Ο ΝΕΟΣ ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Νορβηγία:
Ο ναζιστής Μπρέιβικ, δεν αναγνωρίζει το δικαστήριο, καθώς έχει την στήριξη κομμάτων που προωθούν την πολυπολιτισμικότητα. Έχει σκοτώσει 77 ανθρώπους, υποστηρίζοντας ότι ήταν “προδότες”. Επίσης πέρα από “υποστηρικτές των μεταναστών”, σκότωσε και “όσους έμοιαζαν με μαρξιστές”. Θέλει να καταδικαστεί με θάνατο ή να αθωωθεί, αφού όπως λέει ο ίδιος, για την περίπτωσή του δεν υπάρχει μέση λύση. Επιθυμεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα για τους ακροδεξιούς ανά την Ευρώπη, αφού δεν είχαν πρότυπο μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

Γαλλία:
Έκπληξη αποτελεί το ποσοστό του ακροδεξιού κόμματος της Μαρί Λεπέν, αφού συγκεντρώνει το 18% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο πατέρας της Λεπέν, είναι αυτός που έσπειρε πρώτος τον φόβο και το μίσος για τον “ξένο” στην γαλλική κοινωνία. Ο Σαρκοζί σκόρπιζε ισλαμοφοβία και δεν δίστασε να ποινικοποιήσει την μπούρκα, αλλά και να γκρεμίσει καταυλισμούς τσιγγάνων.

Ολλανδία:
Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας, συγκυβερνά την χώρα επιβάλλοντας την ξενοφοβική ατζέντα..

Ελλάδα:
Κόμμα νεοναζιστών, φλερτάρει με την είσοδό του στην Βουλή, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις. Οι οργανωμένες επιθέσεις σε “ξένους” (φυλής και ιδεολογίας) δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια “ευαισθησία”, δηλαδή προσαγωγές και συλλήψεις, όπως συμβαίνει π.χ. με διαδηλωτές. Στρατόπεδα συγκέντρωσης οργανώνονται και κάθε κόμμα έχει ως κεντρικό άξονα το μεταναστευτικό.

Τι πήγε λάθος;

Όλα τα σάπια υλικά που αφήνει η κρίση, συνθέτουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη. Αφετηρία αποτελεί η απαξίωση της πολιτικής, η παρατεταμένη λιτότητα και ο ευτελισμός των θεσμών. Βέβαια, η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, παριστάνοντας τον πολέμιο του κατεστημένου και χρησιμοποιώντας με αισχρό τρόπο τους μετανάστες, ως εξιλαστήρια θύματα και δείχνοντάς τους με το δάχτυλο ως μοναδικούς υπεύθυνους για την οικονομική κατάσταση.

Ένας ακόμη παράγοντας που χρειάζεται να επισημάνουμε, είναι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κοινωνία, η οποία έφερε στο ασταθές έδαφός της πολλούς πολίτες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια, σε παλιές έννοιες και σύμβολα, αλλά και αγωνιούν για την ταυτότητά τους. Και το πιο εύκολο μέσα στον χυλό, είναι να ξεχωρίσουν οι καιροσκόποι της ακροδεξιάς την εθνική ταυτότητα και να την θέσουν ως το πρώτο αιτούμενο. Μια εθνική ταυτότητα που δεν πρέπει να “μολυνθεί”, από -ποιους άλλους;- τους μετανάστες.

Το νεοφιλελεύθερο σύστημα, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας με πλοκάμια σε οικονομικά και πολιτικά κέντρα. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν για την χρησιμότητα αυτού του μοντέλου, μέσω της “προσωπικής επιτυχίας”, σήμερα λόγω της κατάρρευσης των προσωπείων, όλοι οι λαοί, συνειδητοποιούν ότι οι ελίτ χρησιμοποιούσαν τον καταναλωτισμό και τον κοινοβουλευτισμό για να κρατήσουν τους πολίτες σε προχωρημένη κατάσταση ύπνωσης, με την βοήθεια των ΜΜΕ.

Η ακροδεξιά απειλεί την Ευρώπη και την Ελλάδα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μην τρομοκρατηθεί η κοινωνία από τους ελεεινούς εκβιασμούς και την βδελυρή προπαγάνδα της ακροδεξιάς. Γιατί επέζησε η ακροδεξιά στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι οι βαθιές της ρίζες στο ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που μετά τον Β’ Π.Π. είχε δικτατορία. Γι’ αυτό οι ιδέες της δεν θεωρούνται ακραίες, αλλά αντιθέτως υιοθετείται η ατζέντα της από κυβερνήσεις.

Όπως αναφέρθηκε και πριν, στην ρευστότητα που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, η γενικότερη κρίση, έχει κάνει επιτακτική την αναζήτηση ταυτότητας. Η οποία πλέον, καθορίζεται μέσω φαντασιακών καταστάσεων και του ανήκειν σε μια ομάδα σε συνδυασμό με τον αυτόματο αποκλεισμό, όσων δεν ανήκουν σε αυτήν. Επίσης, αυτόματα οι μετανάστες συνδέονται με το έγκλημα. Ο Μεγάλος Αδελφός θα ζήλευε για την αλλοίωση των εννοιών.

Η επιλογή ακροδεξιών\ναζιστικών κομμάτων, είναι το έσχατο σημείο απελπισίας και παρακμής, από μια κοινωνία που πριν πέσει μια για πάντα στον βούρκο, θέλει να πάρει κι άλλους μαζί. Το μίσος διαχέεται και αυτό μόνο σε κοινωνική διάλυση μπορεί να οδηγήσει. Ο αυταρχισμός, η αυτοδικία και το εγκώμιο της βίας, αν αλυσοδεθεί με την κατεδάφιση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κοινωνικού κράτους, τότε, η Ευρώπη θα ξαναπεράσει μέρες Μεσαίωνα RAMNOUSIA