http://kartesios.com
Σόιμπλε: «Η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ πάση θυσία». Να το ξεκαθαρίσουμε. Πάση θυσία, από ποιον; Από την Ελλάδα ή από το ευρώ; Διότι η πρόταση «Η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ πάση θυσία» περιλαμβάνει δύο μέρη
Αν το είδατε, θα μάθατε ότι το ευρώ, δηλαδή η Γερμανία, κερδίζει διαρκώς από την κρίση στην Ελλάδα και γι’ αυτό την επιθυμεί. Αν το είδατε, θα μάθατε ότι δεν πρόκειται να έρθουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, διότι παρά τις προσπάθειες να γίνουμε «ανταγωνιστικοί» εξαθλιώνοντας τους εργαζόμενους, αποχωρούν ακόμη και οι ξένες επενδύσεις που είχαν γίνει.
Το ρεπορτάζ αυτό μεταδόθηκε από τη ΝΕΤ στις 12 Μαρτίου του 2012. Δύο μήνες σχεδόν πριν από τις εκλογές. Κι όμως στις εκλογές, πρώτο ανεδείχθη ένα κόμμα του Μνημονίου. Κι όμως σήμερα το κόμμα αυτό, η ΝΔ, επιδιώκει να γίνει κυβέρνηση για να ακολουθήσει την ίδια πολιτική λιτότητας και ύφεσης.
Ποιον εξυπηρετεί άραγε αυτό το κόμμα, αν όχι τα γερμανικά κέρδη, όπως τα υπηρέτησε επί 3 χρόνια και το ΠΑΣΟΚ; Η ΝΔ προσπαθεί να κερδίσει τις εκλογές που έρχονται, μαζεύοντας στις τάξεις της κάθε ακραίο φιλο-μνημονιακό γκρουπούσκουλο.
Στη συνέχεια μαζί με κόμματα – επιχειρήσεις και κόμματα – απόχες, τύπου «Δράσης» και ΔΗΜΑΡ, θα θελήσει να δημιουργήσει μία κυβέρνηση που δε θα ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα πέντε επιχειρηματικών κολοσσών, δέκα τραπεζιτών και μιας Γερμανίας.
Γίνεται όλο και πιο φανερό, ότι κάθε εργάτης, συνταξιούχος, μικροεπαγγελματίας και μικρομεσαίος επιχειρηματίας που θα ψηφίσει αυτά τα κόμματα και θα στηρίξει αυτή την πολιτική, αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Όχι, δεν εννοώ ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στην κοινωνία ή κάτι τέτοια ρομαντικά. Αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στην οικογένειά του και στον εαυτό του. Μόνος του φτιάχνει τον κόμπο στο σχοινί που αύριο θα κρεμαστεί.
Δεν υπάρχουν πολυτέλειες ούτε για ιδεολογικά πλαίσια, ούτε για συναισθηματικές ψήφους. Θα επιμείνω και πάλι, ότι γίνεται πόλεμος κι ως εκ τούτου οι μάχες απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα που μας εξολοθρεύει με σχέδιο, πρέπει να δίνονται στους δρόμους. Από το να αρνείσαι όμως τη λύση του δρόμου, μέχρι να πηγαίνεις εθελοντικά στο σφαγείο των κομμάτων που στηρίζουν το Μνημόνιο υπάρχει τεράστια διαφορά, καθώς και μία αναμφισβήτητη τάση βλακείας. Τα δεδομένα είναι απλά και ξεκάθαρα.
Χτες σταμάτησα σε μία στάση λεωφορείων και πήρα στο αυτοκίνητο μια ηλικιωμένη γυναίκα. Όχι, δεν είμαι ταξιτζής, αλλά άμα βλέπω γιαγιάδες και παππούδες σε στάσεις και δε βιάζομαι για δουλειά, τους μαζεύω και τους πηγαίνω εκεί που θέλουν. Ένα προσωπικό μνημόσυνο είναι, τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Πήγα λοιπόν ν’ ανοίξω συζήτηση με τη γιαγιά για τις εκλογές. Μια κουβέντα είπε μόνο κι ύστερα δεν είχα πολλά να συζητήσουμε. «Δεν είναι εκλογές παιδί μου αυτές, μαλακόμετρο είναι. Θα δούμε πόσο μαλάκες είμαστε».
Αυτό μου είπε. Δεν είναι από τα παραδείγματα που έφερνε ο ΓΑΠ για «τους ανθρώπους του μόχθου που ήθελαν να του δώσουν και τους μισθούς τους για την πατρίδα». Κανονική γιαγιά ήταν. Ε, λοιπόν αυτό μου είπε για το μαλακόμετρο κι αυτό σας λέω. Διότι οι γέροι είναι σοφοί κι όπως λένε στο χωριό μου, «αν δεν έχεις γέρο, αγόρασε».