Λεωνίδας Βατικιώτης
Ως ένα από τα τρία μεγαλύτερα λάθη του ΔΝΤ χαρακτηρίστηκαν οι προβλέψεις του για την Ελλάδα, με βάση έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολογήσεων στις 18 Μαρτίου.
Το Γραφείο εξέτασε τις προβλέψεις του ΔΝΤ για 103 χώρες την περίοδο 1990- 2011 και συνολικά διαπίστωσε πως οι εκτιμήσεις του ήταν υπερβολικά αισιό
δοξες. Η ελληνική περίπτωση ήταν τόσο κραυγαλέα, ώστε μαζί με την Αργεντινή το 2000 και την ασιατική κρίση, τρία χρόνια νωρίτερα, κατέλαβε ξεχωριστή θέση στη λίστα των κορυφαίων... τεχνοκρατικών λαθών. Για να βγάλει, μάλιστα, την υποχρέωση της... διόρθωσης, το Γραφείο Αξιολόγησης συστήνει στον οργανισμό να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη συνεργασία με τις εθνικές Αρχές. Να ακούνε, δηλαδή, λίγο παραπάνω τους... ιθαγενείς, με τους οποίους υποτίθεται ότι συνεργάζονται σε ισότιμη βάση επιδεικνύοντας αμοιβαίο σεβασμό, και να μαθαίνουν από την πείρα τους.
Η έκθεση του Γραφείου Αξιολόγησης είναι μια γελοιότητα, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά να αποκρούσει την κριτική, αποστομώνοντας όσους λένε ότι το ΔΝΤ δεν μαθαίνει από τα λάθη του κι όσους το κατακρίνουν για αδιαφάνεια. Η έκθεση αξιολόγησης δείχνει, σύμφωνα με τους ίδιους, ότι έχουν τη δέουσα ωριμότητα να αντικρίσουν την πραγματικότητα και τις δικές τους αστοχίες. Έτσι... τέλος καλό, όλα καλά!
Για να πάρει κάποιος στα σοβαρά τη «βιομηχανία της συγγνώμης» του ΔΝΤ πρέπει να είναι πολύ αφελής ή να έχει υλικό όφελος. Διότι αρκεί μια προσεκτικότερη ματιά στα υποτιθέμενα λάθη του για να γίνει αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο για λάθη, αλλά για συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Στάχτη στα μάτια του κόσμου έριχναν τα στελέχη του με τις πολυσέλιδες εκθέσεις τους! Την άνοιξη του 2010, για να θυμηθούμε λίγο το κλίμα της εποχής, η προσπάθεια της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου ήταν να διασκεδάσει την ανησυχία του κόσμου για τα δεινά που θα έφερνε μαζί του ο μισητός οργανισμός. Η ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δεν γνώριζε επακριβώς τα οικονομικά εγκλήματα του ΔΝΤ στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, διαισθανόταν τι θα ακολουθήσει και ήταν αρκετά καχύποπτη απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης.
Τότε τα στελέχη πρώτης γραμμής του Παπανδρέου, οι... αντι-εξουσιαστές της εξουσίας, όπως τους είχε αποκαλέσει -Λοβέρδος, Πεταλωτής, Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Ρέππας, Ραγκούσης και πολλοί ακόμη- εξαπατούσαν τον κόσμο λέγοντας δημόσια ότι οι διαρθρωτικές προσαρμογές που απαιτούνταν ήταν λίγο πολύ ένα πικρό ποτήρι που όσο πιο γρήγορα πίναμε τόσο πιο γρήγορα θα έκλεινε αυτή η «παρένθεση». Όποιος μιλούσε για θεραπεία-σοκ χλευαζόταν ως συνωμοσιολόγος. Όποιος επικαλούνταν τα εγκλήματα στην Ασία και τη Λατινική Αμερική που διέπραξαν οι οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ εγκαλούνταν γιατί υποτίθεται πως «το ΔΝΤ είχε αλλάξει». Αυτά διδάσκονταν στα σεμινάρια που οργάνωσε στην Αθήνα γνωστή διαφημιστική εταιρεία με τη συμμετοχή πολλών και γνωστών δημοσιογράφων, που ό,τι άκουγαν το έγραφαν στις στήλες τους ή το παπαγάλιζαν στα δελτία των οκτώ.
Συνειδητή εξαπάτηση της κοινωνίας
Ας φανταστούμε τον Απρίλιο ή το Mάιο του 2010 το πρώτο πρόγραμμα της τρόικας να ανέφερε πως η ανεργία θα εκτοξευτεί στο 28%, πως η Ελλάδα θα είναι βυθισμένη στην ύφεση μέχρι και το 2014 καταγράφοντας πτώση στο ΑΕΠ της τάξης του 21% και πλέον (ανώτερη, δηλαδή, κι από την πτώση που καταγράφηκε στην κρίση του '30 στην Αμερική) και πως η χώρα ακόμη και σήμερα θα είχε μεγαλύτερο δημόσιο χρέος απ' ό,τι είχε τότε. Να έλεγε δηλαδή την αλήθεια. Τότε η όλη επιχείρηση απονέκρωσης των αντιδράσεων και διασκέδασης των αντιρρήσεων θα είχε καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι θα ξεσηκώνονταν αδιαφορώντας για το κόστος και θα τους έπαιρναν με τις πέτρες, όπως δικαίως φοβόταν ο τότε πρωθυπουργός.
Τα λάθη επομένως του ΔΝΤ, που ως κοινό παρονομαστή είχαν την υποτίμηση των κινδύνων και την ωραιοποίηση της κατάστασης -αρκεί να αναλογιστούμε γιατί ποτέ δεν παρατηρήθηκε ένα αντίστροφο λάθος- ήταν συνειδητές προσπάθειες εξαπάτησης της κοινωνίας. Ήταν προϊόν δόλου και όχι τεχνικής αστοχίας. Επίσης εξυπηρετούσαν κι ένα ευρύτερο γεωπολιτικό σχέδιο.
Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει κι από τα «λάθη» του ΔΝΤ στην Ασία και την Αργεντινή. Στην Ινδονησία, τη Μαλαισία και την Ταϊλάνδη μια κυκλική κρίση, που είναι συζητήσιμο κατά πόσο απαιτούσε την προσφυγή στο δανειστή έσχατης ανάγκης, το ΔΝΤ, μετατράπηκε σε πρωτοφανή και καταστρεπτική ύφεση που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους σε θάνατο από πείνα και αυτοκτονίες, όταν ο οργανισμός απαίτησε ως απαρέγκλιτο όρο για τη δανειοδότηση την άνοδο των επιτοκίων και την κάθετη μείωση των δημοσίων δαπανών. Το ίδιο έγινε στην Αργεντινή.
Μένοντας όμως μόνο στα οδυνηρά κοινωνικά αποτελέσματα, χάνουμε από την οπτική μας το κατεξοχήν ζητούμενο για το ΔΝΤ, που είναι η διάσωση των τραπεζών και η επιβολή προγραμμάτων δρακόντειας λιτότητας. Όπως έγινε και στην Ελλάδα. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι τόσο πως το πρώτο πρόγραμμα προέβλεπε την ανεργία για το 2012 στο 14,8%, το 2013 στο 14,3%, το 2014 στο 14,1% και το 2015 στο 13,4% ή την ανάπτυξη του ΑΕΠ το 2012 στο 1,1%, το 2013 στο 2,1%, το 2014 στο 2,1% και το 2015 στο 2,7% ή έξοδο στις αγορές το 2012• το πρόβλημα είναι πως το ΔΝΤ αποτελεί το πιο «φονικό όπλο» στην προσπάθεια αναίρεσης των κοινωνικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα και επιβολής του σύγχρονου Μεσαίωνα. Σε αυτό το τιτάνιο, ομολογουμένως, έργο λέει και κανένα ψέμα...
Ο ένας δούλευε τον άλλο
Στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρχαν επιπλέον λόγοι για να θολώσει τα νερά το ΔΝΤ και να παρουσιάσει μια ψευδή, ειδυλλιακή εικόνα. Όπως φάνηκε πεντακάθαρα από το διαβαθμισμένο έγγραφοτου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με ημερομηνία 10 Μαΐου 2010, που ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα, με τα πρακτικά των συζητήσεων στο εσωτερικό του οργανισμού, είχε συζητηθεί ο κίνδυνος ξεφορτώματος των ελληνικών ομολόγων από τις γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες που ήταν σημαντικά εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Τον είχαν επισημάνει οι αντιπροσωπείες της Αργεντινής, της Βραζιλίας και άλλων χωρών και είχε διαψευστεί. Στην τρίτη σελίδα στη δεύτερη παράγραφο αναφέρεται κατά λέξη: «Οι αντιπροσωπείες της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας μετέφεραν στο συμβούλιο τη δέσμευση των εμπορικών τους τραπεζών να υποστηρίξουν την Ελλάδα και να διατηρήσουν την έκθεσή τους»!
Τη συνέχεια την ξέρουμε καλά: οι ευρωπαϊκές τράπεζες την επόμενη διετία ξεφόρτωσαν τα ομολογά τους στην ΕΚΤ με τη βοήθεια του προγράμματος SMP (Security Market Program) από το Μάιο του 2010 μέχρι το Φεβρουάριο του 2011, κι επίσης σε ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, εκμεταλλευόμενες στο έπακρον την περίοδο χάριτος που εξασφάλισε το πρώτο δάνειο ύψους 110 δις ευρώ, και μετά άναψαν το «πράσινο φως» για το «κούρεμα» των ομολόγων. Επομένως, το πρόβλημα με το ΔΝΤ δεν έγκειται στις προβλέψεις του για την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών• το πρόβλημα είναι πως οι μεγάλες βορειοευρωπαϊκές χώρες εξαπάτησαν τις μικρές αξιοποιώντας το δάνειο για να σώσουν τις τράπεζές τους κι όλες μαζί τον ελληνικό λαό, που του υπό-σχονταν βραχεία νοσηλεία και κοντεύει να πεθάνει ξεχασμένος στην Εντατική...
Πηγή: Επίκαιρα/ Βαθύ Κόκκινο
Ως ένα από τα τρία μεγαλύτερα λάθη του ΔΝΤ χαρακτηρίστηκαν οι προβλέψεις του για την Ελλάδα, με βάση έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολογήσεων στις 18 Μαρτίου.
Το Γραφείο εξέτασε τις προβλέψεις του ΔΝΤ για 103 χώρες την περίοδο 1990- 2011 και συνολικά διαπίστωσε πως οι εκτιμήσεις του ήταν υπερβολικά αισιό
δοξες. Η ελληνική περίπτωση ήταν τόσο κραυγαλέα, ώστε μαζί με την Αργεντινή το 2000 και την ασιατική κρίση, τρία χρόνια νωρίτερα, κατέλαβε ξεχωριστή θέση στη λίστα των κορυφαίων... τεχνοκρατικών λαθών. Για να βγάλει, μάλιστα, την υποχρέωση της... διόρθωσης, το Γραφείο Αξιολόγησης συστήνει στον οργανισμό να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη συνεργασία με τις εθνικές Αρχές. Να ακούνε, δηλαδή, λίγο παραπάνω τους... ιθαγενείς, με τους οποίους υποτίθεται ότι συνεργάζονται σε ισότιμη βάση επιδεικνύοντας αμοιβαίο σεβασμό, και να μαθαίνουν από την πείρα τους. Η έκθεση του Γραφείου Αξιολόγησης είναι μια γελοιότητα, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά να αποκρούσει την κριτική, αποστομώνοντας όσους λένε ότι το ΔΝΤ δεν μαθαίνει από τα λάθη του κι όσους το κατακρίνουν για αδιαφάνεια. Η έκθεση αξιολόγησης δείχνει, σύμφωνα με τους ίδιους, ότι έχουν τη δέουσα ωριμότητα να αντικρίσουν την πραγματικότητα και τις δικές τους αστοχίες. Έτσι... τέλος καλό, όλα καλά!
Για να πάρει κάποιος στα σοβαρά τη «βιομηχανία της συγγνώμης» του ΔΝΤ πρέπει να είναι πολύ αφελής ή να έχει υλικό όφελος. Διότι αρκεί μια προσεκτικότερη ματιά στα υποτιθέμενα λάθη του για να γίνει αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο για λάθη, αλλά για συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Στάχτη στα μάτια του κόσμου έριχναν τα στελέχη του με τις πολυσέλιδες εκθέσεις τους! Την άνοιξη του 2010, για να θυμηθούμε λίγο το κλίμα της εποχής, η προσπάθεια της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου ήταν να διασκεδάσει την ανησυχία του κόσμου για τα δεινά που θα έφερνε μαζί του ο μισητός οργανισμός. Η ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δεν γνώριζε επακριβώς τα οικονομικά εγκλήματα του ΔΝΤ στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, διαισθανόταν τι θα ακολουθήσει και ήταν αρκετά καχύποπτη απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης.
Τότε τα στελέχη πρώτης γραμμής του Παπανδρέου, οι... αντι-εξουσιαστές της εξουσίας, όπως τους είχε αποκαλέσει -Λοβέρδος, Πεταλωτής, Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Ρέππας, Ραγκούσης και πολλοί ακόμη- εξαπατούσαν τον κόσμο λέγοντας δημόσια ότι οι διαρθρωτικές προσαρμογές που απαιτούνταν ήταν λίγο πολύ ένα πικρό ποτήρι που όσο πιο γρήγορα πίναμε τόσο πιο γρήγορα θα έκλεινε αυτή η «παρένθεση». Όποιος μιλούσε για θεραπεία-σοκ χλευαζόταν ως συνωμοσιολόγος. Όποιος επικαλούνταν τα εγκλήματα στην Ασία και τη Λατινική Αμερική που διέπραξαν οι οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ εγκαλούνταν γιατί υποτίθεται πως «το ΔΝΤ είχε αλλάξει». Αυτά διδάσκονταν στα σεμινάρια που οργάνωσε στην Αθήνα γνωστή διαφημιστική εταιρεία με τη συμμετοχή πολλών και γνωστών δημοσιογράφων, που ό,τι άκουγαν το έγραφαν στις στήλες τους ή το παπαγάλιζαν στα δελτία των οκτώ.
Συνειδητή εξαπάτηση της κοινωνίας
Ας φανταστούμε τον Απρίλιο ή το Mάιο του 2010 το πρώτο πρόγραμμα της τρόικας να ανέφερε πως η ανεργία θα εκτοξευτεί στο 28%, πως η Ελλάδα θα είναι βυθισμένη στην ύφεση μέχρι και το 2014 καταγράφοντας πτώση στο ΑΕΠ της τάξης του 21% και πλέον (ανώτερη, δηλαδή, κι από την πτώση που καταγράφηκε στην κρίση του '30 στην Αμερική) και πως η χώρα ακόμη και σήμερα θα είχε μεγαλύτερο δημόσιο χρέος απ' ό,τι είχε τότε. Να έλεγε δηλαδή την αλήθεια. Τότε η όλη επιχείρηση απονέκρωσης των αντιδράσεων και διασκέδασης των αντιρρήσεων θα είχε καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι θα ξεσηκώνονταν αδιαφορώντας για το κόστος και θα τους έπαιρναν με τις πέτρες, όπως δικαίως φοβόταν ο τότε πρωθυπουργός.
Τα λάθη επομένως του ΔΝΤ, που ως κοινό παρονομαστή είχαν την υποτίμηση των κινδύνων και την ωραιοποίηση της κατάστασης -αρκεί να αναλογιστούμε γιατί ποτέ δεν παρατηρήθηκε ένα αντίστροφο λάθος- ήταν συνειδητές προσπάθειες εξαπάτησης της κοινωνίας. Ήταν προϊόν δόλου και όχι τεχνικής αστοχίας. Επίσης εξυπηρετούσαν κι ένα ευρύτερο γεωπολιτικό σχέδιο.
Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει κι από τα «λάθη» του ΔΝΤ στην Ασία και την Αργεντινή. Στην Ινδονησία, τη Μαλαισία και την Ταϊλάνδη μια κυκλική κρίση, που είναι συζητήσιμο κατά πόσο απαιτούσε την προσφυγή στο δανειστή έσχατης ανάγκης, το ΔΝΤ, μετατράπηκε σε πρωτοφανή και καταστρεπτική ύφεση που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους σε θάνατο από πείνα και αυτοκτονίες, όταν ο οργανισμός απαίτησε ως απαρέγκλιτο όρο για τη δανειοδότηση την άνοδο των επιτοκίων και την κάθετη μείωση των δημοσίων δαπανών. Το ίδιο έγινε στην Αργεντινή.
Μένοντας όμως μόνο στα οδυνηρά κοινωνικά αποτελέσματα, χάνουμε από την οπτική μας το κατεξοχήν ζητούμενο για το ΔΝΤ, που είναι η διάσωση των τραπεζών και η επιβολή προγραμμάτων δρακόντειας λιτότητας. Όπως έγινε και στην Ελλάδα. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι τόσο πως το πρώτο πρόγραμμα προέβλεπε την ανεργία για το 2012 στο 14,8%, το 2013 στο 14,3%, το 2014 στο 14,1% και το 2015 στο 13,4% ή την ανάπτυξη του ΑΕΠ το 2012 στο 1,1%, το 2013 στο 2,1%, το 2014 στο 2,1% και το 2015 στο 2,7% ή έξοδο στις αγορές το 2012• το πρόβλημα είναι πως το ΔΝΤ αποτελεί το πιο «φονικό όπλο» στην προσπάθεια αναίρεσης των κοινωνικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα και επιβολής του σύγχρονου Μεσαίωνα. Σε αυτό το τιτάνιο, ομολογουμένως, έργο λέει και κανένα ψέμα...
Ο ένας δούλευε τον άλλο
Στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρχαν επιπλέον λόγοι για να θολώσει τα νερά το ΔΝΤ και να παρουσιάσει μια ψευδή, ειδυλλιακή εικόνα. Όπως φάνηκε πεντακάθαρα από το διαβαθμισμένο έγγραφοτου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με ημερομηνία 10 Μαΐου 2010, που ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα, με τα πρακτικά των συζητήσεων στο εσωτερικό του οργανισμού, είχε συζητηθεί ο κίνδυνος ξεφορτώματος των ελληνικών ομολόγων από τις γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες που ήταν σημαντικά εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Τον είχαν επισημάνει οι αντιπροσωπείες της Αργεντινής, της Βραζιλίας και άλλων χωρών και είχε διαψευστεί. Στην τρίτη σελίδα στη δεύτερη παράγραφο αναφέρεται κατά λέξη: «Οι αντιπροσωπείες της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας μετέφεραν στο συμβούλιο τη δέσμευση των εμπορικών τους τραπεζών να υποστηρίξουν την Ελλάδα και να διατηρήσουν την έκθεσή τους»!
Τη συνέχεια την ξέρουμε καλά: οι ευρωπαϊκές τράπεζες την επόμενη διετία ξεφόρτωσαν τα ομολογά τους στην ΕΚΤ με τη βοήθεια του προγράμματος SMP (Security Market Program) από το Μάιο του 2010 μέχρι το Φεβρουάριο του 2011, κι επίσης σε ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, εκμεταλλευόμενες στο έπακρον την περίοδο χάριτος που εξασφάλισε το πρώτο δάνειο ύψους 110 δις ευρώ, και μετά άναψαν το «πράσινο φως» για το «κούρεμα» των ομολόγων. Επομένως, το πρόβλημα με το ΔΝΤ δεν έγκειται στις προβλέψεις του για την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών• το πρόβλημα είναι πως οι μεγάλες βορειοευρωπαϊκές χώρες εξαπάτησαν τις μικρές αξιοποιώντας το δάνειο για να σώσουν τις τράπεζές τους κι όλες μαζί τον ελληνικό λαό, που του υπό-σχονταν βραχεία νοσηλεία και κοντεύει να πεθάνει ξεχασμένος στην Εντατική...
Πηγή: Επίκαιρα/ Βαθύ Κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου