Δέχτηκα εκατοντάδες τηλεφωνήματα, sms και emails μετά την ανακοίνωση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο φιγουράριζε και η αφεντιά μου. Όλα σχεδόν ήταν ενθαρρυντικά και επαινετικά, μερικά εξέφραζαν κάποιον σκεπτικισμό («τι θέλεις και μπλέκεις», «πρόσεξε μη σε φάνε τα πιράνχας»). Το ερώτημα ήταν ένα και μοναδικό: «Και τώρα δεν θα ξαναδούμε εκπομπές στη τηλεόραση ή ντοκιμαντέρ δικά σου;». Και επίσης: «Το Tvxs.gr, το πεντάχρονο χαριτωμένο παιδάκι σου, τι θα απογίνει;».
Ας τα πάρω από την αρχή: πρόκειται για ευρωεκλογές, οι οποίες διεξάγονται την πιο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής ιδέας. Πάντα πίστευα ότι η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα θαύμα: λαοί που αιματοκυλίστηκαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους έπαιρναν την απόφαση να ζήσουν ειρηνικά, σε συνθήκες σχετικής αλληλεγγύης και σχετικής ισοτιμίας. Θυμίζω ότι η μικρή Ελλάδα έβαζε βέτο σε ευρωπαϊκές αποφάσεις τη δεκαετία του ’80, τότε που κυβερνούσαν ακόμη ηγέτες που είχαν ζήσει τον πόλεμο.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ευρωπαϊκό αυλάκι. Όπως καταστρέφει την ιδέα της αλληλεγγύης στο εσωτερικό μιας κοινωνίας, ο νεοφιλελευθερισμός που κυριάρχησε σταδιακά και στη Γηραιά Ήπειρο κατέστρεφε και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και έτρεφε τους εθνικούς εγωισμούς. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η επανένωση της Γερμανίας άλλαξαν τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δίλημμα που βασάνιζε το Βερολίνο με τους πολέμους του όλο τον 20ό αιώνα, αν η Ευρώπη πρέπει να είναι γερμανική ή η Γερμανία ευρωπαϊκή, η Μέρκελ επέλεξε την πρώτη λύση, ανατρέποντας την πολιτική όλων των προκατόχων της. Αντί να γίνουν εργαλεία για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η ευρωζώνη και το ευρώ μετατράπηκαν σε όπλα εξασφάλισης της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, αυτά είναι τα θέματα που με προβληματίζουν και απασχόλησαν τη Νονά, την τελευταία μου ταινία για τη Μέρκελ και την καταστροφική πολιτική της. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τους τεμπέληδες και διεφθαρμένους κατοίκους μιας Ελλάδας που χρησιμοποιήθηκε από το Βερολίνο ως αποδιοπομπαίος τράγος: αν η πολιτική της Μέρκελ και της ευρωπαϊκής δεξιάς δεν ανατραπεί, σε δύο χρόνια δεν θα υπάρχει ευρωζώνη. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο που έρχεται: η σταδιακή απομάκρυνση από τις ευρωπαϊκές αξίες έχει δώσει τροφή στον ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό και στην συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η Ελλάδα των Κασιδιάρη - Μπαλτάκου και ενός πρωθυπουργού αλλεργικού στο Κοινοβούλιο, των συνεχών πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και του μαύρου στην ΕΡΤ, των μνημονίων που ψηφίζονται πριν διαβαστούν και της αστυνομικής αυθαιρεσίας είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η διάλυση της ευρωζώνης θα φέρει τη μία χώρα αντιμέτωπη με την άλλη σε μια πολεμική ατμόσφαιρα που θα θυμίζει περισσότερο τον μεσοπόλεμο του 20ού αιώνα.
Από τα λάθη, τη διαφθορά και την ανικανότητα της πολιτικής της ηγεσίας, η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα σε αυτόν το διεθνή οικονομικό πόλεμο. Έναν πόλεμο ακήρυχτο, που έχει όμως στόχο παρόμοιο με αυτόν των συμβατικών πολέμων: την αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου σε όφελος των ισχυρότερων κρατών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και ολιγαρχών και σε βάρος των ασθενέστερων εθνών και ανθρώπων, σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Το βλέπουμε καθημερινά στην Ελλάδα με τις στρατιές των ανέργων και τους νέους - όπως πάντα πρώτα θύματα του πολέμου - που μεταναστεύουν, τις απολύσεις εργαζόμενων και την διάλυση των όποιων δομών κοινωνικής πρόνοιας περιόριζαν στο παρελθόν τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες.
Η εξέλιξη αυτού του πολέμου δεν θα ήταν η ίδια, αν η διεθνής σοσιαλδημοκρατία του Κλίντον, του Μπλερ, του Σρέντερ και του Παπανδρέου δεν είχαν προδώσει τις ιδέες που εξασφάλισαν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας. Από τον Ολάντ που παραπαίει (μόλις προχθές υποχώρησε ξανά στις απαιτήσεις της Μέρκελ, των Βρυξελλών και των αγορών παρά και τις πρόσφατες υποσχέσεις του) μέχρι τους 58 και την Ελιά, κάθε απόπειρα ανασυγκρότησης της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, αν δεν ανατραπεί η πολιτική που έχει οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης να προτιμούν το γνήσιο από τις απομιμήσεις: τη δεξιά να κυριαρχεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, την ώρα που η κεντροαριστερά αλλά και η αριστερά σέρνονται κυριολεκτικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Τις τελευταίες πέντε μέρες στη Γαλλία, η «Liberation» είχε δύο φορές πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στον Τσίπρα και στο κόμμα του. Η κατακερματισμένη αριστερά της Ιταλίας – μιας χώρας που, εκτός από την τεράστια παράδοσή της, αποτελούσε πάντα εργαστήρι ιδεών και πειραματισμών – ενώθηκε κάτω από ένα ψηφοδέλτιο υπό τον τίτλο «Στην άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» ο οποίος αποθεώνεται στις συγκεντρώσεις στη Ρώμη ή στο Παλέρμο! (η φωτογραφία του άρθρου είναι από την Βενετία). Μετά από 4 χρόνια συνεχών κατηγοριών, συχνά συκοφαντικών, είναι η πρώτη φορά που η ρημαγμένη Ελλάδα παρουσιάζεται θετικά. Εξού το ταξίδι της Μέρκελ και όλη αυτή η αποικιακού τύπου υποστήριξη στον Σαμαρά: το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες εκλογές έχει συμβολική – και όχι μόνο – αξία για όλες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πολλά από αυτά είναι άγνωστα, ενώ κάποιες φορές αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό και αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα ενός κόμματος που εκτινάχτηκε από το 4% και καλείται από την ιστορία να ωριμάσει βίαια. Αποτελεί, όμως, σήμερα τη μοναδική ελπίδα ότι μπορεί να αποτραπεί η πορεία της χώρας και της Ευρώπης προς την πλήρη καταστροφή. Δέχτηκα να βοηθήσω την προσπάθεια ως προβληματισμένος πολίτης που διατηρεί την ανεξαρτησία και το κριτικό του πνεύμα. Και το ίδιο θα κάνουν τα επόμενα ντοκιμαντέρ μου και το Tvxs, που θα συνεχίσει την έγκυρη και ανεξάρτητη παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου