Του ΘΩΜΑ ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ*
«Μίρκο Κράλη τι ζητάς;
Εδώ δεν είναι παίξε γέλασε:
Εδώ είναι Μπαλκάνια».
Ν. Εγγονόπουλος «Όρνεον 1748»
Αρχές Δεκεμβρίου σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναφέρθηκε στη Μέση Ανατολή. Τα σύνορα είπε χαράχτηκαν στη βάση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν αντανακλούν καμιά πραγματικότητα. Αντίθετα, συνέχισε, οι καρδιές και η σκέψη των ανθρώπων ήταν πάντα μαζί. Ήρθε ο καιρός, κατέληξε, να ξανασυναντηθούμε με μία νέα μορφή και υπάρχει η δύναμη που θα εγγυηθεί αυτή την ενότητα.
Μια σαφέστατη τοποθέτηση για το νέο- οθωμανικό όραμα της Τουρκίας.
Εδώ και αρκετά χρόνια η Τουρκία κινείται προς αυτή τη κατεύθυνση. Η σύσφιξη των δεσμών με Αλβανία, Βοσνία, Κόσοβο, και η ενεργοποίηση Μουσουλμανικών μειονοτικών κομμάτων στα Βαλκάνια, πάει ταυτόχρονα με την προσπάθειά της να «εκπροσωπήσει» τον Αραβικό κόσμο. Το χαρτί που χρησιμοποιεί στη Μέση Ανατολή είναι το Παλαιστινιακό και η όξυνση της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ.
Το όραμα του καθεστώτος Ερντογάν για μια Τουρκία ηγεμονική δύναμη στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, βασίζεται στη ρευστή και ασταθή κατάσταση που επικρατεί σε όλο τον κόσμο και πρώτα απ’ όλα στην ευρύτερη περιοχή μας.
Έχουμε μπει σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και ανακατατάξεων. Ο πόλεμος έχει γίνει βασικό εργαλείο της Αμερικάνικης πολιτικής για την υποβάθμιση και περιθωριοποίηση των ανταγωνιστών της, κυρίως της Ρωσίας σε αυτή τη φάση.
Πριν από μία εβδομάδα ο Αμερικανός υπουργός άμυνας δήλωνε χαρακτηριστικά: «Μπαίνουμε σε μία νέα εποχή ατελείωτων πολέμων».
Πόλεμος σημαίνει καταστροφή και διάλυση χωρών, διαμελισμό και αλλαγή συνόρων. Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο η Τουρκία επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία.
Είναι γεγονός ότι είχε σημαντικά οφέλη από τα πρώτα αποτελέσματα της «Αραβικής Άνοιξης».
Η εκλογή του Μόρσι των αδερφών Μουσουλμάνων στην προεδρία της Αιγύπτου, της έδινε ένα σημαντικό σύμμαχο. Το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, την αναβάθμιζε καθώς αποτελούσε μαζί με τη Σαουδική Αραβία το βασικό τροφοδότη της Συριακής αντιπολίτευσης – τόσο στη φιλοδυτική όσο και στη τζιχαντιστική μορφή της- και την έκανε πολύτιμη στο σχεδιασμό των αμερικανών για την ανατροπή ενός καθεστώτος, σύμμαχου της Ρωσίας.
Όμως η εξέλιξη των γεγονότων δημιούργησε σημαντικά προβλήματα στο νέο Οθωμανικό όραμα.
Πρώτα από όλα οι επιδιώξεις των Αμερικανών που δεν ταυτίζονται με αυτές της Τουρκίας.
Το πραξικόπημα στην Αίγυπτο που ανέτρεψε το Μόρσι, έφερε στην εξουσία το στρατό και το Σίσι- που εν συνέχεια βαφτίστηκε δημοκρατικά μέσω της καλπης- έγινε αφού δόθηκε το πράσινο φως από τις Η.Π.Α που έκριναν ότι μ’ αυτό το τρόπο εξυπηρετούνταν καλύτερα τα συμφέροντά τους.
Η κόντρα της Τουρκίας με το Ισραήλ δημιουργεί πονοκέφαλο στους Αμερικανούς. Πολύ περισσότερο που το Ισραήλ είναι σφόδρα δυσαρεστημένο από την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να προσεγγίσει τηνΤεχεράνη. Οι αυτοκρατορικού τύπου φιλοδοξίες του Ερντογάν ανησυχούν τις Η.Π.Α που αυτή την εποχή ειδικά, θα ήθελαν ένα πιο συνεργάσιμο και πάντως λιγότερο καπριτσιόζο ηγέτη στην Τουρκία.
Η αμφισβήτηση στον Ερντογάν είτε από την Κεμαλική αντιπολίτευση είτε εσωκομματικά από ισλαμιστές του Γκιουλέν – που ζει αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ- σιγοντάρονται από τους Αμερικανούς.
Οι πρόσφατες κινήσεις του ισλαμικού Κράτους (ISIS) περιέπλεξαν περισσότερο την κατάσταση.
Δημιούργημα της αμερικάνικης εισβολής στο Ιράκ, της διάλυσης του κράτους, και της αποκλειστικής νομής της εξουσίας από τους Σιίτες στη Βαγδάτη και τους Κούρδους στο βορρά με παράλληλο διωγμό των Σουνιτών ως υποστηρικτών του καθεστώτος Σαντάμ, το ισλαμικό κράτος στηρίχθηκε από τους δυτικούς ως το αποτελεσματικό «εργαλείο» για την καταπολέμηση του Άσαντ στη Συρία.
Χρήμα και όπλα έρχονταν σε αφθονία από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία.
Όταν όμως το ισλαμικό κράτος θέριεψε και με την υποστήριξη των σουνιτών και των πρώην στελεχών του καθεστώτος Σαντάμ, κατέλαβε τη Μοσούλη και απείλησε τη Βαγδάτη οι Αμερικανοί εξαναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν την πολιτική τους προς τους Τζιχαντιστές και να ξεκινήσουν «σταυροφορία» μαζί με τους τοπικούς συμμάχους ενάντιά τους.
Η Τουρκία, παρά τις πιέσεις, δεν δείχνει καμία διάθεση να εμπλακεί στον πόλεμο με το ΙSIS.
Όχι βέβαια λόγω πολιτικής αρχών, αλλά επειδή αντιδρά στο σχέδιο των Αμερικανών για διαμελισμό του Ιράκ. Ένα από τα καινούρια κράτη που η Ουάσιγκτον θέλει να δημιουργήσει είναι κουρδικό. Στην εξουσία θα βρίσκεται η οικογένεια Μπαρζανί, δοκιμασμένοι πράκτορες της CIA από τη δεκαετία του 50.
Το Κουρδικό κράτος στα πρώην εδάφη του Ιράκ, θα ενσωματώσει τους Κούρδους που ζουν στη Συρία. Για αυτό άλλωστε προωθείται από τους Αμερικανούς.
Όλα αυτά είναι ένα μεγάλα πρόβλημα για την Τουρκία, καθώς αντιλαμβάνεται τις συνέπειες γι’ αυτή, αφού το νοτιοανατολικό τμήμα της κατοικείται από Κούρδους. Ταυτόχρονα, οι βλέψεις της στη Συρία δεν εκπληρώνονται. Το καθεστώς Ασάντ έχει σημαντικές νίκες και η προσπάθεια της Άγκυρας να εισβάλει με χερσαία στρατεύματα , έχει μπλοκαριστεί από σαφέστατες προειδοποιήσεις για αντίποινα από τη μεριά της Ρωσίας, όσο και από τη διστακτικότητα των Αμερικανών που φοβούνται μία ανεξέλεγκτη κλιμάκωση τη δεδομένη στιγμή.
Σε αυτό το πλαίσιο εκδηλώνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ με το «Μπαρμπαρός» και το στόλο που το συνοδεύει, όσο και στο Αιγαίο με πολεμικά πλοία που κάνουν «κρουαζιέρα» ως την Άνδρο. Θα ήταν λάθος να πιστέψει κάποιος πως πρόκειται για τους γνωστούς «τσαμπουκάδες» ή για σπασμωδικές κινήσεις που κάνει η Άγκυρα, αφού δεν της βγαίνουν οι υπόλοιποι σχεδιασμοί. Αντίθετα, πρόκειται για καλά υπολογισμένες κινήσεις με πολλαπλές στοχεύσεις. Οπωσδήποτε υπάρχουν οι υδρογονάνθρακες και θέλει να κάνει σαφές ότι καμιά εκμετάλλευση δεν πρόκειται να γίνει, χωρίς τη δική της συναίνεση, που βασίζεται στα δικαιώματα της μοιρασιάς. Ταυτόχρονα όμως στέλνει μήνυμα στους Αμερικάνους. Αν επιμένουν να προχωρήσουν στα σχέδιά τους στην περιοχή χωρίς να υπολογίσουν τα τουρκικά συμφέροντα, υπάρχουν αφορμές για να ανάψει φωτιά στο νοτιοανατολικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα του μηνύματος, γι’ αυτό σπεύδουν μέσω του γ.γ. του ΝΑΤΟ να ζητήσουν ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση από .....όλες τις πλευρές!!
Για επιβράβευση της πειρατείας το ΝΑΤΟ διεξάγει την άσκηση "γαλάζια φάλαινα" με πρωταγωνιστή την Τουρκία κοντά στο οικόπεδο ‘’Αφροδίτη’’ της Κυπριακής ΑΟΖ. Συμμετέχουν Αμερικανικές και Βρετανικές αεροναυτικές δυνάμεις.
Η Τουρκία γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει ούτε από την προβλέψιμη Ελλάδα, ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση που θεωρητικά θα έπρεπε να προστατεύσει την ακεραιότητα ενός κράτους μέλους της. Όμως η Ε.Ε –όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Ουκρανίας- δείχνει τα δόντια της μόνο καθ’ υπόδειξη των Αμερικανών.
Η Άγκυρα έρχεται σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και τη Ρωσία. Το μεν πρώτο έχει οικονομικά συμφέροντα στη Κυπριακή ΑΟΖ, η δεύτερη ενδιαφέρεται για τη Κύπρο, ειδικά τώρα που βάλλεται από τη Δύση και θέλει να κατοχυρώσει τη περιουσία της στην Μεσόγειο. Ο Ερντογάν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αντιπαράθεση. Αν η Κύπρος στραφεί στην Ρωσία και στο ταξίδι του Αναστασιάδη στη Μόσχα το Γενάρη του 2015 υπογραφεί συμφωνία που επιτρέπει τη μετεγκατάσταση Ρωσικών πολεμικών αεροσκαφών στη βάση ‘’Ανδρέας Παπανδρέου’’ στη Πάφο, όπως έχει ζητηθεί επίσημα από το καλοκαίρι, ανοίγει ένα νέο μέτωπο για τους Αμερικανούς. Τότε οι Τούρκοι θα γίνουν κάτι παραπάνω από απαραίτητοι.
Όσο για το Ισραήλ η όξυνση της αντιπαράθεσης βοηθάει τον Ερντογάν να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του Αραβικού κόσμου.
Πρόκειται για παιχνίδι με την φωτιά που όμως παίζεται συνειδητά από τη μεριά της Τουρκίας καθώς ξέρει πως είναι ο μόνος τρόπος για να μην είναι στους ριγμένους της νέας μοιρασιάς στη περιοχή.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η κυβέρνηση του μνημονίου δίνει ρεσιτάλ υποτέλειας και ραγιαδισμού. Με βασικό μοτίβο ‘’να μην ερεθίζουμε την Άγκυρα’’ κλαψουρίζει γιατί η στάση της Τουρκίας δημιουργεί προβλήματα στη...συμμαχία!!
Απευθύνεται για συμπαράσταση στην ΕΕ θυμίζοντας την ‘’αποφασιστική στάση της στο Ουκρανικό ζήτημα’’. Κατα τα λοιπά στέκει αμέτοχος θεατής στις εξελίξεις. Η τριμερής συμφωνία –Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου- έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα καθώς η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Αίγυπτος δεν της επιτρέπει να έχει ουσιαστικό ρόλο.
Στο εσωτερικό τα μ.μ.ε – και όχι μόνο τα φιλοκυβερνητικά- έχουν αναλάβει να υποβαθμίσουν και να συσκοτίσουν τα γεγονότα.
Ούτε η αριστερά δείχνει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση δογματικά προσκολλημένη στον ευρωποκεντρισμό πιστεύει ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε μας εξασφαλίζει τόσο από την Τούρκικη επιθετικότητα όσο και από τις συνέπειες της αναταραχής στην ευρύτερη περιοχή. Πολύ περισσότερο που δηλώνει ότι το θέμα ΝΑΤΟ δεν είναι στις προτεραιότητες της.
Άλλοι πάλι κινούμενοι στη βάση ενός στείρου ταξικισμού θεωρούν ότι τα εθνικά θέματα δεν τους αφορούν.
Και οι μεν και οι δε – από άλλο δρόμο ο καθένας- υποτιμούν την ανάγκη ύπαρξης αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και αφήνουν το λαό εύκολη λεία σε ακροδεξιά εθνικιστικά κυρήγματα.
Στη χώρα μας το ταξικό ζήτημα συνδέεται με το εθνικό. Αυτό καθορίζεται από την ιστορική ανάπτυξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Ο καπιταλισμός είναι εξαρτημένος και μεταπρατικός. Όσο αυτό παραγνωρίζεται τόσο θα δυσκολεύει η προσπάθεια για μια διαφορετική πορεία του λαού και της χώρας.
*Πηγή: antapocrisis.gr
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18503:2014-11-16-09-25-04&catid=81:kivernisi&Itemid=198
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου