Οι Γερμανοί μέσω του Σόιμπλε και του υπουργού Εξωτερικών δηλώνουν κατηγορηματικά πως δεν χρωστούν τίποτα στην Ελλάδα. Για ποιες αποζημιώσεις μιλάτε, για ποιες επανορθώσεις και για ποιο καταναγκαστικό δάνειο και για ποια αγάλματα, για ποιους συμψηφισμούς των χρεών και των μνημονιακών δανείων, τι ζητάτε μετά τόσα χρόνια; Ακου 172 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους. Ολα αυτά τα έχουμε παραγράψει εμείς, με το έτσι θέλω, εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το πεπόνι...
Η αλαζονεία του ισχυρού και το ξεδιάντροπο θράσος του στο υποτιθέμενο μεγαλείο του.
Υποτιθέμενο, γιατί όσα κέρδη και αν αποκόμισε η Γερμανία, πάνω από 13 δισ. ευρώ από την κρίση, δεν θα μπορέσει να τα χαρεί, καθώς πλέον η κρίση γενικεύεται και θα την πληρώσει και η ίδια.
Οι εργαζόμενοι υπομένουν μέχρι να εκραγούν και να κινητοποιηθούν και τότε θα αναγκαστούν να μη χλευάζουν τους συναδέλφους του Νότου. Η ενωμένη Γερμανία της Ευρώπης έχει καταστεί μισητή από τις περισσότερες των χωρών και των λαών της Ευρώπης. Δεν μπορεί να κρύψει πως επιδιώκει να γίνει κυρίαρχη μέσω του οικονομικού πολέμου που διεξάγεται, πράγμα που δεν το κατάφερε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το να παράγεις και να εξάγεις προϊόντα είναι ένα αναπτυξιακό όπλο, που όταν στρέφεται κατά των άλλων, δηλαδή των καταναλωτών, γίνεται αυτεπίστροφο. Μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα μπορεί να γίνει και με συνειδητή στάση και θέση άρνησης των πολιτών, αλλά και από αδυναμία αγοράς.
Χρειάζεται, όμως, ένα μέτωπο των χωρών και των ανθρώπων που πλήττονται εναντίον της πολιτικής και οικονομικής λιτότητας που επιβάλλονται από τη Γερμανία.
Αυτό το μέτωπο μπορεί να αρχίσει να δημιουργείται από τον Νότο, αν και υπήρξε επιφύλαξη και φάνηκε αυτό με τη στάση που κράτησε το Eurogroup σε σχέση με το «κούρεμα» των καταθέσεων και τη χρηματοπιστωτική κρίση της Κύπρου.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να πάρει αυτήν την πρωτοβουλία για κοινή αντιμετώπιση των εξουθενωτικών μνημονίων, οι κυβερνήσεις του Νότου όποιας απόχρωσης πολιτικής κι αν είναι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στη θέληση των λαών τους.
Η κρίση διαβρώνει και τα θεμέλια που χτίστηκε η ΕΕ. Η κρίση αγκαλιάζει το καπιταλιστικό καταναλωτικό τους σύστημα, δεν αφορά μόνο την Ευρώπη, είναι παγκόσμια και στην προσπάθεια να βρεθούν ισορροπίες δεν θα εκλείπουν οι συγκρούσεις, οι τοπικοί πόλεμοι, εφόσον το ενεργειακό πρόβλημα είναι ανοιχτό και κανείς δεν γνωρίζει αν αυτές οι τεράστιες οικονομικές διαφορές και τα τεράστια συμφέροντα δεν καταλήξουν σε έναν γενικευμένο πόλεμο.
Οσο για τους ανθρώπους - λαούς που θα χαθούν, θα βοηθήσουν με την απώλειά τους να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας. Μόνο που από τον πόλεμο κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος, παρά μονάχα ο θάνατος.
Δημήτρης Παπαχρήστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου