Την 1η Ιανουαρίου του 2015 θα τεθεί σε ισχύ η συμφωνία ίδρυσης της Ευρωασιατικής Οικονομικής Ένωσης (EAWU). Την συμφωνία υπογράφουν την Πέμπτη οι Πρόεδροι της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και του Καζακστάν, στην πρωτεύουσα του τελευταίου, Αστάνα.
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν, είχε προαναγγείλει ήδη την Ένωση, έχοντας χαρακτηρίσει την κατάρρευση της Σοβιέτικής Ένωσης ως την μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα. Η επίσπευση της υπογραφής της συμφωνίας συνδέεται με την ουκρανική κρίση, σύμφωνα με την Deutsche Welle.
Ο Πούτιν παρουσιάζοντας το σχέδιο, ως το «αντίπαλο δέος» της ΕΕ, είχε προσπαθήσει να κερδίσει στο παρελθόν το Κίεβο. Στο τέλος του 2013, ο τότε Πρόεδρος, Βίκτωρ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ με αποτέλεσμα να ξεσπάσει το Κίνημα της Ευρώπης και τα όσα ακολούθησαν.
Τώρα οι Ρωσία, Λευκορωσία και Καζακστάν, μετά την τελωνειακή σύνδεση του 2010 ενισχύουν την ένωσή τους και πολιτικά. «Η Ρωσία, χωρίς τη δική της ταχείας αναπτυσσόμενης ομάδας ενσωμάτωσης δεν μπορεί να θεωρείται μεγάλη δύναμη», δήλωσε στην DW ο Αντρέι Σουζντάλτσες από το Business School HSE της Μόσχας, ενώ ο Βλάντιμιρ Ζαριχίν, από το Ινστιτούτο GUS, σημείωσε ότι «δεν πρόκειται για την αναβίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας αλλά πολύ περισσότερο για τις προσπάθειες των συμμετεχουσών χωρών, που πορεύονται προς την οικονομία της αγοράς, να δημιουργήσουν ένα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο και πιο αποτελεσματικό κοινό οικονομικό χώρο».
«Μια από τις αφορμές για τη σύσταση της Ευρωασιατικής Οικονομικής Ένωσης», συνεχίζει ο Ζαριχίν, «είναι ότι δεν προχωρά η οικονομική συνεργασία ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία. Καθυστέρησε για πολλούς λόγους χωρίς αμφιβολία γιατί οι ΗΠΑ βλέπουν με ζήλεια μια τέτοια ιδέα. Έτσι η Ρωσία αποφάσισε να ακολουθήσει ένα δικό της πρόγραμμα ενσωμάτωσης, εφόσον έχει γίνει πλέον σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη σύμπτυξη μεγάλων οικονομικών ομάδων, όπως η Mercosur στη Λ. Αμερική ή η NAFTA, στον αμερικανικό βορρά».
Ο διευθυντής του φιλελεύθερου Ινστιτούτου Gaidar, Σεργκέι Πρισόντκο, τονίζει ότι «για πολλές επιχειρήσεις της Ρωσίας, του Καζακστάν και της Λευκορωσίας οι άριστες σχέσεις με τη Μόσχα από την εποχή της Σοβ. Ένωσης αποτελούν τη μόνη δυνατότητα διεθνούς συνεργασίας. Με άλλα λόγια κανείς άλλος δεν θέλει τα προϊόντα μας, εκτός από τους παραδοσιακούς μας εταίρους».
Ο ίδιος σημειώνει ωστόσο ότι «η απουσία της Ουκρανίας θα γίνει αισθητή, αλλά το πρόβλημα ξεπερνιέται. Εκείνο που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι πως οι νυν χώρες και οι υπό ένταξη, όπως το Κιργιστάν και η Αρμενία, έχουν διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης, τόσο στον οικονομικό όσο και στον πολιτικό τομέα».
Όμως, τόσο ο Πρισόντκο όσο και ο Σουζντάλτσες τονίζουν ότι τόσο η τελωνειακή ένωση όσο και μετεξέλιξή της σε Ευρωασιατική Οικονομική Ένωση βασίζεται στη συνεργασία και στη συμβατότητα με την ΕΕ και όχι στην απομάκρυνση και αποξένωση.
http://tvxs.gr/
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν, είχε προαναγγείλει ήδη την Ένωση, έχοντας χαρακτηρίσει την κατάρρευση της Σοβιέτικής Ένωσης ως την μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα. Η επίσπευση της υπογραφής της συμφωνίας συνδέεται με την ουκρανική κρίση, σύμφωνα με την Deutsche Welle.
Ο Πούτιν παρουσιάζοντας το σχέδιο, ως το «αντίπαλο δέος» της ΕΕ, είχε προσπαθήσει να κερδίσει στο παρελθόν το Κίεβο. Στο τέλος του 2013, ο τότε Πρόεδρος, Βίκτωρ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ με αποτέλεσμα να ξεσπάσει το Κίνημα της Ευρώπης και τα όσα ακολούθησαν.
Τώρα οι Ρωσία, Λευκορωσία και Καζακστάν, μετά την τελωνειακή σύνδεση του 2010 ενισχύουν την ένωσή τους και πολιτικά. «Η Ρωσία, χωρίς τη δική της ταχείας αναπτυσσόμενης ομάδας ενσωμάτωσης δεν μπορεί να θεωρείται μεγάλη δύναμη», δήλωσε στην DW ο Αντρέι Σουζντάλτσες από το Business School HSE της Μόσχας, ενώ ο Βλάντιμιρ Ζαριχίν, από το Ινστιτούτο GUS, σημείωσε ότι «δεν πρόκειται για την αναβίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας αλλά πολύ περισσότερο για τις προσπάθειες των συμμετεχουσών χωρών, που πορεύονται προς την οικονομία της αγοράς, να δημιουργήσουν ένα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο και πιο αποτελεσματικό κοινό οικονομικό χώρο».
«Μια από τις αφορμές για τη σύσταση της Ευρωασιατικής Οικονομικής Ένωσης», συνεχίζει ο Ζαριχίν, «είναι ότι δεν προχωρά η οικονομική συνεργασία ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία. Καθυστέρησε για πολλούς λόγους χωρίς αμφιβολία γιατί οι ΗΠΑ βλέπουν με ζήλεια μια τέτοια ιδέα. Έτσι η Ρωσία αποφάσισε να ακολουθήσει ένα δικό της πρόγραμμα ενσωμάτωσης, εφόσον έχει γίνει πλέον σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη σύμπτυξη μεγάλων οικονομικών ομάδων, όπως η Mercosur στη Λ. Αμερική ή η NAFTA, στον αμερικανικό βορρά».
Ο διευθυντής του φιλελεύθερου Ινστιτούτου Gaidar, Σεργκέι Πρισόντκο, τονίζει ότι «για πολλές επιχειρήσεις της Ρωσίας, του Καζακστάν και της Λευκορωσίας οι άριστες σχέσεις με τη Μόσχα από την εποχή της Σοβ. Ένωσης αποτελούν τη μόνη δυνατότητα διεθνούς συνεργασίας. Με άλλα λόγια κανείς άλλος δεν θέλει τα προϊόντα μας, εκτός από τους παραδοσιακούς μας εταίρους».
Ο ίδιος σημειώνει ωστόσο ότι «η απουσία της Ουκρανίας θα γίνει αισθητή, αλλά το πρόβλημα ξεπερνιέται. Εκείνο που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία είναι πως οι νυν χώρες και οι υπό ένταξη, όπως το Κιργιστάν και η Αρμενία, έχουν διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης, τόσο στον οικονομικό όσο και στον πολιτικό τομέα».
Όμως, τόσο ο Πρισόντκο όσο και ο Σουζντάλτσες τονίζουν ότι τόσο η τελωνειακή ένωση όσο και μετεξέλιξή της σε Ευρωασιατική Οικονομική Ένωση βασίζεται στη συνεργασία και στη συμβατότητα με την ΕΕ και όχι στην απομάκρυνση και αποξένωση.
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου