Του Δημήτρη Ψαρρά
Γράφτηκαν και ακούστηκαν περίπου τα πάντα για την εξαφάνιση και τη διαδικτυακή επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού. Κόμματα, δημοσιογράφοι και αναλυτές ολοφύρονται για το λουτρό αίματος που μας περιμένει. Μέχρι και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ θορυβήθηκε για την απελευθέρωση του «Ελληνα Μπιν Λάντεν». Και από την άλλη μεριά, οι ίδιοι άνθρωποι ειρωνεύονται από το πρωί μέχρι το βράδυ τον «βαψομαλλιά επαναστάτη», γελάνε με τη δυσκολία του να αρθρώσει πέντε λέξεις που διάβαζε από το αυτοσχέδιο autocue ή με την μπλούζα του και την κουρτίνα με τις φωτοτυπίες των ινδαλμάτων του.
Μέχρι και ο συγκρατούμενός του Αλέξανδρος Γιωτόπουλος έσπευσε να καταγγείλει ειδική ευνοϊκή μεταχείριση του Ξηρού και υπαινίχθηκε ότι είναι ενεργούμενο των «υπηρεσιών». Μάλιστα, ο συνήθως προσεκτικός κ. Γιωτόπουλος έφτασε στο σημείο να ψέξει τις αρχές που όχι μόνο δεν τιμώρησαν τον Ξηρό όταν έβαλε φωτιά στο στρώμα του, αλλά αποδέχτηκαν το αίτημά του να μεταφερθεί για λόγους υγείας σε άλλο κελί. Λες και δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος των κρατουμένων όπου γης να διεκδικούν μια καλύτερη τύχη μέσα στη φυλακή. Λες και δεν είναι αποτέλεσμα ατομικών ή ομαδικών εξεγέρσεων τα όποια δειλά βήματα εξανθρωπισμού των συνθηκών κράτησης.
Δεν θα υιοθετήσω καμιά από τις ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας που διατυπώνονται τις τελευταίες μέρες, παρά το γεγονός ότι ο πειρασμός είναι μεγάλος και η φιλολογία περί τρομοκρατίας εξ ορισμού επιρρεπής στο μυστήριο και την επενέργεια σκοτεινών δυνάμεων. Θα σχολιάσω μόνο τον πανικό που φάνηκε να καταλαμβάνει τους πάντες στη θέα του βίντεο με το «διάγγελμα» του Ξηρού. Είναι αλήθεια ειλικρινής αυτός ο τρόμος; Και ποιες είναι οι συνέπειές του; Εδώ η απάντηση είναι εύκολη. Μα ακριβώς οι αντίθετες από εκείνες τις οποίες επικαλείται αυτός ο τρόμος.
Μέχρι να εκδηλωθεί αυτός ο πανικός, ο Χριστόδουλος Ξηρός ήταν ένας απλός φυγάς, ένας κρατούμενος που παραβίασε τους όρους της άδειάς του. Οσο για την τρομοκρατική του δράση, αυτή από καιρό είχε χάσει κάθε λάμψη. Η οργάνωση «17 Νοέμβρη» είχε κατορθώσει επί δεκαετίες να δημιουργήσει τον δικό της μύθο και να αποκτήσει ερείσματα στην ελληνική κοινωνία, ερεθίζοντας το «αντιστασιακό» φαντασιακό μεγάλης μερίδας πολιτών, με τρόπο ανάλογο που το κάνει σήμερα η Χρυσή Αυγή. Αλλά η εικόνα αυτή απομυθοποιήθηκε βίαια το καλοκαίρι του 2002, όχι τόσο με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκαν οι συλλήψεις των μελών της, αλλά κυρίως με τον τρόπο που τα ίδια αντέδρασαν.
Η σύλληψη του Χριστόδουλου Ξηρού καθυστέρησε δύο βδομάδες μετά την έκρηξη της βόμβας στον Πειραιά και τον τραυματισμό του αδελφού του Σάββα. Στο διάστημα αυτό, ο ίδιος κινούνταν ελεύθερος, επικοινωνούσε με δημοσιογράφους και σχολίαζε τα γεγονότα. Αλλά, μόλις συνελήφθη, όχι μόνο ομολόγησε τη δική του συμμετοχή, αλλά κατέθεσε επιβαρυντικά στοιχεία και για τους άλλους. Στην κατάθεσή του στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό το κατηγορητήριο. Ο ίδιος ισχυρίστηκε αργότερα ότι η απολογία του υπήρξε προϊόν βίας και εκβιασμού και την ανακάλεσε, όπως και άλλοι συγκατηγορούμενοί του. Αλλά οι μέρες αυτές τον σημάδεψαν. Στην πρώτη δίκη της οργάνωσης έμεινε περίπου βουβός και παρακολούθησε απαθής τη διαδικασία, ενώ κάποιοι από τους συγκατηγορούμενούς του άφηναν να εννοηθεί ότι είχε κάνει κάποια συναλλαγή με τις αρχές.
Μόνο στη δίκη σε δεύτερο βαθμό μπόρεσε να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του, να υπερασπιστεί την «επαναστατική του ακεραιότητα», παίρνοντας πάνω του όλη τη διαδικασία. Οπως είπε ο ίδιος, «σε αυτή την ανατροπή, στην απαλλαγή μου απ' αυτό το άγος, συνέβαλε και η πρωτόδικη απόφαση. Γιατί, βέβαια, δε νοείται συναλλαγή που να πληρώνεται με 10 ισόβια και 1.640 χρόνια φυλακής».
Αυτά όλα τα γνώριζαν όσοι επιμελήθηκαν την ανάδειξη τώρα του Ξηρού σε δημόσιο κίνδυνο υπ' αριθμόν ένα. Γνώριζαν επίσης ότι από την παλιά οργάνωση-φόβητρο δεν έχει μείνει ούτε καν η ανάμνηση. Το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι απλώς δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το ευρωπαϊκό δίκαιο και θωρούν ότι για παρόμοια αδικήματα δεν ταιριάζει παρά μόνο η θανατική ποινή ή ο ισόβιος εγκλεισμός σε κάποιο Γκουαντάναμο. Το γνωρίζουν κι εκείνοι που φρόντισαν να τον επικηρύξουν μαζί με άλλους φυγάδες.
Αλλά με τον τρόπο που αντέδρασαν οι αρχές, τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης ήταν σαν να υποδείκνυαν στον Χριστόδουλο Ξηρό τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Το επαναστατικό προσκλητήριο που απηύθυνε με το βίντεο-προκήρυξη ήταν η απάντησή του στις αρχικές αντιδράσεις που προκάλεσε η εξαφάνισή του. Και οι επόμενες κινήσεις του θα υπαγορευτούν από όσα συνόδευσαν το βίντεο. Γιατί αν έχει χριστεί από όλους ως ο νέος «αρχηγός της τρομοκρατίας», οφείλει να προσαρμοστεί στον ρόλο αυτό, με όποιο τρόπο.
Προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά με το ακριβώς αντίθετο σκεπτικό, τον ωθεί και η επιστολή Γιωτόπουλου, την οποία υιοθετούν ποικίλοι αναλυτές, αλλά κατά παράδοξο τρόπο και η... Χρυσή Αυγή, η οποία μάλιστα φτάνει να μιλά για επιστολή του «φερόμενου ως αρχηγού της 17 Νοέμβρη». Κατηγορώντας τον ως συνεργάτη και ευνοούμενο των αρχών, ο Γιωτόπουλος θυμίζει έμμεσα τον ρόλο του Ξηρού στην εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη».
Δεύτερη φορά, δηλαδή, ο Χριστόδουλος Ξηρός καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι «ρουφιάνος». Μόνο που αυτή τη φορά είναι ελεύθερος. Και ο μόνος τρόπος να υπερασπιστεί τον εαυτό του είναι να ξαναντυθεί «17 Νοέμβρη». Ο ίδιος υπαινίσσεται ότι είναι έτοιμος για ακραίες ενέργειες, αλλά το κείμενό του, παρά τους κομπασμούς και τις μεγαλοστομίες, αποπνέει μια βαθιά απελπισία. Και πίσω από τις επαναστατικές κοινοτοπίες, δύσκολα κρύβεται η αυτοκτονική διάθεση.
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου