"Πρώτα από όλα είμαστε δίπλα στους απολυμένους ανθρώπους από την εργασία
τους, στους ανέργους,, στους ανθρώπους που έχουν μήνες να πληρωθούν ,
στους ανθρώπους που είναι στα συσσίτια, στους ανθρώπους που
καταστράφηκαν τα εισοδήματα τους και οι επιχειρήσεις τους, στους
άστεγους, στους νέους πτυχιούχους και επιστήμονες της χώρας που
ματαιώνονται τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους και συνολικά, σε κάθε
δοκιμαζόμενο συμπολίτη μας". (Από την
Εισαγωγική Ομιλία στην Παρουσίαση της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Σοσιαλιστικού Κόμματος)
Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός έχουν υποστεί ήττα πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Έχουν υποστεί αυθαιρεσίες, καταστρατήγηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Υπό συνθήκες, καπιταλιστικής και υποβόσκουσας γεωπολιτικής κρίσης, η χώρα βρίσκεται σε μια μεγάλη καμπή, η Δημοκρατία και η κυριαρχία της χώρας έχουν υπονομευθεί, ο ελληνικός λαός είναι σε μεγάλη αγωνία για το αύριο και οι δεξιές-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις ασκούν πολιτική αντίθετη με τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια, όπου τον κυρίαρχο ρόλο έχουν η οικονομική ολιγαρχία, η διαπλοκή και χειραγώγηση σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών.
Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ε.Ε. προωθούν συμφέροντα έξω από κατεκτημένες αρχές αμοιβαιότητας και συνεργασίας, αποδομούν την ίδια την Ευρώπη και ωθούν στην αναβίωση των εθνικισμών.
Αυτή η αρνητική εξέλιξη, αποτελεί έναν πολιτικό μεσαίωνα τόσο για τη χώρα όσο και για τις προοδευτικές δυνάμεις, συνολικά.
Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία από κοινού, ανταποκρινόμενοι στη θέληση των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών και ως συνέχεια των αγώνων της πρόσφατης πολιτικής περιόδου, για την ίδρυση Σοσιαλιστικού κόμματος.
Είμαστε δίπλα στους απολυμένους ανθρώπους από την εργασία τους, στους ανέργους, στους ανθρώπους που είναι στα συσσίτια, στους ανθρώπους που καταστράφηκαν τα εισοδήματα τους και οι επιχειρήσεις τους, στους άστεγους, στους νέους πτυχιούχους και επιστήμονες της χώρας που ματαιώνονται τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους και συνολικά, σε κάθε δοκιμαζόμενο συμπολίτη μας.
Εκ των προτέρων και έγκαιρα, έχουμε μιλήσει με εντιμότητα για την κρίση στη χώρα και στην Ε.Ε.
Η κρίση πρωτίστως, έχει στη βάση της τη νέο-συντηρητική, νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που σωρεύει κέρδη για τον παρασιτισμό και ζημιές για τους λαούς. Είναι η δομική κρίση του κυρίαρχου μοντέλου του καπιταλισμού που μέσα από τις αντιφάσεις και αντιθέσεις του, προκάλεσε μια σειρά κρίσεων με πιο πρόσφατη αυτή που διερχόμαστε.
Η κρίση είναι καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη από τις χρηματοπιστωτικές ελίτ και από πολιτικούς, είτε νεοφιλελεύθερους είτε από τους μη έχοντες αρχές οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και αίσθηση των συνεπειών.
Η κρίση είναι πολιτική. Και η λύση πρέπει να είναι πολιτική. Η υποταγή και η ενσωμάτωση των πολιτικών ηγεσιών πραγματοποιήθηκε, υπό την εποπτεία της γερμανικής ολιγαρχίας.
Στην πρώτη φάση, οδήγησε στην υποκατάσταση του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών από την Διακυβερνητική των ηγεσιών Γερμανίας και Γαλλίας και πλέον, από άποψη ουσίας στην επιβολή της μονοκρατορίας, του μονοπωλίου και της πολιτικής επικυριαρχίας της πολιτικής ελίτ της Γερμανίας που συμπλέει και προωθεί τις επιδιώξεις των συμφερόντων της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας, των αγορών και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, καταλύοντας τον πυρήνα των αρχών, των θεσμών και των λειτουργιών της Ε.Ε.
Υπό την κυριαρχία των επιδιώξεων της γερμανικής και προτεσταντικής δεξιάς, επέβαλαν τους νέο-αποικιακούς όρους μιας «Γερμανικής Ευρώπης», σε χώρες τόσο του Νότου όσο και του Βορρά.
Είναι προφανές ότι η Πολιτική οδηγήθηκε σε ήττα και κατάπτωση. Και πρώτα από όλα έχουμε ευθύνη να επαναφέρουμε την Πολιτική και τις αρχές της, στην Ελλάδα και την Ε.Ε.
Η κρίση είναι οικονομική και κοινωνική. Καθήκον μας είναι να αγωνιστούμε για να επαναφέρουμε την Οικονομία στην Ελλάδα και στην Ε.Ε., απέναντι σε δύο βάρβαρες κερδοσκοπικές και μεσαιωνικές επιδιώξεις των χρηματιστηριακών και τοκογλυφικών κεφαλαίων. Αυτές αφορούν στην περαιτέρω συγκέντρωση πλούτου και στην διαρκή απαίτηση να ανέλθει το μέσο ποσοστό κέρδους κεφαλαίων με την κατάλυση κάθε δικαιώματος και κάθε διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων και των νοικοκυριών τόσο στη χώρα μας όσο και στην ευρωπαϊκή ήπειρο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Είναι κρίση ηγεσίας. Ηγεσίας κατώτερης των περιστάσεων που υποτάχθηκε σε εκβιασμούς ή συνομολόγησε με συμφέροντα αντίθετα προς αξίες και αρχές που αφορούν σε δημοκρατικές κοινωνίες. Πρωταγωνιστές αυτής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας είναι τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Κεντρικής Ευρώπης και βέβαια ενσωματωμένη σε αυτή την στρατηγική είναι και η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, που αποτελεί διαχειριστική δύναμη αυτής της πολιτικής.
Επιβεβαιώνεται έτσι, και η ιστορική θέση ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μια προσπάθεια διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα, η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά μια έντεχνη έκφραση ενός κόμματος του συστήματος. Να υπενθυμίσουμε σχετικά, την δικαιωμένη τοποθέτηση του Α. Παπανδρέου ότι «η Σοσιαλδημοκρατία έχει τόση σχέση με τον Σοσιαλισμό, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο».
Εκ των προτέρων, είχαμε μιλήσει και για το διεθνή χαρακτήρα της κρίσης του καπιταλισμού-καζίνο, των κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών και τραπεζικών κύκλων, της μετατροπής της κρίσης των αγορών σε κρίση χωρών, λαών, επιχειρήσεων και ηγεσιών καθώς και για τις δύο διαφορετικές στρατηγικές, που αφορούν η μια στο νεοφιλελευθερισμό, στην ύφεση, στην ανεργία, στη φτώχεια και στη διάλυση των επιχειρήσεων και η άλλη στην προοδευτική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημόσιων εσόδων, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στις επιχειρήσεις με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Το κυρίαρχο μπλοκ της ευρωπαϊκής δεξιάς επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική με κατεύθυνση τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου και χιλιάδων επιχειρήσεων. Οδήγησε σε ύφεση και σε εκατομμύρια ανέργους, διαλύοντας οικονομικές και κοινωνικές δομές εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας με αποτέλεσμα το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο δεκάδων χωρών στην Ε.Ε. Εμείς δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι εκεί θα οδηγούσε αυτή η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και έχουμε όλες τις δυνατότητες να οδηγήσουμε σε ήττα σε κάθε χώρα και συνολικά στην Ε.Ε. αυτή την πολιτική που στην Ελλάδα εκφράζεται μέσα από το κοινωνικά μειοψηφικό, μνημονιακό μπλοκ της σύγχρονης συντηρητικής συμμαχίας Ν.Δ. και του εναπομείναντος, μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ που αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό δείγμα κρατικού μορφώματος απέναντι στην ελληνική κοινωνία.
Οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες, η κοινωνική βάση μπροστά στην παρακμή του ΠΑΣΟΚ, κράτησε αρχές έναντι της δεξιάς, νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής πολιτικής της ηγεσίας της παράταξής τους. 2.5 εκατομμύρια και πλέον πολίτες, που το 2009 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, πλέον του έχουν στρέψει την πλάτη καθώς επίσης, και χιλιάδες μέλη και στελέχη του.
Στην παρακμή και στη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν τόσο διαχρονικά φαινόμενα αλλοτρίωσης, κατάχρησης εξουσίας και απιστίας, όσο και το ότι την τελευταία περίοδο, οι ηγεσίες του με τις πολιτικές τους και στελέχη που πρωτοστάτησαν σε αυτές, οδήγησαν στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, την υποτίμηση της και στην διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σταθερή τους επιδίωξη αποτελεί ο εθισμός μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας στην απάθεια, επιδεικνύοντας πρωτοφανή πολιτικό αυτισμό και εμφανιζόμενοι ως έχοντες το ακαταλόγιστο για τις ευθύνες τους. Προκαλούν τη δημοκρατική συνείδηση των πολιτών και δημιουργούν καθημερινά το έδαφος για την απαξίωση συνολικά της Πολιτικής, της αποστροφής από τα κοινά.
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ επομένως, είναι αποτέλεσμα της παρακμής, της ηθικής κατάπτωσης και της συντριβής ενός μετώπου ετερόκλητων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων χωρίς ιδεολογική και πολιτική ενότητα και στελέχωση και από ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες. Η κατάληξη είναι ένα μεταλλαγμένο μόρφωμα, ως προς τις προοδευτικές αξίες και αρχές, μια εκφυλισμένη και μεταμορφωμένη νομενκλατούρα ανθρώπων με επιδιώξεις που δεν αφορούν στο δημόσιο συμφέρον και στην ελληνική κοινωνία, που ουδεμία σχέση έχουν με ένα ιστορικό προοδευτικό κόμμα, όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ των αξιών και των αγώνων με ουσιαστική προσφορά στον τόπο.
Τα θετικά και τα αρνητικά του για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, κρίνονται και θα κριθούν ιστορικά. Οι σχεδιασμοί ορισμένων παραγόντων να μεταμορφωθούν με δήθεν νέα εκλογικά σχήματα, ήδη έχουν γίνει κατανοητοί ως προς τους σκοπούς τους. Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν ότι αποτελούν δημιουργούς της κρίσης και μέρος του προβλήματος και όχι φορείς προοδευτικών λύσεων.
Στην αρχή της κρίσης μιλήσαμε για την προοδευτική έξοδο από την κρίση και το ανάλογο σχέδιο τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο. Τις θέσεις αυτές με σαφή αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης, τις έχουμε διατυπώσει στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας για την Προοδευτική έξοδο από την κρίση πολύ πριν την ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ.
Μετά από μια 4ετία κοινωνικής και οικονομικής διάλυσης στη χώρα, αποδείχτηκε ως η μόνη στέρεη και δοκιμασμένη προοπτική που υιοθέτησαν και ακολούθησαν τόσο πολιτικά κόμματα όσο και κοινωνικές οργανώσεις.
Το καθοριστικό ζήτημα όσον αφορά την έξοδο από την κρίση είναι: σε ποια κατεύθυνση, υπέρ ποιών συμφερόντων, με ποιες πολιτικές επιλογές και με ποιες κοινωνικές δυνάμεις.
Αποτελεί πλέον καθημερινό βίωμα για κάθε Έλληνα πολίτη, το ποια είναι τα οικονομικά και κοινωνικά δίκτυα, όπως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η χρηματιστηριακή ολιγαρχία, η μεγάλη αστική τάξη και το παρασιτικό κεφάλαιο δηλαδή, μια προκλητική μειοψηφία κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων που ωφελήθηκαν από την κρίση, συνεχίζουν να ωφελούνται και επιδιώκουν να εξακολουθήσουν να το πράττουν και στο μέλλον σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αντίστοιχες είναι οι εξελίξεις σε κάθε χώρα της Ε.Ε., μη εξαιρουμένων και των δοκιμασιών μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού.
Αιχμή της κρίσης στη χώρα αποτελούν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές και τα μνημόνια λιτότητας, διάλυσης του κοινωνικού κράτους και κατάλυσης δικαιωμάτων.
Επιδίωξαν με τα μνημόνια, που αποτελούν τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων επιλογών, την αφαίμαξη των εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών, την υποτίμηση της αξίας της εργασίας και κάθε περιουσιακού στοιχείου και συνεχίζουν για να δημιουργήσουν τετελεσμένα όσον αφορά στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της χώρας. Εκποιώντας δυναμικούς κλάδους, επιχειρήσεις, οργανισμούς και τράπεζες σε hedge funds και καθιστώντας την ελληνική Οικονομία δορυφορική και συμπληρωματική στις Οικονομίες άλλων χωρών με προεξάρχουσα την γερμανική και έχοντας ως αιχμή την «αποικιοποιηση» της χώρας και την «ομηρεία» του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων.
Αποτελεί πρόκληση για κάθε δημοκρατικό πολίτη, η πλήρης αντιστροφή των νοημάτων μέσω μιας προσχηματικής προπαγάνδας προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού και να νομιμοποιηθούν οι ασκούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και όσοι υλοποιούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μέτρα, προβαίνουν σε κατάφωρη καταστρατήγηση και βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις: τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ακύρωση κοινωνικών κατακτήσεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την υπό-χρηματοδότηση υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους ή των δημοσίων επενδύσεων, τις απολύσεις εργαζομένων, τη καθιέρωση της ημι-απασχόλησης, τη μείωση αποδοχών, τη διεύρυνση της παραοικονομίας.
Αυτή η στρατηγική και οι εν λόγω αντικοινωνικές και αντι-αναπτυξιακές επιλογές της, έχουν όνομα. Αποτελούν απορρυθμίσεις, μια νέα μορφή της Αντιμεταρρύθμισης και της συντηρητικής πολιτικής. Αυτές οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο.
Συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των μνημονίων που ασκούν και που αποτελούν γεγονότα και όχι αξιολογήσεις και τα αποσιωπούν συστηματικά, γεγονότα που έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των ισχυρών, σε φτωχοποίηση εκατομμύρια Έλληνες και σε οικονομική και κοινωνική διάλυση, είναι:
• Ύφεση που ανέρχεται στο 5%,
• μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον (60 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ),
• Από το 2010 μέχρι και το τέλος του 2013, η χώρα θα έχει δανειστεί από την τρόικα περί τα 219 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 163 δισ. ευρώ επιστρέφονται ως αποπληρωμές στους κάθε είδους πιστωτές που κατέχουν ελληνικά χρεόγραφα (αναχρηματοδότηση δημόσιου χρέους) και άλλα 48,2 δισ. ευρώ έχουν δεσμευθεί στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Από το σύνολο δηλαδή, των 219 δισ. ευρώ του δανείου, τα 211,2 δισ. ευρώ κατευθύνονται είτε στα ταμεία των πιστωτών, είτε στις τράπεζες.
• Μαζική μεταφορά καταθέσεων δεκάδων δις ευρώ σε γερμανικές τράπεζες και σε άλλες τράπεζες χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα την πιστοληπτική ασφυξία στη χώρα και την ενίσχυση, μεταξύ άλλων, της ρευστότητας των δικών τους οικονομιών. Ηδή πλέον, των 350 δισεκατομμυρίων ευρώ έχουν μεταφερθεί από καταθέτες τραπεζών δεκάδων χωρών της Ε.Ε. κυρίως σε τράπεζες γερμανικών και γαλλικών συμφερόντων.
• 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο,
• μείωση των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού από 40% έως 60%,
• 200 χιλιάδες λουκέτα σε παραγωγικές επιχειρήσεις που θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για την επαναλειτουργία τους τόσο ως προς την παραγωγή προϊόντων προστιθέμενης αξίας και εξαγωγικού χαρακτήρα,
• Δεκάδες χιλιάδες λουκέτα σε καταστήματα και απολύσεις,
• Αποσάθρωση της νέας γενιάς της χώρας με 150 χιλιάδες Έλληνες νέους επιστήμονες, μετανάστες.
• 3 εκατομμύρια 500 χιλιάδες άνθρωποι στα όρια της φτώχειας,
• δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε ανθρωπιστική κρίση και σε συσσίτια,
• δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριών με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος,
• αναδιανομή δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο,
• κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
• διάλυση των εργασιακών σχέσεων
• πλήρης πολιτική απαξίωση σε θέματα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και ήθους και
• διαμόρφωση στην ελληνική κοινωνία ενός αισθήματος πλήρους ματαίωσης και μιας κουλτούρας γνωστής από την εποχή του ναζισμού, περί συλλογικής ευθύνης, συλλογικής ενοχής, συλλογικής ήττας και της μετάθεσης των ευθυνών σε άλλους.
Μπροστά σε αυτή τη νέα καταστροφική πραγματικότητα, στην εκτεταμένη ανθρωπιστική κρίση, στη νέα φτωχοποίηση δεν αρκεί μόνο ο αγώνας μας. Χρειαζόμαστε λύσεις. Οι υπέρμαχοι της στρατηγικής της λιτότητας προτείνουν ανάπτυξη χωρίς δανεισμό στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Προφανώς πρώτον, θέλουν να αποσιωπούν την έλλειψη ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα, λόγω του ότι οι τράπεζες που αποτελούν έναν σημαντικό παράγοντα που συνέβαλε στην παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, παρόλη την ανακεφαλαιοποίηση, δεν ασκούν οικονομική πολιτική υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Και δεύτερον, ότι η ελληνική οικονομία σε καθεστώς πλήρους ύφεσης, δεν έχει εξωστρεφή χαρακτήρα και μέχρι να ανακάμψει απαιτείται χρόνος, πέραν της δεκαετίας.
Ασφαλώς, και αντιμετώπιζε προβλήματα η χώρα. Τα καθοριστικά όμως, ήταν και είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή και η διαφθορά διότι ορισμένοι κύκλοι επιδιώκουν να επικρατήσει η θεωρία του «ω γέγονε, γέγονε» και να αποσιωπηθούν και να υποβαθμιστούν μεν, τα δύο από αυτά μεγάλα προβλήματα που απαιτούν λύση στη χώρα, καθώς και άλλα που δεν επηρέασαν και δεν επηρεάζουν στον ίδιο βαθμό την κρίση. Σύμφωνα, άλλωστε με τους επίσημους οργανισμούς η Ελλάδα είχε τα λιγότερα δημόσια έσοδα. Είχε πρωτίστως, κρίση εσόδων με προεξάρχουσα τη φοροδιαφυγή και δευτερευόντως, κρίση δαπανών. Ενώ, όσον αφορά τη διαφθορά, αν και αποτελεί θετική εξέλιξη η επιμονή δικαστικών λειτουργών στη διερεύνηση σε υποθέσεις κατάχρησης και απιστίας, ωστόσο είναι γνωστό πώς η ολιγαρχία και η διαπλοκή ιδιοποιήθηκε τεράστιο πλούτο και εξακολουθεί να μένει στο απυρόβλητο.
Η λύση στο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της χώρας προϋποθέτει την ήττα του μνημονιακού μπλοκ, νέα διακυβέρνηση και νέα οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα βασίζεται στη βιωσιμότητα του χρέους και στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας και σε ένα έκτακτο πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων για το πρώτο και καθοριστικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας και για τη βαθμιαία αποκατάσταση των καταστραφέντων διαθέσιμων εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών. Μια νέα κυβέρνηση που θα εξασφαλίσει τα ελάχιστα. Δηλαδή, μια σχετική ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και ένα πρόγραμμα έκτακτων ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Για να μπορούμε να μιλήσουμε εν συνεχεία, για μια νέα περίοδο και για την οργάνωση και την απόδοση της ελληνικής οικονομίας βραχύ-μεσοπρόθεσμα. Στα πλαίσια αυτά, καλούμε να επιδείξουν πατριωτική ευαισθησία και να επαναπατρίσουν τα δεκάδες δις ευρώ, όλοι όσοι ενστερνίστηκαν την οργανωμένη κινδυνολογία της διαπλοκής ότι δήθεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις τους.
Ως Δημοκράτες, ως Προοδευτικοί άνθρωποι, ως πολίτες που υπερασπιζόμαστε αρχές δικαίου και τις ιστορικές αξίες του Διαφωτισμού, επιβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Αποτελούν δε, φρούδες ελπίδες και περιτύλιγμα στις πολιτικές της βαρβαρότητας, τα περί δήθεν «μετά-μνημονιακής εποχής». Παρόμοια παραμύθια έλεγαν και για τη δήθεν αποβολή της χώρας από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Είναι γνωστό ότι τα μνημόνια αποτελούν τον πιο σκληρό πυρήνα της δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηγεσίες του μνημονιακού μπλοκ ως νέοι ταχυδακτυλουργοί προσπαθούν να τα εμφανίσουν ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί και δεν υπάρχουν.
Οι εγχώριοι απολογητές των μνημονίων, της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού στην πρώτη περίοδο της κρίσης αποτελούσαν τους υπέρμαχους των μονεταριστικών πολιτικών και της δημοσιονομικής βίας. Διότι θεωρούσαν ότι μεταξύ των άλλων, θα ωφελούνταν από αυτή και ότι δεν θα τους άγγιζε. Με τις πολιτικές επιλογές τους δεν κατέστρεψαν μόνο τη μεσαία τάξη αλλά και εκτεταμένα τμήματα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων
Η ύφεση, το στέγνωμα της αγοράς και η κάθετη έλλειψη χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα, οδηγεί σε ρήγματα στην εν λόγω πολιτική και σε απομόνωση, καθότι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα τους οδηγήσει σε εκλογική ήττα και συντριβή στην επόμενη ετυμηγορία. Ωστόσο, απομονωμένο το μνημονιακό μπλοκ σε αγαστή σύμπλευση με τη νεοφιλελεύθερη κυρίαρχη πολιτική στην Ε.Ε., εμμένει στη συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας, στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας στη βάση του γνωστού Σύμφωνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας της Ε.Ε.
Και στη βάση αυτής της στρατηγικής λιτότητας θα επιδιώκουν να προβαίνουν σε διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους και αυτά θα τα αποκαλούν «μετά-μνημονιακή εποχή» ή «μετά την κρίση εποχή». Προετοιμάζουν δε, το πακέτο τόσο για τη μετάθεση του χρέους, αντί της διαγραφής μέρους του όσο και το νέο οικονομικό πρόγραμμα λιτότητας μετά τις Ευρωεκλογές.
Στο πλαίσιο της νέο-αποικιακής πολιτικής τους, επιδίωξη τους είναι η μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας και με φτωχοποιημένο το ανθρώπινο δυναμικό. Ο ελληνικός λαός έχει ήδη υποστεί τη βία καταστροφής εισοδημάτων, αμοιβών και θέσεων εργασίας και η ελληνική νεολαία οδηγείται στην αναβίωση και επέκταση εκ νέου των ελληνικών κοινοτήτων ανά τον κόσμο σε μια πρωτοφανή μετανάστευση ανθρώπινου δυναμικού, με το πλέον υψηλό επίπεδο γνώσεων ενώ αποτελεί ήδη παγιωμένη κατάσταση η κοινωνία του «ενός τρίτου και των δύο τρίτων». Αν μια φορά το κυρίαρχο θέμα είναι η ανεργία των νέων, ίσης και ανώτερης σημασίας αποτελεί το ότι η νέα γενιά τόσο για την ευημερία της χώρας συνολικά όσο και την ατομική τους πρόοδο και εξέλιξη, χρειάζεται να εργαστεί σε θέσεις οικονομίας της γνώσης. Η αναβάθμιση της χώρας που επετεύχθη σε πολλούς τομείς, όπως το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας με υψηλό επίπεδο γνώσεων, πρέπει να αποτελέσει μαζί με τη μεταφορά πόρων προς την καινοτομία και την οικονομία γνώσης, επιλογή άμεσου, βραχυπρόθεσμου και μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα.
Λόγω της καταστροφής επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας, ορισμένοι κύκλοι που δεν είναι και τόσο άδολοι, προβάλλουν ως πανάκεια την επιστροφή στον αγροτικό τομέα και την πρωτογενή παραγωγή.
Όσοι κατευθύνουν στην παραγωγή προϊόντων χωρίς προστιθέμενη αξία, χωρίς ποιότητα, χωρίς βιομηχανία και ως εκ τούτου δευτερογενή τομέα και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και σύγχρονα δίκτυα, απλώς αποτελούν μέρος των κερδοσκοπικών επιδιώξεων και της οικονομικής καθήλωσης του τόπου. Ανταγωνιστική οικονομία δε χτίζεται χωρίς επενδύσεις, με υποβαθμισμένα προϊόντα, τριτοκοσμικές αμοιβές και εφεδρείες ανέργων.
Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική που την εμφανίζουν ως «σωτηρία της χώρας» και μονόδρομο, επιστρατεύοντας όλο το συντηρητικό οπλοστάσιο της προπαγάνδας και του εκφοβισμού.
Σε όλη τη χώρα πλέον, η κεντρική συζήτηση αφορά στην εναλλακτική λύση. Το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας, οι παραγωγικές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της εργασίας στις πόλεις, και στην ύπαιθρο, η νεολαία, οι άνεργοι, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θέλουν μια δημοκρατική και προοδευτική λύση.
Στην προοδευτική κατεύθυνση της χώρας δεν συμβάλλουν η πόλωση, τα διλήμματα και η δημιουργία αντί-συσπειρώσεων που προωθούν ορισμένες δυνάμεις και που πάντα ιστορικά ενίσχυαν και ισχυροποιούσαν τις επιδιώξεις της Δεξιάς. Όπως επίσης, δε συμβάλλουν και πρακτικές συγκρότησης μετώπων χωρίς συνεκτικές πολιτικές, που να πατούν στερεά στο έδαφος πραγματικών λύσεων για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Η πρακτική των μετώπων και των συμμαχιών για να φύγει η Δεξιά, την έχουμε γνωρίσει.
Θέση μας είναι η ενότητα του λαού στη βάση και η δημοκρατική συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα που να βασίζεται σε κοινές θέσεις και λύσεις για την έξοδο από την κρίση.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι οι κύκλοι και οι παράγοντες του μνημονιακού μπλοκ, που προωθούν τη λεγόμενη «εθνική πολιτική ενότητα», που αποτελεί μια συντηρητική στρατηγική, αποβλέπουν στο να απαλλάξουν από τις ευθύνες πολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν και πρωτοστάτησαν σε αυτή την αρνητική εξέλιξη για τη χώρα. Να εδραιώσουν τη θεωρία του μονόδρομου που έβλαψε τη χώρα και την κοινωνία και ωφέλησε τους «ημέτερους» τους. Να συσκοτίσουν την ουσία των κυρίαρχων προβλημάτων και των λύσεων που απαιτούνται με βάση συγκεκριμένα συμφέροντα. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις των μνημονίων που επιδεικνύουν πρωτοφανή αυταρχισμό και διοχετεύουν αδιαλείπτως κινδυνολογικά σενάρια δίνοντας μάχες οπισθοφυλακών. Είναι και ένα μέρος του επιχειρηματικού κόσμου που έχει στενό συμφέρον να υποστηρίξει αυτή την καταστροφική πορεία και ήδη αποπειράται να επιβάλλει συνθήκες κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων στους εργαζόμενους, με απειλές και αποκλεισμούς για την εργασιακή τους ασφάλεια. Πρόκειται για πρακτική που γυρίζει τη χώρα δεκαετίες πίσω.
Η χώρα όμως, και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο που χρειάζονται πρωτίστως, δημοκρατικές και προοδευτικές λύσεις και δευτερευόντως αναμετρήσεις.
Το αδιέξοδο το έχουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κρίσιμη καμπή, δεν θα το μετατρέψουν σε αδιέξοδο συνολικά της ελληνικής κοινωνίας και των προοδευτικών δυνάμεων.
Και είναι υπόθεση που μας αφορά να μην οδηγήσουν την ελληνική Δημοκρατία σε μια μειοψηφική κατάσταση αναμετρήσεων, όπως συνέβη στις εκλογές του 2012, όπου απείχαν το 38% των πολιτών που είχαν δικαίωμα ψήφου. Να απομονώσουμε τις επιδιώξεις ορισμένων κύκλων, από τη μία μεριά, για αποχή από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού και από την άλλη, να απομονώσουμε φαινόμενα ακροδεξιών ναζιστικών ομάδων μίσους και πολιτικής ανωμαλίας, οι οποίες ομάδες ελέγχονται και καθοδηγούνται από συγκεκριμένα δίκτυα συμφερόντων.
Η χώρα χρειάζεται μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία. Χρειάζεται μια δημοκρατική, προοδευτική διακυβέρνηση που θα δώσει αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στο κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάκτηση της αυτονομίας της πολιτικής από κάθε είδους συμφέροντα αλλότρια προς το δημόσιο συμφέρον και της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας, που θα απαλλάξει τον τόπο και την ΕΕ από το ΔΝΤ και την νεοφιλελεύθερη επικυριαρχία και θα συμβάλλει στη θεσμοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού νομισματικού μηχανισμού, αμοιβαιοποίησης του χρέους, εισαγωγής του θεσμού των ευρωομολόγων, μιας κοινής τραπεζικής αρχής και εγγύησης των καταθέσεων και μιας κοινά αποδεκτής δημοσιονομικής πολιτικής με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των χωρών-μελών της Ε.Ε. και με αντίστοιχες μεταβιβάσεις από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ και βασικές της επιταγές όξυναν την κρίση στην Ε.Ε. Πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί αποτυχία στην εξέλιξη των συνθηκών της Ε.Ε. του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι Μια νέα θεμελίωση με βάση την καθιέρωση της αρχής των εγγυήσεων εκ μέρους της Ε.Ε. για τις υποχρεώσεις κάθε μέλους της πρέπει να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο της αναθεώρησης συνθηκών σε συνδυασμό με την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Η ισοτιμία δε μπορεί να περιλαμβάνει πλεονασματικές και ελλειμματικές χώρες.
Η κρίση ξεκίνησε μεν, από τις Η.Π.Α. χώρα του δολαρίου, όπου τράπεζες και επιχειρήσεις προέβαιναν σε πρακτικές καπιταλισμού-καζίνο και οδήγησαν σε κατάρρευση ενός μέρους του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Το ίδιο όμως, σύστημα των απαξιωμένων χρηματοπιστωτικών τίτλων μετέφερε την κρίση στην Ε.Ε. με νόμισμα το ευρώ, καθότι η αρχιτεκτονική του δεν ήταν σε συνοχή με τις δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές των χωρών της Ευρωζώνης. Η κρίση ήταν του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της υπερ-συγκέντρωσης κεφαλαίων και όχι των νομισμάτων. Επελέγησαν πολιτικές μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες στην Ε.Ε. σε αντίθεση με τις Η.Π.Α. που επέλεξαν την πληθωριστική πολιτική έναντι του «σκληρού ευρώ» της Ε.Ε. Η κρίση αφορά στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, αυτό καθαυτό και όχι στα εργαλεία του. Χρειάζεται λοιπόν, ανασύνταξη της ελληνικής οικονομίας σε παραγωγική βάση και όχι την παράδοση της στη βορά των κερδοσκοπικών αγορών.
Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης πιστοποιούσαν τη φερεγγυότητα οικονομιών δεκάδων χωρών και οδήγησαν τις κρατικές οικονομίες σε διάλυση. Ανεξαρτήτως νομισμάτων, διότι υποτάχθηκαν πολιτικές ηγεσίες στη στρατηγική τους και στις επιδιώξεις τους. Ηγεσίες που για μια δεκαετία και πλέον, επικροτούσαν τη θεωρία της αυτορρύθμισης των αγορών και των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Η εξέλιξη της κρίσης ως κρίση χρέους τραπεζών και μακροοικονομικών μεγεθών δε καθορίστηκε από τη διαφορετικότητα των νομισμάτων αλλά από πολιτική επιλογή υποτίμησης ή σκληρών νομισμάτων.
Πέραν όμως, από το θεσμικό πλαίσιο, η Ε.Ε. δέχεται πιέσεις από ένα τριτοκοσμικό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στο περιβαντολλογικό, κοινωνικό και οικονομικό «νταμπινγκ», όπου αναδυόμενες οικονομίες και κοινωνίες σε χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια και με αντίστοιχες υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας και παραγωγής δημιουργούν μεγάλη ένταση σε διεθνές οικονομικό επίπεδο και η κρίση ήδη έχει επιφέρει διεθνή οικονομική επιβράδυνση. Δημιουργούνται μεγάλες οικονομικές ενώσεις τόσο η Διατλαντική που είναι σε εξέλιξη μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. όσο και στην Ευρασία και κυρίως στην ΝΑ Ασία και στην Κίνα όπου μετατοπίζεται και το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων.
Η επιδίωξη του νεοφιλελευθερισμού για μια «κινεζοποιημένη» Ευρώπη θα ηττηθεί και ενόψει των Ευρωεκλογών θέτουμε τα εξής:
• Τι θα παράγει η Ευρώπη;
• Για ποιον και ποια θα είναι η θέση των εργαζομένων;
• Ποιες συμφωνίες πρέπει να επανεξεταστούν με όρους ευρωπαϊκού πολιτισμού;
Σε αυτό το διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό πλαίσιο, θεωρούμε ότι χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις με αρχές και αξίες που θα τις ασκούν έμπρακτα, που δεν θα αυθαιρετούν απέναντι στα πραγματικά δεδομένα της χώρας, που θα λειτουργούν συλλογικά και δεν θα επιτρέπουν την λειτουργία κανενός μονοπρόσωπου θεσμού, που αποτέλεσε διαχρονικά στη χώρα μας σημαντικό παράγοντα εκτροπής και αυθαιρεσιών. Τα «βοναπαρτικά» πολιτικά συστήματα με συνταγματικό μανδύα που προωθούν ορισμένοι μνημονιακοί κύκλοι, θα πέσουν στο κενό.
Ειδικότερα, πολιτικά δίκτυα και προσωπικότητες του μνημονιακού μπλοκ προκειμένου να αποσιωπήσουν τη δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας εξαιτίας των επιλογών τους, προβάλλουν ως κυρίαρχο θέμα μια ανειλικρινή και ατελέσφορη ρητορεία περί του πολιτικού συστήματος. Όλες οι καπιταλιστικές χώρες έχουν ένα πολιτικό σύστημα αλλά είναι οι πολιτικές επιλογές, αυτές που κυρίως καθορίζουν τις εξελίξεις. Η φοροδιαφυγή, η διάλυση της παραγωγικής βάσης και η διαφθορά, προβλήματα που απασχολούν και άλλες χώρες, δεν είναι απότοκο των πολιτικών συστημάτων αλλά των πολιτικών και οικονομικών επιλογών των ηγεσιών τους. Ασφαλώς, και υπάρχουν θέματα εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος, όπως αυστηρότεροι κανόνες, διαφάνεια και κοινωνικός έλεγχος, μείωση του αριθμού των αντιπροσώπων, μονοεδρικές περιφέρειες, ανασύνταξη των περιφερειών και των δήμων αλλά οι συντηρητικές δυνάμεις θέλουν υπό το μανδύα των αλλαγών στο πολιτικό σύστημα, να επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές ενώ οι προοδευτικές δυνάμεις επιδιώκουν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνία και τους πολίτες σε νέους ορίζοντες. Ουδείς εξ αυτών αναφέρεται στην αυτονομία της Πολιτικής και στην πιο ακραία στρέβλωση του πολιτικού συστήματος που αφορά το σύστημα διαπλοκής επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών και ΜΜΕ, στις πρακτικές χειραγώγησης και προώθησης επιλογών.
Ειδικότερα, πέραν της οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης της χώρας, οι εν λόγω κύκλοι σιωπούν εκκωφαντικά για την υποβάθμιση των νομοθετικών αρμοδιοτήτων του Κοινοβουλίου, για την «ετερο-διοίκηση» που έχει υποκαταστήσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση όπου κατ’ επανάληψη δημοτικοί άρχοντες έχουν επιβεβαιώσει ότι μείζονες αποφάσεις λαμβάνονται στο Βερολίνο και στα Υπουργεία, καταλύοντας κάθε έννοια και συνταγματική τάξη του θεσμού της Τ.Α.
Προς αυτή την κατεύθυνση και ύστερα από τη συμμετοχή μας, καθ’ όλη αυτή την περίοδο σε κάθε δημοκρατική και προοδευτική δράση, θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα και οφείλουμε να συμβάλλουμε στην αναγέννηση του σοσιαλιστικού κινήματος, στην ανασύνταξη των σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και στην ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κόμματος, δημοκρατικού και προοδευτικού:
• για να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής
• για την επιστροφή στην πολιτική και την οικονομία
• για την ανάκτηση της κυριαρχίας και της ισοτιμίας της χώρας,
• για την δημοκρατική λύση και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση
• για την αυτονομία της πολιτικής
• για την λαϊκή κυριαρχία,
• για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και
• για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κόμμα αυτόνομο και αυτοτελές που θα λάβει μέρος στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Πολιτική δύναμη χωρίς εξαρτήσεις, έξω από τα δίκτυα αντί-λαϊκών συμφερόντων και με δεσμούς με την ελληνική κοινωνία
Η Πρωτοβουλία για την ίδρυση του κόμματος προέβη στη δημοσίευση ενός σχεδίου μια συμβολική μέρα για την νεοελληνική ιστορία, την 24η Ιουλίου 2013, όταν 39 χρόνια πριν η χώρα έβγαινε μέσα από μια μεγάλη εθνική κρίση με την εθνική προδοσία στην Κύπρο και την κατάρρευση μιας ξενοκίνητης δικτατορίας. Ο Κυπριακός λαός δοκιμάζεται ξανά, 4 δεκαετίες μετά την εισβολή και κατοχή. Το Κυπριακό παραμένει άλυτο. Ευτυχή εξέλιξη αποτελεί η ανεύρεση κοιτασμάτων που θα δώσει δύναμη στη Μεγαλόνησο. Η κρίση προκάλεσε ύφεση, φτώχεια και ανεργία. Και ο Κυπριακός λαός δίνει ξανά τις νέες μάχες του και θα είμαστε όπως μέχρι τώρα διαχρονικά συμπαραστάτες του.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού καθόρισαν την τότε εξέλιξη για τη δημοκρατική πορεία του τόπου. Σήμερα, κρίνονται δύο διαφορετικοί δρόμοι για την πορεία της χώρας. Μια μειοψηφική πολιτική που ευνοεί και αναδιανέμει πλούτο, κοινωνική και πολιτική δύναμη υπέρ των ολίγων και σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού της χώρας μας, πολιτική που σωρεύει αδιέξοδα, που έχει αποτύχει παταγωδώς, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας και φτώχιας και που έχει διαμορφώσει τους όρους μιας μεγάλης κρίσης που δοκιμάζει την ελληνική κοινωνία και η άλλη, κοινωνικά πλειοψηφική και οικονομικά βιώσιμη, που αφορά στην προοδευτική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη, στην αναδιανεμητική πολιτική, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημόσιων εσόδων, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στις επιχειρήσεις σε δυναμικούς κλάδους με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Μέσα από αυτή την κρίση και τη δοκιμασία της κρίσης, κόμματα πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικές οργανώσεις και πολίτες έχουν διαμορφώσει προϋποθέσεις για μια εναλλακτική λύση και για την έξοδο από την κρίση με όρους κοινωνίας.
Η παρούσα Διακήρυξη θα αποτελέσει το πλαίσιο για το προγραμματικό σχέδιο που θα δοθεί στη δημοσιότητα άμεσα.
Καλούμε να συμμετάσχουν στην πλαισίωση και στη δράση του Σοσιαλιστικού κόμματος εργαζόμενοι και άνεργοι, νέες και νέοι, αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης, της παιδείας και της υγείας, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς και επαγγελματικών, συνεταιριστικών, συνδικαλιστικών, κοινωνικών και οικολογικών οργανώσεων.
Η συντριπτική πλειοψηφία έχουμε υποστεί κοινωνικά και οικονομικά πλήγματα καθώς και σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Ωστόσο, αφήνουμε στην άκρη την απάθεια, τη δυσπιστία, τη ματαίωση και κάθε λογική παραίτησης που επιδιώκει το σύστημα και μπαίνουμε στη μάχη.
Στην ιστορική αυτή περίοδο για τη χώρα, κάθε Δημοκράτης, κάθε Σοσιαλιστής, κάθε Προοδευτικός πολίτης έχει βαρύτερη ευθύνη, που θα τιμά τη συμμετοχή του, τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που όλοι από κοινού δώσαμε.
Είναι στο χέρι μας να συμβάλλουμε στην ανάκαμψη της χώρας, σε έξοδο από την κρίση και σε ελπιδοφόρα πορεία.
Έχουμε τη δυνατότητα ως λαός και ως χώρα να βαδίσουμε σε μια δημοκρατική και προοδευτική λύση, με σχέδιο και προοπτική.
Με γνώση, συνέπεια, αξιοπιστία. Θέλουμε και μπορούμε.
Οι αρχές ασκούνται έμπρακτα.
Email: socialistparty.gr@gmail.com
Site: www.socialistparty.gr
http://socialistpartygr.blogspot.gr/2014/01/blog-post_26.html
Υπό συνθήκες, καπιταλιστικής και υποβόσκουσας γεωπολιτικής κρίσης, η χώρα βρίσκεται σε μια μεγάλη καμπή, η Δημοκρατία και η κυριαρχία της χώρας έχουν υπονομευθεί, ο ελληνικός λαός είναι σε μεγάλη αγωνία για το αύριο και οι δεξιές-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις ασκούν πολιτική αντίθετη με τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια, όπου τον κυρίαρχο ρόλο έχουν η οικονομική ολιγαρχία, η διαπλοκή και χειραγώγηση σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών.
Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ε.Ε. προωθούν συμφέροντα έξω από κατεκτημένες αρχές αμοιβαιότητας και συνεργασίας, αποδομούν την ίδια την Ευρώπη και ωθούν στην αναβίωση των εθνικισμών.
Αυτή η αρνητική εξέλιξη, αποτελεί έναν πολιτικό μεσαίωνα τόσο για τη χώρα όσο και για τις προοδευτικές δυνάμεις, συνολικά.
Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία από κοινού, ανταποκρινόμενοι στη θέληση των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών και ως συνέχεια των αγώνων της πρόσφατης πολιτικής περιόδου, για την ίδρυση Σοσιαλιστικού κόμματος.
Είμαστε δίπλα στους απολυμένους ανθρώπους από την εργασία τους, στους ανέργους, στους ανθρώπους που είναι στα συσσίτια, στους ανθρώπους που καταστράφηκαν τα εισοδήματα τους και οι επιχειρήσεις τους, στους άστεγους, στους νέους πτυχιούχους και επιστήμονες της χώρας που ματαιώνονται τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους και συνολικά, σε κάθε δοκιμαζόμενο συμπολίτη μας.
Εκ των προτέρων και έγκαιρα, έχουμε μιλήσει με εντιμότητα για την κρίση στη χώρα και στην Ε.Ε.
Η κρίση πρωτίστως, έχει στη βάση της τη νέο-συντηρητική, νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που σωρεύει κέρδη για τον παρασιτισμό και ζημιές για τους λαούς. Είναι η δομική κρίση του κυρίαρχου μοντέλου του καπιταλισμού που μέσα από τις αντιφάσεις και αντιθέσεις του, προκάλεσε μια σειρά κρίσεων με πιο πρόσφατη αυτή που διερχόμαστε.
Η κρίση είναι καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη από τις χρηματοπιστωτικές ελίτ και από πολιτικούς, είτε νεοφιλελεύθερους είτε από τους μη έχοντες αρχές οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και αίσθηση των συνεπειών.
Η κρίση είναι πολιτική. Και η λύση πρέπει να είναι πολιτική. Η υποταγή και η ενσωμάτωση των πολιτικών ηγεσιών πραγματοποιήθηκε, υπό την εποπτεία της γερμανικής ολιγαρχίας.
Στην πρώτη φάση, οδήγησε στην υποκατάσταση του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών από την Διακυβερνητική των ηγεσιών Γερμανίας και Γαλλίας και πλέον, από άποψη ουσίας στην επιβολή της μονοκρατορίας, του μονοπωλίου και της πολιτικής επικυριαρχίας της πολιτικής ελίτ της Γερμανίας που συμπλέει και προωθεί τις επιδιώξεις των συμφερόντων της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας, των αγορών και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, καταλύοντας τον πυρήνα των αρχών, των θεσμών και των λειτουργιών της Ε.Ε.
Υπό την κυριαρχία των επιδιώξεων της γερμανικής και προτεσταντικής δεξιάς, επέβαλαν τους νέο-αποικιακούς όρους μιας «Γερμανικής Ευρώπης», σε χώρες τόσο του Νότου όσο και του Βορρά.
Είναι προφανές ότι η Πολιτική οδηγήθηκε σε ήττα και κατάπτωση. Και πρώτα από όλα έχουμε ευθύνη να επαναφέρουμε την Πολιτική και τις αρχές της, στην Ελλάδα και την Ε.Ε.
Η κρίση είναι οικονομική και κοινωνική. Καθήκον μας είναι να αγωνιστούμε για να επαναφέρουμε την Οικονομία στην Ελλάδα και στην Ε.Ε., απέναντι σε δύο βάρβαρες κερδοσκοπικές και μεσαιωνικές επιδιώξεις των χρηματιστηριακών και τοκογλυφικών κεφαλαίων. Αυτές αφορούν στην περαιτέρω συγκέντρωση πλούτου και στην διαρκή απαίτηση να ανέλθει το μέσο ποσοστό κέρδους κεφαλαίων με την κατάλυση κάθε δικαιώματος και κάθε διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων και των νοικοκυριών τόσο στη χώρα μας όσο και στην ευρωπαϊκή ήπειρο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Είναι κρίση ηγεσίας. Ηγεσίας κατώτερης των περιστάσεων που υποτάχθηκε σε εκβιασμούς ή συνομολόγησε με συμφέροντα αντίθετα προς αξίες και αρχές που αφορούν σε δημοκρατικές κοινωνίες. Πρωταγωνιστές αυτής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας είναι τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Κεντρικής Ευρώπης και βέβαια ενσωματωμένη σε αυτή την στρατηγική είναι και η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, που αποτελεί διαχειριστική δύναμη αυτής της πολιτικής.
Επιβεβαιώνεται έτσι, και η ιστορική θέση ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μια προσπάθεια διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα, η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά μια έντεχνη έκφραση ενός κόμματος του συστήματος. Να υπενθυμίσουμε σχετικά, την δικαιωμένη τοποθέτηση του Α. Παπανδρέου ότι «η Σοσιαλδημοκρατία έχει τόση σχέση με τον Σοσιαλισμό, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο».
Εκ των προτέρων, είχαμε μιλήσει και για το διεθνή χαρακτήρα της κρίσης του καπιταλισμού-καζίνο, των κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών και τραπεζικών κύκλων, της μετατροπής της κρίσης των αγορών σε κρίση χωρών, λαών, επιχειρήσεων και ηγεσιών καθώς και για τις δύο διαφορετικές στρατηγικές, που αφορούν η μια στο νεοφιλελευθερισμό, στην ύφεση, στην ανεργία, στη φτώχεια και στη διάλυση των επιχειρήσεων και η άλλη στην προοδευτική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημόσιων εσόδων, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στις επιχειρήσεις με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Το κυρίαρχο μπλοκ της ευρωπαϊκής δεξιάς επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική με κατεύθυνση τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου και χιλιάδων επιχειρήσεων. Οδήγησε σε ύφεση και σε εκατομμύρια ανέργους, διαλύοντας οικονομικές και κοινωνικές δομές εν ονόματι της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας με αποτέλεσμα το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο δεκάδων χωρών στην Ε.Ε. Εμείς δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι εκεί θα οδηγούσε αυτή η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και έχουμε όλες τις δυνατότητες να οδηγήσουμε σε ήττα σε κάθε χώρα και συνολικά στην Ε.Ε. αυτή την πολιτική που στην Ελλάδα εκφράζεται μέσα από το κοινωνικά μειοψηφικό, μνημονιακό μπλοκ της σύγχρονης συντηρητικής συμμαχίας Ν.Δ. και του εναπομείναντος, μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ που αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό δείγμα κρατικού μορφώματος απέναντι στην ελληνική κοινωνία.
Οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες, η κοινωνική βάση μπροστά στην παρακμή του ΠΑΣΟΚ, κράτησε αρχές έναντι της δεξιάς, νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής πολιτικής της ηγεσίας της παράταξής τους. 2.5 εκατομμύρια και πλέον πολίτες, που το 2009 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, πλέον του έχουν στρέψει την πλάτη καθώς επίσης, και χιλιάδες μέλη και στελέχη του.
Στην παρακμή και στη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν τόσο διαχρονικά φαινόμενα αλλοτρίωσης, κατάχρησης εξουσίας και απιστίας, όσο και το ότι την τελευταία περίοδο, οι ηγεσίες του με τις πολιτικές τους και στελέχη που πρωτοστάτησαν σε αυτές, οδήγησαν στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, την υποτίμηση της και στην διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σταθερή τους επιδίωξη αποτελεί ο εθισμός μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας στην απάθεια, επιδεικνύοντας πρωτοφανή πολιτικό αυτισμό και εμφανιζόμενοι ως έχοντες το ακαταλόγιστο για τις ευθύνες τους. Προκαλούν τη δημοκρατική συνείδηση των πολιτών και δημιουργούν καθημερινά το έδαφος για την απαξίωση συνολικά της Πολιτικής, της αποστροφής από τα κοινά.
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ επομένως, είναι αποτέλεσμα της παρακμής, της ηθικής κατάπτωσης και της συντριβής ενός μετώπου ετερόκλητων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων χωρίς ιδεολογική και πολιτική ενότητα και στελέχωση και από ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες. Η κατάληξη είναι ένα μεταλλαγμένο μόρφωμα, ως προς τις προοδευτικές αξίες και αρχές, μια εκφυλισμένη και μεταμορφωμένη νομενκλατούρα ανθρώπων με επιδιώξεις που δεν αφορούν στο δημόσιο συμφέρον και στην ελληνική κοινωνία, που ουδεμία σχέση έχουν με ένα ιστορικό προοδευτικό κόμμα, όπως ήταν το ΠΑΣΟΚ των αξιών και των αγώνων με ουσιαστική προσφορά στον τόπο.
Τα θετικά και τα αρνητικά του για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, κρίνονται και θα κριθούν ιστορικά. Οι σχεδιασμοί ορισμένων παραγόντων να μεταμορφωθούν με δήθεν νέα εκλογικά σχήματα, ήδη έχουν γίνει κατανοητοί ως προς τους σκοπούς τους. Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν ότι αποτελούν δημιουργούς της κρίσης και μέρος του προβλήματος και όχι φορείς προοδευτικών λύσεων.
Στην αρχή της κρίσης μιλήσαμε για την προοδευτική έξοδο από την κρίση και το ανάλογο σχέδιο τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο. Τις θέσεις αυτές με σαφή αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης, τις έχουμε διατυπώσει στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας για την Προοδευτική έξοδο από την κρίση πολύ πριν την ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ.
Μετά από μια 4ετία κοινωνικής και οικονομικής διάλυσης στη χώρα, αποδείχτηκε ως η μόνη στέρεη και δοκιμασμένη προοπτική που υιοθέτησαν και ακολούθησαν τόσο πολιτικά κόμματα όσο και κοινωνικές οργανώσεις.
Το καθοριστικό ζήτημα όσον αφορά την έξοδο από την κρίση είναι: σε ποια κατεύθυνση, υπέρ ποιών συμφερόντων, με ποιες πολιτικές επιλογές και με ποιες κοινωνικές δυνάμεις.
Αποτελεί πλέον καθημερινό βίωμα για κάθε Έλληνα πολίτη, το ποια είναι τα οικονομικά και κοινωνικά δίκτυα, όπως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η χρηματιστηριακή ολιγαρχία, η μεγάλη αστική τάξη και το παρασιτικό κεφάλαιο δηλαδή, μια προκλητική μειοψηφία κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων που ωφελήθηκαν από την κρίση, συνεχίζουν να ωφελούνται και επιδιώκουν να εξακολουθήσουν να το πράττουν και στο μέλλον σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αντίστοιχες είναι οι εξελίξεις σε κάθε χώρα της Ε.Ε., μη εξαιρουμένων και των δοκιμασιών μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού.
Αιχμή της κρίσης στη χώρα αποτελούν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές και τα μνημόνια λιτότητας, διάλυσης του κοινωνικού κράτους και κατάλυσης δικαιωμάτων.
Επιδίωξαν με τα μνημόνια, που αποτελούν τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων επιλογών, την αφαίμαξη των εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών, την υποτίμηση της αξίας της εργασίας και κάθε περιουσιακού στοιχείου και συνεχίζουν για να δημιουργήσουν τετελεσμένα όσον αφορά στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της χώρας. Εκποιώντας δυναμικούς κλάδους, επιχειρήσεις, οργανισμούς και τράπεζες σε hedge funds και καθιστώντας την ελληνική Οικονομία δορυφορική και συμπληρωματική στις Οικονομίες άλλων χωρών με προεξάρχουσα την γερμανική και έχοντας ως αιχμή την «αποικιοποιηση» της χώρας και την «ομηρεία» του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων.
Αποτελεί πρόκληση για κάθε δημοκρατικό πολίτη, η πλήρης αντιστροφή των νοημάτων μέσω μιας προσχηματικής προπαγάνδας προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού και να νομιμοποιηθούν οι ασκούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και όσοι υλοποιούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μέτρα, προβαίνουν σε κατάφωρη καταστρατήγηση και βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις: τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ακύρωση κοινωνικών κατακτήσεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την υπό-χρηματοδότηση υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους ή των δημοσίων επενδύσεων, τις απολύσεις εργαζομένων, τη καθιέρωση της ημι-απασχόλησης, τη μείωση αποδοχών, τη διεύρυνση της παραοικονομίας.
Αυτή η στρατηγική και οι εν λόγω αντικοινωνικές και αντι-αναπτυξιακές επιλογές της, έχουν όνομα. Αποτελούν απορρυθμίσεις, μια νέα μορφή της Αντιμεταρρύθμισης και της συντηρητικής πολιτικής. Αυτές οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο.
Συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των μνημονίων που ασκούν και που αποτελούν γεγονότα και όχι αξιολογήσεις και τα αποσιωπούν συστηματικά, γεγονότα που έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των ισχυρών, σε φτωχοποίηση εκατομμύρια Έλληνες και σε οικονομική και κοινωνική διάλυση, είναι:
• Ύφεση που ανέρχεται στο 5%,
• μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον (60 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ),
• Από το 2010 μέχρι και το τέλος του 2013, η χώρα θα έχει δανειστεί από την τρόικα περί τα 219 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 163 δισ. ευρώ επιστρέφονται ως αποπληρωμές στους κάθε είδους πιστωτές που κατέχουν ελληνικά χρεόγραφα (αναχρηματοδότηση δημόσιου χρέους) και άλλα 48,2 δισ. ευρώ έχουν δεσμευθεί στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Από το σύνολο δηλαδή, των 219 δισ. ευρώ του δανείου, τα 211,2 δισ. ευρώ κατευθύνονται είτε στα ταμεία των πιστωτών, είτε στις τράπεζες.
• Μαζική μεταφορά καταθέσεων δεκάδων δις ευρώ σε γερμανικές τράπεζες και σε άλλες τράπεζες χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα την πιστοληπτική ασφυξία στη χώρα και την ενίσχυση, μεταξύ άλλων, της ρευστότητας των δικών τους οικονομιών. Ηδή πλέον, των 350 δισεκατομμυρίων ευρώ έχουν μεταφερθεί από καταθέτες τραπεζών δεκάδων χωρών της Ε.Ε. κυρίως σε τράπεζες γερμανικών και γαλλικών συμφερόντων.
• 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο,
• μείωση των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού από 40% έως 60%,
• 200 χιλιάδες λουκέτα σε παραγωγικές επιχειρήσεις που θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για την επαναλειτουργία τους τόσο ως προς την παραγωγή προϊόντων προστιθέμενης αξίας και εξαγωγικού χαρακτήρα,
• Δεκάδες χιλιάδες λουκέτα σε καταστήματα και απολύσεις,
• Αποσάθρωση της νέας γενιάς της χώρας με 150 χιλιάδες Έλληνες νέους επιστήμονες, μετανάστες.
• 3 εκατομμύρια 500 χιλιάδες άνθρωποι στα όρια της φτώχειας,
• δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε ανθρωπιστική κρίση και σε συσσίτια,
• δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριών με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος,
• αναδιανομή δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο,
• κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
• διάλυση των εργασιακών σχέσεων
• πλήρης πολιτική απαξίωση σε θέματα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και ήθους και
• διαμόρφωση στην ελληνική κοινωνία ενός αισθήματος πλήρους ματαίωσης και μιας κουλτούρας γνωστής από την εποχή του ναζισμού, περί συλλογικής ευθύνης, συλλογικής ενοχής, συλλογικής ήττας και της μετάθεσης των ευθυνών σε άλλους.
Μπροστά σε αυτή τη νέα καταστροφική πραγματικότητα, στην εκτεταμένη ανθρωπιστική κρίση, στη νέα φτωχοποίηση δεν αρκεί μόνο ο αγώνας μας. Χρειαζόμαστε λύσεις. Οι υπέρμαχοι της στρατηγικής της λιτότητας προτείνουν ανάπτυξη χωρίς δανεισμό στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Προφανώς πρώτον, θέλουν να αποσιωπούν την έλλειψη ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα, λόγω του ότι οι τράπεζες που αποτελούν έναν σημαντικό παράγοντα που συνέβαλε στην παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, παρόλη την ανακεφαλαιοποίηση, δεν ασκούν οικονομική πολιτική υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Και δεύτερον, ότι η ελληνική οικονομία σε καθεστώς πλήρους ύφεσης, δεν έχει εξωστρεφή χαρακτήρα και μέχρι να ανακάμψει απαιτείται χρόνος, πέραν της δεκαετίας.
Ασφαλώς, και αντιμετώπιζε προβλήματα η χώρα. Τα καθοριστικά όμως, ήταν και είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή και η διαφθορά διότι ορισμένοι κύκλοι επιδιώκουν να επικρατήσει η θεωρία του «ω γέγονε, γέγονε» και να αποσιωπηθούν και να υποβαθμιστούν μεν, τα δύο από αυτά μεγάλα προβλήματα που απαιτούν λύση στη χώρα, καθώς και άλλα που δεν επηρέασαν και δεν επηρεάζουν στον ίδιο βαθμό την κρίση. Σύμφωνα, άλλωστε με τους επίσημους οργανισμούς η Ελλάδα είχε τα λιγότερα δημόσια έσοδα. Είχε πρωτίστως, κρίση εσόδων με προεξάρχουσα τη φοροδιαφυγή και δευτερευόντως, κρίση δαπανών. Ενώ, όσον αφορά τη διαφθορά, αν και αποτελεί θετική εξέλιξη η επιμονή δικαστικών λειτουργών στη διερεύνηση σε υποθέσεις κατάχρησης και απιστίας, ωστόσο είναι γνωστό πώς η ολιγαρχία και η διαπλοκή ιδιοποιήθηκε τεράστιο πλούτο και εξακολουθεί να μένει στο απυρόβλητο.
Η λύση στο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της χώρας προϋποθέτει την ήττα του μνημονιακού μπλοκ, νέα διακυβέρνηση και νέα οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα βασίζεται στη βιωσιμότητα του χρέους και στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας και σε ένα έκτακτο πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων για το πρώτο και καθοριστικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας και για τη βαθμιαία αποκατάσταση των καταστραφέντων διαθέσιμων εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών. Μια νέα κυβέρνηση που θα εξασφαλίσει τα ελάχιστα. Δηλαδή, μια σχετική ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και ένα πρόγραμμα έκτακτων ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Για να μπορούμε να μιλήσουμε εν συνεχεία, για μια νέα περίοδο και για την οργάνωση και την απόδοση της ελληνικής οικονομίας βραχύ-μεσοπρόθεσμα. Στα πλαίσια αυτά, καλούμε να επιδείξουν πατριωτική ευαισθησία και να επαναπατρίσουν τα δεκάδες δις ευρώ, όλοι όσοι ενστερνίστηκαν την οργανωμένη κινδυνολογία της διαπλοκής ότι δήθεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις τους.
Ως Δημοκράτες, ως Προοδευτικοί άνθρωποι, ως πολίτες που υπερασπιζόμαστε αρχές δικαίου και τις ιστορικές αξίες του Διαφωτισμού, επιβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Αποτελούν δε, φρούδες ελπίδες και περιτύλιγμα στις πολιτικές της βαρβαρότητας, τα περί δήθεν «μετά-μνημονιακής εποχής». Παρόμοια παραμύθια έλεγαν και για τη δήθεν αποβολή της χώρας από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Είναι γνωστό ότι τα μνημόνια αποτελούν τον πιο σκληρό πυρήνα της δεξιάς νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηγεσίες του μνημονιακού μπλοκ ως νέοι ταχυδακτυλουργοί προσπαθούν να τα εμφανίσουν ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί και δεν υπάρχουν.
Οι εγχώριοι απολογητές των μνημονίων, της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού στην πρώτη περίοδο της κρίσης αποτελούσαν τους υπέρμαχους των μονεταριστικών πολιτικών και της δημοσιονομικής βίας. Διότι θεωρούσαν ότι μεταξύ των άλλων, θα ωφελούνταν από αυτή και ότι δεν θα τους άγγιζε. Με τις πολιτικές επιλογές τους δεν κατέστρεψαν μόνο τη μεσαία τάξη αλλά και εκτεταμένα τμήματα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων
Η ύφεση, το στέγνωμα της αγοράς και η κάθετη έλλειψη χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα, οδηγεί σε ρήγματα στην εν λόγω πολιτική και σε απομόνωση, καθότι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα τους οδηγήσει σε εκλογική ήττα και συντριβή στην επόμενη ετυμηγορία. Ωστόσο, απομονωμένο το μνημονιακό μπλοκ σε αγαστή σύμπλευση με τη νεοφιλελεύθερη κυρίαρχη πολιτική στην Ε.Ε., εμμένει στη συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας, στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας στη βάση του γνωστού Σύμφωνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας της Ε.Ε.
Και στη βάση αυτής της στρατηγικής λιτότητας θα επιδιώκουν να προβαίνουν σε διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους και αυτά θα τα αποκαλούν «μετά-μνημονιακή εποχή» ή «μετά την κρίση εποχή». Προετοιμάζουν δε, το πακέτο τόσο για τη μετάθεση του χρέους, αντί της διαγραφής μέρους του όσο και το νέο οικονομικό πρόγραμμα λιτότητας μετά τις Ευρωεκλογές.
Στο πλαίσιο της νέο-αποικιακής πολιτικής τους, επιδίωξη τους είναι η μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας και με φτωχοποιημένο το ανθρώπινο δυναμικό. Ο ελληνικός λαός έχει ήδη υποστεί τη βία καταστροφής εισοδημάτων, αμοιβών και θέσεων εργασίας και η ελληνική νεολαία οδηγείται στην αναβίωση και επέκταση εκ νέου των ελληνικών κοινοτήτων ανά τον κόσμο σε μια πρωτοφανή μετανάστευση ανθρώπινου δυναμικού, με το πλέον υψηλό επίπεδο γνώσεων ενώ αποτελεί ήδη παγιωμένη κατάσταση η κοινωνία του «ενός τρίτου και των δύο τρίτων». Αν μια φορά το κυρίαρχο θέμα είναι η ανεργία των νέων, ίσης και ανώτερης σημασίας αποτελεί το ότι η νέα γενιά τόσο για την ευημερία της χώρας συνολικά όσο και την ατομική τους πρόοδο και εξέλιξη, χρειάζεται να εργαστεί σε θέσεις οικονομίας της γνώσης. Η αναβάθμιση της χώρας που επετεύχθη σε πολλούς τομείς, όπως το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας με υψηλό επίπεδο γνώσεων, πρέπει να αποτελέσει μαζί με τη μεταφορά πόρων προς την καινοτομία και την οικονομία γνώσης, επιλογή άμεσου, βραχυπρόθεσμου και μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα.
Λόγω της καταστροφής επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας, ορισμένοι κύκλοι που δεν είναι και τόσο άδολοι, προβάλλουν ως πανάκεια την επιστροφή στον αγροτικό τομέα και την πρωτογενή παραγωγή.
Όσοι κατευθύνουν στην παραγωγή προϊόντων χωρίς προστιθέμενη αξία, χωρίς ποιότητα, χωρίς βιομηχανία και ως εκ τούτου δευτερογενή τομέα και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και σύγχρονα δίκτυα, απλώς αποτελούν μέρος των κερδοσκοπικών επιδιώξεων και της οικονομικής καθήλωσης του τόπου. Ανταγωνιστική οικονομία δε χτίζεται χωρίς επενδύσεις, με υποβαθμισμένα προϊόντα, τριτοκοσμικές αμοιβές και εφεδρείες ανέργων.
Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική που την εμφανίζουν ως «σωτηρία της χώρας» και μονόδρομο, επιστρατεύοντας όλο το συντηρητικό οπλοστάσιο της προπαγάνδας και του εκφοβισμού.
Σε όλη τη χώρα πλέον, η κεντρική συζήτηση αφορά στην εναλλακτική λύση. Το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας, οι παραγωγικές της δυνάμεις, οι δυνάμεις της εργασίας στις πόλεις, και στην ύπαιθρο, η νεολαία, οι άνεργοι, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θέλουν μια δημοκρατική και προοδευτική λύση.
Στην προοδευτική κατεύθυνση της χώρας δεν συμβάλλουν η πόλωση, τα διλήμματα και η δημιουργία αντί-συσπειρώσεων που προωθούν ορισμένες δυνάμεις και που πάντα ιστορικά ενίσχυαν και ισχυροποιούσαν τις επιδιώξεις της Δεξιάς. Όπως επίσης, δε συμβάλλουν και πρακτικές συγκρότησης μετώπων χωρίς συνεκτικές πολιτικές, που να πατούν στερεά στο έδαφος πραγματικών λύσεων για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Η πρακτική των μετώπων και των συμμαχιών για να φύγει η Δεξιά, την έχουμε γνωρίσει.
Θέση μας είναι η ενότητα του λαού στη βάση και η δημοκρατική συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα που να βασίζεται σε κοινές θέσεις και λύσεις για την έξοδο από την κρίση.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι οι κύκλοι και οι παράγοντες του μνημονιακού μπλοκ, που προωθούν τη λεγόμενη «εθνική πολιτική ενότητα», που αποτελεί μια συντηρητική στρατηγική, αποβλέπουν στο να απαλλάξουν από τις ευθύνες πολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν και πρωτοστάτησαν σε αυτή την αρνητική εξέλιξη για τη χώρα. Να εδραιώσουν τη θεωρία του μονόδρομου που έβλαψε τη χώρα και την κοινωνία και ωφέλησε τους «ημέτερους» τους. Να συσκοτίσουν την ουσία των κυρίαρχων προβλημάτων και των λύσεων που απαιτούνται με βάση συγκεκριμένα συμφέροντα. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις των μνημονίων που επιδεικνύουν πρωτοφανή αυταρχισμό και διοχετεύουν αδιαλείπτως κινδυνολογικά σενάρια δίνοντας μάχες οπισθοφυλακών. Είναι και ένα μέρος του επιχειρηματικού κόσμου που έχει στενό συμφέρον να υποστηρίξει αυτή την καταστροφική πορεία και ήδη αποπειράται να επιβάλλει συνθήκες κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων στους εργαζόμενους, με απειλές και αποκλεισμούς για την εργασιακή τους ασφάλεια. Πρόκειται για πρακτική που γυρίζει τη χώρα δεκαετίες πίσω.
Η χώρα όμως, και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο που χρειάζονται πρωτίστως, δημοκρατικές και προοδευτικές λύσεις και δευτερευόντως αναμετρήσεις.
Το αδιέξοδο το έχουν όσοι οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κρίσιμη καμπή, δεν θα το μετατρέψουν σε αδιέξοδο συνολικά της ελληνικής κοινωνίας και των προοδευτικών δυνάμεων.
Και είναι υπόθεση που μας αφορά να μην οδηγήσουν την ελληνική Δημοκρατία σε μια μειοψηφική κατάσταση αναμετρήσεων, όπως συνέβη στις εκλογές του 2012, όπου απείχαν το 38% των πολιτών που είχαν δικαίωμα ψήφου. Να απομονώσουμε τις επιδιώξεις ορισμένων κύκλων, από τη μία μεριά, για αποχή από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού και από την άλλη, να απομονώσουμε φαινόμενα ακροδεξιών ναζιστικών ομάδων μίσους και πολιτικής ανωμαλίας, οι οποίες ομάδες ελέγχονται και καθοδηγούνται από συγκεκριμένα δίκτυα συμφερόντων.
Η χώρα χρειάζεται μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία. Χρειάζεται μια δημοκρατική, προοδευτική διακυβέρνηση που θα δώσει αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στο κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάκτηση της αυτονομίας της πολιτικής από κάθε είδους συμφέροντα αλλότρια προς το δημόσιο συμφέρον και της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας, που θα απαλλάξει τον τόπο και την ΕΕ από το ΔΝΤ και την νεοφιλελεύθερη επικυριαρχία και θα συμβάλλει στη θεσμοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού νομισματικού μηχανισμού, αμοιβαιοποίησης του χρέους, εισαγωγής του θεσμού των ευρωομολόγων, μιας κοινής τραπεζικής αρχής και εγγύησης των καταθέσεων και μιας κοινά αποδεκτής δημοσιονομικής πολιτικής με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των χωρών-μελών της Ε.Ε. και με αντίστοιχες μεταβιβάσεις από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ και βασικές της επιταγές όξυναν την κρίση στην Ε.Ε. Πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί αποτυχία στην εξέλιξη των συνθηκών της Ε.Ε. του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι Μια νέα θεμελίωση με βάση την καθιέρωση της αρχής των εγγυήσεων εκ μέρους της Ε.Ε. για τις υποχρεώσεις κάθε μέλους της πρέπει να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο της αναθεώρησης συνθηκών σε συνδυασμό με την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Η ισοτιμία δε μπορεί να περιλαμβάνει πλεονασματικές και ελλειμματικές χώρες.
Η κρίση ξεκίνησε μεν, από τις Η.Π.Α. χώρα του δολαρίου, όπου τράπεζες και επιχειρήσεις προέβαιναν σε πρακτικές καπιταλισμού-καζίνο και οδήγησαν σε κατάρρευση ενός μέρους του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Το ίδιο όμως, σύστημα των απαξιωμένων χρηματοπιστωτικών τίτλων μετέφερε την κρίση στην Ε.Ε. με νόμισμα το ευρώ, καθότι η αρχιτεκτονική του δεν ήταν σε συνοχή με τις δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές των χωρών της Ευρωζώνης. Η κρίση ήταν του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της υπερ-συγκέντρωσης κεφαλαίων και όχι των νομισμάτων. Επελέγησαν πολιτικές μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες στην Ε.Ε. σε αντίθεση με τις Η.Π.Α. που επέλεξαν την πληθωριστική πολιτική έναντι του «σκληρού ευρώ» της Ε.Ε. Η κρίση αφορά στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, αυτό καθαυτό και όχι στα εργαλεία του. Χρειάζεται λοιπόν, ανασύνταξη της ελληνικής οικονομίας σε παραγωγική βάση και όχι την παράδοση της στη βορά των κερδοσκοπικών αγορών.
Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης πιστοποιούσαν τη φερεγγυότητα οικονομιών δεκάδων χωρών και οδήγησαν τις κρατικές οικονομίες σε διάλυση. Ανεξαρτήτως νομισμάτων, διότι υποτάχθηκαν πολιτικές ηγεσίες στη στρατηγική τους και στις επιδιώξεις τους. Ηγεσίες που για μια δεκαετία και πλέον, επικροτούσαν τη θεωρία της αυτορρύθμισης των αγορών και των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Η εξέλιξη της κρίσης ως κρίση χρέους τραπεζών και μακροοικονομικών μεγεθών δε καθορίστηκε από τη διαφορετικότητα των νομισμάτων αλλά από πολιτική επιλογή υποτίμησης ή σκληρών νομισμάτων.
Πέραν όμως, από το θεσμικό πλαίσιο, η Ε.Ε. δέχεται πιέσεις από ένα τριτοκοσμικό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στο περιβαντολλογικό, κοινωνικό και οικονομικό «νταμπινγκ», όπου αναδυόμενες οικονομίες και κοινωνίες σε χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια και με αντίστοιχες υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας και παραγωγής δημιουργούν μεγάλη ένταση σε διεθνές οικονομικό επίπεδο και η κρίση ήδη έχει επιφέρει διεθνή οικονομική επιβράδυνση. Δημιουργούνται μεγάλες οικονομικές ενώσεις τόσο η Διατλαντική που είναι σε εξέλιξη μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. όσο και στην Ευρασία και κυρίως στην ΝΑ Ασία και στην Κίνα όπου μετατοπίζεται και το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων.
Η επιδίωξη του νεοφιλελευθερισμού για μια «κινεζοποιημένη» Ευρώπη θα ηττηθεί και ενόψει των Ευρωεκλογών θέτουμε τα εξής:
• Τι θα παράγει η Ευρώπη;
• Για ποιον και ποια θα είναι η θέση των εργαζομένων;
• Ποιες συμφωνίες πρέπει να επανεξεταστούν με όρους ευρωπαϊκού πολιτισμού;
Σε αυτό το διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό πλαίσιο, θεωρούμε ότι χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις με αρχές και αξίες που θα τις ασκούν έμπρακτα, που δεν θα αυθαιρετούν απέναντι στα πραγματικά δεδομένα της χώρας, που θα λειτουργούν συλλογικά και δεν θα επιτρέπουν την λειτουργία κανενός μονοπρόσωπου θεσμού, που αποτέλεσε διαχρονικά στη χώρα μας σημαντικό παράγοντα εκτροπής και αυθαιρεσιών. Τα «βοναπαρτικά» πολιτικά συστήματα με συνταγματικό μανδύα που προωθούν ορισμένοι μνημονιακοί κύκλοι, θα πέσουν στο κενό.
Ειδικότερα, πολιτικά δίκτυα και προσωπικότητες του μνημονιακού μπλοκ προκειμένου να αποσιωπήσουν τη δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας εξαιτίας των επιλογών τους, προβάλλουν ως κυρίαρχο θέμα μια ανειλικρινή και ατελέσφορη ρητορεία περί του πολιτικού συστήματος. Όλες οι καπιταλιστικές χώρες έχουν ένα πολιτικό σύστημα αλλά είναι οι πολιτικές επιλογές, αυτές που κυρίως καθορίζουν τις εξελίξεις. Η φοροδιαφυγή, η διάλυση της παραγωγικής βάσης και η διαφθορά, προβλήματα που απασχολούν και άλλες χώρες, δεν είναι απότοκο των πολιτικών συστημάτων αλλά των πολιτικών και οικονομικών επιλογών των ηγεσιών τους. Ασφαλώς, και υπάρχουν θέματα εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος, όπως αυστηρότεροι κανόνες, διαφάνεια και κοινωνικός έλεγχος, μείωση του αριθμού των αντιπροσώπων, μονοεδρικές περιφέρειες, ανασύνταξη των περιφερειών και των δήμων αλλά οι συντηρητικές δυνάμεις θέλουν υπό το μανδύα των αλλαγών στο πολιτικό σύστημα, να επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές ενώ οι προοδευτικές δυνάμεις επιδιώκουν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνία και τους πολίτες σε νέους ορίζοντες. Ουδείς εξ αυτών αναφέρεται στην αυτονομία της Πολιτικής και στην πιο ακραία στρέβλωση του πολιτικού συστήματος που αφορά το σύστημα διαπλοκής επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών και ΜΜΕ, στις πρακτικές χειραγώγησης και προώθησης επιλογών.
Ειδικότερα, πέραν της οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης της χώρας, οι εν λόγω κύκλοι σιωπούν εκκωφαντικά για την υποβάθμιση των νομοθετικών αρμοδιοτήτων του Κοινοβουλίου, για την «ετερο-διοίκηση» που έχει υποκαταστήσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση όπου κατ’ επανάληψη δημοτικοί άρχοντες έχουν επιβεβαιώσει ότι μείζονες αποφάσεις λαμβάνονται στο Βερολίνο και στα Υπουργεία, καταλύοντας κάθε έννοια και συνταγματική τάξη του θεσμού της Τ.Α.
Προς αυτή την κατεύθυνση και ύστερα από τη συμμετοχή μας, καθ’ όλη αυτή την περίοδο σε κάθε δημοκρατική και προοδευτική δράση, θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα και οφείλουμε να συμβάλλουμε στην αναγέννηση του σοσιαλιστικού κινήματος, στην ανασύνταξη των σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και στην ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κόμματος, δημοκρατικού και προοδευτικού:
• για να συμβάλλουμε στην ήττα αυτής της πολιτικής
• για την επιστροφή στην πολιτική και την οικονομία
• για την ανάκτηση της κυριαρχίας και της ισοτιμίας της χώρας,
• για την δημοκρατική λύση και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση
• για την αυτονομία της πολιτικής
• για την λαϊκή κυριαρχία,
• για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και
• για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κόμμα αυτόνομο και αυτοτελές που θα λάβει μέρος στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Πολιτική δύναμη χωρίς εξαρτήσεις, έξω από τα δίκτυα αντί-λαϊκών συμφερόντων και με δεσμούς με την ελληνική κοινωνία
Η Πρωτοβουλία για την ίδρυση του κόμματος προέβη στη δημοσίευση ενός σχεδίου μια συμβολική μέρα για την νεοελληνική ιστορία, την 24η Ιουλίου 2013, όταν 39 χρόνια πριν η χώρα έβγαινε μέσα από μια μεγάλη εθνική κρίση με την εθνική προδοσία στην Κύπρο και την κατάρρευση μιας ξενοκίνητης δικτατορίας. Ο Κυπριακός λαός δοκιμάζεται ξανά, 4 δεκαετίες μετά την εισβολή και κατοχή. Το Κυπριακό παραμένει άλυτο. Ευτυχή εξέλιξη αποτελεί η ανεύρεση κοιτασμάτων που θα δώσει δύναμη στη Μεγαλόνησο. Η κρίση προκάλεσε ύφεση, φτώχεια και ανεργία. Και ο Κυπριακός λαός δίνει ξανά τις νέες μάχες του και θα είμαστε όπως μέχρι τώρα διαχρονικά συμπαραστάτες του.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού καθόρισαν την τότε εξέλιξη για τη δημοκρατική πορεία του τόπου. Σήμερα, κρίνονται δύο διαφορετικοί δρόμοι για την πορεία της χώρας. Μια μειοψηφική πολιτική που ευνοεί και αναδιανέμει πλούτο, κοινωνική και πολιτική δύναμη υπέρ των ολίγων και σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού της χώρας μας, πολιτική που σωρεύει αδιέξοδα, που έχει αποτύχει παταγωδώς, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας και φτώχιας και που έχει διαμορφώσει τους όρους μιας μεγάλης κρίσης που δοκιμάζει την ελληνική κοινωνία και η άλλη, κοινωνικά πλειοψηφική και οικονομικά βιώσιμη, που αφορά στην προοδευτική έξοδο από την κρίση, στην ανάπτυξη, στην αναδιανεμητική πολιτική, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημόσιων εσόδων, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στις επιχειρήσεις σε δυναμικούς κλάδους με νέες τεχνολογίες και στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Μέσα από αυτή την κρίση και τη δοκιμασία της κρίσης, κόμματα πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικές οργανώσεις και πολίτες έχουν διαμορφώσει προϋποθέσεις για μια εναλλακτική λύση και για την έξοδο από την κρίση με όρους κοινωνίας.
Η παρούσα Διακήρυξη θα αποτελέσει το πλαίσιο για το προγραμματικό σχέδιο που θα δοθεί στη δημοσιότητα άμεσα.
Καλούμε να συμμετάσχουν στην πλαισίωση και στη δράση του Σοσιαλιστικού κόμματος εργαζόμενοι και άνεργοι, νέες και νέοι, αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης, της παιδείας και της υγείας, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς και επαγγελματικών, συνεταιριστικών, συνδικαλιστικών, κοινωνικών και οικολογικών οργανώσεων.
Η συντριπτική πλειοψηφία έχουμε υποστεί κοινωνικά και οικονομικά πλήγματα καθώς και σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Ωστόσο, αφήνουμε στην άκρη την απάθεια, τη δυσπιστία, τη ματαίωση και κάθε λογική παραίτησης που επιδιώκει το σύστημα και μπαίνουμε στη μάχη.
Στην ιστορική αυτή περίοδο για τη χώρα, κάθε Δημοκράτης, κάθε Σοσιαλιστής, κάθε Προοδευτικός πολίτης έχει βαρύτερη ευθύνη, που θα τιμά τη συμμετοχή του, τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που όλοι από κοινού δώσαμε.
Είναι στο χέρι μας να συμβάλλουμε στην ανάκαμψη της χώρας, σε έξοδο από την κρίση και σε ελπιδοφόρα πορεία.
Έχουμε τη δυνατότητα ως λαός και ως χώρα να βαδίσουμε σε μια δημοκρατική και προοδευτική λύση, με σχέδιο και προοπτική.
Με γνώση, συνέπεια, αξιοπιστία. Θέλουμε και μπορούμε.
Οι αρχές ασκούνται έμπρακτα.
Email: socialistparty.gr@gmail.com
Site: www.socialistparty.gr
http://socialistpartygr.blogspot.gr/2014/01/blog-post_26.html
http://kinimalaou.blogspot.gr/2014/02/blog-post_7571.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου