Του Α. Μητρόπουλου(βασίζεται και σε κείμενο της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ)
ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Οι απολύσεις στο Δημόσιο, και επομένως και για τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, είναι πλέον γεγονός.
Και οι πλέον «αισιόδοξοι» ή κακόβουλοι που διέδιδαν, ότι όσοι εδώ και δυο χρόνια, μιλούσαν για απολύσεις το έκαναν με σκοπό να «τρομοκρατήσουν» τους εργαζόμενους ώστε να αντλήσουν τάχα πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, θα πρέπει πλέον να έχουν πεισθεί ότι «τα έπη» δεν ήσαν «έπεα πτερόεντα».
Επακολουθεί και δεύτερο κύμα: Αυτό που θα προκύψει από τις συρρικνώσεις των οργανισμών και τη δημιουργία «πλεονάζοντος προσωπικού».
Μπορεί και τρίτο…
Μόνο το προηγούμενο αναδεικνύει, πως παράλληλα με τον αγώνα για «απόκρουση(;)» των απολύσεων, χέρι-χέρι πρέπει να δίνεται και η μάχη ενάντια στο κεφάλαιο «οργανισμοί», που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συρρικνώσεις με προφανή στόχο: Την υποβάθμιση της κοινωνικής πλευράς του κράτους και τις απολύσεις. Τόσο απλά…
Ας παύσουν οι ψευδαισθήσεις, ότι μπορούν κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες σε συνεργασία με το συνδικαλιστικό κίνημα να περισώσουν πράγματα. Η Σκύλα –ας μη το ξεχνάμε- όταν τα βρίσκει σκούρα έχει τη συνεπικούρηση από τη Χάρυβδι.
Τι χαρακτηριστικά έχει ο μέχρι σήμερα προαναγγελθείς θάνατος των πρώτων απολύσεων;
1. Ανεξέλεγκτος αριθμός απολύσεων κατά υπουργείο ή κατά υπηρεσία, αριθμός που δεν προκύπτει από καμιά «μελέτη» (όχι πως την περιμέναμε δηλαδή…)
2. Ανεξέλεγκτη και απροσδιόριστη κατανομή σε κλάδους και κατηγορίες…
3. Κρυψίνοια (συνειδητή και ευνόητη) και εμπαιγμός από τις επί μέρους πολιτικές ηγεσίες, δηλαδή για το τι στοιχεία έδωσαν. Όλοι δηλώνουν «άγνοια» και παραπέμπουν τους εργαζόμενους από τον Άννα στον Καϊάφα. Ο στόχος βέβαια προφανής και διπλός: Αφενός να σπάσουν το ενιαίο και (απαραίτητα) συμπαγές του μετώπου των εργαζομένων κάθε υπηρεσίας και αφετέρου να αποκρυφτεί η πολιτική ευθύνη των κατά τόπους πολιτικών ηγεσιών. Αρκούνται στην έκφραση πολιτικής ή προσωπικής συμπάθειας, αντί της ανάληψης της ξεκάθαρης πολιτικής ευθύνης. Ωστόσο ξεχνούν πως οι εργαζόμενοι, την ώρα που παλεύουν για την παραμονή τους στη δουλειά, το τελευταίο που τους αφορά (στην πραγματικότητα δεν τους αφορά καθόλου) είναι το αν τους λυπάται ο υπουργός.
4. Κοροϊδία. Πχ για το υπουργείο Πολιτισμού Αθλητισμού προαναγγέλεται ο αριθμός 500. Στη συνέχεια «ακούγονται» διάφορα…Στο τέλος ο επί του Αθλητισμού αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι επετεύχθη το «110» για τον αθλητισμό (και 250 για τον πολιτισμό). Στον πολιτισμό –πάλι- διαρρέουν ότι για τον πολιτισμό δόθηκαν 140 άτομα…Αλήθεια, ξαναρωτάμε, γιατί επιτέλους δεν μας δίνουν τα στοιχεία που έστειλαν (αριθμό και κλάδους); Ο νοών νοείτω…
5. Και το τελευταίο: Τα χτυπήματα που δέχονται οι εργαζόμενοι δίνονται κατά δόσεις και κατά κλάδους. Πρώτα η ΕΡΤ, μετά οι απολύσεις των εκπαιδευτικών, μετά των σχολικών φυλάκων, μετά της δημοτικής αστυνομίας κλπ. Η τακτική τους ευνόητη. Οι αγώνες να είναι κατακερματισμένοι και επομένως αναποτελεσματικοί. Η δική μας όμως; Καταλάβαμε, έστω και αργά, πως όταν σφυρίζαμε αδιάφορα για τα χτυπήματα σε άλλους κλάδους, ερχόταν και η δική μας η σειρά…; Καταλάβαμε πως πέρα από την αυτονόητα καλοδεχούμενη κριτική των άλλων (συνδικαλιστικό κίνημα, ΑΔΕΔΥ κλπ) θα πρέπει αυτοκριτικά να σχολιάσουμε επιτέλους και το δικό μας τον καναπέ;
Το «μέχρι σήμερα» των αντιδράσεων των εργαζόμενων
στη ΓΓΑ
Οι εργαζόμενοι στη ΓΓΑ με τις καθημερινές τους κινητοποιήσεις (ναι, ακόμα και οι ξαφνικές συγκεντρώσεις ενημέρωσης και συζήτησης είναι μορφές αντίδρασης) φαίνεται να καταλήγουν ομόφωνα στα εξής:
1. Ούτε μία απόλυση. Καμιά ψευδαίσθηση πως μπορούμε και πρέπει να παζαρέψουμε αριθμό και κλάδους.
2. Καμιά ανοχή σε οποιοδήποτε «ρουσφέτι» καθορισμού κλάδων με τέτοιο τρόπο, ώστε να περιγράφονται εκ του πονηρού συγκεκριμένες περίοδοι πρόσληψης κλπ.
3. Θα επακολουθήσουν και άλλες απολύσεις. Κανείς κλάδος, κατηγορία, σχέση εργασίας δεν μπορεί στα σοβαρά να ισχυριστεί πως δεν κινδυνεύει.
4. Καμιά ουτοπία, που ισχυρίζεται πως κάποιοι «κομματαρχίσκοι» θα «καθαρίσουν» για ορισμένους δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναπτυχθεί. Πχ 60 εργαζόμενοι, μπορούν να πετύχουν μόνοι τους και εκ των παρασκηνίων καλύτερα πράγματα απ΄ότι 400 ενωμένοι; Σήμερα είναι καιρός για ενιαία αντίδραση και όχι για αυτοεπιβεβαίωση κάποιων αυτόκλητων «επικεφαλής». Ας προσέξουμε, αφού συχνά η ανικανότητα κάποιων μαζί με την κουταμάρα αποτελούν τα σίγουρα προεόρτια της ήττας.
5. Ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις στη ΓΓΑ δεν μπορεί να δοθεί μέσα (ή μόνο μέσα) από τη ΓΓΑ. Απαιτείται συντονισμός με όλους του εργαζόμενους στο Δημόσιο (υπουργείο πολιτισμού, άλλα υπουργεία). Και βέβαια, επειδή η πολιτική των απολύσεων δεν είναι τίποτα άλλο, παρά κομμάτι μιας ενιαίας πολιτικής που καταστρέφει τη χώρα εδώ και τρία χρόνια, δεν νοείται αγώνας κατά των απολύσεων που παράλληλα να μην έχει τα χαρακτηριστικά του «ενιαίου» (όλοι οι θιγόμενοι μαζί) και τα χαρακτηριστικά της αμφισβήτησης της συνολικής πολιτικής. Στο επίκεντρο του αγώνα διάρκειας που μάλλον (και πρέπει) να κορυφωθεί το Σεπτέμβρη θα πρέπει να τεθεί το συνολικό αίτημα της ανατροπής της πολιτικής των απολύσεων, του χρέους, των συγκαλύψεων, της ανεργίας, της παραγωγικής αποσάθρωσης της χώρας. Ανατροπή πολιτικής, που δεν μπορεί να είναι το αιτούμενο χωρίς να προβάλλεται παράλληλα με το αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης της υποταγής και της εξάρτησης.Κάθε άλλη τακτική θα φέρει προκαταβολικά τη σφραγίδα της αποτυχίας.Στις μέχρι σήμερα ανταλλαγές απόψεων στις συνελεύσεις της ΓΓΑ έχει αναπτυχθεί αρκετός πλούτος προβληματισμού. Προβληματισμός, που ασφαλώς αναπτύσσεται σε όλους τους χώρους του Δημοσίου. Και βέβαια προβληματισμός που συμπυκνώνει (με σωστό ή λάθος τρόπο, απολυτότητες ή γενικεύσεις) εμπειρίες από το παρελθόν.
Αντιλήψεις άρνησης των μορφών αγώνα με 24ωρες απεργίες (ανεξάρτητα με την απολυτότητά τους) στην ουσία εκφράζουν την πεποίθηση πως πρέπει η απαιτούμενη ανατροπή να επιδιωχθεί με αγώνα και ποικιλόμορφο και διάρκειας. Ο κόσμος δεν αρνείται να κινητοποιηθεί, αρκεί να αισθάνεται ότι ο αγώνας τους να εμπεριέχει το σπέρμα της αποτελεσματικότητας. Οπωσδήποτε όμως, θα πρέπει, παράλληλα με την προβολή μορφών αγώνα, που συχνά ο υπερτονισμός της απεργίας διαρκείας κρύβει αυτό που χαρακτηρίζεται στην κοινωνικο-πολιτική ορολογία ως μικροαστική ανυπομονησία, να ελεγχθεί και η ατομική ευθύνη του καθένα από μας. Και χθες, και σήμερα και αύριο. Όχι λοιπόν στην τακτική της ανάθεσης σε άλλους. Όχι στη λογική που ζητά στην ουσία «να βγάλει ο άλλος το φίδι από την τρύπα». Όχι στην εκ του πονηρού αποστασιοποίηση, που δομείται στο χαζό επιχείρημα, «αφού δεν εγκρίθηκε η δική μου άποψη, δεν συμμετέχω σε αυτό που αποφασίστηκε»
Ακούστηκαν και ακούγονται αντιλήψεις και απόψεις για το ρόλο των ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ. Σωστές ή υπερβολικές αδιάφορο. Οι καλοπροαίρετες από αυτές στην ουσία δεν αρνούνται την ύπαρξη της ΑΔΕΔΥ, αντίθετα υποκρύπτεται η ανάγκη για κεντρικούς και συντονισμένους αγώνες. Όμως…Καλό είναι να μη ξεχνάμε, πως η δράση των υπερκείμενων οργάνων καθορίζονται και από την από τα κάτω πίεση, αλλά και από την ψήφο μας που καθορίζει τους συσχετισμούς στα ΔΣ των συνδικάτων.
Μερικές σκέψεις μπροστά στον Σεπτέμβρη
Ο Σεπτέμβρης που έρχεται δείχνει να είναι ο πιο καταστροφικός μήνας των μνημονιακών χρόνων, με κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, αφού η συγκυβέρνηση και η τρόικα προωθούν νέα καταστροφικά μέτρα, στο πλαίσιο της βάρβαρης καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης επιδρομής.
Η τρόικα και η κυβέρνηση δίνουν τα ρέστα τους για να προλάβουν να «ολοκληρώσουν» όλο το σχέδιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την πλήρη ανατροπή του εργατικού δικαίου και τη συρρίκνωση -έως του σημείου της εξαφάνισης- των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Με μέτρα-τελεσίγραφα σε βάρος των εργαζομένων και της κοινωνίας, εκτροχιάζουν την ίδια τη Δημοκρατία και αποκαλύπτουν το πιο στυγνό πρόσωπο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που έχουμε ποτέ γνωρίσει.
Στην τελική ευθεία βρίσκεται η προσπάθεια εξολόθρευσης από:
- Ό,τι έχει απομείνει και σχετίζεται με το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, τις κοινωνικές δομές και υποδομές, την ίδια τη Δημοκρατία.
- Ό,τι έχει απομείνει από την προστασία και τη συλλογική συγκρότηση της εργασίας.
Η Υγεία, η Παιδεία, ο Αθλητισμός, οι κοινωνικοπρονοιακές υπηρεσίες των δήμων, το νερό, το φως, οι κοινωνικές παροχές, οι μεταφορές, όλα παραδίδονται στους ιδιώτες κομμάτι κομμάτι και γίνονται απροσπέλαστες για μεγάλες ομάδες από τα λαϊκά στρώματα.
Με «έπαθλο» κάθε φορά την επόμενη δόση, «υφαίνεται» και πάλι το γαϊτανάκι των απειλών για να δικαιολογήσουν νέα αντιλαϊκά μέτρα στα πλαίσια των καταστροφικών αναδιαρθρώσεων που οδηγούν το λαό στην εξαθλίωση και τον καπιταλισμό στην ανασυγκρότησή του.
Ως τέτοια μέτρα πύρινης κόλασης μπορούν να χαρακτηριστούν:
- Τα νέα μέτρα στον ιδιωτικό τομέα κατάργηση 13ου - 14ου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, νέα μείωση μισθού, νέα μείωση συντάξεων, κατάργηση της Κυριακής – αργίας) μετατρέπουν την εργατική τάξη σε σύγχρονους είλωτες.
- Οι απολύσεις – διαθεσιμότητες στο Δημόσιο, που μόνο μέχρι το τέλος του 2013 θα ξεπεράσουν τις 25.000, ενώ τουλάχιστον 15.000 θα προστεθούν στο 1,5 εκατομμύρια άνεργους.
- Το κλείσιμο μέσω των συγχωνεύσεων μονάδων υγείας, η διάλυση των υγειονομικών υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ, οι επιβαρύνσεις μέσω της αύξησης της συμμετοχής σε φάρμακα και εξετάσεις, σε συνδυασμό με την αύξηση της ανεργίας και το 1,5 εκατομμύρια ανασφάλιστους, αυξάνουν τους αποκλεισμούς και έχουν με καταστροφικές συνέπειες στις υγεία των εργαζομένων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων.
- Η εξαφάνιση της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, το κλείσιμο και η συρρίκνωση των σχολείων σε όλη τη χώρα και οι απολύσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών υποβαθμίζουν το επίπεδο εκπαίδευσης και μετατρέπουν την εκπαίδευση σε προνόμιο των «ολίγων».
- Το ασφαλιστικό σύστημα, εξαιτίας της απόσυρσης του κράτους από την ασφάλιση και της ληστείας των αποθεματικών, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, με τα έσοδά του να έχουν μειωθεί αθροιστικά στο 40%. Το νέο ασφαλιστικό που ετοιμάζει η κυβέρνηση και η τρόικα θα μετατρέψει τις ήδη μειωμένες παροχές σε μικρά… φιλοδωρήματα.
Οι πλειστηριασμοί των κατοικιών έχουν μπει στο στόχαστρο των αδηφάγων δανειστών και των κερδοσκοπικών εταιρειών που ετοιμάζονται να αρπάξουν τα σπίτια και τους κόπους μιας ζωής.
Ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, όπως, για παράδειγμα, ΔΕΗ, ΕΑΣ, ΕΥΔΑΠ.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μέτρα - φωτιά που ετοιμάζουν σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων για να καλύψουν το λεγόμενο χρηματοδοτικό «κενό» που παράγει η αδιέξοδη πολιτική τους.
Μπροστά σε αυτήν τη απίστευτη καταστροφή, απέναντι στο μνημονιακό νεοφιλελεύθερο μπλοκ που οδηγεί το λαό και τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση, να αντιτάξουμε με όλες μας τις δυνάμεις το μπλοκ των δυνάμεων της αντίστασης σ’ αυτές τις πολιτικές.
Οι δυνάμεις της εργασίας, της κοινωνίας που πλήττεται, της νέας γενιάς που καταστρέφεται, των μικρομεσαίων που προλεταριοποιούνται, των άνεργων που μετατρέπονται σε άνεργη πλειονότητα, των άστεγων που θα γεμίσουν τις πόλεις, των συνταξιούχων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, να συγκροτήσουν το μεγάλο λαϊκό, κοινωνικό και πολιτικό κίνημα ανατροπής.
Να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση
των δυνάμεών μας
Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, εδώ και τρία χρόνια, δίνουν σκληρούς και ηρωικούς αγώνες να αποτρέψουν τις βάρβαρες αυτές πολιτικές.
Έστειλαν δυναμικά μηνύματα σε όλον τον κόσμο και στους λαούς που αντιστέκονται, σήκωσαν ανάστημα στους τόπους δουλειάς και στις υπηρεσίες, βγήκαν στους δρόμους και γέμισαν τις πλατείες, απείλησαν σοβαρά το πολιτικό σύστημα με ανατροπή.Οι μάχες όμως που δόθηκαν δεν απέφεραν άμεσα αποτελέσματα, δημιούργησαν όμως πολιτικά γεγονότα, ταρακούνησαν μνημονιακές κυβερνήσεις, άλλαξαν πολιτικούς συσχετισμούς. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται. Περνάει, όμως, σε μια άλλη φάση όπου απαιτείται ένας νέος σχεδιασμός, σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αιτημάτων.
Παρά τα σημάδια υποχώρησης και κάμψης που εμφανίστηκαν στην προηγούμενη περίοδο, παρά την απογοήτευση των εργαζομένων και της κοινωνίας, ξεσπούν ξανά, κατά διαστήματα, μεγάλες αντιδράσεις, δυναμικοί εργατικοί αγώνες, ισχυρές αντιστάσεις και ανατάσεις ελπίδας, ακόμη και τους δύσκολους μήνες του καλοκαιριού, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, επιβεβαιώνοντας ότι ο αγώνας όχι μόνο δε τελείωσε, αλλά μπορεί να οργανωθεί με νέους ταξικούς όρους.
Την προηγούμενη περίοδο, οι επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και στην κοινωνία είχαν το στοιχείο της διαδοχικής και κατά σειρά επίθεσης, ανά χώρο ή κλάδο ή ομάδα, σε διαφορετικό χρόνο με διαφορετικό βαθμό έντασης και επιπτώσεων, που βοηθούσε την κυβέρνηση να αξιοποιεί το στοιχείο του κοινωνικού αυτοματισμού, διευκόλυνε συντεχνιακές αντιλήψεις. Σε συνδυασμό με όλα αυτά, η έλλειψη ενός συνδικαλιστικού εργαλείου που θα «συνέδεε» όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, τελικά, δυσκόλευε τους εργαζομένους και τα συνδικάτα να συγκροτηθούν σε ένα ενιαίο «κανάλι» κοινωνικής πολιτικής ανατροπής.
Η συνεχής επίθεση σε όλες τις ομάδες των εργαζομένων και της κοινωνίας ανέδειξε και την ανάγκη ενίσχυσης της ταξικής αλληλεγγύης ως απαραίτητο στοιχείο των αγώνων, στοιχείο στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, ενισχύοντας με κάθε τρόπο αυτή την επιλογή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης – αυτοδιεύθυνσης η περίπτωση της ΕΡΤ, με τους ίδιους τους εργαζόμενους να υποστηρίζουν, εδώ και περίπου δύο μήνες, από μόνοι τους, τη λειτουργία του ίδιου φορέα, τη συνέχιση του προγράμματος.
Η ΕΡΤ ανέδειξε επίσης την ασίγαστη υποχρέωση για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, που απειλείται σοβαρά και με τις πραξικοπηματικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ενώ οι εργαζόμενοί της, πέρα από κάθε κυβερνητική - κομματική εμπλοκή και επιρροή, ανέδειξαν τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και του έλληνα εργαζομένου, μέσα από μια άλλη και πραγματική ενημέρωση που χρειάζεται ο λαός.
Πλέον, μπορούμε να βασιστούμε γερά, στην πλούσια εμπειρία και πολιτική γνώση του εργατικού λαϊκού κινήματος και να αναβαθμίσουμε την απάντησή μας, που σήμερα πια, όλα δείχνουν ότι πρέπει να τεθεί σε διάταξη ολικής και τελικής επίθεσης.
Μιας επίθεσης με όλες τις δυνάμεις μας σε διάταξη μάχης.
· Ανασύνταξη των συνδικάτων με πολιτικοποίηση των αιτημάτων και άμεση σύνδεσή τους με την πολιτική ανατροπή, χωρίς να γλιστράμε σε μια λογική ανάθεσης αλλά επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη εμπλοκή και κινητοποίηση των εργαζομένων.
· Ενίσχυση των κινημάτων πολιτικής ανυπακοής, όλων των επιμέρους μαζικών κινημάτων και στενότερη σύνδεση και συμπόρευση με το εργατικό, σε μια ρότα αποκάλυψης των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών και οργάνωσης της ανατροπής τους.
· Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία που έχουμε συσσωρεύσει και να οργανώσουμε με καλύτερους όρους τους απεργιακούς αγώνες, επιδιώκοντας την κλιμάκωση και επιλέγοντας όλες τις μορφές πάλης που θα εξασφαλίζουν διάρκεια και αντοχή, θα επιτρέπουν το επόμενο βήμα, με δυνατότητα ελιγμών για συνέχιση και νικηφόρα κατάληξη.
· Η ανάγκη των συντονισμού μεταξύ εργαζομένων, συνδικάτων, αγώνων, μεταξύ κινημάτων και δράσεων, αναδείχθηκε ως ανάγκη, από τους ίδιους τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα. Το θέσαμε από την πρώτη στιγμή στο εργατικό μαζικό κίνημα. Η εμπειρία έδειξε ότι όπου αναλαμβάναμε και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που ήταν ανοικτές είχαμε σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Η συνάντηση κινημάτων και συνδικάτων, οι συντονισμοί, όπως των πρωτοβάθμιων σωματείων και των Ομοσπονδιών, παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, βοήθησαν να υπάρχει κινητικότητα σε κοινωνικό επίπεδο και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σήμερα, μπορούμε να κάνουμε ενθαρρυντικά βήματα και να μιλάμε με ορίζοντα σημαντικής και δυναμικής παρέμβασης για ένα νέο σχέδιο αγωνιστικής δράσης που θα ακυρώνει και θα φρενάρει τις μνημονιακές πολιτικές.
Χρειάζεται όμως, να αναβαθμίσουμε ποιοτικά την ανάγκη αυτή, να διευρύνουμε το μέτωπο του συντονισμού, να γίνει υπόθεση της βάσης των εργαζομένων, να συγκροτηθούν με πιο μόνιμες σταθερές, ικανές να προσπερνούν την ακινησία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, διευκρινίζοντας ότι αυτό δε σημαίνει πως κινούμαστε σε μια γραμμή συγκρότησης μετωπικών σχημάτων.
Για αυτόν το συντονισμό, πρέπει να πρωτοστατήσει ό,τι κινείται σήμερα από αγωνιζόμενους κλάδους (Εκπαίδευση, ΟΤΑ, Υγεία) και με την αγωνιστική εμπειρία που διαθέτουν, να παρθούν πρωτοβουλίες για συμμετοχή συνδικάτων και εργαζομένων από φορείς που καταργούνται ή συγχωνεύονται, από ασφαλιστικά ταμεία - ΟΑΕΔ, από υπουργεία (απολύσεις, διαθεσιμότητες), προκειμένου να δημιουργηθεί ένα νέο κύμα αντίστασης (βλέπε παραδείγματα, κίνημα stage και συμβασιούχων).
Να μετατραπεί σε ένα μεγάλο αποτελεσματικό συντονισμό αγώνων και δυνάμεων, που θα συνενώνει τα μερικά αιτήματα των χώρων με τα γενικά πολιτικά αιτήματα της υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών και του δικαιώματος στην εργασία με στόχο την ανατροπή των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών.
Μερικά άμεσα μέτρα που απαιτούνται
Μέσα από διαδικασίες βάσης, να μετατρέψουμε τον Σεπτέμβρη, από μήνα γενικής επιδρομής της κυβέρνησης σε βάρος του λαού, σε μήνα δυναμικής επανεκκίνησης των εργατικών και κοινωνικών αντιστάσεων, παίρνοντας όλα τα μέτρα πολιτικής και οργανωτικής προετοιμασίας. Δηλαδή, αντί να ετεροπροσδιοριζόμαστε αμυνόμενοι από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, να σχεδιάσουμε τη δική μας δράση με όρους αντεπίθεσης και στη βάση μιας ατζέντας αιτημάτων που θα διαμορφώσουν τα συνδικάτα.
Με εμπλοκή και συμμετοχή της βάσης των εργαζομένων.
Με συνεδριάσεις των Δ.Σ όλων των συνδικαλιστικών οργάνων, συνελεύσεις των εργαζομένων, επισκέψεις και περιοδείες στους τόπους δουλειάς, ανακοινώσεις, θέτοντας όλη την ατζέντα των επιθετικών μέτρων (ιδιωτικοποιήσεις, κοινωνικά αγαθά, απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων, ασφαλιστικό, παιδεία, υγεία).
Έτσι, με αυτό τον τρόπο, μέσα από τις αποφάσεις των ίδιων των εργαζομένων, να μετατρέπεται ο μήνας αυτός σε μήνα ολομέτωπης αντεπίθεσης στην τρόικα και στην αντιλαϊκή κυβέρνηση.
Αρχίζοντας από τη διαδήλωση στη ΔΕΘ, να οργανωθούν ταυτόχρονα την ίδια ημέρα μεγάλες εργατικές και λαϊκές συγκεντρώσεις σε περισσότερες πόλεις εκτός της Θεσσαλονίκης.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΜΗΝΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ
Το Σεπτέμβριο, να επιμείνουμε στην ανάδειξη των απολύσεων, των θεμάτων της υγείας και της παιδείας, της υπεράσπισης της λαϊκής κατοικίας, του ασφαλιστικού. Τα θέματα αυτά μπορούν να γίνουν πόλοι συντονισμού και συσπείρωσης, ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Οι πλειστηριασμοί των σπιτιών, οι διακοπές του νερού και του ρεύματος, το κλείσιμο νοσοκομείων, παιδικών σταθμών και σχολείων, μπορούν να συγκροτήσουν ένα πολύ ισχυρό κίνημα πολιτικής αντίστασης, που θα συνενώνει και θα ενεργοποιεί πλατιές δυνάμεις εργαζομένων και της κοινωνίας στις γειτονιές και στις πόλεις, θα δώσει μια νέα δυναμική λαϊκής συμμετοχής και δράσης.
Να ενισχύσουμε την εικόνα της γενικής αντίστασης στα βάρβαρα μέτρα με αεροπανό, αφίσες, εξορμήσεις σε κομβικά σημεία.
Τα μέτωπα των αγώνων των εργαζομένων, οι δράσεις των κινημάτων πολιτικής ανυπακοής, η κοινωνία που υποφέρει και αντιστέκεται, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας, πρέπει να οργανώσουν με τον ποιο αποτελεσματικό τρόπο, την αντεπίθεσή τους, στη βαρβαρότητα των μνημονιακών πολιτικών, να αποτρέψουν την κοινωνική καταστροφή.
http://gouts7470.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου