Δες την ζωή σου. Δες γύρω σου. Παρατήρησε. Σκέψου τι είδες σήμερα. Στο σούπερ μάρκετ. Είδες ανθρώπους με καλάθια μισοάδεια, να κοιτάζουν τιμές, να συγκρίνουν, να παίρνουν προϊόντα που είναι σε προσφορά, να μετράνε, να υπολογίζουν, να λένε όχι στα πιτσιρίκια τους που ζηλεύουν το αυτοκινητάκι ή τις τσίχλες και το γλειφιτζούρι που βλέπουν στα ράφια. Η επωδός γνωστή. Μπορεί και εσύ να την έχεις πει, όπως κι εγώ. Δεν έχω λεφτά αγάπη μου δεν φτάνουν, άλλη φορά θα το πάρουμε… βγες στην αγορά και θυμήσου πότε ψώνισες κάτι για τον εαυτό σου τελευταία φορά.
Θυμήσου πότε χαλαρά χάζεψες βιτρίνες ζήλεψες κάτι, ένα μικρό-πραγματάκι και χωρίς ενδοιασμούς μπήκες και το αγόρασες. Σκέψου πότε ήταν η τελευταία φορά που φούλαρες το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου σου και δεν έβρισες από μέσα σου την ακρίβεια της βενζίνης. Αναλογίσου πόσες φορές επιθύμησες να βγεις να δεις φίλους που είχες καιρό να ανταμώσεις και έκανες πίσω γιατί δεν είχες ούτε το ελάχιστο στην τσέπη σου, ούτε 10 ευρώ , να πιείς ένα κρασί, ένα καφέ μαζί τους.
Κι έμεινες σπίτι σπρώχνοντας την επιθυμία μακριά και μάλιστα με βία και βάζοντας ως πρώτη και κυρίαρχη σκέψη στο μυαλό σου την αγωνία για το αύριο. Τι θα φάμε, πως θα πληρώσουμε τους ,λογαριασμούς πως θα επιστρέψουμε τα δανεικά και ούτω καθεξής. Σκέψου πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν έξω καρδιά στα θέλω του παιδιού σου που ρόλος του είναι να ζητά, να επιθυμεί, να χαίρεται με τα απλά και του πήρες ότι σου ζήτησε χωρίς να αγκομαχάς για τα λεφτά που έδωσες. Και χάρηκες κι εσύ μαζί του. Σκέψου.
Και δες από την άλλη πλευρά τους άλλους. Τους 300 της Βουλής που έχουν κληθεί να αποφασίσουν για την μοίρα μας. Έχουν βάλει τις υπογραφές τους στις απολύσεις μας και μιλάνε. Μιλάνε αδιάκοπα. Φωνάζοντας και λέγοντας ανοησίες. Τους παρατηρώ την τελευταία εβδομάδα. Παράλογο; βλέπω κανάλι της Βουλής. Τους βλέπω να σηκώνονται στο βήμα παίρνοντας το λόγο κοιτώντας τις σημειώσεις τους και μιλάνε. Υποτίθεται για το αύριο το δικό μου. Της χώρας μου ή μάλλον της χώρας μας. Αλλά να πάρει ο διάολος δεν ακούω τίποτε που να με αφορά προσωπικά. Τίποτε που επί της ουσίας να μου δίνει απαντήσεις για το αύριο. Το δικό μου και των παιδιών μου. Αντίθετα βλέπω , ακούω διαλόγους τύπου Κασιδιάρη- Γεωργιάδη παίρνεις 8.000 ευρώ –όχι δεν παίρνω, φοράς ρόλεξ- όχι δεν φοράω αλλά η γυναίκα του Μιχαλολιάκου φοράει ακριβά κοσμήματα και άλλα τέτοια. Όχι χαριτωμένα. Χυδαία. Έχουν περάσει στο επίπεδο του χυδαίου και αρνούνται να το αντιληφθούν. Είδα και την προσωπική κόντρα Σαμαρά- Τσίπρα. Και δεν ξέρω τι νόημα έχουν αυτές οι επιθέσεις αυτές τις κρίσιμες μέρες; Τι νόημα έχουν οι απειλές, το ύφος, το ύφος σε τάπωσα, οι μπηχτές , τα εκατέρωθεν χειροκροτήματα; Τι εισέπραξα εγώ, εσύ όλοι μας από το πανηγύρι της τάπας; Τίποτε. Ποιος απάντησε καλύτερα σε αυτά που ήθελα να ακούσω και να μάθω και που θα καθορίσουν το μέλλον μου; ΚΑΝΕΝΑΣ.
Πόσο με αφορούν οι ατάκες εντυπωσιασμού, οι κορώνες, που χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί αρχηγοί; ΚΑΘΟΛΟΥ.
Πόσο ασφαλής αισθάνομαι όταν οι άνθρωποι που παίρνουν την απόφαση για το πόσο θα περικοπεί η ποιότητα της ζωής μου τα επόμενα χρόνια γιατί θα ήμουν αφελής εάν πίστευα ότι αυτά τα μέτρα αφενός θα είναι τα τελευταία και αφετέρου θα αφορούν μόνο στο 2013, αναλώθηκαν σε παιχνίδι εντυπώσεων; ΚΑΘΟΛΟΥ.
Πόσο αύξησε την αξιοπιστία τους η επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν επιτιθέμενοι ο ένας στον άλλον; ΚΑΘΟΛΟΥ.
Γιατί επέλεξαν την προσωπική επίθεση από το να μου δώσουν σαφή εικόνα της κοινωνίας του αύριο έτσι όπως θα διαμορφωθεί με τα μέτρα που ψήφισαν; ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ.
Και σε τελική , γιατί οι βουλευτές τους εκείνη την κρίσιμη ώρα έκριναν ότι πρέπει να χειροκροτήσουν ; Τι ακριβώς χειροκρότησαν; Και ας μου πει κάποιος αρμόδιος πόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή μου από την μεταξύ τους κόντρα; ποιους αφορούσε αυτή η κόντρα; Τους ίδιους; Τους βουλευτές τους; Το θεαθήναι; Τα κανάλια; γιατί σίγουρα ΕΜΕΝΑ αυτό το πανηγυράκι δεν με αφορούσε.
Και καταλήγω. Εμείς και αυτοί οι 300, ζούμε σε άλλους κόσμους φίλε μου. Σε άλλους γαλαξίες. Δεν έχουμε τις ίδιες αγωνίες , τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ελπίδες , τα ίδια όνειρα κι ας ζούμε στην ίδια χώρα. Γιατί ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ η κοινωνία ενώ αυτοί απλά όταν έχουν κέφι ρίχνουν μια κλεφτή ματιά στην κοινωνία , ή μάλλον σε ότι φαίνεται από τα παράθυρα της Βουλής τα καλά φυλασσόμενα όπως ξέρουμε όλοι, κι από τα γραφεία τους. Μόνο που αυτό που εκείνοι βλέπουν δεν είναι η ελληνική κοινωνία. Είναι απλά ένα πλάνο που δυστυχώς ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
alithinapsemata.gr