικό ερώτημα, είναι προφανής. Και το μεγάλο πολιτικό θέμα που τίθεται είναι ποιός και με ποιό πρόγραμμα μπορεί και πρέπει να διευθύνει αυτή την μετάβαση και να ηγηθεί στη νέα μετα-Ευρώ εποχή. Ώστε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα να μην είναι και επιστροφή στο αδιέξοδο παρελθόν, αλλά να αποτελέσει την αφετηρία για την εκ βάθρων ανασυγκρότηση της χώρας για να παραμείνει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και σύντομα να μπεί στο δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης.
Είναι προφανές ότι αυτό το έργο δεν μπορούν να το φέρουν εις πέρας οσοι ευθύνονται για την σημερινή κρίση και παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αδιέξοδη γραμμή των μνημονίων.
Χρειάζεται ένα ευρύτατο εθνικό μέτωπο που θα συγκρουστεί με την υπάρχουσα δομή του πολιτικού συστήματος και θα ζητήσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, σε ένα τέτοιο πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Η συγκρότηση αυτού του μετώπου, θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει ο στόχος πρωτοβουλιών των δύο κομμάτων της Αριστεράς (ΣΥΝ και ΔΗΜΑΡ), μεγάλου μέρους των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, που είναι σε απόσταση από τη διετή διακυβέρνηση, αλλά και δυνάμεων της Κεντροδεξιάς που αντιλαμβάνονται την απουσία εναλλακτικής λύσης από τη ΝΔ.
Πάνω από όλα όμως είναι υπόθεση της κοινωνίας των πολιτών, που δεν μπορεί να παρακολουθεί αδρανής, όταν έχει πλήρη συνείδηση της ανεπάρκειας του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού.
*Ο Στέργιος Πιτσιόρλας είναι στέλεχος επιχειρήσεων, πρώην στέλεχος του Συνασπισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου