Η ανασυγκρότηση του προοδευτικού ή σοσιαλδημοκρατικού ή όπως αλλιώς θέλετε κέντρου φάνταζε στη λογική ορισμένων σχετικά βατή υπόθεση. Κι όμως έχει καταλήξει να μετατραπεί σε σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς, σχεδόν υπεράνθρωπους λύτες.
Του Χαράλαμπου Γεωργούλα
Ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές του δράματος έχουν έτοιμη την εύκολη απάντηση: φταίνε οι προσωπικές στρατηγικές και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των διαφόρων ομάδων του χώρου. Αν, όμως, ήταν μόνο αυτά, τα εμπόδια θα είχαν περιοριστεί από καιρό στο ελάχιστο, καθώς όλοι διαβλέπουν ότι εδώ πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.
Οι... θερμοί αριθμοί
Πριν αρχίσουμε να αναζητούμε από τη δική μας σκοπιά τα αίτια αυτού του αδιεξόδου, ας παραθέσουμε μερικούς ψυχρούς αριθμούς, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, οι νέοι οφειλέτες του δημοσίου ανέρχονται σε 2,6 εκατ. Και οι περισσότεροι από αυτούς αδυνατούν να υπαχθούν σε οποιαδήποτε ρύθμιση, γιατί τα ποσά των δόσεων που προκύπτουν από αυτές, ξεπερνούν τις οικονομικές δυνατότητές τους. Μέσα σε ένα έτος, μάλιστα, τα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξήθηκαν κατά 10 δισ. ευρώ εξαιτίας δεκάδων νέων φορολογικών επιβαρύνσεων, κυρίως επί των ακινήτων.
Από την άλλη, συνεργάτες του γνωστού κ. Ράιχενμπαχ μιλούν για εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων και επισημαίνουν την αντίθεση ακόμη και της δυσώνυμης Task Force στα υψηλά πρόστιμα, που λόγω της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι συνήθεις φορολογούμενοι, είναι αδύνατο να εισπραχθούν.
Με πολιτικές εναντίον του κέντρου
Όλα αυτά δηλούν ότι η πολιτική που επεξεργάζεται και εφαρμόζει η κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα, αφαιρεί κάθε αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη της επιρροής των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στο κέντρο, στα στρώματα που θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο χώρο αυτό. Μετά τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων η επίθεση επικεντρώθηκε και σ’ αυτά. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ίδιοι αξιωματούχοι παρατηρούν ότι, ακόμη κι αν υιοθετηθεί η εκτίμηση ότι θα ανακοπεί φέτος η ύφεση, η κοινωνία θα αργήσει να αισθανθεί τα θετικά σημάδια, καθώς απαιτούντα από μέρους της πολλές ακόμα προσπάθειες για πολλά χρόνια, όπως λένε χαρακτηριστικά.
Αλλά χωρίς πολιτική που να γεννά ελπίδες, έστω και φρούδες, στα αμφιταλαντευόμενα λόγω της κρίσης στρώματα, έδαφος για ανασυγκρότηση κεντρώου πολιτικού χώρου υπό οποιαδήποτε επωνυμία δεν υπάρχει. Αυτή η εκτίμηση μοιάζει πιο αληθοφανής εξήγηση από την ύπαρξη προσωπικών αντιθέσεων και στρατηγικών. Πρόθυμοι να καλύψουν το χώρο του κέντρου υπάρχουν πολλοί, πολιτική που να καλύπτει τις ανάγκες των μεσοστρωμάτων δεν έχουν.
Σύγχυση στο κυβερνητικό στρατόπεδο
Στην απελπισία τους οι επίδοξοι διαμορφωτές των πολιτικών εξελίξεων σύμφωνα με τα συμφέροντά τους αναγκάζονται να παίξουν σε όλα τα ταμπλό: ξεκίνησαν εκθειάζοντας τους 58, δεν τους βγήκε όμως και αρκέστηκαν σε μια Ελιά που μοιάζει με ψευδώνυμο του ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη εκδοχή του. Είναι χαρακτηριστική η σύγχυση που επικρατεί στο φιλικό προς τις αγωνιώδεις αυτές προσπάθειες τύπο. Έσχατη καταφυγή τους το Ποτάμι. Όπως γράφει γι’ αυτό στα «Νέα» ο Μιχ. Μητσός, «δεν μάθαμε την ιδεολογία του κόμματος, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε κι όλα δικά μας, προς το παρόν μοιάζει να ανακόπτει τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και για όσους ανησυχούν με τον τυχοδιωκτισμό του τελευταίου, δεν είναι και λίγο»...
Μόνο που με τον τρόπο αυτό οδηγούνται στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: ενισχύουν όλες τις απόπειρες – κι όποια κάτσει – με αποτέλεσμα να μοιράζεται το ήδη περιορισμένο περιθώριο εκλογικής επιρροής σε πολλά, τουλάχιστον τρία αν συνυπολογίσουμε και τη ΔΗΜΑΡ, κομμάτια και να μεγαλώνει ανησυχητικά ο κίνδυνος να μείνουν όλοι απ’ έξω από την επόμενη βουλή.
Το ενδεχόμενο αυτό ανησυχεί πιο πολύ απ’ όλους τη ΝΔ, που δεν βλέπει πώς θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς συμμάχους, ακόμη κι αν πρώτευε στις βουλευτικές, πράγμα όλο και λιγότερο πιθανό. Δεν μπορεί, όμως, να κάνει τίποτα περισσότερο όχι μόνο επειδή ελπίζει κι αυτή να αντλήσει από ένα τμήμα του ίδιου χώρου, αλλά και γιατί η πολιτική της την εμποδίζει εξίσου. Γι’ αυτό περιορίζεται σε ένα επικοινωνιακού κυρίως χαρακτήρα παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα-τρόικα, που ελπίζει ότι, αφενός, θα την εμφανίσει αντιστεκόμενη σθεναρά στις απαιτήσεις της (τις «παράλογες» , γιατί τις «λογικές» τις έχει αποδεχτεί πλήρως), αφετέρου, αν έχει κάποιο αποτέλεσμα, θα μπορέσει να το διαχειριστεί σαν ένδειξη ότι «βγαίνουμε από το τούνελ».
Από τη σηματοδότηση στη νοηματοδότηση
Εδώ μπορείτε να επιστρέψετε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: στους ψυχρούς αριθμούς. Γιατί αυτοί οι αριθμοί περιγράφουν την κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών και χαρακτηρίζουν τα καθημερινά βιώματά τους. Αυτά ακριβώς έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του Μαξίμου. Και αυτό είναι το πραγματικό του πρόβλημα.
Ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα θα μπορούσε να προκαλέσει σ’ όλους αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κατόρθωνε με εύληπτο τρόπο να προτείνει στα μεσοστρώματα μια πολιτική που να τους εξασφαλίζει ένα μέλλον με σταθερότητα και αξιοπρέπεια, ενταγμένο στο δικό του σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και όχι μια προνομιακή θέση, όπως αυτή που τους υποσχέθηκαν όσοι επιζητούσαν τον εκμαυλισμό τους, για να τους πουν την κρίσιμη στιγμή: «Μαζί τα φάγαμε».
Για την ώρα, πάντως, φαίνεται να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ανεστραμμένη, με το κεφάλι κάτω: ένα τμήμα του δοκιμάζει έναν κατ’ όνομα συντηρητικό αριστερισμό, που μοιάζει πιο πολύ με γεροντική πάθηση παρά με παιδική ασθένεια, ενώ ένα άλλο φαίνεται να πιστεύει ότι η ανάγκη πρόσβασης στον εν λόγω χώρο μπορεί να καλυφθεί με δύο-τρεις έξυπνες κινήσεις «διευρυντικές», που κάτι σηματοδοτούν (τι μαγική λέξη κι αυτή...) Τη στιγμή ακριβώς που χρειάζονται εξειδικευμένα πολιτικά προγράμματα, που να νοηματοδοτούν πολιτικά και να σταθεροποιούν κοινωνικά τις συμμαχίες που είναι αναγκαίες.
Πηγή: Εποχή
Χαράλαμπος Γεωργούλας
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=12064
Του Χαράλαμπου Γεωργούλα
Ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές του δράματος έχουν έτοιμη την εύκολη απάντηση: φταίνε οι προσωπικές στρατηγικές και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των διαφόρων ομάδων του χώρου. Αν, όμως, ήταν μόνο αυτά, τα εμπόδια θα είχαν περιοριστεί από καιρό στο ελάχιστο, καθώς όλοι διαβλέπουν ότι εδώ πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.
Οι... θερμοί αριθμοί
Πριν αρχίσουμε να αναζητούμε από τη δική μας σκοπιά τα αίτια αυτού του αδιεξόδου, ας παραθέσουμε μερικούς ψυχρούς αριθμούς, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, οι νέοι οφειλέτες του δημοσίου ανέρχονται σε 2,6 εκατ. Και οι περισσότεροι από αυτούς αδυνατούν να υπαχθούν σε οποιαδήποτε ρύθμιση, γιατί τα ποσά των δόσεων που προκύπτουν από αυτές, ξεπερνούν τις οικονομικές δυνατότητές τους. Μέσα σε ένα έτος, μάλιστα, τα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξήθηκαν κατά 10 δισ. ευρώ εξαιτίας δεκάδων νέων φορολογικών επιβαρύνσεων, κυρίως επί των ακινήτων.
Από την άλλη, συνεργάτες του γνωστού κ. Ράιχενμπαχ μιλούν για εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων και επισημαίνουν την αντίθεση ακόμη και της δυσώνυμης Task Force στα υψηλά πρόστιμα, που λόγω της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι συνήθεις φορολογούμενοι, είναι αδύνατο να εισπραχθούν.
Με πολιτικές εναντίον του κέντρου
Όλα αυτά δηλούν ότι η πολιτική που επεξεργάζεται και εφαρμόζει η κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα, αφαιρεί κάθε αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη της επιρροής των πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στο κέντρο, στα στρώματα που θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο χώρο αυτό. Μετά τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων η επίθεση επικεντρώθηκε και σ’ αυτά. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ίδιοι αξιωματούχοι παρατηρούν ότι, ακόμη κι αν υιοθετηθεί η εκτίμηση ότι θα ανακοπεί φέτος η ύφεση, η κοινωνία θα αργήσει να αισθανθεί τα θετικά σημάδια, καθώς απαιτούντα από μέρους της πολλές ακόμα προσπάθειες για πολλά χρόνια, όπως λένε χαρακτηριστικά.
Αλλά χωρίς πολιτική που να γεννά ελπίδες, έστω και φρούδες, στα αμφιταλαντευόμενα λόγω της κρίσης στρώματα, έδαφος για ανασυγκρότηση κεντρώου πολιτικού χώρου υπό οποιαδήποτε επωνυμία δεν υπάρχει. Αυτή η εκτίμηση μοιάζει πιο αληθοφανής εξήγηση από την ύπαρξη προσωπικών αντιθέσεων και στρατηγικών. Πρόθυμοι να καλύψουν το χώρο του κέντρου υπάρχουν πολλοί, πολιτική που να καλύπτει τις ανάγκες των μεσοστρωμάτων δεν έχουν.
Σύγχυση στο κυβερνητικό στρατόπεδο
Στην απελπισία τους οι επίδοξοι διαμορφωτές των πολιτικών εξελίξεων σύμφωνα με τα συμφέροντά τους αναγκάζονται να παίξουν σε όλα τα ταμπλό: ξεκίνησαν εκθειάζοντας τους 58, δεν τους βγήκε όμως και αρκέστηκαν σε μια Ελιά που μοιάζει με ψευδώνυμο του ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη εκδοχή του. Είναι χαρακτηριστική η σύγχυση που επικρατεί στο φιλικό προς τις αγωνιώδεις αυτές προσπάθειες τύπο. Έσχατη καταφυγή τους το Ποτάμι. Όπως γράφει γι’ αυτό στα «Νέα» ο Μιχ. Μητσός, «δεν μάθαμε την ιδεολογία του κόμματος, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε κι όλα δικά μας, προς το παρόν μοιάζει να ανακόπτει τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και για όσους ανησυχούν με τον τυχοδιωκτισμό του τελευταίου, δεν είναι και λίγο»...
Μόνο που με τον τρόπο αυτό οδηγούνται στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: ενισχύουν όλες τις απόπειρες – κι όποια κάτσει – με αποτέλεσμα να μοιράζεται το ήδη περιορισμένο περιθώριο εκλογικής επιρροής σε πολλά, τουλάχιστον τρία αν συνυπολογίσουμε και τη ΔΗΜΑΡ, κομμάτια και να μεγαλώνει ανησυχητικά ο κίνδυνος να μείνουν όλοι απ’ έξω από την επόμενη βουλή.
Το ενδεχόμενο αυτό ανησυχεί πιο πολύ απ’ όλους τη ΝΔ, που δεν βλέπει πώς θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς συμμάχους, ακόμη κι αν πρώτευε στις βουλευτικές, πράγμα όλο και λιγότερο πιθανό. Δεν μπορεί, όμως, να κάνει τίποτα περισσότερο όχι μόνο επειδή ελπίζει κι αυτή να αντλήσει από ένα τμήμα του ίδιου χώρου, αλλά και γιατί η πολιτική της την εμποδίζει εξίσου. Γι’ αυτό περιορίζεται σε ένα επικοινωνιακού κυρίως χαρακτήρα παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα-τρόικα, που ελπίζει ότι, αφενός, θα την εμφανίσει αντιστεκόμενη σθεναρά στις απαιτήσεις της (τις «παράλογες» , γιατί τις «λογικές» τις έχει αποδεχτεί πλήρως), αφετέρου, αν έχει κάποιο αποτέλεσμα, θα μπορέσει να το διαχειριστεί σαν ένδειξη ότι «βγαίνουμε από το τούνελ».
Από τη σηματοδότηση στη νοηματοδότηση
Εδώ μπορείτε να επιστρέψετε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: στους ψυχρούς αριθμούς. Γιατί αυτοί οι αριθμοί περιγράφουν την κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών και χαρακτηρίζουν τα καθημερινά βιώματά τους. Αυτά ακριβώς έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του Μαξίμου. Και αυτό είναι το πραγματικό του πρόβλημα.
Ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα θα μπορούσε να προκαλέσει σ’ όλους αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κατόρθωνε με εύληπτο τρόπο να προτείνει στα μεσοστρώματα μια πολιτική που να τους εξασφαλίζει ένα μέλλον με σταθερότητα και αξιοπρέπεια, ενταγμένο στο δικό του σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και όχι μια προνομιακή θέση, όπως αυτή που τους υποσχέθηκαν όσοι επιζητούσαν τον εκμαυλισμό τους, για να τους πουν την κρίσιμη στιγμή: «Μαζί τα φάγαμε».
Για την ώρα, πάντως, φαίνεται να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ανεστραμμένη, με το κεφάλι κάτω: ένα τμήμα του δοκιμάζει έναν κατ’ όνομα συντηρητικό αριστερισμό, που μοιάζει πιο πολύ με γεροντική πάθηση παρά με παιδική ασθένεια, ενώ ένα άλλο φαίνεται να πιστεύει ότι η ανάγκη πρόσβασης στον εν λόγω χώρο μπορεί να καλυφθεί με δύο-τρεις έξυπνες κινήσεις «διευρυντικές», που κάτι σηματοδοτούν (τι μαγική λέξη κι αυτή...) Τη στιγμή ακριβώς που χρειάζονται εξειδικευμένα πολιτικά προγράμματα, που να νοηματοδοτούν πολιτικά και να σταθεροποιούν κοινωνικά τις συμμαχίες που είναι αναγκαίες.
Πηγή: Εποχή
Χαράλαμπος Γεωργούλας
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=12064
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου