Τα όσα έγιναν γνωστά για την εμπλοκή της τεχνογραφειοκρατικής ελίτ της Ε.Ε. στην πτώση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου το 2011 δεν ήταν αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο.
Κάτι ανάλογο συντελέσθηκε, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, και στην γειτονική Ιταλία.
Η εθνικιστική κυβέρνηση του Σ. Μπερλουσκόνι φαινόταν απρόθυμη να υλοποιήσει τα «προγράμματα σωτηρίας», για λόγους συντήρησης του συστήματος που δημιούργησε η πολιτική κυριαρχία του «καβαλιέρε».
Τότε οι δυνάμεις κρούσης του χρηματοπιστωτικού πλέγματος, που κυριαρχεί στην σύγχρονη οικονομία, ανέλαβαν δράση. Μέρκελ, Ντράγκι, Μπαρόζο και λοιποί πολιτικοί εκφραστές του μεθόδευσαν το άδειασμα του (εκλεγμένου, υπενθυμίζουμε) πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Ένας τραπεζίτης όπως ο Ντράγκι – κατ’αντιστοιχία του ημέτερου Λ. Παπαδήμου– επιμελήθηκε την προετοιμασία της επόμενης μέρας, που οδήγησε στον εκλεκτό των αγορών Μ. Ρέντσι.
Επειδή δεν πρόκειται για συρροή συμπτώσεων σε δύο διαφορετικές χώρες, αλλά για ταυτόχρονη υλοποίηση σεναρίων στον ευρωενωσιακό νότο, μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα.
Στην ζώνη των «PIGS», όπου εισήλθε και η Ιταλία, η δημοκρατία αποτελεί περιττή πολυτέλεια. Κάποτε ανεπιθύμητη περιπλοκή, αφού μπορούν να βγουν στο προσκήνιο «ταραχοποιά» και «ανεύθυνα» κόμματα. Συνεπώς πρέπει να αναιρεθεί η ουσία της, την ώρα που επιβιώνουν οι κοινοβουλευτικοί τύποι.
Οπότε μπορεί να εκδιώχθηκε ο Γ. Παπανδρέου, ωστόσο η βουλή δεν διαλύθηκε αλλά νομιμοποίησε άλλον πρωθυπουργό, τον Λ. Παπαδήμο. Η αρχή της «δεδηλωμένης» παρέμεινε σε ισχύ, γελοιοποιήθηκε ωστόσο η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας».
Ίδια συνταγή και στην Ιταλία, όπου πρωθυπουργεύει ο Μ. Ρέντσι, αν και ουδέποτε υπήρξε βουλευτής.
Όταν λοιπόν σήμερα, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, εμφανίζεται ως τεράστια συνταγματική μεταρρύθμιση, η επιδίωξη της συνταγματικής απαγόρευσης της δυνατότητας ορισμού βουλευτών σε υπουργικά πόστα, δεν είναι λογικό να αναρωτιέται κάποιος, αν όλα αυτά γίνονται μόνο και μόνο για να μείνει ελεύθερο το έδαφος στους ουρανοκατέβατους «ειδικούς» των ολιγαρχών, οι οποίοι δεν θα χρειάζεται, καν, να προβάλλονται μέσω των Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν;
Κάτι ανάλογο συντελέσθηκε, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, και στην γειτονική Ιταλία.
Η εθνικιστική κυβέρνηση του Σ. Μπερλουσκόνι φαινόταν απρόθυμη να υλοποιήσει τα «προγράμματα σωτηρίας», για λόγους συντήρησης του συστήματος που δημιούργησε η πολιτική κυριαρχία του «καβαλιέρε».
Τότε οι δυνάμεις κρούσης του χρηματοπιστωτικού πλέγματος, που κυριαρχεί στην σύγχρονη οικονομία, ανέλαβαν δράση. Μέρκελ, Ντράγκι, Μπαρόζο και λοιποί πολιτικοί εκφραστές του μεθόδευσαν το άδειασμα του (εκλεγμένου, υπενθυμίζουμε) πρωθυπουργού της Ιταλίας.
Ένας τραπεζίτης όπως ο Ντράγκι – κατ’αντιστοιχία του ημέτερου Λ. Παπαδήμου– επιμελήθηκε την προετοιμασία της επόμενης μέρας, που οδήγησε στον εκλεκτό των αγορών Μ. Ρέντσι.
Επειδή δεν πρόκειται για συρροή συμπτώσεων σε δύο διαφορετικές χώρες, αλλά για ταυτόχρονη υλοποίηση σεναρίων στον ευρωενωσιακό νότο, μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα.
Στην ζώνη των «PIGS», όπου εισήλθε και η Ιταλία, η δημοκρατία αποτελεί περιττή πολυτέλεια. Κάποτε ανεπιθύμητη περιπλοκή, αφού μπορούν να βγουν στο προσκήνιο «ταραχοποιά» και «ανεύθυνα» κόμματα. Συνεπώς πρέπει να αναιρεθεί η ουσία της, την ώρα που επιβιώνουν οι κοινοβουλευτικοί τύποι.
Οπότε μπορεί να εκδιώχθηκε ο Γ. Παπανδρέου, ωστόσο η βουλή δεν διαλύθηκε αλλά νομιμοποίησε άλλον πρωθυπουργό, τον Λ. Παπαδήμο. Η αρχή της «δεδηλωμένης» παρέμεινε σε ισχύ, γελοιοποιήθηκε ωστόσο η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας».
Ίδια συνταγή και στην Ιταλία, όπου πρωθυπουργεύει ο Μ. Ρέντσι, αν και ουδέποτε υπήρξε βουλευτής.
Όταν λοιπόν σήμερα, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, εμφανίζεται ως τεράστια συνταγματική μεταρρύθμιση, η επιδίωξη της συνταγματικής απαγόρευσης της δυνατότητας ορισμού βουλευτών σε υπουργικά πόστα, δεν είναι λογικό να αναρωτιέται κάποιος, αν όλα αυτά γίνονται μόνο και μόνο για να μείνει ελεύθερο το έδαφος στους ουρανοκατέβατους «ειδικούς» των ολιγαρχών, οι οποίοι δεν θα χρειάζεται, καν, να προβάλλονται μέσω των Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν;
http://ra64.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου