Υπέρ Ζεράρ Ντεπαρντιέ

του Νίκου Ορφανού

Σκίτσο Ανδρέα Πετρουλάκη

  

Πλούσιος δεν είμαι. Και ούτε ήμουν. Μεροδούλι – μεροφάι μια ζωή. Πότε περισσότερα, πότε λιγότερα. Όπως οι περισσότεροι πλέον. Δεν ζηλεύω τον πλούτο. Άλλωστε δεν θεωρώ πλούτο το χρήμα. Αλλά το σέβομαι. Πολύ μάλιστα. Ιδίως αν είναι αλλουνού. Επίσης δεν θεωρώ ότι όποιος έχει λεφτά είναι ντε και καλά κλέφτης. Γνωρίζω ότι το σύστημα στη χώρα μας είναι αμιγώς κλεπτοκρατικό, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω στην έννοια του αυτοδημιούργητου και ακόμη και σε αυτή την ανελέητη ελληνική βρωμιά, υπάρχουν αρκετοί. Στο εξωτερικό δε πολλοί περισσότεροι.

Κατά κανόνα, διεθνώς, οι ηθοποιοί που βγάζουν χρήμα το οφείλουν στη ζήτηση. Όχι ντε και καλά στο ταλέντο τους, αλλά στη ζήτηση που έχουν. Και κονομάνε όσο αυτή κρατάει. Δύσκολο να πλουτίσεις με βρωμιές στο ηθοποιιλίκι, το κοινό είναι ανελέητο. Άρα για μένα όσοι ηθοποιοί πλούτισαν, και επομένως αγόρασαν και καλλιτεχνική ελευθερία, είναι αξιοθαύμαστοι. Και μαγκιά τους. Και μπράβο.

Πάμε παρακάτω.

Τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση; Ανοιχτά σύνορα δεν σημαίνει; Και ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Σωστά; Όχι ανοιχτά για τουρισμό, και κλειστά όποτε μας καπνίσει. Επομένως όποιος Ευρωπαίος θέλει, παίρνει τα λεφτά του, το βιος του, των ομματιών του και πηγαίνει ελεύθερα σε όποια χώρα της Κοινότητας γουστάρει. Και δουλεύει ελεύθερα και ισόνομα με τους άλλους. Και πηγαινοφέρνει τα κεφάλαιά του κατά το κέφι του, αρκεί να είναι νόμιμα. Και αν είναι νόμιμα δεν δίνει λόγο σε κανένα τι τα κάνει, τα καίει βρε αδελφέ, δικά του δεν είναι; Και μη μου πείτε την ανοησία περί ιδιοκτησίας και κλοπής, κλοπή είναι η κλοπή σκέτη, και οι θεωρητικοί της Αναρχίας θέλανε γιατρό, τέρμα.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η διακίνηση του χρήματος μπλέκει με τον πατριωτισμό. Και πως είναι δυνατόν να απαιτεί η κάθε κυβέρνηση, να μένει το κεφάλαιο εκεί που θέλει, ώστε να μπορεί να το γδάρει αναλόγως.

Τη σήμερον το χρήμα είναι αέρας. Πηγαινοέρχεται αενάως και το να προσπαθείς να το φυλακίσεις σημαίνει ότι είσαι αφελής, στην καλύτερη. (Σας συνιστώ να διαβάσετε μεταξύ άλλων το Λέξους & η Ελιά, του Τόμας Φρίντμαν). Αν είναι σταθερό το ποσοστό φορολογίας, όσο περισσότερα βγάζει κάποιος, τόσο περισσότερα πληρώνει. Και άμα έχει και σταθερό νομισματικό σύστημα, αφήνει τα λεφτά του στην τράπεζα της χώρας του, γιατί να τρέχει έξω; Εφ’ όσον είναι τίμια και δηλωμένα, επαναλαμβάνω. Άρα το ζητούμενο είναι να αφήνει κανείς το χρήμα στον τόπο του, ώστε αυτό να επενδύεται από την τράπεζα, και ο ίδιος να το κινεί και να πληρώνει και τους έμμεσους φόρους του. Ναι ή όχι;

Από την άλλη, όποιος βγάζει πολλά, πρέπει ντε και καλά να τιμωρείται με υψηλό συντελεστή φορολόγησης, ως ένα είδος τιμωρίας; Ή να ενθαρρύνεται να βγάλει κι άλλα και να τα έχει εδώ; Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση, όπως είναι οι ιδεολόγοι της Αριστεράς, που θέλουν να τιμωρούν τον πλούτο.

Η κερδοσκοπία είναι κινητήρια δύναμη προσωπικής επιτυχίας, από καταβολής κόσμου. Καθώς και η απόκτηση υλικών αγαθών. Τι να κάνουμε τώρα, αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Όποτε βιαίως σταμάτησε, οι κοινωνίες μαράζωσαν. Αρκεί βεβαίως να γίνεται με κανόνες και όχι με κλεπτοκρατικές μεθόδους, ελληνικού τύπου.

Και γι’ αυτό κατανοώ το Ντεπαρντιέ. Όπως και τους Ρόλινγκ Στόουνς, που υπήρξαν μια ζωή ουσιαστικά απάτριδες, για οικονομικούς λόγους. Για ρωτήστε την Αγγλία τι φόρους έχει πληρώσει ο Τζάγκερ και η παρέα του και θα δείτε τη Βρετανική ευγένεια να πηγαίνει περίπατο. Δεν λέω ότι θα έκανα τα ίδια. Αλλά άμα τα κερδίζεις τίμια, νομίζω ότι δικαιούσαι να μη δίνεις λόγο σε κανένα. Και ας πληρώσεις το τίμημα.

Ζεράρ, είσαι φραγκοφονιάς αδερφέ μου. Δικαίωμά σου. Δεν θα σε γούσταρα αν σε γνώριζα. Αλλά είσαι φοβερός στην οθόνη ρε. Ακόμη και μ’ αυτή τη σιχαμένη μούρη. Σε καλή μεριά.

http://www.protagon.gr