Νίκος Μπογιόπουλος
Η εκλογή Ολάντ το Μάιο του 2012 επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί σαν «Νέος άνεμος αλλαγής για την Ευρώπη».
Αναλύσεις επί αναλύσεων παρουσίαζαν το νέο πρόεδρο της Γαλλίας ως εκφραστή «μιας άλλης πολιτικής, περισσότερο ανθρωποκεντρικής». Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι θα ακολουθήσει μια «φιλολαϊκότερη διαχείριση της κρίσης», θα «στηρίξει τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου», θα συγκρουστεί με τη Γερμανία, τις Βρυξέλλες και τους τραπεζίτες.
Τι απέμεινε από όλα αυτά;
α) Το Σεπτέμβριο του 2012, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, ο Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε το σκληρότερο προϋπολογισμό που επιβλήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια στο λαό της Γαλλίας. Το «πακέτο» περιλαμβάνει δημοσιονομικές περικοπές ύψους 30 δισ. ευρώ, σφαγή των κοινωνικών παροχών και επιβλήθηκε με πρόσχημα «τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος για το 2013».
β) Τον Οκτώβριο του 2012 η κυβέρνηση Ολάντ ψήφισε στο γαλλικό Κοινοβούλιο το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» της Ευρωζώνης. Πρόκειται για το σύμφωνο που μεταξύ άλλων προβλέπει τον αυτόματο μηχανισμό λήψης μέτρων, προστίμων και παραπομπής χωρών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν δεν τηρείται η επιταγή για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς», αυτόματη επιβολή «δημοσιονομικών και οικονομικών προγραμμάτων» (μνημόνια) από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε χώρες που το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ κ.ο.κ.
Ο Ολάντ προεκλογικά έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχτεί το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» παρά μόνο αν συμπληρωθεί με... «συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης». Το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τελικά, δεν είχε το παραμικρό «συμπλήρωμα ανάπτυξης»...
Α, ναι:
Πέραν των παραπάνω, ο «άνεμος της αλλαγής στην ΕΕ», ο Ολάντ, ηγείται από τις αρχές του χρόνου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Μάλι...
Ριζοσπάστης
Αναλύσεις επί αναλύσεων παρουσίαζαν το νέο πρόεδρο της Γαλλίας ως εκφραστή «μιας άλλης πολιτικής, περισσότερο ανθρωποκεντρικής». Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι θα ακολουθήσει μια «φιλολαϊκότερη διαχείριση της κρίσης», θα «στηρίξει τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου», θα συγκρουστεί με τη Γερμανία, τις Βρυξέλλες και τους τραπεζίτες.
Τι απέμεινε από όλα αυτά;
α) Το Σεπτέμβριο του 2012, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, ο Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε το σκληρότερο προϋπολογισμό που επιβλήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια στο λαό της Γαλλίας. Το «πακέτο» περιλαμβάνει δημοσιονομικές περικοπές ύψους 30 δισ. ευρώ, σφαγή των κοινωνικών παροχών και επιβλήθηκε με πρόσχημα «τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος για το 2013».
β) Τον Οκτώβριο του 2012 η κυβέρνηση Ολάντ ψήφισε στο γαλλικό Κοινοβούλιο το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» της Ευρωζώνης. Πρόκειται για το σύμφωνο που μεταξύ άλλων προβλέπει τον αυτόματο μηχανισμό λήψης μέτρων, προστίμων και παραπομπής χωρών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν δεν τηρείται η επιταγή για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς», αυτόματη επιβολή «δημοσιονομικών και οικονομικών προγραμμάτων» (μνημόνια) από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε χώρες που το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ κ.ο.κ.
Ο Ολάντ προεκλογικά έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχτεί το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» παρά μόνο αν συμπληρωθεί με... «συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης». Το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τελικά, δεν είχε το παραμικρό «συμπλήρωμα ανάπτυξης»...
Α, ναι:
Πέραν των παραπάνω, ο «άνεμος της αλλαγής στην ΕΕ», ο Ολάντ, ηγείται από τις αρχές του χρόνου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Μάλι...
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου