«Η διασημότητα είναι δυστυχία»
Δεν ήθελε να συναντηθούμε στο σπίτι του, ούτε στο γραφείο του. Και μάλλον θα πρέπει να ήμουν ευχαριστημένος και μόνο που δέχθηκε να συναντηθούμε. Όλες οι προηγούμενες επαφές του με δημοσιογράφους ήταν μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν κείμενα αλλά δεν ξέρουν το όνομά του. Κανείς δεν το ξέρει. Συναντηθήκαμε λοιπόν στην Στοά του Βιβλίου, «να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε». Κοψιά λογιστή ή άντε εκπαιδευτικού (επετηρίδας). Κόκκινο μπουφάν, πουλόβερ ανοιχτόχρωμο, μπλουτζίν, καφέ παπούτσια για περπάτημα, μακρύ μαλλί. Καθόλου γιάπης, καθόλου «τρέντι», καθόλου «μοντερνουά». Το τονίζω αυτό γιατί θα νόμιζε κανείς ότι οι άνθρωποι που είναι όλη μέρα πάνω από έναν υπολογιστή ντύνονται σαν μικροί Ρουσόπουλοι ή σαν ράπερ του Κολεγίου.
Παραγγέλνει καφέ με γάλα, ανάβει τσιγάρο, παραμερίζει το κινητό του (την παλιά ωραία κλασική «παντόφλα» της Νόκια) και αρχίζει να μου εξηγεί γιατί έχει κακή γνώμη για τους δημοσιογράφους. Τον ακούω και αφαιρούμαι. Όχι ότι δεν έχει δίκιο, αλλά ξέρω περισσότερα. Κι αν δεν υπήρχε το Ίντερνετ; Κι εάν ήμασταν 20 χρόνια πριν; Αυτός ο άνθρωπος τι ζωή θα είχε; Μάλλον θα στόλιζε το βράδυ τους τοίχους με τους μαρκαδόρους τους. Ή θα αφισοκολλούσε όλη την Αθήνα με τις απόψεις του. Τις θυμάστε αλήθεια τις εφημερίδες τοίχου της δεκαετίας του '80; Άλλωστε αυτό δεν κάνει και σήμερα; Γράφει τα βράδια και εκεί προς το ξημέρωμα, με ένα κλικ σκορπάει τις απόψεις του στο Ίντερνετ. Δίνοντας πολλές φορές «μασημένη τροφή» στους «ρουτινιασμένους λειτουργούς» της ενημέρωσης. Ένα καυστικό σχόλιο από τον «pitsiriko», ένα αποκλειστικό από το «Press-GR», λίγα αντιεξουσιαστικά από το «Indymedia» και βγήκε η σελίδα ή η εκπομπή; Τέλος πάντων. Αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα ο 40άρης «pitsirikos», θα ήταν σήμερα στέλεχος σε κάποιο ΜΜΕ. Αλλά το ψώνιο της γραφής το ανακάλυψε αργά, με τον θάνατο του πατέρα του.
Πού γεννηθήκατε;
- Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά τη Ζάκυνθο θεωρώ πατρίδα μου.
Πριν από πόσα χρόνια;
- Την δεκαετία του '60.
Τι σπουδές κάνατε;
- Οικονομικά, φιλόλογος ήθελα να γίνω.
Θέλατε να γίνετε φιλόλογος, αλλά κάνατε οικονομικά;
- Ναι, άκουσα τη γνώμη της οικογενείας μου. Ήταν της εποχής, εγώ φταίω, δεν φταίει η οικογένειά μου. Καλύτερα ίσως. Οι φιλόλογοι φιλολογούν.
Ενώ εσείς βάλατε και λίγο μαθηματικά.
- Είναι αυτό που λέει ο Ελύτης, «Αν δεν έχεις κάνει ποτέ σου έρωτα με τα μαθηματικά, δεν θα μπορέσεις ν' αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν».
Και πώς ξεκινήσατε λοιπόν;
- Αρρώστησε ο πατέρας μου. Έλειωνε ο άνθρωπος και η οικογένεια έπεσε σε κατάθλιψη. Και εγώ από αντίδραση άρχισα να γράφω.
Όταν λέτε «γράφω»;
- Οτιδήποτε. Ήμουν με μια φίλη μου και σηκωνόμουν 4.30, το πρωί άυπνος, να έχω κοιμηθεί 2 ώρες και να γράφω. Σατιρικά, αστεία, για να ισοσκελίσω μέσα μου την στενοχώρια. Αλλά δεν είχα ιδέα τι να κάνω τα γραπτά μου. Μια μέρα διάβασα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ένα άρθρο για τα blogs και τον τρόπο που επηρέασαν τις αμερικανικές εκλογές και σκέφτηκα να φτιάξω κι εγώ ένα blog. Φυσικά, δεν είχα ιδέα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Έχουν δύναμη τα blogs στην Αμερική.
- Υπάρχουν μπλόγκερ στην Αμερική, που θα έγραφαν άνετα στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Τους διαβάζουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι την ημέρα! Η κατάρτισή τους είναι εκπληκτική, μένεις άναυδος, ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι δηλαδή. Στη Γαλλία επίσης υπάρχουν καταπληκτικοί μπλόγκερς. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 55 εκατομμύρια μπλόγκερς στον κόσμο. Ελεύθεροι άνθρωποι που έρχονται από την κοινωνία.
Όλοι από την κοινωνία ερχόμαστε.
- Ναι αλλά εσείς γράφετε και πληρώνεστε. Εγώ γράφω γιατί το ευχαριστιέμαι. Οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη χαρά της γραφής, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Οι μπλόγκερς δεν είναι δημοσιογράφοι. Γράφουν ένα μυθιστόρημα, σχολιάζουν την επικαιρότητα, ξεκατινιάζονται, σατιρίζουν, κάνουν δηλαδή το κέφι τους.
«Κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται», λέει ο ζωηρότερος «pitsirikos» του Διαδικτύου
Στην Ελλάδα πόσοι είναι;
- Πρέπει να είναι 4.000 - 5.000. Ανάμεσά τους και πολλοί δημοσιογράφοι. Και πολιτικοί, Βενιζέλος, Ανδρουλάκης, Παπανδρέου. Οι δημοσιογράφοι που έκαναν μπλογκς, περίμεναν απήχηση και δεν ήρθε. Δηλαδή βγήκαν στο Διαδίκτυο, να ανοιχτούν σε ένα κοινό, το ανακοίνωσαν και κατέληξαν να μη διαβάζονται. Άρα μήπως στην εφημερίδα «πουλάνε» επειδή πάνε πακέτο με την Εμμανουέλλα ή την εγκυκλοπαίδεια;
Το πόσοι σε διαβάζουν είναι το πιο σημαντικό;
- Όχι. Δεν λέω ότι μια στήλη που δεν διαβάζεται είναι απαραίτητα κακή. Υπάρχουν στήλες διαμάντια με πολύ μικρή αναγνωσιμότητα και υπάρχουν στήλες σκουπίδια με μεγάλη αναγνωσιμότητα. Τα ίδια συμβαίνουν και στα μπλογκς.
Εσείς πώς ζείτε;
- Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος. Λιτοδίαιτος άνθρωπος. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσω να εργάζομαι, γιατί έχω ξεκινήσει να γράφω δύο πονήματα.
Ήσασταν «κομπιουτεράς»;
- Καθόλου. Δεν μου άρεσαν τα κομπιούτερ. Πολλοί μπλόγκερς γράφουν, «το '98 έγραφα σε εκείνο το φόρουμ». Εγώ το '98 δεν είχα ούτε υπολογιστή. Δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή. Δεν τον αγαπάω, αλλά είναι επικοινωνία, είναι δημοκρατία. Ο Παπανδρέου έχει δίκιο σε αυτό. Μπορεί να είναι πριν από τον καιρό του, αλλά έχει δίκιο.
Αγαπούσατε τις εφημερίδες, την τηλεόραση όταν ήσασταν μικρός;
- Η τηλεόραση ήταν η κρατική. Όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ έπαιξε όλες τις ταινίες του Χίτσκοκ στο πλαίσιο εκείνης της πρώτης 4ετίας του πολιτισμού, του Μπέργκμαν, του Τριφό, του Αγγελόπουλου. Είχε πολλή αναπηρία μέσα, αλλά καλό ήταν.
Εφημερίδες;
- Διάβαζα «ΤΑ ΝΕΑ». Ο μπαμπάς μια εποχή έφερνε κρυμμένο και τον «Ριζοσπάστη». Κάποτε κρύβαμε τον «Ριζοσπάστη» μέσα στα «ΝΕΑ», ενώ τώρα αν συνεχιστεί αυτός ο έρωτας της δεξιάς με την αριστερά τελικά θα κρύβουμε «ΤΑ ΝΕΑ» μέσα στον «Ριζοσπάστη». Και διάβαζα και πολλά βιβλία. Σήμερα υπάρχουν παιδιά που νομίζουν ότι ο Καζαντζάκης είναι σέντερ φορ του ΟΦΗ. Πολλοί μπλόγκερς λένε ότι δεν διαβάζουν για να μην επηρεαστούν, είναι τραγικές βλακείες αυτές. Είμαστε ό,τι διαβάσαμε, είμαστε ό,τι είδαμε, είμαστε ό,τι αγαπήσαμε. Κανείς δεν φύτρωσε.
Εκτός από το διάβασμα και το γράψιμο σάς αρέσει κάτι άλλο;
- Το ποδόσφαιρο, μου αρέσει να βλέπω αλλά και να παίζω μπάλα, τρελαίνομαι, αυτό.
Θα συνεχίσετε να μην πληρώνεστε για αυτά που γράφετε στα έντυπα;
- Δεν με αφορά αυτό. Εγώ γράφω γιατί χαίρομαι να γράφω.
Πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες στους μπλόγκερς;
- Δεν μπορούν να μπουν κανόνες. Κανόνες βάζει ο αναγνώστης. Αν εγώ γίνω χυδαίος δεν θα με διαβάζει, είναι απλό.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να δημιουργήσουν και άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να καταστρέψουν. Πάντα συνέβαινε αυτό.
Τα blog είναι η δημοσιογραφία του μέλλοντος;
- Όχι, τα μπλογης θα συνυπάρχουν με τη δημοσιογραφία. Βέβαια στην διαδικτυακή έκδοση της «Guardian» μπορείς να παρέμβεις. Μπορείς κάτω από το κείμενο του Θεοδωράκη ή του Δανίκα να γράψεις το σχόλιό σου. Στην προ - μπλογκ περίοδο δεν συνέβαινε ποτέ. Θα ήταν αδιανόητο. Αυτό θα επεκταθεί, θα γίνει και στην Ελλάδα κάποια στιγμή. «ΤΑ ΝΕΑ» θα κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και με τις απόψεις των αναγνωστών τους.
Προς το παρόν πάντως λίγοι μόνο Έλληνες ασχολούνται με το Ίντερνετ.
- Ναι είναι μικρή η διείσδυση του Διαδικτύου στην Ελλάδα. Θα ξυπνήσουμε όμως μια μέρα, η Ελλάδα και τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί όλοι αυτοί που βλέπουν τηλεόραση, τα παιχνίδια, τα δελτία, τα κουτσομπολιά, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει.
Πιστεύετε και εσείς ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες;
- Ναι, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται. Δεν είναι μια κακομοιριά η Ελλάδα, έλεος δηλαδή.
Δέχεσται διαμαρτυρίες για την κριτική που κάνετε;
- Παίρνω συνεχώς mail από δημοσιογράφους. Ενώ περίμενα αποδοχή από αριστερούς δημοσιογράφους, συνειδητοποιώ ότι οι φιλελεύθεροι είναι πιο ανεκτικοί. Στην αρχή έπαθα σοκ γιατί τους σατίριζα σκληρά. Η αριστερά έχει ένα πρόβλημα με το χιούμορ.
Έχετε σκεφθεί ποτέ τη στιγμή που θα βγείτε από την ανωνυμία και θα πείτε «εγώ είμαι»;
- Κανείς δεν ψάχνει έναν «διάσημο» ακόμα, ενώ παράλληλα βρίσκω εξαιρετικό το στοίχημα να σε διαβάζουν άνθρωποι χωρίς να έχει καμιά σημασία αν είσαι ψηλός, όμορφος, χοντρός ή καραφλός.
Η αποθέωση της εικόνας θα μας οδηγήσει όλους στην ανοησία. Μου αρέσει να γράφω, αλλά η διασημότητα ούτε καλύτερο άνθρωπο θα με κάνει, ούτε θα με βοηθήσει να γράφω καλύτερα. Η διασημότητα είναι δυστυχία.
«Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι Δημοκρατία»
Ο «πιτσιρίκος» κατακτά και τα βιβλιοπωλεία
Ο «πιτσιρίκος» αφηγείται πως τον Ιανουάριο του 2005 άρχισε η «περιπέτεια» του γραψίματος και πως τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ξεκινά την ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια του blogger.
Τις πρώτες μέρες είχα την εντύπωση πως δεν με διαβάζει κανείς. Δεν με ενοχλούσε αυτό, γιατί δεν έγραφα για να με διαβάζουν, αλλά για να αποφεύγω τις στενόχωρες σκέψεις. Άρχισα να λαμβάνω mail από γυναίκες κυρίως, που με παρότρυναν να συνεχίσω να γράφω. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αλλά ένα γενναιόδωρο σχόλιο της κ. Έλενας Ακρίτα με έκανε να σκεφτώ πως, όσα έγραφα, ίσως να μην ήταν για πέταμα. Πήρα φόρα και άρχισα να γράφω ασταμάτητα. Μια μέρα άκουσα στο ραδιόφωνο ένα κείμενό μου, ενώ οι φίλοι μου με διαβεβαίωναν πως αυτό συνέβαινε συχνά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι φίλοι μού έστελναν με mail τα κείμενά μου για να τα διαβάσω, επειδή δεν ήξεραν πως εγώ είμαι ο «πιτσιρίκος». Τις ίδιες μέρες, ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, τον οποίο είχα σατιρίσει άγρια, με χαρακτήρισε «σταρ». Μου φαίνονταν διασκεδαστικά όλα αυτά, ώσπου έλαβα ένα mail. Ο Κυριάκος Αθανασιάδης μού πρότεινε να γράψω οπωσδήποτε ένα μυθιστόρημα. Την επόμενη μέρα ένα έντυπο μου ζήτησε συνεργασία. Όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών από την ημέρα που έφτιαξα το blog.
Τα έχασα λίγο γιατί τίποτα από όσα συνέβαιναν δεν ήταν στις προθέσεις μου. Μου άρεσε όλη αυτή η κατάσταση, αλλά δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ. Ο κύριος από τον εκδοτικό οίκο αποδείχτηκε μάλαμα. Ακολούθησε μια πρόταση από έναν άλλον εκδοτικό οίκο και νέες προτάσεις από έντυπα. Ήμουν πια πολύ επιφυλακτικός και έφτασα πολύ νωρίς σε ένα συμπέρασμα: μου ταίριαζαν οι άνθρωποι του βιβλίου και όχι οι δημοσιογράφοι - τουλάχιστον αυτοί που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Συνέχισα και συνεχίζω με τους ανθρώπους που πίστεψαν απλώς σε μένα. Με την κυρία Ελένη Ξένου από τον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου, που ήταν από τις πρώτες που ενδιαφέρθηκαν όπως και ο Χρήστος Χωμενίδης που έδωσε συμβουλές.
Ο Διονύσης Μαραθιάς μού πρότεινε να εκδώσει τα καλύτερα κείμενα του blog μου. «Και ποιος θα αγοράσει ένα τέτοιο βιβλίο;», ρώτησα έκπληκτος. Αποδέχτηκα την πρότασή του για έναν, κυρίως, λόγο: ήταν μια ευκαιρία να αφιερώσω κάτι στον πατέρα μου. Τίποτα απ' όσα μου συνέβησαν αυτά τα δύο χρόνια δεν θα είχαν γίνει, αν δεν είχε φύγει ο πατέρας μου. Μια φίλη μου πιστεύει πως ο δεσμός μου μαζί του είναι πολύ δυνατός και πως από εκεί που βρίσκεται μου δίνει δύναμη.
Πριν κλείσει ένας χρόνος από τη δημιουργία του blog, είχα την τύχη να βλέπω το βιβλίο μου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μια μέρα, είδα σ' ένα βιβλιοπωλείο δύο κοπέλες να το αγοράζουν. Ντρεπόμουν αλλά ήθελα να τις φιλήσω. Η συνεργασία μου με το free press «LiFO» μού δίνει τη δυνατότητα να βλέπω συχνά ανθρώπους να διαβάζουν τα κείμενά μου. Μου αρέσει να πετάγομαι και να λέω «μα πώς διαβάζετε αυτόν τον ανόητο;». Μια μέρα κάποιος μου είπε: «Τον κατηγορείς επειδή τον ζηλεύεις».
Η δημιουργία blog από διανοούμενους όπως ο κ. Νίκος Δήμου και σπουδαίους συγγραφείς όπως ο κ. Αλέξης Σταμάτης έδωσε μεγάλη ώθηση στα blogs στην Ελλάδα, και πολλοί νέοι άνθρωποι τους μιμήθηκαν. Στην Ελλάδα που όλα σχεδόν γίνονται με «μέσο», τα blogs δίνουν τη δυνατότητα σε ανθρώπους που γράφουν, φωτογραφίζουν, ζωγραφίζουν ή συνθέτουν μουσική να επικοινωνήσουν την τέχνη τους.
Τα πράγματα είναι απλά: στα blogs σε διαβάζουν, σε βλέπουν, μόνο αν έχεις κάτι να πεις. Δεν μπορεί να σε επιβάλει κανένας εκδότης, καμία παρέα, κανένα κύκλωμα. Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Τα blogs είναι Δημοκρατία. Εμένα με βοήθησαν και να μη σκάσω από στενοχώρια.
ΤΑ ΝΕΑ , 18/11/2006 , Σελ.: N20
Κωδικός άρθρου: A18694N201
ID: 545770
http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18694&m=N20&aa=1
Δεν ήθελε να συναντηθούμε στο σπίτι του, ούτε στο γραφείο του. Και μάλλον θα πρέπει να ήμουν ευχαριστημένος και μόνο που δέχθηκε να συναντηθούμε. Όλες οι προηγούμενες επαφές του με δημοσιογράφους ήταν μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν κείμενα αλλά δεν ξέρουν το όνομά του. Κανείς δεν το ξέρει. Συναντηθήκαμε λοιπόν στην Στοά του Βιβλίου, «να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε». Κοψιά λογιστή ή άντε εκπαιδευτικού (επετηρίδας). Κόκκινο μπουφάν, πουλόβερ ανοιχτόχρωμο, μπλουτζίν, καφέ παπούτσια για περπάτημα, μακρύ μαλλί. Καθόλου γιάπης, καθόλου «τρέντι», καθόλου «μοντερνουά». Το τονίζω αυτό γιατί θα νόμιζε κανείς ότι οι άνθρωποι που είναι όλη μέρα πάνω από έναν υπολογιστή ντύνονται σαν μικροί Ρουσόπουλοι ή σαν ράπερ του Κολεγίου. Παραγγέλνει καφέ με γάλα, ανάβει τσιγάρο, παραμερίζει το κινητό του (την παλιά ωραία κλασική «παντόφλα» της Νόκια) και αρχίζει να μου εξηγεί γιατί έχει κακή γνώμη για τους δημοσιογράφους. Τον ακούω και αφαιρούμαι. Όχι ότι δεν έχει δίκιο, αλλά ξέρω περισσότερα. Κι αν δεν υπήρχε το Ίντερνετ; Κι εάν ήμασταν 20 χρόνια πριν; Αυτός ο άνθρωπος τι ζωή θα είχε; Μάλλον θα στόλιζε το βράδυ τους τοίχους με τους μαρκαδόρους τους. Ή θα αφισοκολλούσε όλη την Αθήνα με τις απόψεις του. Τις θυμάστε αλήθεια τις εφημερίδες τοίχου της δεκαετίας του '80; Άλλωστε αυτό δεν κάνει και σήμερα; Γράφει τα βράδια και εκεί προς το ξημέρωμα, με ένα κλικ σκορπάει τις απόψεις του στο Ίντερνετ. Δίνοντας πολλές φορές «μασημένη τροφή» στους «ρουτινιασμένους λειτουργούς» της ενημέρωσης. Ένα καυστικό σχόλιο από τον «pitsiriko», ένα αποκλειστικό από το «Press-GR», λίγα αντιεξουσιαστικά από το «Indymedia» και βγήκε η σελίδα ή η εκπομπή; Τέλος πάντων. Αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα ο 40άρης «pitsirikos», θα ήταν σήμερα στέλεχος σε κάποιο ΜΜΕ. Αλλά το ψώνιο της γραφής το ανακάλυψε αργά, με τον θάνατο του πατέρα του.
Πού γεννηθήκατε;
- Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά τη Ζάκυνθο θεωρώ πατρίδα μου.
Πριν από πόσα χρόνια;
- Την δεκαετία του '60.
Τι σπουδές κάνατε;
- Οικονομικά, φιλόλογος ήθελα να γίνω.
Θέλατε να γίνετε φιλόλογος, αλλά κάνατε οικονομικά;
- Ναι, άκουσα τη γνώμη της οικογενείας μου. Ήταν της εποχής, εγώ φταίω, δεν φταίει η οικογένειά μου. Καλύτερα ίσως. Οι φιλόλογοι φιλολογούν.
Ενώ εσείς βάλατε και λίγο μαθηματικά.
- Είναι αυτό που λέει ο Ελύτης, «Αν δεν έχεις κάνει ποτέ σου έρωτα με τα μαθηματικά, δεν θα μπορέσεις ν' αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν».
Και πώς ξεκινήσατε λοιπόν;
- Αρρώστησε ο πατέρας μου. Έλειωνε ο άνθρωπος και η οικογένεια έπεσε σε κατάθλιψη. Και εγώ από αντίδραση άρχισα να γράφω.
Όταν λέτε «γράφω»;
- Οτιδήποτε. Ήμουν με μια φίλη μου και σηκωνόμουν 4.30, το πρωί άυπνος, να έχω κοιμηθεί 2 ώρες και να γράφω. Σατιρικά, αστεία, για να ισοσκελίσω μέσα μου την στενοχώρια. Αλλά δεν είχα ιδέα τι να κάνω τα γραπτά μου. Μια μέρα διάβασα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ένα άρθρο για τα blogs και τον τρόπο που επηρέασαν τις αμερικανικές εκλογές και σκέφτηκα να φτιάξω κι εγώ ένα blog. Φυσικά, δεν είχα ιδέα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Έχουν δύναμη τα blogs στην Αμερική.
- Υπάρχουν μπλόγκερ στην Αμερική, που θα έγραφαν άνετα στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Τους διαβάζουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι την ημέρα! Η κατάρτισή τους είναι εκπληκτική, μένεις άναυδος, ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι δηλαδή. Στη Γαλλία επίσης υπάρχουν καταπληκτικοί μπλόγκερς. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 55 εκατομμύρια μπλόγκερς στον κόσμο. Ελεύθεροι άνθρωποι που έρχονται από την κοινωνία.
Όλοι από την κοινωνία ερχόμαστε.
- Ναι αλλά εσείς γράφετε και πληρώνεστε. Εγώ γράφω γιατί το ευχαριστιέμαι. Οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη χαρά της γραφής, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Οι μπλόγκερς δεν είναι δημοσιογράφοι. Γράφουν ένα μυθιστόρημα, σχολιάζουν την επικαιρότητα, ξεκατινιάζονται, σατιρίζουν, κάνουν δηλαδή το κέφι τους.
«Κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται», λέει ο ζωηρότερος «pitsirikos» του Διαδικτύου
Στην Ελλάδα πόσοι είναι;
- Πρέπει να είναι 4.000 - 5.000. Ανάμεσά τους και πολλοί δημοσιογράφοι. Και πολιτικοί, Βενιζέλος, Ανδρουλάκης, Παπανδρέου. Οι δημοσιογράφοι που έκαναν μπλογκς, περίμεναν απήχηση και δεν ήρθε. Δηλαδή βγήκαν στο Διαδίκτυο, να ανοιχτούν σε ένα κοινό, το ανακοίνωσαν και κατέληξαν να μη διαβάζονται. Άρα μήπως στην εφημερίδα «πουλάνε» επειδή πάνε πακέτο με την Εμμανουέλλα ή την εγκυκλοπαίδεια;
Το πόσοι σε διαβάζουν είναι το πιο σημαντικό;
- Όχι. Δεν λέω ότι μια στήλη που δεν διαβάζεται είναι απαραίτητα κακή. Υπάρχουν στήλες διαμάντια με πολύ μικρή αναγνωσιμότητα και υπάρχουν στήλες σκουπίδια με μεγάλη αναγνωσιμότητα. Τα ίδια συμβαίνουν και στα μπλογκς.
Εσείς πώς ζείτε;
- Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος. Λιτοδίαιτος άνθρωπος. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσω να εργάζομαι, γιατί έχω ξεκινήσει να γράφω δύο πονήματα.
Ήσασταν «κομπιουτεράς»;
- Καθόλου. Δεν μου άρεσαν τα κομπιούτερ. Πολλοί μπλόγκερς γράφουν, «το '98 έγραφα σε εκείνο το φόρουμ». Εγώ το '98 δεν είχα ούτε υπολογιστή. Δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στον υπολογιστή. Δεν τον αγαπάω, αλλά είναι επικοινωνία, είναι δημοκρατία. Ο Παπανδρέου έχει δίκιο σε αυτό. Μπορεί να είναι πριν από τον καιρό του, αλλά έχει δίκιο.
Αγαπούσατε τις εφημερίδες, την τηλεόραση όταν ήσασταν μικρός;
- Η τηλεόραση ήταν η κρατική. Όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ έπαιξε όλες τις ταινίες του Χίτσκοκ στο πλαίσιο εκείνης της πρώτης 4ετίας του πολιτισμού, του Μπέργκμαν, του Τριφό, του Αγγελόπουλου. Είχε πολλή αναπηρία μέσα, αλλά καλό ήταν.
Εφημερίδες;
- Διάβαζα «ΤΑ ΝΕΑ». Ο μπαμπάς μια εποχή έφερνε κρυμμένο και τον «Ριζοσπάστη». Κάποτε κρύβαμε τον «Ριζοσπάστη» μέσα στα «ΝΕΑ», ενώ τώρα αν συνεχιστεί αυτός ο έρωτας της δεξιάς με την αριστερά τελικά θα κρύβουμε «ΤΑ ΝΕΑ» μέσα στον «Ριζοσπάστη». Και διάβαζα και πολλά βιβλία. Σήμερα υπάρχουν παιδιά που νομίζουν ότι ο Καζαντζάκης είναι σέντερ φορ του ΟΦΗ. Πολλοί μπλόγκερς λένε ότι δεν διαβάζουν για να μην επηρεαστούν, είναι τραγικές βλακείες αυτές. Είμαστε ό,τι διαβάσαμε, είμαστε ό,τι είδαμε, είμαστε ό,τι αγαπήσαμε. Κανείς δεν φύτρωσε.
Εκτός από το διάβασμα και το γράψιμο σάς αρέσει κάτι άλλο;
- Το ποδόσφαιρο, μου αρέσει να βλέπω αλλά και να παίζω μπάλα, τρελαίνομαι, αυτό.
Θα συνεχίσετε να μην πληρώνεστε για αυτά που γράφετε στα έντυπα;
- Δεν με αφορά αυτό. Εγώ γράφω γιατί χαίρομαι να γράφω.
Πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες στους μπλόγκερς;
- Δεν μπορούν να μπουν κανόνες. Κανόνες βάζει ο αναγνώστης. Αν εγώ γίνω χυδαίος δεν θα με διαβάζει, είναι απλό.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να δημιουργήσουν και άνθρωποι που κάνουν μπλογκς για να καταστρέψουν. Πάντα συνέβαινε αυτό.
Τα blog είναι η δημοσιογραφία του μέλλοντος;
- Όχι, τα μπλογης θα συνυπάρχουν με τη δημοσιογραφία. Βέβαια στην διαδικτυακή έκδοση της «Guardian» μπορείς να παρέμβεις. Μπορείς κάτω από το κείμενο του Θεοδωράκη ή του Δανίκα να γράψεις το σχόλιό σου. Στην προ - μπλογκ περίοδο δεν συνέβαινε ποτέ. Θα ήταν αδιανόητο. Αυτό θα επεκταθεί, θα γίνει και στην Ελλάδα κάποια στιγμή. «ΤΑ ΝΕΑ» θα κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και με τις απόψεις των αναγνωστών τους.
Προς το παρόν πάντως λίγοι μόνο Έλληνες ασχολούνται με το Ίντερνετ.
- Ναι είναι μικρή η διείσδυση του Διαδικτύου στην Ελλάδα. Θα ξυπνήσουμε όμως μια μέρα, η Ελλάδα και τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί όλοι αυτοί που βλέπουν τηλεόραση, τα παιχνίδια, τα δελτία, τα κουτσομπολιά, ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει.
Πιστεύετε και εσείς ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες;
- Ναι, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο η Ελλάδα της μιζέριας, η Ελλάδα που δεν πάει μπροστά. Διαφωνώ σε πολλά με τον Σημίτη, αλλά είχε δίκιο: Δεν είναι αυτό η Ελλάδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που κάνει πράγματα, αναπνέει, δεν ντρέπεται, δεν σταματάει πουθενά, προχωράει, αναπτύσσεται. Δεν είναι μια κακομοιριά η Ελλάδα, έλεος δηλαδή.
Δέχεσται διαμαρτυρίες για την κριτική που κάνετε;
- Παίρνω συνεχώς mail από δημοσιογράφους. Ενώ περίμενα αποδοχή από αριστερούς δημοσιογράφους, συνειδητοποιώ ότι οι φιλελεύθεροι είναι πιο ανεκτικοί. Στην αρχή έπαθα σοκ γιατί τους σατίριζα σκληρά. Η αριστερά έχει ένα πρόβλημα με το χιούμορ.
Έχετε σκεφθεί ποτέ τη στιγμή που θα βγείτε από την ανωνυμία και θα πείτε «εγώ είμαι»;
- Κανείς δεν ψάχνει έναν «διάσημο» ακόμα, ενώ παράλληλα βρίσκω εξαιρετικό το στοίχημα να σε διαβάζουν άνθρωποι χωρίς να έχει καμιά σημασία αν είσαι ψηλός, όμορφος, χοντρός ή καραφλός.
Η αποθέωση της εικόνας θα μας οδηγήσει όλους στην ανοησία. Μου αρέσει να γράφω, αλλά η διασημότητα ούτε καλύτερο άνθρωπο θα με κάνει, ούτε θα με βοηθήσει να γράφω καλύτερα. Η διασημότητα είναι δυστυχία.
«Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι Δημοκρατία»
Ο «πιτσιρίκος» κατακτά και τα βιβλιοπωλεία
Ο «πιτσιρίκος» αφηγείται πως τον Ιανουάριο του 2005 άρχισε η «περιπέτεια» του γραψίματος και πως τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ξεκινά την ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια του blogger.
Τις πρώτες μέρες είχα την εντύπωση πως δεν με διαβάζει κανείς. Δεν με ενοχλούσε αυτό, γιατί δεν έγραφα για να με διαβάζουν, αλλά για να αποφεύγω τις στενόχωρες σκέψεις. Άρχισα να λαμβάνω mail από γυναίκες κυρίως, που με παρότρυναν να συνεχίσω να γράφω. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αλλά ένα γενναιόδωρο σχόλιο της κ. Έλενας Ακρίτα με έκανε να σκεφτώ πως, όσα έγραφα, ίσως να μην ήταν για πέταμα. Πήρα φόρα και άρχισα να γράφω ασταμάτητα. Μια μέρα άκουσα στο ραδιόφωνο ένα κείμενό μου, ενώ οι φίλοι μου με διαβεβαίωναν πως αυτό συνέβαινε συχνά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι φίλοι μού έστελναν με mail τα κείμενά μου για να τα διαβάσω, επειδή δεν ήξεραν πως εγώ είμαι ο «πιτσιρίκος». Τις ίδιες μέρες, ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, τον οποίο είχα σατιρίσει άγρια, με χαρακτήρισε «σταρ». Μου φαίνονταν διασκεδαστικά όλα αυτά, ώσπου έλαβα ένα mail. Ο Κυριάκος Αθανασιάδης μού πρότεινε να γράψω οπωσδήποτε ένα μυθιστόρημα. Την επόμενη μέρα ένα έντυπο μου ζήτησε συνεργασία. Όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών από την ημέρα που έφτιαξα το blog.
Τα έχασα λίγο γιατί τίποτα από όσα συνέβαιναν δεν ήταν στις προθέσεις μου. Μου άρεσε όλη αυτή η κατάσταση, αλλά δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ. Ο κύριος από τον εκδοτικό οίκο αποδείχτηκε μάλαμα. Ακολούθησε μια πρόταση από έναν άλλον εκδοτικό οίκο και νέες προτάσεις από έντυπα. Ήμουν πια πολύ επιφυλακτικός και έφτασα πολύ νωρίς σε ένα συμπέρασμα: μου ταίριαζαν οι άνθρωποι του βιβλίου και όχι οι δημοσιογράφοι - τουλάχιστον αυτοί που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Συνέχισα και συνεχίζω με τους ανθρώπους που πίστεψαν απλώς σε μένα. Με την κυρία Ελένη Ξένου από τον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου, που ήταν από τις πρώτες που ενδιαφέρθηκαν όπως και ο Χρήστος Χωμενίδης που έδωσε συμβουλές.
Ο Διονύσης Μαραθιάς μού πρότεινε να εκδώσει τα καλύτερα κείμενα του blog μου. «Και ποιος θα αγοράσει ένα τέτοιο βιβλίο;», ρώτησα έκπληκτος. Αποδέχτηκα την πρότασή του για έναν, κυρίως, λόγο: ήταν μια ευκαιρία να αφιερώσω κάτι στον πατέρα μου. Τίποτα απ' όσα μου συνέβησαν αυτά τα δύο χρόνια δεν θα είχαν γίνει, αν δεν είχε φύγει ο πατέρας μου. Μια φίλη μου πιστεύει πως ο δεσμός μου μαζί του είναι πολύ δυνατός και πως από εκεί που βρίσκεται μου δίνει δύναμη.
Πριν κλείσει ένας χρόνος από τη δημιουργία του blog, είχα την τύχη να βλέπω το βιβλίο μου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μια μέρα, είδα σ' ένα βιβλιοπωλείο δύο κοπέλες να το αγοράζουν. Ντρεπόμουν αλλά ήθελα να τις φιλήσω. Η συνεργασία μου με το free press «LiFO» μού δίνει τη δυνατότητα να βλέπω συχνά ανθρώπους να διαβάζουν τα κείμενά μου. Μου αρέσει να πετάγομαι και να λέω «μα πώς διαβάζετε αυτόν τον ανόητο;». Μια μέρα κάποιος μου είπε: «Τον κατηγορείς επειδή τον ζηλεύεις».
Η δημιουργία blog από διανοούμενους όπως ο κ. Νίκος Δήμου και σπουδαίους συγγραφείς όπως ο κ. Αλέξης Σταμάτης έδωσε μεγάλη ώθηση στα blogs στην Ελλάδα, και πολλοί νέοι άνθρωποι τους μιμήθηκαν. Στην Ελλάδα που όλα σχεδόν γίνονται με «μέσο», τα blogs δίνουν τη δυνατότητα σε ανθρώπους που γράφουν, φωτογραφίζουν, ζωγραφίζουν ή συνθέτουν μουσική να επικοινωνήσουν την τέχνη τους.
Τα πράγματα είναι απλά: στα blogs σε διαβάζουν, σε βλέπουν, μόνο αν έχεις κάτι να πεις. Δεν μπορεί να σε επιβάλει κανένας εκδότης, καμία παρέα, κανένα κύκλωμα. Τα blogs δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Τα blogs είναι Δημοκρατία. Εμένα με βοήθησαν και να μη σκάσω από στενοχώρια.
ΤΑ ΝΕΑ , 18/11/2006 , Σελ.: N20
Κωδικός άρθρου: A18694N201
ID: 545770
http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18694&m=N20&aa=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου